Hiatus Kaiyote

Οι Hiatus Kaiyote είναι η εξεζητημένη γεύση στην οποία δυσκολεύεσαι να πεις όχι. Η neo-soul τους είναι πολλά παραπάνω απ’ όσα μπορεί να υποδηλώνει ο όρος, εγκιβωτίζει μαεστρικά διάφορα συγγενή είδη, κι όλα όσα έρχονται στο νου με τα γυαλισμένα πλήκτρα, τις περίπλοκες συγχορδίες, τα σβουριστά μπάσα, και τα ατελείωτα ανεβοκατεβάσματα στις φωνητικές γραμμές στα οποία προκρίνεται η τρομερή τραγουδίστρια και κιθαρίστρια Nai Pam. Απ’ το εντυπωσιακό στο ύφος και διάρκεια "Choose Your Weapon" του 2015, με το οποίο τους πρωτογνώρισα, οι Αυστραλοί δεν έχουν υπάρξει ιδιαίτερα παραγωγικοί στο στούντιο, κενό που οφείλεται εν μέρει και στα προβλήματα υγείας που είχε να αντιμετωπίσει η ταλαντούχα μπροστάρισσά τους. Έμελλε να επιστρέψουν δυναμικά το 2021, με το "Mood Valiant", στο οποίο άγγιξαν τη χρυσή τομή τους.

Στο "Love Heart Cheat Code" μπορούμε να πούμε ότι βρίσκουμε τους Hiatus Kaiyote να κάνουν "business as usual": η αθεράπευτα cool προσέγγισή τους επιβιώνει κι εδώ, πιο κατασταλλαγμένη και ασφαλής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εντοπίζονται ψήγματα ηχητικών νεωτερισμών. Αφού περάσει το πρώτο κύμα εν δυνάμει hits με τα "Telescope", "Make Friends", και "Everything’s Beautiful", έπειτα εδραιωθεί μία επικράτεια μουσικής οικειότητας με το "Dimitri", και απολαύσουμε τα σύντομα ιντερλούδια – πάντα παρόντα σε δίσκο των Κογιότ - η μουσική αρχίζει να γίνεται και πάλι παιχνίδι, κι άρα πάει λίγο πίσω το αναμενόμενο και μπαίνει ξανά ο «αναπάντεχος» παράγοντας. Το "Longcat" , αν και σύντομο, τραβάει την προσοχή ως ένα κομμάτι που θα έγραφε η Phoebe Buffet αν πετύχαινε κάποιο μεγάλο δισκογραφικό συμβόλαιο, σ’ έναν δίσκο που ήδη στιχουργικά δεν διστάζει να μιλήσει για όλα τα μη προφανή θέματα, όπως είναι οι φωτογραφίες που τράβηξε το Hubble στα γενέθλια των μελών, κι ο Σοστακόβιτς.

Το "How To Meet Yourself" είναι ένα πιο εγκεφαλικό και καθαρόαιμο – πάντα εντός πλαισίου – jazz κομμάτι, όπου το πιάνο βρίσκεται στο επίκεντρο σε μία μπαλάντα που ακούγεται ακόμη και τρυφερή με τα έγχορδα και τις προσεγμένες δυναμικές των ντραμς να μην επιβαρύνουν ποτέ το αυτί με παραπανίσια ντεσιμπέλ. Στο ομώνυμο, γέρνουμε προς την πλευρά των lo-fi beats, φτιαγμένων, ωστόσο, απ’ τις ίδιες πλούσιες και τεχνικές ψηφίδες ενορχήστρωσης και οργάνωσης, παρούσες στη σταδιακή δυσαρμονία που καταλαμβάνει το κομμάτι, αν και προσωπικά νιώθω ότι βρίσκεται στην φλύαρη πλευρά των συνθέσεων, όχι επειδή λέει πολλά, αλλά αντιθέτως διότι όσα λέει δεν δικαιολογούν την διάρκειά του.

Μοιάζει σαν να κέρδιζαν λίγο χρόνο πριν περάσουμε στην τελευταία πράξη του δράματος, που είναι ίσως και δύο απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου ολάκερου: το "Cinnamon Temple" και "White Rabbit", που σκάνε απ’ το πουθενά μέσα από κακοφορμισμένα guitar riffs, παραμορφώσεις, περίεργο rap flow, glitch εφέ, και μία γενικότερη αποσυμπίεση του έως τότε καλογυαλισμένου στα όρια του αποστειρωμένου ήχου – μην ξεγελιέστε, ούτε εδώ αφήνεται κάτι στην τύχη. Όταν πια το "White Rabbit" ξεκινήσει, ελάχιστη σημασία έχει που είναι cover των Jefferson Airplaine, μιας και το πιο διπολικό earworm του δίσκου έχει μπολιαστεί με το DNA του συγκροτήματος.

Η επανάληψη του δίσκου μετά απ’ αυτό το χαστούκι, οδηγεί σε λίγο μπερδεμένες σκέψεις. Απ’ τη μία, ο ηχητικός πλούτος είναι ζητούμενο, κι οι Hiatus Kaiyote είναι απ’ τις μπάντες με τα εχέγγυα να τον προσφέρουν, ωστόσο υπάρχει η αίσθηση ότι κάποια στιγμή πήραν άλλη κατεύθυνση απ’ την πεπατημένη τους, ξεστράτισαν, και αντί να χαρτογραφήσουν αυτή την terra incognita που ανοίχτηκε μπροστά τους, και που τους ταιριάζει μούρλια, έβγαλαν μερικές φωτογραφίες και σταμάτησαν. Η ψυχεδελική τους αύρα σε ταξιδεύει αβίαστα για περίπου μισή ώρα, προτού αισθανθείς λόγω αυτής της απότομης στροφής στον τόνο του δίσκου ότι έχεις μπλέξει σε κακό τριπάκι. Φυσικά δεν έγινε έτσι, μιας και το "White Rabbit" είναι cover, ενώ το "Cinnamon Temple" το παίζουν εδώ και μία δεκαετία πριν ηχογραφηθεί επίσημα, όμως παραμένει ένα μεγάλο what if το σενάριο που δοκίμαζαν να εξερευνήσουν αυτήν την πλευρά του ήχου τους.

Ωστόσο, αυτή την πιο χαλαρή προσέγγιση στο κόνσεπτ, που επιτρέπει και χωράει το παιχνίδι με τις φόρμες, τους ήχους, και τις διαθέσεις, ενώ παράλληλα χαρίζει πολύ καλογραμμένα κομμάτια – τα δύο εν δυνάμει hits που λέγαμε; - εγώ δεν θα την απαρνηθώ, ούτε πιστεύω ότι αξίζει πολλή ανάλυση και σκάλισμα. Οι Hiatus Kaiyote είναι εξεζητημένο σχήμα, αυτόφωτο και με προσωπικότητα, και μετά από δύο άλμπουμ-σταθμούς, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, είναι ωραίο να τους βλέπεις να μην κυνηγάνε τον πήχη. Δεν θα παρέλειπα, όμως, τη σκέψη ότι ένας επαναπροσδιορισμός στον ήχο τους όπως αυτός που επιχειρούν στο τέλος του "Love Heart Cheat Code" θα ήταν αληθινά ενδιαφέρων, καθώς δείχνει ότι μπορεί να αναπλαισιώσει και να διευρύνει τα βασικά συστατικά τους, και να τους κάνει ακόμη πιο απρόβλεπτους, ψυχαγωγικούς, και περιπετειώδεις.

Bandcamp | Spotify