Pain, Degenerate Mind @ Gagarin 205, 28/11/23

Τα στοιχήματα για τον κόσμο που θα μάζευαν οι Pain ένα βράδυ Τρίτης του βαθύ Νοέμβρη είχαν ξεκινήσει από νωρίς το πρωί. Άλλοι έλεγαν πως θα γίνει χαμός, κι άλλοι πως, παρά τη δημοφιλία του τεράστιου Peter Tägtgren, δεν υπάρχει κοινό για να στηρίξει ένα τέτοιο live. Τελικά, η αλήθεια ήταν κάπου στη μέση καθώς στο Gagarin έγινε ένα χαλαρό μεν, γέμισμα δε. Και παρόλο που το σχήμα των Pain, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, διαθέτει τις προϋποθέσεις για να απευθυνθεί και σε ένα νεότερο κοινό, η γενιά των 30 και βάλε ήταν τελικά αυτή που έδωσε το παρών. Από την άλλη, με δεδομένο πως το συγκρότημα πέρασε την καλύτερη του φάση πριν καμιά 15αρια χρόνια, ίσως αυτό να ήταν και κάτι λογικό εδώ που τα λέμε.

Όπως και να έχει, τη βραδιά άνοιξαν οι Degenerate Mind, μια επιλογή που, λόγω ήχου, ομολογώ πως μου φάνηκε λίγο παράξενη. Από την άλλη, αυτό δεν είναι καθόλου κακό καθώς περισσότερο σε αυτά τα πράγματα μετράει το κλίμα και, ομολογουμένως, το συγκρότημα «ζέστανε» επαρκώς το κοινό που είχε αρχίσει να γεμίζει τον χώρο. Εξάλλου, το heavy rock τους συνδυάζει τους Metallica των '90s με κιθάρες που κλείνουν το μάτι στον γίγαντα Pepper Keenan, ενώ, εγώ τουλάχιστον, μέσα στο σύνολο άκουσα και κάτι από παλιούς Alice In Chains.

Κι αν όλο αυτό σας φαίνεται ελκυστικό, τότε είναι βέβαιο πως το σχήμα αξίζει την προσοχή σας, κάτι που έγινε σαφές και από το γεγονός ότι, στα 40 λεπτά της εμφάνισής τους, κέρδισαν ουκ ολίγες φορές ένα μεγάλο χειροκρότημα από τον κόσμο. Και αυτό ήταν κάτι δίκαιο αφού τεχνικά το συγκρότημα ήταν  σε τρομερή φόρμα και με όρεξη πάνω στη σκηνή, ενώ και στα παλιότερα, αλλά και στα καινούργια κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ τους είναι προφανές πως οι Degenerate Mind έχουν δουλέψει πολύ σε επίπεδο ήχου, συνθέσεων, κι ενορχήστρωσης, κι έχουν φάει πολλές ώρες σε πρόβες προκειμένου να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. [Α.Α.]

Μια αναμονή άλφα μεταξύ των σετ υπήρξε, προγραμματισμένη βέβαια, οπότε οι Pain βγήκαν στη σκηνή χωρίς πολλές καθυστερήσεις. Σίγουρα όταν ξεκινάς με ένα "Let Me Out", δίνεις την εντύπωση ότι είσαι ένα συγκρότημα που αδημονεί να βγει από τα παρασκήνια πάνω στο σανίδι. Όλα μοιάζουν σε μια πρώτη όψη κάπως ειδυλλιακά. Εντυπωσιακά φώτα, εντυπωσιακοί Pain, με τρομερή ενέργεια και βλέμματα που προδίδουν ότι έχουν έρθει να το ζήσουν στο μάξιμουμ. Για μια στιγμή όμως. Κάτι δεν φαίνεται να κολλάει τόσο καλά.

Σύντομα μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, συνειδητοποιεί κανείς πως στο χώρο δεν ακούγονται όλα τόσο ειδυλλιακά όσο έμοιαζαν εκ πρώτης όψεως. Ο ήχος ξεκίνησε, και παρέμεινε, σε πολύ δυνατές εντάσεις οι οποίες συνέβαλαν σε ένα γενικότερο κατέβασμα της ποιότητας του αποτελέσματος του ήχου, με τις κιθάρες και τα φωνητικά να μπουκώνουν αρκετά και να έρχονται στο προσκήνιο κυρίως τα drums και τα προηχογραφημένα μα απολύτως απαραίτητα, πλήκτρα. Υποπτεύομαι πως, όλο αυτό έγινε τελικά για να έρθει σε μια ισορροπία η ένταση του προηχογραφημένου, θα ξαναεπιστρέψουμε όμως σε αυτό.

Στον αντίποδα όμως, η απόδοση των ίδιων των Pain ήταν εντυπωσιακή καθ' όλη τη διάρκεια του απολαυστικού set τους. Φυσικά, ξεχωρίζει η εμβληματική φιγούρα του Peter Tägtgren. Ένας άνθρωπος με μια τεράστια ιστορία στη metal μουσική που αγαπάμε, μαζί με το εμφανώς πιο απενοχοποιημένο του συγκρότημα, φαίνεται ότι παρά τους εξαιρετικούς μουσικούς που τον πλαισιώνουν, κουβαλάει αυτό το συγκρότημα στις πλάτες του. Τον σέβομαι επίσης απεριόριστα καθώς εντελώς ακομπλεξάριστα, είναι από τους ελάχιστους μουσικούς στο είδος που έχουν επιλέξει να διατηρήσουν τα μακριά τους μαλλιά όσο μεγαλώνει, ενώ ταυτόχρονα τα έχει αφήσει να ασπρίσουν, αγκαλιάζοντας πολύ όμορφα την ηλικία του. 

Ούτως ή άλλως, η εμφάνισή του επί σκηνής είναι αντιστρόφως ανάλογη των χρόνων του – ο άνθρωπος είναι εκπληκτικός performer και frontman. Η φωνή του βγαίνει πεντακάθαρη, οι γκριμάτσες του δημιουργούν τρομέρή απορρόφηση στο κοινό, μουσικά αψεγάδιαστος. Δεν αργεί πολύ να ζεστάνει και τον ίδιο τον κόσμο, η έκρηξη όμως γίνεται στο άκουσμα του "The Great Pretender". Διάθεση πάρτυ σε τέτοιου είδους metal δεν βρίσκεις συχνά, οι Pain όμως είναι ο ορισμός αυτής της συναισθηματικής κατάστασης.

Το κοινό λοιπόν, που έχει γεμίσει ικανοποιητικά το Gagarin για καθημερινή, βρίσκεται σχετικά διάσπαρτο για να καλύψει την έκταση του χώρου, δεν διστάζει όμως να ανάψει τα αίματα με κάθε ευκαιρία. Η συναυλία των Pain δεν χαρακτηριζόταν από καθιερωμένα moshpits -αν και, υπήρξαν και αυτά- όσο από αγκαλιές, χοροποδητό, και αρκετά πολύ τραγούδι. Πως να κρατηθεί ακίνητο άλλωστε, όταν οι Pain έχουν διαλέξει μερικά από τα αντιπροσωπευτικότερα τους κομμάτια - από το "Monkey Business" μέχρι το "Suicide Machine" και από το "Nailed To The Ground" στο “Revolution", οι Pain δεν φαίνεται να έχουν έρθει για να κάνουν μισές δουλειές στην Αθήνα. 

Οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Peter Tägtgren, τα πρόσωπα των Sebastian, Jonathan και David τους οποίους μας σύστησε ως καλούς του φίλους, είναι ιδιαίτερα αξιόλογοι μουσικοί που φαίνεται να ακολουθούν το χιούμορ του Peter ως σκηνικές παρουσίες, πράγμα που ανεβάζει πολύ το συνολικό αποτέλεσμα. Η πρώτη κορύφωση του set ωστόσο έρχεται λίγο πριν το τέλος του κυρίως μέρους του. Ένα εκπληκτικό σερί των "Same Old Song" με το αγαπητό του sing along, τα "It's Only Them", "Buy/Die" και η εξαιρετική και ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη διασκευή στο "Gimme Shelter" των Rolling Stones εξαγριώνουν το κοινό. Ο Peter δεν διστάζει να δώσει το μικρόφωνο στην πρώτη σειρά να τραγουδήσει, μάλιστα με κάποιο άτομο να τραγουδάει οριακά καλύτερα από τον ίδιο αφήνοντας αυτόν έκπληκτο κι εμάς τους υπόλοιπους να επευφημούμε!

Συχνά πυκνά, οι Pain ανεβοκατέβαιναν από τη σκηνή για ελάχιστα δευτερόλεπτα, μάλλον στο πλαίσιο κάποιου stunt της εμφάνισης. Αυτή τη φορά όμως κατεβαίνουν για λίγο περισσότερο, σηματοδοτώντας το encore κομμάτι της συναυλίας. Ποιος θα περίμενε όμως πως θα επιστρέψουν! Με πολύχρωμες γούνες, ρόμπες, λαμέ σακάκια, καπέλα και υπερβολικά γυαλιά ηλίου, οι Pain έρχονται και είναι φως φανάρι τι ακολουθεί: Φυσικά, το "Party In My Head" διασπείρει το κλίμα του σε όλους εμάς που βρισκόμαστε κάτω και θα ήταν το highlight της βραδιάς - αν ο Peter Tägtgren δεν είχε γράψει με τους Pain ένα από τα μεγαλύτερα hits στην ιστορία αυτού του είδους.

Ναι, σίγουρα τα "On And On" και “I'm Going In” είναι κομμάτια που έχουν αγαπηθεί πολύ και τους αποδόθηκε η αρμόζουσα σημασία και προσοχή. Όμως, κάπου η επιστημονική φαντασία έρχεται και βρίσκει την πραγματικότητα. Θα πω, ότι δεν υπάρχει καλύτερη χρονική συγκυρία να βιώσουμε συναυλία των Pain μετά από τόσα χρόνια, από αυτή που το διαδίκτυο είναι γεμάτο αστεία για το πως ο Peter Tägtgren και ο φίλος του από γνωστό video clip ήταν αυτοί που έφεραν στη γη τους φερόμενους ως εξωγήινους οργανισμούς που βρέθηκαν στο Περού. Αρκετά όμως με την ειρωνεία της πραγματικότητας. Το ξυπνητήρι χτυπάει και το "Shut Your Mouth" αποδεικνύει πόσο μεγάλο κομμάτι είναι, αλλά και πόσο ιδανικό συναυλιακό κλείσιμο αποτελεί.

Στο κλείσιμο της βραδιάς, και αφού το τελευταίο κομμάτι έχει σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα του με το σύνολο του κοινού να το τραγουδάει φωναχτά, μια πολύ πετυχημένη βραδιά έφτασε πάλι στο τέλος της. Μπορεί ο ήχος σε πολλά σημεία της εμφάνισης των Pain να ήταν ενίοτε και ενοχλητικός σε ένταση, η αγάπη όμως για τα αναγνωρίσιμα κομμάτια του συγκροτήματος κάπως το ξεπέρασε και ο ήχος του "My Way" του Frank Sinatra στα ηχεία ηρεμεί και τον τελευταίο που είχε παράπονο. Ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο για πολλούς άφησε τη σφραγίδα του στη σκηνή και οι γκριμάτσες του Peter Tägtgren μας γέμισαν με ενέργεια και θετική διάθεση για την επόμενη δύσκολη μέρα - η οποία μάλιστα θα ξεκινούσε και εύκολα αφού η συναυλία τελείωσε μόλις στις έντεκα το βράδυ. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος