[7]: Αγαπημένες Ποδοσφαιρικές Ταινίες

H Φανέλα με το Νούμερο 7

Από τον Βασίλη Σπανό, 01/12/2016 @ 14:17

Σε ένα personal touch στο αρθράκι, δεν γουστάρω να βλέπω μπάλα από το 2007-2008 και μετά -και την περίοδο 2005/2008 πάλι με μισή χαρά παρακολούθησα ό,τι παρακολούθησα (και γαμώ τις εισαγωγές για ένα ποδοσφαιρικό άρθρο)- αν και ευτυχώς παίζω ακόμα σαν τρελός δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, όσο αντέχω δηλαδή πια...

Είμαι δυστυχώς/ευτυχώς γέννημα-θρέμα των '90s και η χαρά μου για το ποδόσφαιρο έφτασε μέχρι το κρέμασμα της φανέλας των παικτών που αγάπησα σαν παιδί... Το σημερινό ποδόσφαιρο, δεν λέω ότι είναι χειρότερο ή καλύτερο, απλά διαφορετικό σε νοοτροπία και ύφος, το οποίο δεν με βρίσκει πολύ φίλο του. Δεν μπήκα σχεδόν ποτέ στον κόπο, επίσης, να αγαπήσω το εγχώριο πρωτάθλημα παραπάνω απ' ό,τι του αξίζει γιατί απλά ποτέ δεν με τράβηξε, ούτε σαν θέαμα ούτε -κυρίως- σαν κουλτούρα και φιλοσοφία.

Αντιθέτως, αγαπούσα ανέκαθεν το βρετανικό ποδόσφαιρο και είχα την ευκαιρία να μυηθώ από πολύ μικρός στον υπέροχο κόσμο του από την Manchester United των Cantona, Ince, Hughes, Robson και στη συνέχεια των Beckham, Giggs, Scholes, Keane και σια, με τις τρελές πορείες σε Αγγλία και Ευρώπη και τις μυθικές κόντρες με τα λοιπά μεγαθήρια του Νησιού, που όση νεανική χολή ξέρναγα πάνω τους back then, άλλο τόσο κρυφά τα θαύμαζα καθώς καμία αξία δεν θα είχαν οι νίκες της ομάδας μου αν δεν γινόντουσαν επί τεραστίων αντιπάλων, όπως η Blackburn Rovers των Shearer και Sutton, η Liverpool των μαγικών assist του McManaman ή η Arsenal των Henry and Company κτλ κτλ!

Από την άλλη, ποδόσφαιρο και σινεμά, θεωρώ ότι δεν τα πήγαν ποτέ καλά... Όχι γιατί δεν βγήκαν αξιόλογες ταινίες, αλλά ελέω της δημοτικότητας του σπορ ανα τον κόσμο, ήταν δύσκολο να φτιαχτεί μια ταινία που θα μπορούσε να κοντράρει το ήδη υπάρχον γηπεδικό υπερθέαμα. Μπορώ να σκεφτώ εκατοντάδες ταινίες για μπάσκετ (αν και οι καλές μπασκετικές ταινίες πατάνε πάνω σε πιο κοινωνικά θέματα σαν τον ρατσισμό πχ), μπoξ, χόκευ (!) και σια που είναι μακράν πιο δημοφιλείς και εμπορικά πιο επιτυχημένες παρά ταινίες για τη στρογγυλή θεά.

Πριν μερικές μέρες, στη Βραζιλία έγινε κάτι που για τη γενιά μου φαντάζει σαν το νέο Μόναχο ή το νέο Τορίνο. Τα λόγια απόγνωσης και θλίψης για την απώλεια της ανθρώπινης ζωής από οποιοδήποτε παράγοντα θα είναι στο τέλος μόνο λόγια... Επτά κινηματογραφικά ποδοσφαιρικά «ταξίδια», αφιερωμένα στην τραγωδία της Chapecoense, ποδοσφαιρικής ομάδας της Serie A του Βραζιλιάνικου Πρωταθλήματος, Πρωταθλήτρια στις καρδιές όλων.


1. Looking for Eric (2009)

Looking For Eric

Yπάρχουν άτομα που ονειρεύτηκαν να ανταλλάξουν μια μέρα πάσες και σουτάκια με τον Cantona. Υπάρχουν άλλοι που ελπίζουν να κάτσουν μια μέρα μαζί του, να πιουν μπάφους και κρασιά και να ανταλλάξουν φιλοσοφικές κουβέντες περί ανδρισμού, ποδοσφαίρου και γυναικών. Υπάρχουν και άλλοι που απλά νιώθουν τόσο δέος μπροστά στον όρθιο γιακά του αντικομφορμιστή ηγέτη της Manchester United των '90s που μπορούν απλά να τον χαζεύουν ώρες και να τους αρκεί η σιωπή που δεν αφήνει τα λόγια να διαβρώσουν αυτές τις μοναδικές μικρές στιγμές υπαρξισμού και στοχασμού (ή whatever anyway, λέμε και καμιά μαλακία τώρα).

Yπάρχει και ο Έρικ, γνήσιο τέκνο της αγγλικής λαϊκής τάξης, μεσήλικας χωρισμένος με δύο γιους από άλλους γάμους και μια κόρη από τον πρώτο του έρωτα που δεν ξεπέρασε ποτέ, τον οποίο η ζωή επαγγελματικά και μην κερνάει μόνο αδιαφορία και βάσανα, μέχρι τη στιγμή που για κάποιον λόγο ο ίδιος ο King Eric θα εμφανιστεί στο υπνοδωμάτιό του και σαν μια άλλη φωνή της συνείδησής του, σαν ένας φανταστικός ιδανικός ψυχαναλυτής θα τον καθοδηγήσει ώστε να βγει έξω από την καταπίεση την οποία έχει υποβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του, να αντιμετωπίσει τη ζωή με την ίδια φιλοσοφία που αντιμετώπισε και αυτός το τερέν, να ορθώσει ανάστημα και να διεκδικήσει ξανά τη ζωή του. Bαθιά ανθρώπινος και μακρυά από τον συνήθη καυτό πολιτικό του λόγο, ο Ken Loach δημιουργεί μια ιδανική feel good αντρική ποδοσφαιρικο-κοινωνική κωμωδία με στιγμές γνήσιας σουρεαλιστικής τρέλας αλλά και πραγματικού δράματος, κάνοντας το "Looking For Eric" μια ταινία για το ποδόσφαιρο και για την ίδια τη ζωή...

Trailer
Imdb


2. Bend it like Beckham (2002)

Bend It Like Beckham

Ωδή στη διαφορετικότητα, πνιγμένο σε κλισέ που αγαπάς να βλέπεις και χιούμορ που την κάνει να ξεχωρίζει με ευκολία από τον σωρό, η βρετανική κωμωδία-έκπληξη του 2002 αποτελεί μια ιδανική feel good ταινία ενηλικίωσης και ποδοσφαιρικής ευαισθησίας ΚΑΙ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ( :o ). Tωρά, για να είμαι ειλικρινής, σινεμά το 'χα δει με την αδερφή μου το 2002, καλά πέρασα, δεν το ξαναείδα ποτέ έκτοτε. Mέχρι που για κάποιον λόγο πέρυσι το ξαναπέτυχα κάπου, πέρασα καλά, αλλά ήταν λίγο too much for me ώρες ώρες (όχι γιατί είμαι τίποτα άντρακλας και λοιπά μικροαστικά σεξιστικά αστεία) μιας και λίγο το όλο indie ανεξάρτητο ύφος της ταινίας, μάλλον, σήμερα απέχει παρασάγγας από τα τωρινά μου γούστα. ΠΑΡ' ΌΛΑ ΑΥΤΑ, η ταινία μου φάνηκε μια ιδιαίτερα ξεχωριστή απόπειρα -όχι τελείως πετυχημένη αλλά με θετικό πρόσημο πάραταύτα-  να συνδυάσει τη διαφορετικότητα των φύλων και των φυλών με το ποδόσφαιρο και την ενηλικίωση μέσω αυτού και γι' αυτό κερδίζει γενναία ένα thumps up και από εδώ! Στο φινάλε, είναι μια ταινία με την Keira όταν ήθελες να είναι η κοπέλα σου στα 17, ένα εξαιρετικό soundtrack, ποδόσφαιρο και αναφορά σε ένα από τα καλύτερα δεξί χαφ στον κόσμο όταν ακόμα έπαιζε μπαλάρα!

Trailer 
Imdb


3. Victory (1981)

Το "Rocky" των ταινιών ποδοσφαίρου είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από μια ταινία που πρωταγωνιστούν οι Sylvester Stallone (ταραρα-ταραραα), Michael Caine, Max Von Sydow, Pele, Bobby Moore και σια, ως ομάδα αιχμαλώτων από τους Nazi κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ VS ΕΠΙΛΕΚΤΟΥΣ ΝΑΖΙΔΕΣ MEΣΑ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ! Η ταινία δε προσφέρει απλά pure fun αλλά αγνή ανόθευτη ΚΑΒΛΑ από την αρχή ως το τέλος στους άνδρες φίλους της -οι γυναίκες πιθανότατα θα βαρεθούν στο πεντάλεπτο ή οι γενναίες μέχρι το τέλος που θα τη δουν ελέω πρηξίματος από boyfriend, μπορεί να βγούν από την προβολή με μούσια (και δεν είμαι σεξιστής, υπάρχουν ιστορίες και θρύλοι περί τούτου)- και αποτελεί μέχρι και σήμερα τη Νο1 ταινία για ποδόσφαιρο που έρχεται στον νου του κάθε φίλου της στρογγυλής θεάς -btw έπρεπε να ειπωθεί και αυτή η κλισέ ατάκα κάποια στιγμή-... από την προετοιμασία της ομάδας μέχρι «Το Ψαλιδάκι Που Έσβησε Όλα Τα Άλλα Ψαλιδάκια», το "Victory" του σπουδαίου John Huston είναι ένα Μεγάλο Γαμημένο Έπος Ανδρισμού-Ποδοσφαίρου-Αντίστασης που αν δεν το έχει δει κάποιος, ας το κάνει χτες!

Trailer
Imdb


4. Shaolin Soccer (2001)

Shaolin Soccer

Αν το premise μιας ταινίας όπου μοναχός shaolin προσπαθεί να φτιάξει ομάδα ποδοσφαίρου με τους πέντε αδερφούς του μετά τον θάνατο του δασκάλου τους σας φαντάζει γελοίο, τότε δεν έχετε δει ποτέ κωμωδία από τον Stephen Chow, έναν από τους πιο εφευρετικούς και ευφάνταστους δημιουργούς του σύγχρονου ασιατικού σινεμά που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το slapstick αμερικάνικο χιούμορ, το χιούμορ της χρυσής εποχής του βωβού σινεμά, το μιούζικαλ, τις geek αναφορές στην pop κουλτούρα και τη φρενίτιδα των ταινιών του παλιού καλού Jackie Chan! Στο "Shaolin Soccer", όσο γελοίο και αν ακούγεται σαν στόρυ, άλλο τόσο αβίαστο και πραγματικά έξυπνο χιούμορ βγάζει σαν ταινία, η οποία κέρδισε σχεδόν ό,τι βραβείο υπήρχε στη χρονιά της στα 21α Hong Kong Film Awards και ένα τεράστιο cult status ανα τον κόσμο! Σκηνές ανθολογίας και ποδοσφαιρικών μονομαχιών που παραπέμπουν από anime μέχρι επικό αμερικάνικο σινεμά αλλά και εξαιρετικά έξυπνο και πολυδιάστατο χιούμορ -λεκτικό και σωματικό-, το "Shaolin Soccer" απλά περιμένει να το ανακαλύψει ο κάθε δύσπιστος και να αφεθεί στην πηγαία ευχαρίστηση που βγάζει η θέασή του!

Trailer 
Imdb


5. Mean Machine (2001)

Mean Machine

Τι είναι ακριβώς ο Vinnie Jones; O μεγαλύτερος τσογλαναράς που ξέρασαν τα γήπεδα της γηραιάς Αλβιώνας; Μια παρεξηγημένη ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα; Ένας αξιόλογος ηθοποιός; Ένας σούπερσταρ με λεξιλόγιο και συμπεριφορά ταξιτζή απ' το Newcastle -believe me on that, έχω πάρει, δεν εξελίχθηκε καλά- ;

Είναι όλα τα παραπάνω στον χειρότερο-υπερθετικό τους βαθμό στο "Mean Machine" του 2001 σε παραγωγή Matthew Vaughn και Guy Ritchie που reunites ολόκληρο σχεδόν το cast των "Lock Stock..." και "Snatch". Ο αρχιτσογλαναράς Jones είναι ο Danny Mean, πρώην αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας και νυν φυλακόβιος μετά από χρηματισμό σε ντέρμπυ με Γερμανία -πιο γάμα τα δηλαδή δεν πάει-, που αναλαμβάνει να προπονήσει και να παίξει μαζί με ομάδα κρατουμένων εναντίων δεσμοφυλάκων, όταν οι δεύτεροι θέλουν έναν αντίπαλο να προπονηθούν για το τοπικό στο οποίο παίζουν. Όταν στη μέση θα μπουν, όμως, συμφέροντα, στοιχήματα και προσωπικές κόντρες, ο Danny θα πρέπει να ξορκίσει φαντάσματα του παρελθόντος, να επιβιώσει στους σκοτεινούς διαδρόμους των φυλακών και μετά να αγωνιστεί για τη ζωή του στο τερέν. Όπως και το "Victory", αγνή ανόθευτη ΚΑΒΛΑ με το σχεδόν R-rated λεξιλόγιο και συμπεριφορά των παρίων του Danny που θα παίξουν το πιο βρώμικο παιχνίδι της ζωής τους ενάντια στο άδικο σύστημα των φυλακών, μην έχοντας να χάσουν τίποτα πέρα από την όποια υπερηφάνια και αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει. Παρ' όλα τα σκαμπανεβάσματά της -δεν είναι προφανώς ούτε "Lock Stock...", ούτε "Snatch"- το "Mean Machine" είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια γνήσια ανδρική ποδοσφαιρική κωμωδία χωρίς ηθικούς φραγμούς και καμία πρόθεση για fair play!

Trailer 
Imdb


6. The Damned United (2009)

The Damnes United

Έργα και ημέρες του καλύτερου για πολλούς τεχνικού που πέρασε από τη Μεγάλη Βρετανία, Brian Clough, και τη σύντομη θητεία του στη μεγάλη Leeds United του '74, του οποίου η θητεία κράτησε μόλις 44 ημέρες, κατά τη διάρκεια αυτών συγκρούστηκε με όλους και με όλα. Ένα έργο κομμένο και ραμμένο για τους απανταχού ρομαντικούς ποδοσφαιρόφιλους, το "The Damned United" γραμμένο κομψοτεχνικά από τον στιβαρό Peter Morgan ("The Queen", "Frost/Nixon") και σκηνοθετημένο με τη συνήθη ένταση και ιδιαιτερότητα του Tom Hooper ("King’s Speech", "Les Miserables", "The Danish Girl"), μιλάει για το ποδόσφαριο, το μάνατζμεντ, τα παρασκήνια, την πολιτική, τις κοινωνικές-ταξικές ανισότητες και πάνω απ' όλα την κουλτούρα του, στη Μεγάλη Βρετανία των '70s. Mπλέκοντας αληθινά γεγονότα με ψήγματα φαντασίας εκεί που η αλήθεια δεν φαίνεται διακριτά και με εξαιρετικές ερμηνείες από τους Martin Sheen και σια, είναι για αρκετό κόσμο μια από τις πληρέστερες και πιο αξιόλογες κινηματογραφικές καταγραφές της κουλτούρας του δημοφιλέστερου σπορ του πλανήτη, αλλά και μια πραγματικά εξαιρετική ταινία για κάθε ποδοσφαιρόφιλο και μη, που μιλάει για μια αρκετά ευρύτερη γκάμα θεμάτων που αγγίζουν το σπορ...

Trailer
Imdb


7. Ζidane: A 21st Century Portrait (2006)

Zidane: A 21st Century Portrait

Για κάποιους σαν και μένα που προλάβαμε τον Maradona στο τέλος της καριέρας του, ο Zizou είναι ο Μεγαλύτερος Ποδοσφαιριστής που έχουμε δεί ποτέ... Με μια καριέρα αδύνατο σχεδόν να περιγραφεί χωρίς φανφάρες και θριαμβολογίες και πράξεις εντός γηπέδου ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη όσων παρακολούθησαν τα ματς του, το πρωτότυπο και αρκετά ιδιαίτερο αυτό ντοκυμαντέρ, παρακολουθεί ένα όλόκληρο ματς -εναντία στη Villareal- από την οπτική του Zidane. H κάμερα κολλημένη πάνω του καθώς τρέχει, φωνάζει, αδιαφορεί, χτυπάει, πασάρει, σουτάρει, ξεχνιέται, κλωτσάει το γρασίδι, κάνει φάουλ, αποβάλλεται... Mε ελάχιστους διαλόγους και μια πολύ ιδιαίτερη και όχι προσιτή στο ευρύ κοινό σκηνοθεσία, υπό τους ήχους ενός εξαιρετικού soundtrack των Mogwai, το "Zidane: A 21st Century Portrait" μοιάζει με έναν διαρκή χορό μιας σπουδαίας προσωπικότητας στο γρασίδι, όπου οι αντιδράσεις και οι ιαχές του πλήθους αλλάζουν σε δευτερόλεπτα, όσα δευτερόλεπτα κάνει και ο ίδιος ο Zizou να αναπαράγει μια αυθόρμητη γκάμα συναισθημάτων αναλόγως του παιχνιδιού και των περιστάσεων. Oριακά η απόλυτη ποδοσφαιρική εμπειρία, ένα ντοκυμαντέρ δύσκολο, αλλά απολύτως ιδιαίτερο, αξίζει να ανακαλυφθεί από κάθε ποδοσφαιρόφιλο.

Trailer
Imdb

Υ.γ.: «Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους / εσύ Επανάσταση μας άνοιξες φαρδιές λεωφόρους / για μια πανανθρώπινη συνάντηση / Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε»

  • SHARE
  • TWEET