Η καυτή πατάτα της εγχώριας σκηνής #1
Μήπως από ένα σημείο και μετά η στήριξη χάνει το νόημά της;
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 30/03/2015 @ 10:59
Στον τίτλο βρίσκετε το #1 χωρίς να έχω αυτή τη στιγμή σχηματισμένο στο μυαλό μου το #2, το #3 κ.ο.κ. Αλλά, είναι τόσα πολλά τα πράγματα που χρήζουν συζήτησης γύρω από την εγχώρια σκηνή που είναι αναπόφευκτο να υπάρξει και συνέχεια στο θέμα.
Για το σημερινό άρθρο αφορμή μου δίνεται από την συναυλία της Παρασκευής των Need και Poem στην πόλη της Πάτρας, όπου την βραδιά κλήθηκε να ανοίξει ένα τοπικό σχήμα (ως είθισται). Την άποψή μου μπορείτε την διαβάσετε στο αντίστοιχο report, αλλά πριν από αυτή προηγήθηκε μια κουβέντα για το αν κάποιος θα έπρεπε να τους πει ότι δεν παίζουν καλά ή όχι.
Μερικά από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν ήταν τα κάτωθι:
- Πιτσιρικάδες είναι μωρέ, μην τους κόψεις τον αέρα.
- Και τι θα καταφέρεις; Το πιο πιθανό είναι να πουν κάποιοι γνωστοί τους ότι είσαι εμπαθής.
- Μακάρι να μου έκαναν κι εμένα σωστή κριτική όταν ξεκίναγα, σήμερα θα ήμουν καλύτερος.
- Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτός ο ωχαδερφισμός με τις ελληνικές μπάντες, που όλοι κάνουν δημόσιες σχέσεις.
Δεν κρύβω ότι, από τα παραπάνω, το δεύτερο ήταν αυτό που με έβαλε σε περισσότερες σκέψεις από οτιδήποτε άλλο, έχοντας δεχθεί τα πυρά από μέλη εγχώριων σχημάτων επειδή είπα την άποψή μου και δεν θα ισχυριστώ ότι από ένα σημείο και μετά είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική φάση.
Η αλήθεια είναι, πάντως, πως μερικές φορές παρατηρώ έναν υπερβάλλοντα ζήλο να στηρίξουμε τις εγχώριες μπάντες ντε και καλά, κάτι που έχω την αίσθηση πως αδικεί την εξαιρετικά σημαντική βελτίωση που επιδεικνύουν πάρα πολλές εξ αυτών.
Ναι, η συσπείρωση είναι όχι απλά θεμιτή, αλλά απαραίτητη. Είμαι ο πρώτος που φωνάζει πως πρώτα συμβάλλεις στο να μεγαλώσει η πίτα ως σύνολο και μετά διεκδικείς ένα μεγαλύτερο κομμάτι της που σου αναλογεί. Πως η άμιλλα θα δημιουργήσει καλύτερο κλίμα και περισσότερες ευκαιρίες.
Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ανάγκη για «ξεχωριστή» αντιμετώπιση των δικών μας παιδιών, όπως αντίστοιχα την παρέχουν οι Βρετανοί για τους δικούς τους ομοεθνείς, οι Πολωνοί αντίστοιχα κ.ο.κ..
Όμως, οφείλει να υπάρχει και μια κόκκινη γραμμή στην οποία θα πρέπει να σταματάει η «καταναγκαστική» στήριξη.
Δεν πρέπει να φοβάσαι να πεις (όσο εμπεριστατωμένα μπορείς) ότι μια μπάντα δεν σου αρέσει, γιατί αύριο θα τους συναντήσεις στον δρόμο ή σε μια συναυλία ή γιατί ξέρεις ότι από πίσω μπορεί να σου σούρουν τα εξ αμάξης ή για να μην χαλάσεις τα pr που θα σου χρειαστούν στο μέλλον (ο νοών νοείτω).
Επίσης, δεν θα έλεγα πως η άποψη κάποιου (ανθρώπου / μέσου) που παρουσιάζει τα πάντα γύρω από την εγχώρια σκηνή καλά ως εξαιρετικά έχει ιδιαίτερη αξιοπιστία. Σωστά; Πρέπει πάντα να αναλογιζόμαστε ποιος λέει τι.
Τέλος, αδικούνται οι πραγματικά καλές μπάντες, που αξίζουν να ξεχωρίσουν. Ποιό είναι το επίπεδο το ανταγωνισμού όταν όλοι είναι καταπληκτικοί και τέλειοι;
Νομίζω ότι λίγη περισσότερη ειλικρίνεια και καλή πρόθεση από όλους θα βοηθούσε την ελληνική σκηνή να αναστρέψει την εσωστρέφεια σε εξωστρέφεια και σταδιακά να βοηθήσει περισσότερα συγκροτήματα να σταθούν ανταγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο, που για μένα θα έπρεπε να είναι ο σκοπός κάθε μπάντας που παίρνει σοβαρά τον εαυτό της.
Εν τέλει, προτιμώ κάποιος να αποδειχθεί λάθος στην κρίση του, παρά να παίξει το χαρτί της «διπλωματίας». Δεδομένου ότι δεν πρέπει να υπάρχει κάποια ιδιοτέλεια, δεν θα έβρισκα κανένα νόημα να συνεχίσει να γράφει κάποιος δημόσια την άποψή του αν υποκύπτει στο δεύτερο.
«Και ποιός είναι αυτός για να κρίνει;» ρωτάνε πολλοί, όταν δεν θέλουν να αποδεχθούν την αρνητική κριτική. Αφήνω την απάντηση στον Detective Rust Cohle:
«Look, as sentient meat, however illusory our identities are, we craft those identities by making value judgments: everybody judges, all the time. Now, you got a problem with that... You're livin' wrong.»
Για το σημερινό άρθρο αφορμή μου δίνεται από την συναυλία της Παρασκευής των Need και Poem στην πόλη της Πάτρας, όπου την βραδιά κλήθηκε να ανοίξει ένα τοπικό σχήμα (ως είθισται). Την άποψή μου μπορείτε την διαβάσετε στο αντίστοιχο report, αλλά πριν από αυτή προηγήθηκε μια κουβέντα για το αν κάποιος θα έπρεπε να τους πει ότι δεν παίζουν καλά ή όχι.
Μερικά από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν ήταν τα κάτωθι:
- Πιτσιρικάδες είναι μωρέ, μην τους κόψεις τον αέρα.
- Και τι θα καταφέρεις; Το πιο πιθανό είναι να πουν κάποιοι γνωστοί τους ότι είσαι εμπαθής.
- Μακάρι να μου έκαναν κι εμένα σωστή κριτική όταν ξεκίναγα, σήμερα θα ήμουν καλύτερος.
- Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτός ο ωχαδερφισμός με τις ελληνικές μπάντες, που όλοι κάνουν δημόσιες σχέσεις.
Δεν κρύβω ότι, από τα παραπάνω, το δεύτερο ήταν αυτό που με έβαλε σε περισσότερες σκέψεις από οτιδήποτε άλλο, έχοντας δεχθεί τα πυρά από μέλη εγχώριων σχημάτων επειδή είπα την άποψή μου και δεν θα ισχυριστώ ότι από ένα σημείο και μετά είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική φάση.
Η αλήθεια είναι, πάντως, πως μερικές φορές παρατηρώ έναν υπερβάλλοντα ζήλο να στηρίξουμε τις εγχώριες μπάντες ντε και καλά, κάτι που έχω την αίσθηση πως αδικεί την εξαιρετικά σημαντική βελτίωση που επιδεικνύουν πάρα πολλές εξ αυτών.
Ναι, η συσπείρωση είναι όχι απλά θεμιτή, αλλά απαραίτητη. Είμαι ο πρώτος που φωνάζει πως πρώτα συμβάλλεις στο να μεγαλώσει η πίτα ως σύνολο και μετά διεκδικείς ένα μεγαλύτερο κομμάτι της που σου αναλογεί. Πως η άμιλλα θα δημιουργήσει καλύτερο κλίμα και περισσότερες ευκαιρίες.
Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ανάγκη για «ξεχωριστή» αντιμετώπιση των δικών μας παιδιών, όπως αντίστοιχα την παρέχουν οι Βρετανοί για τους δικούς τους ομοεθνείς, οι Πολωνοί αντίστοιχα κ.ο.κ..
Όμως, οφείλει να υπάρχει και μια κόκκινη γραμμή στην οποία θα πρέπει να σταματάει η «καταναγκαστική» στήριξη.
Δεν πρέπει να φοβάσαι να πεις (όσο εμπεριστατωμένα μπορείς) ότι μια μπάντα δεν σου αρέσει, γιατί αύριο θα τους συναντήσεις στον δρόμο ή σε μια συναυλία ή γιατί ξέρεις ότι από πίσω μπορεί να σου σούρουν τα εξ αμάξης ή για να μην χαλάσεις τα pr που θα σου χρειαστούν στο μέλλον (ο νοών νοείτω).
Επίσης, δεν θα έλεγα πως η άποψη κάποιου (ανθρώπου / μέσου) που παρουσιάζει τα πάντα γύρω από την εγχώρια σκηνή καλά ως εξαιρετικά έχει ιδιαίτερη αξιοπιστία. Σωστά; Πρέπει πάντα να αναλογιζόμαστε ποιος λέει τι.
Τέλος, αδικούνται οι πραγματικά καλές μπάντες, που αξίζουν να ξεχωρίσουν. Ποιό είναι το επίπεδο το ανταγωνισμού όταν όλοι είναι καταπληκτικοί και τέλειοι;
Νομίζω ότι λίγη περισσότερη ειλικρίνεια και καλή πρόθεση από όλους θα βοηθούσε την ελληνική σκηνή να αναστρέψει την εσωστρέφεια σε εξωστρέφεια και σταδιακά να βοηθήσει περισσότερα συγκροτήματα να σταθούν ανταγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο, που για μένα θα έπρεπε να είναι ο σκοπός κάθε μπάντας που παίρνει σοβαρά τον εαυτό της.
Εν τέλει, προτιμώ κάποιος να αποδειχθεί λάθος στην κρίση του, παρά να παίξει το χαρτί της «διπλωματίας». Δεδομένου ότι δεν πρέπει να υπάρχει κάποια ιδιοτέλεια, δεν θα έβρισκα κανένα νόημα να συνεχίσει να γράφει κάποιος δημόσια την άποψή του αν υποκύπτει στο δεύτερο.
«Και ποιός είναι αυτός για να κρίνει;» ρωτάνε πολλοί, όταν δεν θέλουν να αποδεχθούν την αρνητική κριτική. Αφήνω την απάντηση στον Detective Rust Cohle:
«Look, as sentient meat, however illusory our identities are, we craft those identities by making value judgments: everybody judges, all the time. Now, you got a problem with that... You're livin' wrong.»