Mother Turtle: «Σκοπός μας είναι το progressive με ανθρώπινο πρόσωπο»

Μια απολαυστική εφ' όλης της ύλης κουβέντα με τους Mother Turtle και ένα ηχηρό κάλεσμα προς όλη την εγχώρια prog σκηνή

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 30/09/2019 @ 10:43

Υπάρχει κάποιος που δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι οι Mother Turtle είναι μια κορυφαία ελληνική prog μπάντα; To "Three Sides To Every Story" έρχεται σαν περαιτέρω απόδειξη της παραπάνω δήλωσης και είναι νομίζω καιρός κάποια πράγματα ν’ αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους. Εκτός από τη φανταστική μουσική τους, το στοιχείο που κάνει αυτό το σχήμα από τη Θεσσαλονίκη ακόμα πιο σπουδαίο είναι το συνολικό πνεύμα τους: αυθεντικοί, μακριά από κάθε τι δήθεν, τολμηροί, ανατρεπτικοί, γεμάτοι χιούμορ και άποψη. Ένα γκρουπ που ευχαριστιέσαι να κάνεις παρέα με την τέχνη και την κοσμοθεωρία του.

Mother Turtle

Συνομιλώντας με τον Κώστα Κωνσταντινίδη, κιθαρίστα και ψυχή των Mother Turtle, δεν είχα απλώς τη χαρά να διαπιστώσω όσα ανέφερα παραπάνω, αλλά και να απολαύσω την υγιώς συγκροτημένη σκέψη ενός χαρισματικού ανθρώπου και μουσικού. Και αφού μιλήσαμε για τα πάντα από τη Μόνα Λίζα ως τον Σεφερλή και από τα Ζουζούνια ως τους Camel, ο Κώστας μας φύλαγε και το ωραιότερο κάλεσμα προς τους prog συναδέλφους του. Ένα κάλεσμα μοναδικό που μακάρι να εισακουστεί.

Απολαύστε τους Mother Turtle ακούγοντας και διαβάζοντας τους

Επιτέλους, ήταν πια καιρός να καλωσορίσουμε τη Χελώνα στο Rocking.gr! Καλώς ήρθες Κώστα και συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Ποιες είναι οι πρώτες αντιδράσεις ως τώρα;

Καλώς σας βρήκαμε Αντώνη και ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που τα λέμε εδώ στο rocking.gr. Οι πρώτες αντιδράσεις που έχω είναι ότι στη γυναίκα μου δεν άρεσε καθόλου και απορεί γιατί βγάλαμε τα φωνητικά και παίζουμε πλέον αυτά τα περίεργα πράγματα, ενώ ο τριών χρονών γιος μου χοροπηδάει κάθε φορά που βάζω τα κομμάτια. Βέβαια κάνει το ίδιο και όταν ακούει τα Ζουζούνια, οπότε δεν ξέρω αν είναι και τόσο αντικειμενικός κριτής. Πέρα από την πλάκα, είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έχουμε κάποια εικόνα. Περιμένουμε να ενσωματωθεί πρώτα και η Β' Αθηνών. Οκ, σταματάω.

Το "Three Sides Of Every Story" έρχεται μόλις ένα χρόνο μετά το "Zea Mice". Προσωπικά μου λείπουν πολύ οι εποχές που οι μπάντες έβγαζαν έναν δίσκο τον χρόνο. Πώς αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε κάτι τόσο σύντομα;

Μας βγήκε στην πορεία είναι η αλήθεια. Ήμασταν οι τρεις μας στο στούντιο και γράφαμε υλικό για ένα project που σχεδιάζουμε με ύφος κάτι μεταξύ Alice in Chains και Rage Against The Machine (το οποίο και ελπίζω να κυκλοφορήσουμε σχετικά σύντομα). Μέσα στο brainstorming όμως βγήκαν και ιδέες που δεν κολλούσαν με αυτό που φτιάχναμε, αλλά θα μπορούσαν να είναι σε δίσκο των Mother Turtle. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχαμε γράψει σχεδόν όλο το "Christmas Postcard From Kim", ενώ τα υπόλοιπα προέκυψαν επίσης αβίαστα, μια και υπάρχει μια απίστευτη χημεία μεταξύ μας έτσι κι αλλιώς. Έτσι, όταν ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος (πλήκτρα) μας ανακοίνωσε ότι θα λείψει για μήνες, λόγω της δουλειάς του ως session μουσικός, αποφασίσαμε μια και το υλικό ήταν σχεδόν έτοιμο να δοκιμάσουμε να το ηχογραφήσουμε κιόλας ως τρίο. Αν είχαμε τη δυνατότητα, aka μπάτζετ, θα βγάζαμε και περισσότερους από έναν το χρόνο πιστεύω.

Θεωρώ την καλλιτεχνική συνέπεια και την ανάγκη για έκφραση και δημιουργία σαφέστατα σημαντικότερη από το άγχος της εμπορικής καταξίωσης και της αναγνωρισιμότητας

Θεωρείς ότι οι συχνές κυκλοφορίες μιας μπάντας συγκροτούν περισσότερο ένα "underground" προφίλ ή απλώς προσπαθείτε να είστε συνεπείς με τη δημιουργικότητα σας;

Καταρχήν ο όρος underground πιστεύω είναι πλέον λιγάκι ασαφής, ειδικά την εποχή που τα πάντα βρίσκονται αρκεί να έχεις internet. Για παράδειγμα, αυτή εδώ η συνέντευξη θα φιλοξενηθεί στην πρώτη σελίδα ενός πολύ δημοφιλούς site, ενδεχομένως πλάι στη συνέντευξη κάποιου πραγματικά διάσημου. Μου κάνει εντύπωση επίσης, που ενώ άλλαξε ο τρόπος που λειτουργεί και η μουσική βιομηχανία, αλλά και ο τρόπος που καταναλώνεται η μουσική (σαφώς πιο γρήγορα), θεωρείται ενδεχομένως από κάποιους βιαστική μια κυκλοφορία που απέχει ένα χρόνο από την προηγούμενη. Αμφιταλαντεύομαι λοιπόν να απαντήσω με σαφήνεια, αν αυτό είναι τελικά ένα underground mentality ή απλά αυθορμητισμός. Επίσης πολλοί καλλιτέχνες θέλουν το χρόνο τους, δουλεύουν με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς, είναι τελειομανείς και αυτό πρέπει να το αναγνωρίζουμε, μια και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Θεωρώ πάραυτα την καλλιτεχνική συνέπεια και την ανάγκη για έκφραση και δημιουργία σαφέστατα σημαντικότερη από το άγχος της εμπορικής καταξίωσης και της αναγνωρισιμότητας. Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνουν οι King Gizzard για παράδειγμα, και το βρίσκω πολύ υγιές καλλιτεχνικά, αν υπάρχει και η έμπνευση να το υποστηρίξει φυσικά.

Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ είναι ότι εδώ παρουσιάζεστε ως τρίο και φαντάζομαι ότι η συγκεκριμένη μορφή είναι απείρως πιο απαιτητική από πολλές απόψεις. Είναι τελικά τα power trio ένα μεγάλο φετίχ του rock;

Καταλήγω πως ήταν πολύ πιο εύκολο να γράφουμε ως τρίο, παρά ως εξαμελής μπάντα. Αυτό που αναγκαστικά έγινε, έχοντας στη διάθεσή μας τα βασικά rock υλικά, είναι το να βαρύνουμε λιγάκι τον ήχο μας, βάζοντας την κιθάρα στο προσκήνιο. Βασιστήκαμε περισσότερο στα κιθαριστικά riff και επίσης πρόσθεσα κάποια μέρη με guitar synth. Σίγουρα το power trio είναι το θεμέλιο της rock μυθολογίας αλλά και στο prog αυτά που κατόρθωσαν οι Rush ή πλέον οι Motorpsycho είναι νομίζω υπόδειγμα για κάθε επίδοξο power trio.

Mother Turtle

Τρομερό εξώφυλλο, έξυπνο και προβοκατόρικο! Πώς προέκυψε η φωτογραφία και η ιδέα πίσω από αυτό;

Ήταν μία από αυτές τις υπέροχες, σχεδόν μαγικές συμπτώσεις. Εντελώς τυχαία ο φίλος, και εξαιρετικός φωτογράφος και σκηνοθέτης, Συνοδινός Μοσχίδης, μετά από μία εξόρμησή του στον Λουδία ποταμό μου στέλνει τη φωτογραφία αυτή, αφού έγινε μάρτυρας του live show που έδωσαν τα τρία γουρουνάκια. Έτσι, μεταξύ σοβαρού και αστείου μου λέει «να ορίστε το επόμενο εξώφυλλο σας», χωρίς να ξέρει ότι θα το γράφαμε το άλμπουμ ως τρίο ή ότι θα περιείχε μόνο τρία κομμάτια κτλ. Εννοείται πως μέσα σε δευτερόλεπτα είχαμε αποφασίσει ότι αυτό θα είναι όντως το εξώφυλλο και πραγματικά δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι πιο tongue in cheek και ταιριαστό ακόμα κι αν το προσπαθούσαμε. Ο ίδιος εξάλλου ήταν και ο φωτογράφος πίσω από το εξώφυλλο του "Ζea Mice", στο οποίο εξώφυλλο, η Ταρκοφσκική του ατμόσφαιρα ,έδεσε θεωρώ πολύ καλά με το περιεχόμενο του δίσκου.

Αν δεν σε πειράζει, κάποιες ερωτήσεις για τα τρία τραγούδια. Ο μονόλογος στο τέλος του "Zigu Zigu" μοιάζει αντίστοιχα σαρκαστικός όσο και το εξώφυλλο. Αυτοσαρκασμός ή ειρωνεία προς κάποιους;

Θα τον χαρακτήριζα meta-μονόλογο. Ουσιαστικά είναι μια προσπάθεια να ρίξουμε τον τέταρτο τοίχο. Απευθυνόμαστε στον ακροατή, τον προκαλούμε να σκεφτεί κι αυτός το αν μετά από αυτόν τον μονόλογο τελικά το κομμάτι συνεχίζει να θεωρείται instrumental, δημιουργώντας ένα είδος παράδοξου. Ήταν μία από αυτές τις εμπνεύσεις της στιγμής, την οποία δοκιμάσαμε, κόλλησε και την αφήσαμε να υπάρχει.

Είναι δίκοπο μαχαίρι το να προσπαθείς να βάλεις χιουμοριστικά στοιχεία στη μουσική

Γενικώς, θεωρείς ότι λείπει το χιούμορ από το rock;

Δεν νομίζω ότι λείπει. Φυσικά αυτό είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό μια και ο καθένας γελάει με διαφορετικά πράγματα. Το ίδιο συμβαίνει και στην κωμωδία εξάλλου. Άλλος γελάει με τον Frankie Boyle, τον Bill Burr και τον Jim Jefferies, άλλος γελάει με Σεφερλή, Σεραφείμ και Βουλαρίνο. Άλλος ξεκαρδίζεται με τα όσα λέει ο Akerfeldt στους ψιλοατελείωτους μονολόγους του στα live, άλλος τους θεωρεί cringe-fest. Είναι δίκοπο μαχαίρι το να προσπαθείς να βάλεις χιουμοριστικά στοιχεία στη μουσική, ίσως γι' αυτό και κάποιος μπορεί να πει ότι το χιούμορ λείπει από το rock. Δεν είναι πολλοί διατεθειμένοι να ρισκάρουν. Υπάρχουν καταρχήν οι πολιτισμικές διαφορές, όπως για παράδειγμα αρκετοί δεν καταλαβαίνουμε κάποια από τα αστεία του Zappa, γιατί αποτελούν σάτιρα στην επικαιρότητα της τότε εποχής στις ΗΠΑ. Επίσης έχει να κάνει και με το image που θες να πλασάρεις. Οι Ghost το έχουν καταφέρει να το πουλήσουν αυτό άψογα. Και καλά σατανικό image, pop/rock κατά τ άλλα κομμάτια, με πιασάρικα ρεφραίν, με εμφανή διάθεση trolling στο όλο είδος. Εννοείται πως και σε κάτι τόσο εμπορικό όσο οι Ghost, δεν εκτιμούν όλοι αυτήν τη χιουμοριστική διάθεση. Το prog ανέκαθεν είχε μια σοβαροφάνεια είναι η αλήθεια, αλλά και σ αυτό συναντάει κανείς συχνότερα πλέον μπάντες που ενσωματώνουν το χιούμορ στα άλμπουμ τους, όπως για παράδειγμα οι Cheeto' s Magazine.

Mother Turtle

Θα ήθελα επίσης λεπτομέρειες για το παραδοσιακό sample στο "Notwatch", ποιο τραγούδι είναι; Πολύ-πολύ ψυχεδελική πινελιά!

Η ελληνική παράδοση μουσικά είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Εμείς πάλι είμαστε πολύ τεμπέληδες, οπότε το να κάτσουμε, να μελετήσουμε και να συνθέσουμε μόνοι μας κάτι τόσο δύσκολο, όσο ένα μοιρολόι είναι απίθανο. Οπότε ψάχνοντας, πετύχαμε μια παραλλαγή, όπως έγραφε το τραγούδι που βρήκαμε, στο "Λάλησε Κούκε". Το τραγουδάει η κα Φανή Δημοπούλου. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να το ακούς, ακόμα και χωρίς μουσική και όταν τζαμάραμε από πάνω, καταλήξαμε να συγχρονίσουμε τις δυναμικές μας με αυτές της φωνής, στο πρώτο take κιόλας, οπότε και το κρατήσαμε ως έχει. Επίσης να σποϊλάρω για όποιον δεν το έπιασε ήδη, ότι ο τίτλος προέκυψε ως εξής: "Νοtwatch=Not Watch=Όχι Ρολόι=Μη Ρολόι=Μοιρολόι". Ναι. Συγγνώμη γι αυτό.

Στη μέση του κομματιού τραγουδάμε σαν χορωδία trademark ιαχές από το Tekken και το Street Fighter ΙΙ

Τί φαντάζεστε ότι θα έγραφε μια «χριστουγεννιάτικη κάρτα από τον Kim»; Με ποιον τρόπο σας «ενέπνευσε» και τί στο καλό γίνεται με εκείνο το χορωδιακό μέρος στη μέση του κομματιού;!

Ο Kim είναι πιθανότατα το πιο περίεργο κομμάτι που έχουμε γράψει ποτέ. Γράφτηκε σε δύο διαφορετικά sessions και η αρχική σκέψη μουσικά ήταν πως θέλαμε να βγει κάτι τεχνικό μεν, αλλά και riffάτο/κάπως σκοτεινό δε. Είχαμε 2-3 riff τα οποία έφτιαξαν μια βάση για το κομμάτι και το κιθαριστικό σόλο που κλείνει το κομμάτι και τον δίσκο. Κάπου εκεί μου έρχεται η ιδέα να βάλουμε τον Κιμ Γιονγκ Ουν να μονολογεί πάνω από το σόλο, μια και σε κάθε δίσκο έχουμε samples και μονολόγους, είναι πια κάτι σαν παράδοση. Ψάχνοντας, πετυχαίνουμε έναν Πρωτοχρονιάτικο λόγο που είχε εκφωνήσει ο Κιμ. Ο Κώστας Κοφίνας, ο παραγωγός μας και μάγος της κονσόλας, προσαρμόζει λοιπόν τον μονόλογο πάνω στο σόλο και βουαλά έχουμε και τίτλο. Την κάναμε Χριστουγεννιάτικη την κάρτα γιατί θα ήταν λιγάκι πιο περίεργο να ευχηθεί Καλά Χριστούγεννα ο Κιμ. Ο ίδιος μονόλογος χρησιμοποιήθηκε και για το hip-hop σημείο, όπου ο Κώστας πείραξε τις συλλαβές, τις μεταμόρφωσε, και έκανε τον Κιμ Γιονγκ Ουν ουσιαστικά να ακούγεται σαν να ραπάρει σε freestyle φάση. Μάλλον δεν σημαίνουν κάτι όλα αυτά που ραπάρει, αλλά δεν ξέρω κορεάτικα, οπότε δεν μπορώ να είμαι και σίγουρος. Στη μέση του κομματιού τώρα ακουγόμαστε εγώ και ο ντράμερ μας Γιώργος Μπαλτάς να τραγουδάμε σαν χορωδία trademark ιαχές από το Tekken και το Street Fighter ΙΙ αλλά και κάτι λέξεις δικής μας επινόησης. Στα οπερετικά φωνητικά στη συνέχεια είμαστε πάλι εμείς που τραγουδάμε στα ιταλικά τυχαίες φράσεις από ένα εγχειρίδιο για χρήση ρητίνης. 

Δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες στην τέχνη γενικά και ειδικότερα στη μουσική

Αν και είστε ένα prog σχήμα από κάθε άποψη, το δικό σας prog δεν είναι καθόλου «καθώς πρέπει». Θα έλεγα ότι έχει έντονα στοιχεία ανατρεπτικότητας, αυθάδειας με την καλή έννοια αλλά και μια αίσθηση «παραλόγου». Τί είναι τελικά και πώς ορίζεις εσύ το προοδευτικό rock; Αισθάνεστε μέρος του;

Χαριτολογώντας, θα έλεγα ότι σκοπός μας είναι το progressive με ανθρώπινο πρόσωπο. Ανέκαθεν έβρισκα ενδιαφέρουσα την ντανταϊστική ανατρεπτικότητα στην τέχνη. Όταν ο Ντυσάν ζωγραφίζει ένα μουστάκι στη Μόνα Λίζα, είναι ταυτόχρονα και μια καλλιτεχνική αλλά και μια πολιτική δήλωση, αφού τολμάει να σατιρίσει με τέτοιο τρόπο κάτι που θεωρείται αντικειμενικά αριστούργημα. Για μένα δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες στην τέχνη γενικά και ειδικότερα στη μουσική. Αν σε ένα comment στα social media κάποιος πει πχ ότι οι Τοοl, λόγω επικαιρότητας, είναι το χειρότερο συγκρότημα όλων των εποχών, σίγουρα θα υπάρξει ατελείωτο flame war και ανθρωποφαγία. Υπάρχει ένα οπαδιλίκι και ένας παράλογος φανατισμός με κάποια άλμπουμ και καλλιτέχνες. Καταλήγουμε έτσι, με καλλιτέχνες στο απυρόβλητο και μια απίστευτη περιχαράκωση από πλευράς οπαδών, οι οποίοι και νιώθουν προσωπικά θιγμένοι. Η δική μας θέση πάνω στη σοβαροφάνεια του progressive rock/metal είναι ότι δεν παίρνουμε τον όποιο ελιτισμό του είδους και τόσο στα σοβαρά. Δεν θα το ονόμαζα αυθάδεια, απλά θεωρώ πως πηγάζει από τη δική μας ιδιοσυγκρασία, σύμφωνα με την οποία, θεωρούμε πραγματικά σοβαρά τα θέματα που απασχολούν γενικότερα τον άνθρωπο, τον πλανήτη και την επιβίωσή αμφότερων, παρά τους προβληματισμούς και την επιλεκτική ευαισθησία μιας χούφτας ανθρώπων που τυχαίνει να μοιράζονται την ίδια αισθητική.

Όροι όπως progressive και ψυχεδέλεια έχουν ξεχειλώσει πλέον τόσο πολύ που το μόνο που μένει είναι να κολλήσουν στον Μάκη Δημάκη την ταμπέλα Traditional/Prog/World Music. Χιλιάδες συζητήσεις για τους ορισμούς είναι δυο κλικ μακριά, οπότε η δική μου γνώμη δεν νομίζω πως έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω. Πιστεύω πως ναι θεωρούμαστε μέρος του, μια και πληρούμε αρκετές από τις βασικές άγραφες προϋποθέσεις που βάζει το είδος (μεγάλες διάρκειες κομματιών, τεχνικά μέρη, instrumental συνθέσεις κτλ κτλ). Δεν ξέρω αν είναι αρκετό βέβαια, αλλά θα συνεχίσουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε prog rock, μια και είναι βολικό από πλευράς marketing.

Η έλλειψη νέας γενιάς ακροατών, αλλά και καλλιτεχνών, νομίζω ότι τελικά στοιχίζει στο progressive rock την όποια επαναστατικότητά του

Σχετική ερώτηση: αισθάνεστε ως μια «πολιτική» μπάντα; Και αν ναι, συναντάτε ποτέ συντηρητικούς ακροατές μέσα στον χώρο του prog;

Δεν έχουμε καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα να θεωρηθούμε «πολιτική» μπάντα. Σίγουρα σαν άτομα, το no politica μας βρίσκει αντίθετους. Προσωπικά βρίσκω την απολιτίκ μετριοπάθεια αφόρητα βαρετή. Από την άλλη δεν αντέχω και τις κομματικές παρωπίδες. Έχουμε διάφορες ανησυχίες ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι, μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, το κάναμε σίγουρα στα πρώτα δύο άλμπουμ που είχαν και στίχους, όπως για παράδειγμα στο "God Games" και στο "Art Of Ending A Revolution". Ωστόσο δεν συμμετείχαμε ποτέ ως μπάντα σε πολιτικές ή κομματικές εκδηλώσεις. Συντηρητικούς ακροατές βρίσκεις παντού, το ίδιο και συντηρητικούς καλλιτέχνες. Μην ξεχνάμε, μελετώντας την ανθρωπογεωγραφία του prog rock, ότι σαν ιδίωμα ξεκίνησε με σαφές ταξικό πρόσημο, σε εύπορες περιοχές της Νότιας Αγγλίας, από φοιτητές -κυρίως- πανάκριβων ιδιωτικών πανεπιστημίων, άσχετα αν τελικά ενσωματώθηκε ως κίνημα στην αντικουλτούρα της εποχής. Η επίφαση του συντηρητισμού στο ιδίωμα ενισχύεται πιστεύω από τον ηλικιακό μέσο όρο των ακροατών, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι στα 30+ χρόνια, τουλάχιστον παρατηρώντας το κοινό στα φεστιβάλ και στις συναυλίες σε Ευρώπη/ΗΠΑ. Αυτή η έλλειψη νέας γενιάς ακροατών, αλλά και καλλιτεχνών, νομίζω ότι τελικά στοιχίζει στο progressive rock την όποια επαναστατικότητά του, την οποία και είχε στα '70s. Πολύ χαίρομαι πάντως όταν ακούω καινούριες prog rock μπάντες από πιτσιρικάδες.

Mother Turtle

Ξεκινήσατε ως jam μπάντα και διατηρείτε ακόμα μια τέτοια αίσθηση στη μουσική σας. Πώς συνθέτετε το υλικό σας; Είναι τζαμαρίσματα ή πιο οργανωμένη διαδικασία;

Το ντεμπούτο μας ηχογραφήθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο. Πρώτα συνθέσαμε τα κομμάτια, τα προβάραμε μέχρι τελευταίας παύσης, γράψαμε ένα ένα τα όργανα κτλ. Στο ΙΙ, συνθέσαμε από πριν τα κομμάτια, αλλά γράψαμε live στο στούντιο τα πάντα εκτός των φωνητικών και προφανώς των overdubs. Στο "Zea Mice" πήγαμε στο άλλο άκρο. Δεν είχαμε τίποτα γραμμένο εκ των προτέρων, αλλά είχα ξεκάθαρα στο κεφάλι μου το πώς θα ήθελα να ακούγεται ο δίσκος. Αφού τζαμάραμε ατελείωτα, εκεί με τη βοήθεια του παραγωγού μας, επιλέγαμε, κόβαμε, ράβαμε, ξαναγράφαμε και μετά από μια απίστευτα επίπονη διαδικασία και ατελείωτες ώρες editing, συμμαζέψαμε το χάος και βγήκε το αποτέλεσμα που ακούγεται στο δίσκο. Η σκέψη πίσω από αυτό ήταν ο τρόπος που δούλευε ο Μiles Davis με τον Teo Macero σε κάποιους από τους δίσκους του. Το οργανωμένο χάος συνεχίζεται και στο "Three Sides..." αλλά εδώ οι συνθέσεις είναι σε διαφορετικά στιλ, πολύ πιο πυκνές συνθετικά και τεχνικά απαιτητικές και λιγότερο jamαριστές. Γράφτηκαν μεν επιτόπου, αλλά δεν στοχεύουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Υπάρχουν ιδέες και για τα δύο επόμενα, αλλά είναι νωρίς ακόμα.

Μου αρέσει πολύ που η κιθάρα σου έχει έναν βρώμικο ήχο, σαν να κουβαλάει στοιχεία από metal και garage. Ποιους κιθαρίστες θα ανέφερες ως επιρροές σου;

Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ! Ο ήχος στα δύο τελευταία άλμπουμ έχει να κάνει με τον τρόπο που ηχογράφησα τις κιθάρες. Στα πλαίσια του πειραματισμού στο στούντιο χρησιμοποίησα για όλες τις κιθάρες που έγραψα ένα μικρό φορητό ενισχυτάκι 5watt. Από εκεί προέρχεται και η βρωμιά που λες. Στα δύο πρώτα άλμπουμ φαίνονται πολύ πιο ξεκάθαρα οι επιρροές και κυρίως ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, που δεν είναι άλλος από τον Andy Latimer των Camel. Οι μελωδίες του και η εκφραστικότητά του μου άλλαξαν όλο το παίξιμο και τον τρόπο που προσέγγιζα τα lead για χρόνια. Αν έπρεπε να αναφέρω άλλους δύο κιθαρίστες θα έλεγα τον Jeff Beck γιατί απλά είναι ο μεγαλύτερος κιθαρίστας του πλανήτη και ο Al Di Meola γιατί έκτος από απίστευτος παίκτης ήταν και πολύ καλός συνθέτης. Προσπαθώ ωστόσο να φτιάξω το δικό μου ήχο και στιλ όσο γίνεται, οπότε εδώ και λίγα χρόνια έχω αρχίσει τη δυσκολότερη διαδικασία για ένα κιθαρίστα, την αποφυγή της μίμησης. Ελπίζω να τα καταφέρω κάποτε.

Είμαι πολύ περίεργος τι δίσκος θα έβγαινε αν έμπαιναν στο στούντιο μέλη των Poem, των Need και των Μother Turtle

Αναπόφευκτη μια ερώτηση για την ελληνική σκηνή: υπήρξε μια ιδιαίτερα έντονη παραγωγή καλών ελληνικών δίσκων κατά τη δεκαετία που τελειώνει. Ήταν αυτό σύμπτωση ή συγκροτείται μια σκηνή που αλληλοεμπνέεται; Ποια ελληνικά σχήματα ξεχωρίζεις σαν ακροατής;

Ήταν αποτέλεσμα αρχικά της οικονομικής κρίσης, της συναυλιακής ανομβρίας από μεγάλα ονόματα, οπότε και το κοινό στράφηκε στην εγχώρια κατανάλωση και φυσικά λόγω ανθρώπινου δυναμικού, αφού εκτός του ότι έχουμε πολλούς και εξαιρετικούς μουσικούς, πλέον έχουμε και sound engineers και παραγωγούς με το απαραίτητο know-how, κάτι που έλειπε τις προηγούμενες δεκαετίες. Αν μιλάμε για το progressive (rock και metal) στην Ελλάδα, μπορώ να σου πω με ασφάλεια ότι είχε την καλύτερη δεκαετία του. Στο metal η ανταπόκριση του κόσμου ήταν φυσικά σαφώς καλύτερη, αλλά θεωρώ ότι ακόμα και τώρα είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ποιότητα των άλμπουμ που βγήκαν. Στο rock κάτι πήγε να γίνει στην αρχή της δεκαετίας, αλλά δεν έγινε ποτέ το απαραίτητο breakthrough στον μέσο ακροατή. Αυτό που λείπει από τη σκηνή είναι το κοινό αν θες τη γνώμη μου. Κακά τα ψέμματα, ακόμα και γνωστές prog μπάντες του εξωτερικού παίζουν σε μισοάδεια venues στην Ελλάδα. Πάντως ακόμα και στο stoner/desert rock που περνάει εξαιρετικό φεγγάρι μέσα στη δεκαετία, οι μπάντες που πραγματικά έχουν μια πραγματικά μεγάλη εμπορική απήχηση στο ελληνικό κοινό παίζει να μην είναι ούτε δέκα. Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει, πάντως στο χιπ-χοπ αυτή τη στιγμή επικρατεί μια εντελώς διαφορετική και άκρως ενδιαφέρουσα κατάσταση και μάλιστα με τεράστια απήχηση στη νεολαία. Το βρίσκω πολύ θετικό όλο αυτό.

Αυτό που θα ήθελα εγώ να δω ως μουσικός και μέρος της σκηνής και ειδικά στο prog, είναι συνεργασίες και projects, ώστε να προκύψουν ίσως ακόμα πιο τολμηρές μουσικές προτάσεις. Αν πάρουμε ως πρότυπο τη Νορβηγία για παράδειγμα, θα βρει κανείς δεκάδες projects που συμμετέχουν μέλη της σκηνής. Ο R.Fiske πχ γράφει με τους Elephant 9 και ο S.Storlokken με τους Motorpsycho. Είμαι πολύ περίεργος τι δίσκος θα έβγαινε αν έμπαιναν στο στούντιο μέλη των Poem, των Need και των Μother Turtle. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες πίσω από ένα τέτοιο εγχείρημα, η απόσταση, ο χρόνος κτλ, αλλά νομίζω ότι η όποια σκηνή υπάρχει θα αποκτούσε μεγαλύτερη υπόσταση. Μια συνεργασία που ξεχώρισα αυτά τα χρόνια ήταν αυτή των Tardive Dyskinesia με τον Αρτέμη, που δυστυχώς δεν είχε κάποια συνέχεια.

Είμαστε ιδιαιτέρως χαρούμενοι που καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια να μοιραστούμε το stage με πολλές μπάντες της σκηνής. Αγαπημένοι μου δίσκοι ελληνικής παραγωγής είναι σίγουρα το "Suiciety" των Methexis, το "From The Small Hours Of Weakness" των Verbal Delirium, το "Orvam" των Need και το "Αξιακό Σύστημα Των Άστρων" του Σείριου Σαββαϊδη. Πολύ δυνατή η επιστροφή των Poem με το "Skein Syndrome", το ντεμπούτο των Sons Of Zevedeus, το Gentle Giant prog των Dizzy Dιzign, το "Artifacts" των Mother Of Millions και πολλά ακόμα.

Πίσω από κάθε δίσκο προσπαθώ πάντα να «ακούσω» τον τόπο. Σας εμπνέει η Θεσσαλονίκη μουσικά; Ή η μουσική σας θα έβγαινε ίδια σε όποιο μέρος κι αν ζούσατε;

Η Θεσσαλονίκη κάποτε ήταν μια πολυπολιτισμική πόλη. Δυστυχώς έχασε αυτόν το χαρακτήρα και έμεινε μια πόλη βαθιά συντηρητική και με εμμονές. Ωστόσο παραμένει μια πολύ ζωντανή πόλη, από την οποία κατά καιρούς έχουν ξεπηδήσει γνωστές μπάντες και καλλιτέχνες που άφησαν το στίγμα τους στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Στο "Zea Mice" αφιερώσαμε στη Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο μέρος του δίσκου. Το "Sea Mice", το "Zeitenlik", το "Vermins" είναι όλα κομμάτια που γράφτηκαν εξαιτίας της πόλης και της ιστορίας της. Δεν έχω ζήσει σε κάποια άλλη πόλη, οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν θα ήταν το ίδιο, αλλά σίγουρα ο τόπος επιδρά στον ψυχισμό όλων μας. Τις προάλλες είχα μια κουβέντα με φίλους μουσικούς και λέγαμε πόσο ενδιαφέρον θα ήταν να μπορούσαμε ας πούμε να τζαμάρουμε με ανθρώπους από άλλες χώρες, όπως θα μπορούσαμε να κάνουμε αν ζούσαμε για παράδειγμα στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο, όπου η νέα uk jazz σκηνή με το afrobeat/latin/jazz/psych μείγμα που έχει περνάει απίστευτο φεγγάρι. Πώς να γίνει κάτι τέτοιο εδώ, όταν συλλαμβάνουν και οδηγούν στο αυτόφωρο μουσικούς επειδή τόλμησαν να παίξουν σε δημόσιους χώρους;

Mother Turtle

Το "Zea Mice" πήρε φοβερές κριτικές παγκοσμίως, υπήρξε ένα είδος μικρού breakthrough με αυτόν τον δίσκο; Πώς σου φαίνονται σήμερα τα προηγούμενα άλμπουμ σας;

Μου κάνει εντύπωση που μιλάς για breakthrough με το Zea Mice, μια και εμείς έχουμε εντελώς διαφορετική εικόνα. Η στροφή στον ήχο ξένισε αρκετό κόσμο και ενώ όντως υπήρξαν αρκετά θετικά reviews παγκοσμίως, δεν είχε κάποιο αντίκρισμα αυτό εμπορικά. Μάλιστα, κάποιους μήνες μετά σκεφτήκαμε να βάλουμε την μπάντα στον πάγο για άγνωστο χρονικό διάστημα, εφόσον δεν βγάλαμε καν τα έξοδά μας, ώστε να χρηματοδοτήσουμε τον επόμενο δίσκο. Τελικά καταλήξαμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να βγάζουμε μουσική κυρίως για τη δική μας ψυχική και πνευματική υγεία, οπότε ιδού ακόμα ένα δισκάκι που κλείνει αυτόν τον μικρό κύκλο που άνοιξε το "Zea Mice".

Το "Three Sides To Every Story" θα κυκλοφορήσει σύντομα και σε φυσική μορφή. Μπορείς να μας δώσεις τις σχετικές πληροφορίες;

Τα ως τώρα άλμπουμ μας ήταν self released. Αυτήν τη φορά θα συνεργαστούμε με τoυς Sound Effect Records/Cosmic Eye/Musicbazz, ώστε το "Three Sides To Every Story" να βγει σε βινύλιο και cd. Η ημερομηνία κυκλοφορίας τους είναι η 8η του Νοέμβρη 2019, ενώ ήδη έχουν ανοίξει οι προπαραγγελίες και στο Bandcamp μας αλλά και στο site της Sound Effect Records. Υπάρχουν σχέδια για να κυκλοφορήσει και το Zea Mice την άνοιξη του '20 σε βινύλιο και cd, μια και ως τώρα υπάρχει μόνο σε ψηφιακή μορφή δυστυχώς.

Υπάρχουν σχέδια για live ή και για κάποιο tour; Επίσης, σχεδιάζετε να παίξετε και ως τρίο και ως full band;

Σχέδια για live υπάρχουν σίγουρα. Η σκηνή μας αρέσει εξίσου με το στούντιο. Δυστυχώς λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων, δεν υποστηρίξαμε το "Zea Mice" όσο θα θέλαμε συναυλιακά. Ελπίζουμε πως με το νέο άλμπουμ αυτό θα αλλάξει. Σίγουρα θα είμαστε πάνω από τρία άτομα στη σκηνή, πιθανότατα και με πνευστά και βιολί, μια και είναι αδύνατον να παιχτούν κάποια κομμάτια ως trio. Σύντομα ξεκινάμε πρόβες και εφόσον μάλλον δεν θα έχουμε τελικά πλήκτρα στα live, έχουμε πολύ δουλειά στο να αλλάξουμε τις ενορχηστρώσεις. Για tour δεν το βλέπω πιθανό, γιατί δεν βιοποριζόμαστε από τη μουσική και δεν μπορούμε να αφήσουμε τις πρωινές μας δουλειές για πολλές μέρες. Ωστόσο μακάρι να παίξουμε σε όσα περισσότερα μέρη γίνεται εντός Ελλάδας, γιατί δεν έχουμε παίξει πουθενά εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης και το θέλουμε πολύ. Το προσπαθούμε χρόνια και πάντα κάτι χαλάει τελευταία στιγμή.

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας για το μέλλον και τι θα ήθελες να πετύχεις με τους Mother Turtle;

Η Χελώνα είναι ένα όχημα έκφρασης και λειτουργούμε με όρους μουσικής κολεκτίβας. Σε κάποιο δίσκο μπορεί ο Αλέξανδρος (βιολί) να μην μπορεί να συμμετέχει, αλλά να μπορεί ο τάδε φίλος που παίζει τσέλο. Είναι λιγάκι πιο ρευστά τα πράγματα, αλλά έχοντας πάντα ένα σταθερό πυρήνα μελών. Η δημιουργικότητα αποτελεί τον πρωταρχικό μας στόχο και φυσικά μια και ακούω πολλά και διαφορετικά πράγματα έτσι κι αλλιώς, θα ήθελα να έχουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε να βγάζουμε δίσκους που θα εξερευνούν διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Όλα είναι ζήτημα χημείας και αισθητικής. Η επιτυχία είναι για μένα το να καταφέρεις να είσαι συνεπής απέναντι στη δική σου αισθητική αρχικά και ύστερα στο να ανταποκρίνεσαι στο φαντασιακό των ακροατών.

Κώστα θέλω να σ' ευχαριστήσω θερμά γι' αυτήν την κουβέντα, ευχόμαστε τα καλύτερα για τον δίσκο και τους Mother Turtle!

Εμείς ευχαριστούμε πολύ Αντώνη για τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Ευχαριστώ φυσικά και τους αναγνώστες που άντεξαν ως το τέλος της συνέντευξης. Καλή συνέχεια και στα δικά σας!

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Three Sides To Every Story" από τον Αντώνη Καλαμούτσο.

  • SHARE
  • TWEET