Subfire

Τα ντεμπούτα είναι ολάκερη κατηγορία από μόνα τους, μπορούν να γραφτούν και να ειπωθούν πάρα πολλά για αυτά. Τα συνοδεύουν χαρακτηρισμοί από «άγουρα» και «υποσχόμενα», έως «εξαιρετικά» και «εντυπωσιακά». Σχεδόν πάντα θα μπαίνουν σε διαδικασία σύγκρισης με τα επόμενα, ενώ μερικά εξ αυτών είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία μιας φανατικής κατηγορίας ακροατών: των πρωτοδισκάκηδων. Σε κάθε περίπτωση τα αντιλαμβάνομαι ως το αποτέλεσμα κόπου και μόχθου των μουσικών, που επιτέλους βλέπουν το όραμά τους να παίρνει σάρκα και οστά.

Κάπως έτσι φαντάζομαι νιώθει και η ελληνική τετράδα, με το πρωτότοκο άλμπουμ της να τους βάζει με ορμή στο heavy/power, ιδανικό μπάσιμο που μόνο κατά τύχη δεν έγινε. Το πρώτο δείγμα δημιούργησε προσδοκίες μεγάλες, ταυτόχρονα έκανε εμφανές ότι αυτή η δουλειά θα ανήκει στα ντεμπούτα που έχει δουλευτεί σε βάθος χρόνου, ήρθε στο φως όταν ήταν πραγματικά έτοιμο και ανήκει στην κατηγορία «το καλό πράγμα άργησε δεκαεφτά χρόνια να γίνει». Που στην τελική σε κάνει να νομίζεις ότι μιλάμε για μπάντα με κάμποσες κυκλοφορίες στην πλάτη της.

Λυρικοί, μελωδικοί, τα ριφ φροντίζουν για το αιχμηρό και βαρύ του πράγματος, αφηγούνται μια ιστορία ανοικτή σε ερμηνείες: αμαρτίες του παρελθόντος, αναζήτηση μετάνοιας, ενδοσκόπηση, βιώματα και πώς τα κουβαλάμε μέσα μας. Συμφωνικοί επίσης ανά διαστήματα, επικοί, υπάρχει μια παλέτα ηχοχρωμάτων και εντάσεων, άψογα δομημένη και ταιριαστή με τους στίχους. Iced Earth και Blind Guardian έφτασαν αβίαστα στον νου, ένα δείγμα των τιθασευμένων επιρροών τους.

Καθείς από το πόστο του, βάζει το δικό του λιθαράκι ώστε να μιλάμε για το μότο των Τριών Σωματοφυλάκων (τέσσερις στην πορεία), ένας για όλους και όλοι για έναν. Ναι, τα φωνητικά και η ερμηνεία του Veandok βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, το drumming του Συμεών όμως είναι τέρμα πωρωτικό. Τα solo και τα riff του Γιώργου έχουν τη στόφα μεγάλων του χώρου, ο όγκος του μπάσου όμως του Rindra Rado είναι καταλυτικός. Προσθέστε σε αυτά, τα διαφόρων ήχων και αποχρώσεων πλήκτρα του Bob Katsionis (επίσης σε παραγωγή και μίξη) και αυτό που λέμε ολοκληρωμένο πακέτο, ξετυλίγεται μπροστά μας. Ειδικά στο Infinity, όπου κιθάρα και πλήκτρα κοντράρονται στα ίσα, σχεδόν με όρους μονομαχίας.

Μέσα στη διάρκεια αυτών των δεκαεφτά ετών, θαρρώ ότι βρίσκονται πολλές ιδέες προς παρουσίαση και απελευθέρωση από κάνα συρτάρι γραφείου. Οπότε πιστεύω πως θα ξανάχουμε νέα τους πολύ σύντομα, οι βάσεις που μπήκαν φέτος είναι πολύ γερές και μπορούν να αντέξουν ακόμα πιο «βαριά» χτυπήματα.

Bandcamp