She Wants Revenge, Haneke Twins @ Gagarin 205, 05/09/23

Παρόλο που τους αγαπώ πολύ και τους είχα για χρόνια συναυλιακό απωθημένο, πραγματικά αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι καθόλου που ήμουν και τι έκανα το 2019, όταν οι She Wants Revenge εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό. Εντάξει, έχουν περάσει και κάποια χρονάκια και, σε γενικές γραμμές, έχω την αίσθηση πως τα χρόνια πριν τη μεγάλη πανούκλα του 2020, καταλήγουν να είναι ελαφρώς συγκεχυμένα στο μυαλό μου. Το πιο πιθανό πάντως είναι πως, λόγω Αυγούστου, βρισκόμουν εκτός της πρωτεύουσας. Αυτό που θυμάμαι, ή έστω νομίζω πως θυμάμαι με φόβο αυτό τελικά να αποτελεί μια κατασκευή του μυαλού μου προκειμένου να μην στεναχωριέμαι που τους έχασα, είναι πως οι αντιδράσεις γύρω από τη συναυλία ήταν κάπως χλιαρές και ο ενθουσιασμός συγκρατημένος.

Σε αυτό το (ελπίζω όχι βγαλμένο από το μυαλό μου) πλαίσιο, οι προσδοκίες μου για το βράδυ της Τρίτης ήταν σχετικά χαμηλές ή, μάλλον πιο σωστά, σε καμία περίπτωση δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Το ότι όλα θα ήταν τρομερά καλύτερα από αυτό που νόμιζα έγινε σαφές από την πρώτη στιγμή που οι Haneke Twins πάτησαν στη σκηνή του Gagarin 205. Δύσκολη ώρα με λίγο κόσμο, καθώς το 20:20 ίσως να ήταν αρκετά νωρίς για τους περισσότερους. Όμως, το συγκρότημα στα, περίπου 40 λεπτά της εμφάνισής του, με έκανε πολλές φορές να αναρωτηθώ "Τι σόι μπαντάρα είναι αυτή;". Με ρίζες στο post- punk, οι Ελληνο-ελβετοί μπερδεύουν στοιχεία από τη δεκαετία του 1980 με τους Editors και τους Interpol, δημιουργώντας κομμάτια που, από τη μία ακούγονται οικεία, και, από την άλλη, πετυχαίνουν να ακούγονται ως μια ανεξάρτητη ηχητική πρόταση. Εξαιρετική δουλειά στο rhythm section (προσωπικά βέβαια θα ήθελα λίγο πιο δυνατά το μπάσο), πολλά καλά riffs και γενικά καλή μοιρασιά ρόλων όσον αφορά τα κιθαριστικά μέρη ενώ ο Πασχάλης Βηχούδης αποδείχθηκε ένας πραγματικά ικανότατος performer. Γενικά, η αίσθηση που μου άφησαν είναι πως, παρόλο που η νέα τους δουλειά με τίτλο "Stories Of Violence", αποτελεί μάλλον και την πιο ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, το studio τους αδικεί ελαφρώς αφού live πραγματικά απογειώνεται αυτό που κάνουν.

Με αυτά και με αυτά όμως, η ώρα είχε πάει 21:30, το Gagarin 205 είχε αισίως γεμίσει, και οι headliners εμφανίστηκαν μπροστά μας, μέσα σε ουρλιαχτά και χειροκροτήματα, με το "Red Flags and Long Nights", πρώτο κομμάτι από το ομώνυμο, καταπληκτικό, ντεμπούτο τους από το οποίο σήμερα έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, οι She Wants Revenge από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας έκαναν σαφές πως, όχι μόνο ήταν άκρως προβαρισμένοι, αλλά πως προσγειώθηκαν αποφασισμένοι να μας παραδώσουν μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε καιρό. Έτσι, η συνέχεια αποδείχθηκε δυνατή με τα "These Things", "Sister", και "Take the World" να ξεσηκώνουν το, έτσι κι αλλιώς άκρως ενθουσιώδες, κοινό.

Μικρή (ή όχι και τόσο μικρή) παρένθεση εδώ. Έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες στη ζωή μου. Δεν έχω καταλήξει αν τελικά αυτό που κάνει το κοινό στο ένα live να κοιμάται όρθιο, και στο άλλο να τα δίνει όλα, σχετίζεται πάντα με την απόδοση του συγκροτήματος, όμως οφείλω να ομολογήσω πως η χθεσινή εμφάνιση των Αμερικανών μου ξύπνησε μνήμες από παλιές ένδοξες εποχές. Και με αυτό εννοώ πως τα τελευταία χρόνια στις rock συναυλίες ο μέσος όρος ηλικίας είναι αρκετά ανεβασμένος. Και ναι, ok, αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, απλώς, όπως και να το κάνεις, το νεανικό κοινό, και δη το πορωμένο, πάντα μπορεί να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω. Έτσι, σε αντίθεση με το τι είχα στο μυαλό μου – και χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν και μεγαλύτεροι σε ηλικία θεατές – υπήρχε πολύ νιάτο στο Gagarin την Τρίτη και αρκετοί/ες γκοθάδες/γκοθούδες, που κατάφεραν να παρασύρουν τους πάντες, με αποτέλεσμα όλοι να χορεύουν, να τραγουδάνε κάθε στίχο, και να αποθεώνουν το συγκρότημα στο τέλος κάθε τραγουδιού. Και αυτό που είχε ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον είναι πως η πλειοψηφία του κοινού τους έβλεπε για πρώτη φορά, κάτι που αποδείχθηκε και από τα, όχι και τόσα πολλά χέρια που σηκώθηκαν, όταν ο Adam Bravin ρώτησε πόσοι τους έχουμε ξαναδεί.

Όπως και να έχει, για να επανέλθουμε στα της συναυλίας, έχοντας διαλυθεί ήδη δύο (ίσως και τρεις εδώ που τα λέμε) φορές, οι She Wants Revenge έχουν να κυκλοφορήσουν δίσκο από το, μακρινό πλέον, 2011 Έτσι, τα δύο καινούργια τραγούδια που μας παρουσίασαν έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από τον κόσμο. Ειδικά δε το πρώτο, με τίτλο "See The Distance, See The Truth", μοιάζει βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές τους και είναι βέβαιο πως, όταν με το καλό κυκλοφορήσει, έχει όλα τα φόντα για να ξαναβάλει το συγκρότημα στο προσκήνιο. Ακολούθησε ένα ακόμη καινούργιο, το "Believe", και το "Rachael", με το οποίο έκλεισαν την εμφάνισή τους.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η αποχώρηση τους αποδείχθηκε βραχύβια αφού σύντομα επέστρεψαν στη σκηνή με τα "She Will Always Be a Broken Girl" και "Suck It Up". Στη συνέχεια, ο Justin Warfield πήρε λίγο χρόνο για να μας πει πως αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες συναυλίες που έχουν ζήσει, πως είναι πολύ χαρούμενος που το κοινό τραγουδάει τους στίχους, και, γενικά, συμμετέχει ενεργά σε όλη τη διαδικασία, και πως το μακιγιάζ τους είναι το πιο όμορφο που έχει δει. Στη συνέχεια είπε πως η Αυστραλία, η Φλόριντα, το Μαϊάμι και το Λος Άντζελες, από τα οποία προέρχονται τα μέλη του συγκροτήματος έχουν παράδοση στις σκοτεινές μουσικές, αλλά δήλωσε εντυπωσιασμένος από αυτό με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος στην Αθήνα.

Όπως καταλαβαίνετε, αφού οι θεατές από κάτω πήραν και τα κομπλιμέντα τους, στο τέλος της συναυλίας έδωσαν και τον καλύτερο τους εαυτό. Έτσι, από τη μία στο "Out of Control", το sing- along πήγε σε αδιανόητα επίπεδα με τον Warfield και το κοινό να τραγουδάνε παράλληλα δύο διαφορετικές μελωδίες, και, από την άλλη, στο "Tear You Apart" έγινε ο κακός χαμός με το συγκρότημα να μας παραδίδει μια τραβηγμένη από τα μαλλιά εκτέλεση που, μπορεί να μην εντυπωσίασε τεχνικά, όμως ο κόσμος δεν σταμάτησε να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια και να τους επευφημεί σε κάθε ευκαιρία. Και κάπως έτσι λοιπόν, μετά από μία ώρα και σαράντα λεπτά, φτάσαμε στο τέλος της βραδιάς.

Συνολικά, νομίζω πως όσοι παρευρεθήκαμε έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε χαρούμενοι καθώς οι Haneke Twins αποδείχθηκαν ιδανική επιλογή για να ανοίξουν τη συναυλία, ενώ οι She Wants Revenge μας χάρισαν μια βραδιά- σημείο αναφοράς που θα θυμόμαστε σε λίγα χρόνια και θα λέμε «πωπω, τι ωραία που είχαμε περάσει εκεί». Δεν ξέρω τι λέτε εσείς λοιπόν, αλλά η συναυλιακή καρδιά της Αθήνας, αυτής τέλος πάντων που έχει σημασία αφού τροφοδοτεί και αναζωογονεί τις αστικές νύχτες μας, το βράδυ της Τρίτης χτυπούσε στο Gagarin 205, και να είστε βέβαιοι πως χτυπούσε πολύ δυνατά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής