Tortoise

Οι Toroise, δεν έπαιξαν ποτέ post-rock.Ήταν οι εμπνευστές του ανεξάρτητου ήχου. Της μουσικής χωρίς κανόνες και φόρμες. Εφηύραν και ανακάλυψαν μοντερνισμούς που αργότερα εξελίχθηκαν και έφτιαξαν όμορφες μουσικές. Όμως ποτέ, ούτε και τώρα, έπαιξαν post-rock.

Επανεμφανίζονται λοιπόν, μετά από εφτά χρόνια και συνεχίζουν περίπου από εκεί που το είχαν αφήσει. Πειραματικοί και ηλεκτρονικοί, με πολλά σκόρπια στοιχεία krautrock, ήχους από synth και πολλά τεχνικά και συνάμα jazzy περάσματα. Αυτά τα περάσματα δεν με ξένισαν, αλλά στο ξεκίνημα της κυκλοφορίας με το ομότιτλο κομμάτι και μετά με το "Ox Duke" έχεις την εντύπωση ότι ακούς μια πειραγμένη μεν, αλλά πολλά υποσχόμενη jazz, περασμένη φυσικά από το  πρίσμα της «χελώνας». Είναι αξιοσέβαστοι και αναμφισβήτητα ταλαντούχοι. Οι μουσικές τους δεν είναι ιδιαίτερα εύκολες. Το rock τους δεν μπορεί γενικά να προσαρμοστεί στα αυτιά φίλων πιο σκληρών ή θορυβωδών ακουσμάτων. Φτιάχνουν χαλαρές μουσικές, με μαθηματικές ιδέες και έντoνους (αλλά όχι ενοχλητικούς) ήχους. To "Tesseract" είναι λαμπρό παράδειγμα της πολυπλοκότητας των ήχων τους, που συνάμα διατηρεί την χαλαρότητά τους. Μερικά κομμάτια είναι τόσο βαρετά ή εκτός των νερών τους, που μπορεί να σε αφήσουν παγερά αδιάφορα. Άκου το "The Clearing Fills" και το "Gopher Island" και θα καταλάβεις τι πάει να πει αδιάφορο ιντερλούδιο. Άλλα κομμάτια πάλι, είναι τόσο όμορφα φτιαγμένα που έχουν την δυνατότητα να σε ταξιδέψουν με την απροκάλυπτη τεχνική τους ή την εμπνευσμένη πειραγμένη ροή τους. Διαπίστωσε πόσο μπροστά και πόσο funky είναι το "Hot Coffee" δηλαδή και δεν θα χάσεις. Ο δίσκος γενικά είναι ή του ύψους ή του βάθους. Κάπου βρίσκεις ήχους που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ και σε άλλα σημεία βαριέσαι ανεπανόρθωτα.

Μέχρι και διασκευή στο "Rock On" του David Essex έκαναν. Χάλια. Όχι ότι το κομμάτι ήταν τίποτα φοβερό. Αλλά εδώ είναι ακόμα χειρότερο. Όπως και το "Yonder Blue". Δεν ξέρω, κομμάτια με φωνητικά (τραγουδάει η Georgia Hubley από τους Yo La Tengo σε αυτό) δεν τους πάνε καθόλου. Αλλάζουν τόσο τον ήχο τους και την ατμόσφαιρά τους που δεν μου ταιριάζουν με τίποτα. Απο την αντίπερα όχθη, μεγάλες στιγμές του δίσκου είναι το "Gesceap" που υπεραναλύει από κάθε άποψη το ηλεκτρονικό rock της μπάντας. Το "Shake Hands With Danger", το οποίο θυμίζει σε μερικά μονότονα περάσματα Swans, αλλά ορίζει το experimental rock που οι ίδιοι ενέπνευσαν και το "At Odds With Logic", το οποίο συνδέει το παρελθόν τους με το μέλλον και παρουσιάζει την πιο έξυπνη σύνθεση που ακούς στο άλμπουμ.

Οι Tortoise είναι πατέρες πάρα πολλών μουσικών. Όταν τους χαρακτηρίζουν ως experimental rock μπάντα, το κάνουν γιατί απλά η μουσική τους περιγράφεται δύσκολα. Αυτό που τους ξεχωρίζει όμως είναι ότι σε κάθε δίσκο βάζουν συνεχώς και κάτι καινούργιο, όπως εδώ φέτος, αυτό το διάσπαρτο jazz στοιχείο που υποβόσκει. Ο δίσκος είναι πολύ καλός, απλά κάπου φεύγει εκτός τόπου και χρόνου και σε λίγα σημεία διατηρεί μια παράδοξη γι' αυτούς μετριότητα. Στάσου στα καλά κομμάτια και θα ψυχαγωγηθείς παραπάνω απ' το αναμενόμενο. Είπαμε, είναι δύσκολη μπάντα και οι δύσκολες μπάντες θέλουν προσοχή, υπομονή και ανοχή.