The Smashing Pumpkins

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω πως αν και κυκλοφόρησε το 2010, το συγκεκριμένο DVD δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά μια καταγραφή του live των Pumpkins το 2000 στο Τόκυο. Γι' αυτό το λόγο το υλικό περιορίζεται μέχρι και το "Machina/The Machines Of God", με τον Chamberlin και πάλι πίσω από τα drums και την Melissa Auf der Maur στη θέση της D'arcy στο μπάσο να πλαισιώνουν τους Corgan και Iha. Λίγους μήνες μετά από αυτή την εμφάνιση η μπάντα έδωσε το αποχαιρετιστήριο show της, εκεί όπου ξεκίνησε το '88, στο Σικάγο. Έτσι, αυτό το DVD αποκτά μια ιδιαίτερη αξία για τους οπαδούς του σχήματος και, κρίνοντας από τη συνολική εικόνα του "Live In Tokyo", αυτό είναι και το βασικότερο κίνητρο απόκτησής του.

Χωρίς πολλά-πολλά και κάποιο menu επιλογής να μεσολαβεί, όπως τα παλιά χρόνια με τις βιντεοκασέτες, η μπάντα βγαίνει υπό τις επευφημίες του κοινού και ξεκινά με το "Age Of Innocence". Και από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις γιατί το συγκεκριμένο DVD δεν περιλαμβάνεται στην επίσημη δισκογραφία των Pumpkins. Η εικόνα και ο ήχος είναι για τα σημερινά δεδομένα επιεικώς μέτρια. Τα χρώματα χάνουν τη ζωντάνια τους, αδυνατώντας να μεταφέρουν έστω και λίγο στο θεατή την ατμόσφαιρα που επικρατούσε επί σκηνής. Ο ήχος ακούγεται όπως σε κάποιο bootleg, το οποίο δεν είναι απαραίτητα και κακό, αφού σε φέρνει πιο κοντά στο live από κάποια καλογυαλισμένη, φιλτραρισμένη -σαν ηχογραφημένη σε studio- κυκλοφορία.

Δυναμικοί στα heavy κομμάτια και συναισθηματικοί στα πιο ήρεμα, βγάζοντας την ιδιαίτερη χημεία που υπήρχε μεταξύ τους, αποδεικνύουν ότι διαλύθηκαν στο ζενίθ της καριέρας τους, τουλάχιστον από συναυλιακής άποψης. Το setlist τους περιέχει 8 κομμάτια από το "Machina/The Machines Of God", 3 από καθένα από τα "Adore", "Siamese Dream" και "Mellon Collie And The Infinite Sadness", καθώς και τα b-sides "Blew Away" και "Rock On" (διασκευή σε David Essex). Εντύπωση προκαλεί η απουσία κομματιών όπως το "Zero" ή το "Disarm".

Στα ενδιάμεσα της συναυλίας περιλαμβάνεται και μια συνέντευξη, στην οποία ο Corgan μέσα σε συνολικά λιγότερο από έξι λεπτά εξηγεί το σκεπτικό των Pumpkins να πηγαίνουν πάντα κόντρα στο ρεύμα, ισχυρίζεται ότι πολλές alternative μπάντες υιοθέτησαν τον ήχο της κιθάρας τους και, επηρεασμένοι από αυτούς, άρχισαν να ανοίγονται, εκφράζοντας συναισθήματα στα κομμάτια τους, όπως οι ίδιοι πρώτοι έκαναν στο "Disarm", για παράδειγμα, χωρίς να παίζουν heavy. Αναφέρει πως εξελίχθηκε ως μουσικός όλα αυτά τα χρόνια και δηλώνει ότι απεχθάνεται οτιδήποτε είναι κανονικό, με την έννοια αυτού που πρέπει να κάνει κανείς. Κάνει μια αναδρομή σε όλους τους δίσκους της μέχρι τότε καριέρας των Pumpkins, χαρακτηρίζοντας το "Mellon Collie And The Infinite Sadness" ως την κορυφαία στιγμή της μπάντας και το "Adore" -ενός δίσκου που προέκυψε μέσα από δυσάρεστα γεγονότα, όπως ο θάνατος της μητέρας του Corgan, το διαζύγιό του, ο θάνατος από υπερβολική δόση ναρκωτικών του live πληκτρά τους, Jonathan Melvoin, και η επακόλουθη απομάκρυνσή του Chamberlin εξαιτίας των εξαρτήσεών του- ως τη δυσκολότερη τους. Τέλος, δικαιολογεί την απόφασή του να διαλύσει το συγκρότημά, ενώ βρισκόταν ακόμα στο απόγειο της καριέρας του και όχι κάποια στιγμή που κανείς δε θα ασχολούταν μαζί του.

Συνολικά, λοιπόν, το "Live In Tokyo" είναι μια κυκλοφορία καθαρά συλλεκτικής αξίας, γιατί, όπως προείπα, τόσο ο ήχος, όσο και η εικόνα δεν είναι και τα καλύτερα δυνατά, ενώ και το υλικό που περιέχει καμία σχέση δεν έχει με τα πολλά extra στα οποία μας έχουν συνηθίσει πλέον οι μπάντες.