Anika

Η Anika στην πορεία της έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα. Ξεκινώντας από τον no-wave μινιμαλισμό του ντεμπούτου της και προχωρώντας από εκεί στην μεθυστική art-pop του "Change", η δημιουργός απέδειξε πως αποτελεί μια από τις πιο αυθεντικές φωνές της εποχής μας. Συνεπώς, η επιστροφή της, φέτος, με το τρίτο άλμπουμ της καριέρας της με τίτλο, "Abyss", έτσι κι αλλιώς μας είχε γεννήσει την περιέργεια όσον αφορά την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει, πολύ πριν ανακαλύψουμε πως μιλάμε για την καλύτερη της κυκλοφορία μέχρι σήμερα.

Εδώ λοιπόν, η Annika Henderson αφήνει πίσω της τις ambient, βασισμένες σε synths ατμόσφαιρες των πρώτων χρόνων και μας παρουσιάζει έναν δίσκο που πάλλεται συνεχώς και ασταμάτητα, σαν ζωντανό σώμα, σε αρκετά σκληρότερους ρυθμούς. Και αυτό γίνεται σαφές από το πρώτο λεπτό με το "Hearsay" όπου καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα θα είναι αρκετά διαφορετικά καθώς στο κομμάτι κυριαρχούν μπάσο και κιθάρες που παραπέμπουν στο alt-rock των ‘90s. Όχι όμως αυτό το alt-rock που πλημύρισε τα ραδιόφωνα της εποχής αλλά αυτό που, παρά την όποια αναγνώριση, συνέχισε να βρίσκει το δρόμο του σε μικρά, μπαρουτοκαπνισμένα club-άκια, επιμένωντας να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας.

Ηχογραφημένο ζωντανά στο ιστορικό Hansa Studios του Βερολίνου, και κρατώντας σαφείς αποστάσεις από την ψηφιακή τελειότητα, το άλμπουμ ξεχειλίζει ενέργεια, αμεσότητα και ένταση. Και αυτή η μετάβαση στον πιο σκληρό ήχο νομίζω πως δεν είναι απλώς μια αισθητική επιλογή αλλά μια συνειδητή αλλαγή πλεύσης με στόχο να βγάλει τον ακροατή από τον λήθαργο της indie μετριότητας και να τον αναγκάσει να κουνηθεί, να ξεσπάσει, και, γενικότερα, να αντιδράσει με κάθε δυνατό τρόπο.

Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν και οι στιγμές που οι ρυθμοί πέφτουν και αφήνουν χώρο να πάρουμε μια ανάσα. Όμως, κάθε φορά, η Anika επιστρέφει με πυγμή και δυναμισμό για να μας επαναφέρει στην τάξη με μουσικές που ξεσπούν γεμάτες οργή και στίχους που εστιάζουν στην αίσθηση κοινωνικοπολιτικού θυμού και υπαρξιακής απόγνωσης. Αν υπάρχει ίσως κάτι από το οποίο κινδυνεύει όμως το "Abyss" είναι το ότι οι συνθέσεις, συχνά, διαδέχονται η μία την άλλη δημιουργώντας μια αίσθηση επανάληψης και μονοτονίας ενώ, κάποιες φορές, το "σκάσιμο" που περιμένουμε για να απογειωθεί το κομμάτι δεν έρχεται ποτέ, αφήνοντας μας με μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Παρ’ όλα αυτά, ίσως όλα αυτά να είναι μικρά μπροστά στην ειλικρίνεια και τη συνοχή ενός δίσκου που δεν φοβάται να κοιτάξει την εποχή του κατάματα.

Το "Abyss" δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εύκολο, ούτε ιδιαίτερα εύπεπτο, κι εδώ που τα λέμε, μπορεί και να μην είναι καν ιδιαίτερα σημαντικό. Όμως είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση που λειτουργεί ως αντίδραση απέναντι έναν κόσμο που πολλές φορές μοιάζει να έχει απωλέσει την ικανότητα του να συγκινείται, κι ένα άλμπουμ ικανό να σε ταρακουνήσει, να σε ξεβολέψει, και, στο τέλος, να σε ανταμείψει.