Mother Turtle

Υπάρχουν κάποια ελληνικά συγκροτήματα που τη φράση «για ελληνικό, καλό είναι» τη θεωρούν φιλοφρόνηση, καλή κριτική, σχεδόν την αποζητούν. Είναι ο τρόπος τους να καλύπτουν αδυναμίες και ανεπάρκειες που θεωρούν λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες όμως είναι που κάνουν τη διαφορά και για αυτό είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος όταν ένα ελληνικό γκρουπ σε αναγκάζει από μόνο του, με την ποιότητα της δουλειά του, να το ρίξεις στα βαθιά και στον ευρύ διεθνή συναγωνισμό.

Ίσως στην περίπτωση των εν λόγω Θεσσαλονικιών, πιο συγκεκριμένα, οι πιο εύστοχες συγκρίσεις να είναι με τους διάφορους Σουηδούς και όχι μόνο φυσικά, συμφωνικούς progsters που με επιτυχία αναπαράγουν τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του '70 αλλά αναγνωρίζουν και τα νεότερα ρεύματα του είδους. Κάπως έτσι και οι Mother Turtle εμπνέονται εμφανώς από συγκροτήματα όπως οι Camel, οι King Crimson, ο Frank Zappa αλλά και οριακά από το progressive metal, ειδικά στα φωνητικά. Η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά διάσπαρτα στα τραγούδια τους οι επιρροές τους αυτές εμφανίζονται σαφέστατες και ένα παιχνίδισμα του στυλ «τι σου θυμίζει τώρα αυτό» είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υπάρξει ανάμεσα στους ακροατές τους. Απαλλάσσονται όμως κάθε κατηγορίας γιατί οι όποιες ομοιότητες εμφανίζονται κυρίως στον ήχο και το ύφος των τραγουδιών γεγονός που δείχνει περισσότερο σπουδή και ικανότητα παρά ανέμπνευστη αντιγραφή.

Για παράδειγμα η κιθάρα του Κώστα Κωσταντινίδη είναι έντονα μουσική με μελωδικές φράσεις και γεμάτη ουσία, συχνά, στα solo κυρίως, πολύ κοντά στον σπουδαίο Andrew Latimer των Camel και αυτό είναι ένα από τα σπουδαιότερα παράσημα που μπορεί να αποδοθεί σε prog κιθαρίστα, τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο.  Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε τραγούδια όπως τo "God Games". Από την άλλη η ρυθμική παράνοια και η θεατρική ανάμιξη των ειδών στο "Mother Turtle And The Evil Mushroom Part 1: The Turtle Conjuration" θυμίζει έντονα τον θείο Frank. Στο instrumental "Rhinocerotic" αγγίζουν με απρόσμενη επιτυχία τις περιοχές του Robert Fripp και της παρέας του όπου αποδεικνύουν όλοι και το πόσο καλοί μουσικοί είναι. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν και άλλα τραγούδια στο στυλ αυτό, φαίνεται να τους πάει (και αυτό) πολύ. Μαζί με το "Rhinocerotic", το δεύτερο τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το "Attic", όπου τα ηνία παίρνει το άταστο μπάσο, ακούγεται σε δομή σουίτας και κλείνει πολύ όμορφα τον δίσκο.

Αυτό που θα έπρεπε να προσέξουν οι Mother Turtle είναι μία βιασύνη να χωρέσουν όλες τις ιδέες τους στον πρώτο τους δίσκο. Η εισαγωγή του "Elf", κάποιες φωνητικές ακροβασίες, το reggae σημείο και κυρίως ο μονόλογος του Al Pacino στο "God Games" δείχνουν μία απειρία στη διαχείριση ιδεών που ναι μεν μοιάζουν να είναι καλές, και θα ήταν με πιο συνετή χρήση, αλλά όλες μαζί μπορεί να κουράσουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο "God Games", του οποίου η ροή και ο εξαιρετικός χαρακτήρας που έχει φτιάξει μέχρι τότε διακόπτεται από ένα αδικαιολόγητα μεγάλο απόσπασμα από τον "Δικηγόρο Του Διαβόλου", το οποίο συν τοις άλλοις καλύπτει και ένα όμορφο solo πιάνου.

Ανεξαρτήτως των όποιων περιθωρίων για βελτίωση όμως, που στο κάτω κάτω είναι και αρκετά υποκειμενικά, το "Mother Turtle" αποτελεί ένα επίτευγμα και μπορεί να σταθεί άξια δίπλα σε διεθνείς κυκλοφορίες παρά το γεγονός ότι πρόκειται για προσωπική κυκλοφορία, χωρίς δισκογραφική υποστήριξη και διανομή. Είναι, δε, και ένα στυλ progressive rock που έλειπε από την, ούτως ή άλλως, περιορισμένη ελληνική σκηνή στο είδος αυτό.