Συνέντευξη Blurred Vision (Sepp Osley)

Όταν πήρα στα χέρια μου την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Blurred Vision δεν είχα ιδέα για την ιστορία πίσω από αυτή την νέα μπάντα που προέρχεται από τον Καναδά, έχει ρίζες στο Ιράν και μεγαλώνει καλλιτεχνικά στο Λονδίνο. Αποστασιοποιημένα με κέρδισαν μέσω της μουσικής τους και εν συνεχεία με κέρδισαν ακόμα περισσότερο με όσα έμαθα για γύρω από αυτούς. Με αυτή τη συνέντευξη ο τραγουδιστής, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης της μπάντας, Sepp Osley, ολοκληρώνει την εικόνα που έχω για αυτούς τους καλλιτέχνες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πραγματικά, αξίζει να διαβάσετε τα όσα λέει και να αποκτήσετε έναν ακόμα λόγο για να αναζητήστε και να εκτιμήσετε περισσότερο τους Blurred Vision.

Γεια σου Sepp και συγχαρητήρια για το καταπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ σας. Πώς νιώθεις ως τώρα;
Γεια σου Χρήστο. Σε ευχαριστώ πολύ, νιώθω υπέροχα!

Μιας και είστε νέο όνομα για πολύ κόσμο, θα μπορούσες να συνοψίσεις λίγο την ιστορία της μπάντας ως τώρα;
Ω φίλε, αυτό θα μπορούσε να πάρει ώρα. Θα προσπαθήσω να το κάνω σύντομο, κρατώντας όλα τα πιασάρικα σημεία τότε...

Φτιάξαμε την μπάντα το 2010, επανακυκλοφορώντας μια διασκευή στον ύμνο των Pink Floyd "Another Brick In The Wall", το οποίο ονομάσαμε "Hey Ayatollah Leave Those Kids Alone". Εκείνη την εποχή, λάμβαναν χώρα κάτι ψεύτικες εκλογές στο Ιράν και η νεολαία αντιστεκόταν στο βίαιο καθεστώς και δολοφονούταν στους δρόμους της Τεχεράνης, απαιτώντας να ακουστεί η φωνή της. Έπρεπε να κάνουμε κάτι για δείξουμε την συμπαράστασή μας, παρόλο που βρισκόμασταν τόσο μακριά στην Βόρεια Αμερική.

Ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε αυτές τις φρικιαστικές και την ίδια ώρα γενναίες εικόνες που ενέπνεαν δέος στα μυαλά μας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης της εποχής, βλέποντας τα γεγονότα σε ζωντανή εικόνα, αν και χιλιάδες μίλια μακριά στην άλλη άκρη του κόσμου. Αντιδράσαμε, κάνοντας αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε. Το rock 'n' roll πήρε θέση! Εκτοξευθήκαμε στα μάτια του κόσμου, χρησιμοποιώντας την μουσική για πολεμήσουμε το καταπιεστικό καθεστώς των Ayatollah και για να πάρουμε θέση ενάντια στην αδικία. Ο Roger Waters, ο μεγάλος μας ήρωας, μας υποστήριξε, μας ενέκρινε, μέχρι που συντάχθηκε μαζί μας στην υποστήριξή μας προς την νεολαία του Ιράν και καταδικάζοντας τις απεχθείς δράσεις της ιρανής κυβέρνησης! Κάπως έτσι ξεκινήσαμε και γίναμε διεθνώς γνωστοί, καθώς στην προσπάθεια να αντιδράσουμε σε αυτό που συνέβαινε ενωθήκαμε τρεις τύποι κι ένας θρυλικός παραγωγός ξεπηδώντας στην διεθνή σκηνή της μουσικής. Κι εδώ είμαστε τώρα!

Ποιά είναι η ιστορία πίσω από το όνομα της μπάντας;
Ο Sohl (σ.σ.: Osley, αδερφός του Sepp και μπασίστας της μπάντας) το σκέφτηκε το όνομα. Ουσιαστικά, έχει να κάνει με τη θεωρία πως κάποιος πρέπει μερικές φορές να ξε-ζουμάρει και να θολώσει το όραμά του για να δει με σαφήνεια, για να δει την αλήθεια.



Πάντα πίστευα ότι οι μουσικοί από τον Καναδά έχουν κάτι το ξεχωριστό, αλλά εσείς το μπλέκετε αυτό και με μια βρετανική γεύση από τη στιγμή που έχετε μετακομίσει στο Λονδίνο και θεωρώ πως το μίγμα βγαίνει εξαιρετικό. Πόσο διαφορετικές είναι οι μουσικές κουλτούρες στα δυο αυτά μέρη;
Να σου πω την αλήθεια, ως συνθέτες πάντα ήμασταν ιδιαίτερα χωμένοι στην βρετανική κουλτούρα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πηγή μουσικής κουλτούρας. Αλλά εδώ μιλάμε για θρύλους που μας έχουν εμπνεύσει, ενώ φυσικά κι από τον Καναδά υπάρχουν επίσης αρκετά ονόματα.

Όμως, η καναδική κουλτούρα τώρα και ειδικά στην γενιά μας είναι εν πολλοίς όπως είναι παντού, καθώς τα πράγματα έχουν ομογενοποιηθεί και είναι τόσο πολύ αποστειρωμένα. Όλοι στον mainstream ήχο ακούγονται ίδιοι, είτε είναι pop, rock ή οτιδήποτε άλλο. Όλοι μοιάζουν το ίδιο, κάνουν τις ίδιες κινήσεις, μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, κάτι που σίγουρα δεν συμβαίνει κατά τύχη. Η βιομηχανία βρίσκεται σε αποσύνθεση προσπαθώντας να συμμορφωθεί με την αλλαγές των καιρών και συνεχώς κυνηγώντας κάποιο τεχνολογικό ψήγμα χρυσού αντί να προσπαθεί να αναλάβει τα ηνία κυκλοφορώντας σπουδαίους και ανήσυχους καλλιτέχνες. Πάνε για την εύκολη μπάζα που καταλήγει στο να δημιουργούν αναλώσιμη μουσική και αναλώσιμους καλλιτέχνες που πάνε κι έρχονται τόσο γρήγορα, όσο τα αστεία και τα κόλπα που χρησιμοποιούν για να βγουν στα πρωτοσέλιδα.

Η φάση του να βλέπεις ζωντανά μπάντες στο Λονδίνο και να υποστηρίζεις την ζωντανή μουσική είναι ένα κομμάτι της ζωής που θεωρώ ότι δεν έχει φτάσει στον Καναδά ακόμα. Το rock 'n' roll είναι σε μεγάλο βαθμό μέρος της κουλτούρας εδώ και αυτό είναι πολύ ελκυστικό και δελεαστικό για εμάς και αποδεικνύει πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Υποθέτω πως ένας ακόμα λόγος που μετακομίσατε στο Λονδίνο έχει να κάνει και με την βέλτιστη προώθηση της μπάντας. Είναι αναπόφευκτο για μια μπάντα με τις δικές σας βλέψεις να πρέπει να κάνει ένα τέτοιο βήμα στην καριέρα της;
Για εμάς προσωπικά, το Λονδίνο έχει μια γοητεία κι έναν παλμό που προκαλεί έναν δεδομένο ενθουσιασμό πως κάτι πραγματικά ωραίο και καινοτόμο είναι πιθανό να γίνει και πως είναι στο όριό του να πραγματοποιηθεί. Αν κάτι πρόκειται να συμβεί, τότε το πιο πιθανό είναι να ξεκινήσει από εδώ και να επεκταθεί παγκοσμίως, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν. Δεν θέλαμε να είμαστε εδώ μόνο για την φοβερή ανταπόκριση που είχαμε από τους οπαδούς, για την βιομηχανία και τον Τύπο, αλλά για να είμαστε στην εμπροσθοφυλακή του κύματος που μπορεί να ξεσπάσει και πραγματικά να εμπνεύσουμε έναν νέο κόσμο και μια φρέσκια αρχή στο να ερωτευτεί ξανά την καλή μουσική και να πιστέψει στους καλλιτέχνες που την δημιουργούν.

Ας πάμε τώρα στο άλμπουμ. Γιατί το ονομάσατε "Organized Insanity" κατ' αρχάς;
Όπως μας συνέβη σε πολλές περιπτώσεις, κατά τα διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας, ο τίτλος "Organized Insanity" προέκυψε με έναν πολύ αυθόρμητο και αντιδραστικό τρόπο. Βλέπαμε ειδήσεις στην τηλεόραση και είχαν κάτι ιστορίες αναφορικά με την διαφθορά στην Wall Street, για παγκόσμιους πολέμους και παρ' όλα αυτά οι αυτουργοί έβγαζαν περισσότερα λεφτά και την σκαπούλαραν, ενώ ο απλός κόσμος υπέφερε από τις συνέπειες όλων αυτών. Ο Sohl γύρισε και είπε «είναι μια γαμημένα οργανωμένη παράνοια όλο αυτό που ζούμε». Αυτές οι λέξεις όταν τις άκουσα μου έσκασαν σαν τούβλο και το ομώνυμο τραγούδι γράφτηκε μερικές μέρες μετά, όπως και ο τίτλος του άλμπουμ, ο οποίος εν μια στιγμή ξέραμε ότι θα είναι "Organised Insanity".

Αυτό, πάντως, που είναι ενδιαφέρον είναι πως, παρ' όλο που ο τίτλος προήλθε από μια πολύ κοινωνική / πολιτική σκοπιά, επίσης συνάδει με τα τραγούδια που γράψαμε για την αγάπη και τις σχέσεις, και το να προσπαθείς να κολυμπάς μέσα από συναισθηματικά κύματα που αντιμετωπίζουμε όσο ζούμε, για να βρούμε χαρά στις ζωές μας. Κατά κάποιον τρόπο, μοιάζει σαν συνεχώς να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε στην παράνοια της ζωής, να βρούμε κάπου να πιαστούμε και να βγάλουμε νόημα από όλα αυτά.

Θα έλεγα πως μπορώ να διακρίνω τρεις διαφορετικές συνθετικές προσεγγίσεις, τις οποίες ισορροπείτε πολύ όμορφα. Πρώτον, υπάρχει μια pop αισθητική σε κάποιες μελωδίες (π.χ. "No More War"), δεύτερον υπάρχει το classic rock / Pink Floyd στοιχείο (π.χ. "Long May You Run") και τρίτον υπάρχει ένα πιο σύγχρονο prog / Muse στοιχείο (π.χ. "Wherever You Are"). Έχω δίκιο ή υπάρχουν κι άλλα στοιχεία;
Πραγματικά, η διαδικασία παίρνει τον δικό της δρόμο όταν γράφουμε μουσική και προσπαθούμε να μην το πολυσκεφτόμαστε σε κάποιο πλαίσιο. Εσύ θα μπορούσες να είσαι σωστός στην ανάλυσή σου και πραγματικά βγάζουν νόημα αυτά που λες, αλλά εμείς δεν το σκεφτόμαστε ποτέ έτσι. Η βασική μας προσέγγιση είναι να διασφαλίσουμε πως η μουσική στο τέλος μας έχει αγγίξει με τρόπο που να μας ταρακουνάει. Αν εμείς πρώτοι την ερωτευτούμε, τότε είναι πιο πιθανό να το κάνουν και οι άλλοι.



Ένα από τα πιο ξεχωριστά τραγούδια στο άλμπουμ είναι το "Dear John", που είναι αφιερωμένο στον John Lennon. Έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω του μιας και πρώτο-κυκλοφόρησε το 2012 για έναν ειδικό σκοπό. Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για αυτό;
Το "Dear John" προέκυψε από την αγάπη μας για αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο και από το πόσο η μουσική του, ο ακτιβισμός του και η κληρονομιά του για ειρήνη μας ενέπνευσε ως καλλιτέχνες. Το εν λόγω τραγούδι μας οδήγησε κατευθείαν στα χέρια ενός εκπληκτικού οργανισμού στην Νέα Υόρκη που λέγεται WhyHunger κι ο οποίος έχει μια ετήσια καμπάνια που ονομάζεται «Imagine There's No Hunger», η οποία γιορτάζει το πνεύμα της κληρονομιάς που άφησε ο John για ειρήνη. Πρόκειται για μια προσπάθεια που κάνουν από κοινού η Yoko Ono και το Hard Rock International και λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο μεταξύ Νοέμβρη και Δεκέμβρη. Όχι μόνο ηγούνται της προσπάθειας για έναν κόσμο απαλλαγμένο από την πείνα και την φτώχεια, αλλά αξιοποιούν την μουσική στην προσπάθειά τους αυτή για να δημιουργήσουν μια κινητήρια δύναμη, ώστε όλοι μας να ασχοληθούμε μαζί τους. Είχαμε την τιμή να ανακηρυχθούμε επίσημοι εκπρόσωποι της φιλανθρωπίας το 2012, μαζί με θρύλους όπως ο Bruce Springsteen, ο Jackson Browne και μερικοί ακόμα εκπληκτικοί καλλιτέχνες.

Το "Dear John" παράλληλα μας βοήθησε στον να γίνουμε η μόνη καναδική μπάντα που έχει κληθεί να παίξει στο περίφημο Hudson Theater της Νέας Υόρκης, το 2014, στην γιορτή των 50 χρόνων των The Beatles. Ήταν μια πραγματικά μαγική στιγμή στην καριέρα μας. Το τραγούδι αυτό θεωρούμε πως δεν έχει πιάσει την πραγματική δυναμική του στο μουσικό στερέωμα, αλλά έχουμε κάποια πράγματα που ετοιμάζουμε για να κάνουμε το εν λόγω τραγούδι μια διεθνή γιορτή για τον John Lennon κι ένα τραγούδι που θα ακούσουν εκατομμύρια κόσμου σε όλο τον πλανήτη.

Είναι προφανές πως προτιμάστε να καταπιάνεστε με σημαντικά θέματα στους στίχους σας. Μπορείς να μας πεις δυο λόγια για αυτούς; Θεωρείς πως οι στίχοι θα πρέπει πάντα να έχουν ένα μήνυμα να περάσουν στον ακροατή;
Με όλη την ειλικρίνεια, αν οι στίχοι δεν έχουν κάποιο σκοπό ή κάποιο νόημα για τον ακροατή, τότε γιατί να τραγουδηθούν; Φαίνεται ότι οι φίλοι μας στον μουσικό κόσμο έχουν χάσει την ικανότητά τους να γράψουν στίχους που πραγματικά να έχουν έναν σημαντικό ρόλο. Όπως ο σπουδαίος παραγωγός Bob Ezrin πρόσφατα δήλωσε σε μια συνέντευξη και θα τον παραφράσω «τα σημερινά τραγούδια και οι στίχοι τους είναι στο ίδιο επίπεδο με παιδικά νανουρίσματα». Πραγματικά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως κάποιοι τραγουδιστές και κάποιες μπάντες που είναι στην δεκαετία των 20 ή των 30 ηλικιακά τραγουδούν για βλακείες, όπως θα έκαναν αν ήταν 13 χρονών.

Οι The Beatles τραγούδαγαν «I wanna hold your hand» και «Love Love Me Do», όμως μεγάλωσαν και προχώρησαν στον να γράψουν ένα "Abbey Road", ένα "Revolver" κι ένα "The White Album", ε και καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υποτιμημένη προσέγγιση των στίχων στη μουσική των φίλων μας σήμερα και της γενιάς μας γενικότερα είναι μια επιδημία που πρέπει να σταματήσει σύντομα. Θέλω να πω, κοίτα τον κόσμο και τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Νομίζω πως ο νέος κόσμος έχει σιχαθεί το να τον υποτιμούν. Το «κούνα το» σίγουρα δεν καλύπτει το εύρος του ενδιαφέροντος ενός ενήλικου νεαρού ανθρώπου, ε; Δεν νομίζω!

Στο "Keeper" παρουσιάζετε κάποιες μελωδίες από Μέση Ανατολή. Είναι κι αυτές κομμάτι του μουσικού σας λεξιλογίου, ειδικά από τη στιγμή που εσύ κι ο αδερφός σου κατάγεστε από το Ιράν;
Αν παρατηρήσεις τις επιρροές των μελωδιών από τη Μέση Ανατολή και την Ινδία στο rock 'n' roll, άμεσα θα σου έρθουν στο μυαλό τα μεγαλύτερα ονόματα της ιστορίας του. Οι Pink Floyd έπαιζαν πολύ με αρχαίους ήχους από αρχαίες χώρες, όπως φυσικά και οι Led Zeppelin και οι The Beatles. Οπότε, για εμάς αφενός είναι η επιρροή που έχει περάσει μέσα από όλες αυτές τις σπουδαίες μπάντες, αλλά επίσης έχει να κάνει και με το ότι χρησιμοποιούμε μελωδίες και ρυθμούς της Άπω Ανατολής, καθώς εκεί γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μαζί τους. Πρόκειται για μια πολύ φυσική δόση που εισχωρεί όταν γράφουμε τραγούδια.

Ομολογώ πως το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή όταν πήρα το άλμπουμ στα χέρια μου ήταν το όνομα του θρυλικού Terry Brown στην παραγωγή. Πώς ήταν να δουλεύετε μαζί του και πόσο επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα;
Πάντα λέμε πως αυτό που βλέπεις στη σκηνή και στις φωτογραφίες είναι τρεις τύποι που κάνουν το κομμάτι τους, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε τετραμελής μπάντα. Ο ρόλος του Terry στην μουσική που βγάζουμε έξω στον κόσμο και παίζουμε είναι αδιαμφισβήτητος. Πάντα μας βγάζει το καλύτερο δυνατό, κάτι που σίγουρα επηρεάζει και δημιουργεί το τελικό αποτέλεσμα που ακούνε οι οπαδοί. Γνωρίζει τι προσπαθούμε να κάνουμε στο διεθνές στερέωμα και το καταλαβαίνει ενστικτωδώς και θεωρώ πως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε τόσο δεμένοι μεταξύ μας μουσικά αλλά και ως προς την φιλοσοφία.

Είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο «παράγοντας Brown» θα διπλασιαστεί! Αλλά αυτή είναι μια ανακοίνωση που θα γίνει σε λίγο καιρό (γέλια).



Ήταν μαζί σας στην πρόσφατη περιοδεία που κάνατε με τους Uriah Heep; Ποιός ήταν ο ρόλος του και πώς ήταν αυτή η περιοδεία γενικότερα;
Ναι, ήταν μαζί μας. Ήμασταν τυχεροί σε αυτό, καθώς είχαμε τον Terry σε κάθε εμφάνισή μας να διασφαλίζει πως ο ήχος μας θα ήταν κρυστάλλινος κι όντως ήταν. Ο Jerry Ewing (σ.σ.: γνωστός Βρετανός μουσικός δημοσιογράφος) έγραψε για αυτό στη φοβερή του ανταπόκριση από την εμφάνισή μας στο KOKO στο Λονδίνο. Η περιοδεία ήταν όπως την είχαμε φανταστεί. Οι Uriah Heep είναι καταπληκτικοί τύποι και σε εμπνέουν. Αποτελέσαμε μια έκπληξη για τους οπαδούς, καθώς πουθενά δεν αναφερόταν πως οι Blurred Vision θα ανοίγουν για τους Heep σε όλες τις εμφανίσεις τους. Έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε αυτό κάθε βράδυ και οι οπαδοί των Heep ξέρουν πολύ καλά τι τους αρέσει, οπότε καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος για αυτούς. Η ανταπόκριση που είχαμε από την πρώτη νύχτα της περιοδείας ήταν φανταστική. Όχι μόνο μας υποδέχτηκαν ως κάτι νεαρούς που προσπαθούμε να κάνουμε κάτι φιλόδοξο με τη μουσική μας, αλλά τόσο οι οπαδοί όσο και τα Μέσα έγιναν και δικοί μας οπαδοί. Θα ξαναβγαίναμε σε περιοδεία με τους Heep χωρίς δεύτερη σκέψη, αν και την επόμενη φορά ίσως αυτοί οι θρύλοι να ανοίγουν για εμάς!

Σκεφτόμουν πως τα τραγούδια σας έχουν ενορχηστρώσεις που θα είναι δύσκολο να τις υποστηρίξετε ως τρίο, οπότε θα ήθελα να ξέρω πώς το αντιμετωπίζετε αυτό.
Συνήθως, απλοποιούμε κάποια πράγματα για τις ζωντανές εμφανίσεις, αλλά οι ανάγκες είναι πάντα εκεί και έχουμε έναν ιδιαίτερα δυνατό ήχο για τρία άτομα. Δεν είμαστε μια garage ή μια indie μπάντα που συνδέει τα όργανα στον ενισχυτή και ξεκινάει. Πάντα λαμβάναμε ιδιαίτερα σοβαρά το θέμα της ποιότητας του ήχου στις ζωντανές μας εμφανίσεις και το πόσο σημαντικό είναι αυτό για τους οπαδούς. Είτε παίζουμε σε κλαμπ ή σε θέατρα, πάντα το αντιμετωπίζουμε σαν να παίζουμε σε στάδιο και η μουσική επίσης προσαρμόζεται σε αυτό. Έχουμε πολλά ηχητικά εφέ και εκρήξεις και άλλα στοιχεία κατά τη διάρκεια του άλμπουμ και να είσαι σίγουρος πως θα τα ακούσεις όλα όταν έρθεις να μας δεις ζωντανά.

Πώς βλέπεις τώρα την φοβερή ανταπόκριση που είχε η διασκευή σας στο "Another Brick In The Wall" πίσω στο 2010;
Ήταν πραγματικά φανταστική, δεν ήταν; Γνωρίζαμε ότι θα προκαλέσει κάποιον θόρυβο, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα γίνει ένα παγκόσμιο θέμα όπου σχεδόν κάθε μεγάλο Μέσο από όλο τον κόσμο θα έβαζε τους Blurred Vision στα σπίτια του κόσμου παντού. Φυσικά, το μεγαλύτερο επίτευγμα για εμάς προέρχεται από την καλλιτεχνική πλευρά του και του κατά πόσο έπαιξε έναν θετικό ρόλο στην υποστήριξη των νέων του Ιράν, κυρίως αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε και ο λόγος που το κυκλοφορήσαμε εξαρχής. Το βίντεο κέρδισε βραβεία σε κάποια φεστιβάλ κινηματογράφου και επιλέχθηκε ως ένα από τα 100 πιο επιδραστικά pop βίντεο όλων των εποχών από την "Televisor's Art Of Pop Video". Ήταν απίστευτη επιβράβευση το να βλέπουμε το βίντεο να παίζεται σε μουσεία στην Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, μαζί με βίντεο των Pink Floyd, The Beatles, Peter Gabriel, Madonna, Michael Jackson και τόσους θρυλικούς καλλιτέχνες.

Ορκιστήκαμε πως το τραγούδι θα παραμείνει ζωντανό μέχρι μια μέρα η νεολαία του Ιράν θα έχει τις ελευθερίες που έχουμε εμείς εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ακόμα, παρά τις όσες συμφωνίες έχουν υπογραφεί ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Το καθεστώς είναι σάπιο στον πυρήνα του και θα παραμείνει έτσι όσο κι αν καλύπτουν την εξωτερική πλευρά του.

Ακόμα το παίζουμε στις εμφανίσεις μας και εξακολουθεί να είναι ένα highlight κάθε βράδυ. Η ενέργεια αυτού του τραγουδιού είναι φοβερή. Λατρεύουμε να το αποδίδουμε!

Και πόσο υπέροχο ήταν να έχετε τον ίδιο τον Roger Waters να σας υποστηρίζει σε όλο αυτό; Πώς ήταν η όλη εμπειρία;
Δεν υπάρχει άλλος καλλιτέχνης που να σημαίνει τόσα πολλά για εμάς όσα ο Roger Waters. Είναι ήρωάς μας, τόσο σε μουσικό όσο σε κοινωνικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Πιστεύουμε ακράδαντα στην αξία της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης για όλους και πολεμάμε σφοδρά ενάντια σε κάθε ίδρυμα, σε κάθε κυβέρνηση ή κάθε μορφή εξουσίας που αρνείται αυτά τα δικαιώματα στον κόσμο. Δεν υπάρχουν και πολλές μπάντες που έχουν την πολυτέλεια να λένε ότι έχουν την συμπαράσταση του ο Roger Waters, οπότε είμαστε άμεσα ευγνώμονες και μόνο για αυτό. Το να έχεις μια σχέση με τον Roger, η οποία συνεχίζεται και παραμένει δυνατή, είναι τα πάντα στον κόσμο για εμάς και μια συνεχής πηγή έμπνευσης.



Έβλεπα το βίντεο στο youtube εκ νέου και σκεφτόμουν πως είναι αδύνατο να μην έχετε εκνευρίσει τον θρησκευτικό κόσμο της μέσης ανατολής. Είχατε τίποτα δυσάρεστες ιστορίες;
Ω Θεέ μου, κάτσε διάβασε τα σχόλια στη σελίδα και θα δεις πόσους πολλούς θρησκευτικά τρελούς εκνευρίσαμε. Είναι αστείο αλλά και τραγικά στενάχωρο την ίδια στιγμή. Ο πιο σημαντικός θρησκευόμενος που πρέπει να εκνευρίσαμε ήταν ο ίδιος ο Ayatollah, ο οποίος έβγαλε ανακοίνωση με την οποία απαγόρευε το rock 'n' roll συνολικά. Το MTV μας έκανε ειδικό αφιέρωμα όταν έγινε αυτό και προσπάθησε να πάρει απάντηση από την ιρανή κυβέρνηση αλλά προφανώς χωρίς αποτέλεσμα.

Οι θέσεις μας απέναντι στη θρησκεία είναι προφανείς στη μουσική και στους στίχους μας, οπότε το να εκνευρίζουμε κόσμο είναι μάλλον φυσιολογικό βάσει αυτού που κάνουμε. Ευτυχώς, ζούμε σε μια γενιά και μια περίοδο όπου η θρησκεία αποτελεί ολοένα και λιγότερο κινητήρια δύναμη για τους νέους ανθρώπους και η αξία της επιστήμης και των γεγονότων υπερνικά εύκολα την τυφλή πίστη και τα παραμύθια.

Ποιά πέντε άλμπουμ θα ξεχώριζες ως αυτά που σε καθόρισαν περισσότερο ως μουσικό;
Το "Wish You Were Here" των Pink Floyd, το "Abbey Road" των The Beatles, το "Violatro" των Depeche Mode, το "Legend" του Bob Marley και το "So" του Peter Gabriel.

Υπάρχουν και σύγχρονες μπάντες που σου αρέσουν;
Να σου πω, δεν ακούμε σύγχρονες μπάντες της γενιάς και της εποχής μας. Υπάρχουν κάποια τραγούδια εδώ κι εκεί που πέφτουν στο αυτί μας στο ράδιο και κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν κάτι να πουν, οι οποίοι είναι λίγοι και του πετυχαίνεις μια στο τόσο, στην καλύτερη. Για παράδειγμα, ο Killer Mike κάνει κάτι διαφορετικό στη rap και hip hop μουσική, το οποίο είναι ωραίο γιατί την φέρνει πίσω σε αυτό που ήταν κάποτε αυτά τα είδη, όταν και εκτοξεύτηκε η δημοτικότητά τους με καλλιτέχνες όπως οι Public Enemy, οι Run DMC και οι KRS-One.

Όμως, συνήθως κοιτάμε την δική μας δουλειά και επικεντρωνόμαστε σε αυτό που θέλουμε να βγάλουμε έξω στον κόσμο, με τον δικό μας τρόπο και χωρίς την επιρροή του τι θα μπορούσε να είναι της μόδας για μερικές μέρες. Το διαχρονικό είναι ο στόχος μας, όχι το εφήμερο.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Blurred Vision;
Εννοείς, πέραν του να γίνουμε η μεγαλύτερη μπάντα στον πλανήτη; Χαχα...

Συναυλίες, συναυλίες κι ακόμα περισσότερες συναυλίες! Ετοιμαζόμαστε τώρα για περιοδείες κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες, ακόμα και για τον επόμενο χρόνο, ώστε να φέρουμε το "Organised Insanity" σε όσο το δυνατόν περισσότερους, σε όσα το δυνατόν περισσότερα μέρη του κόσμου μπορούμε. Όταν φτάσουμε στα όρια της εξάντλησής μας θα επιστρέψουμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ #2, το οποίο έχουμε ήδη ολοκληρώσει σε συνθετικό επίπεδο και ανυπομονούμε να το ηχογραφήσουμε.

Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου, Sepp. Ελπίζω να σας δούμε και στην Ελλάδα...
Εγώ σ' ευχαριστώ Χρήστο. Ευχαριστήθηκα την συνέντευξη και θα ήταν υπέροχο να φέρναμε την «τρέλα» μας στον σπουδαίο κόσμο της Ελλάδας, μια ημέρα σύντομα. Πες το αυτό στους promoters εκεί...