Linkin Park

Δεν βρίσκομαι και στην καλύτερη δυνατή θέση να πρέπει να γράψω άσχημα λόγια για τους Linkin Park. Είναι μια μπάντα που την παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο προσκήνιο στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας και αυτομάτως με συνόδεψε κατά την διάρκεια της, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Τι λατρέψαμε στους Linkin Park όλα αυτά τα χρόνια; Λατρέψαμε τον τρόπο με τον οποίο ενέταξαν το rap/hip-hop σε rock/nu-metal φόρμες, λατρέψαμε το πώς τα pop ρεφρέν τους ταίριαξαν αρμονικά με τα ξελαρυγγιάσματα του εξαιρετικού Chester Bennington, λατρέψαμε την συνθετική ευφυΐα και την διάθεση για πειραματισμό του πολυπράγμονα Mike Shinoda.

«Πειραματισμός»... κάπου εδώ θα αρχίζουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι του νήματος που θα μας οδηγήσει στο "A Thousand Suns". Όπως είχα γράψει στο review του ανεκδιήγητου "Scream" του Chris Cornell, το κατακριτέο της υπόθεσης δεν είναι η διάθεση για αλλαγή του εκάστοτε καλλιτέχνη αλλά ο τρόπος και το αποτέλεσμα της αλλαγής. Δυστυχώς οι Linkin Park σκοντάφτουν στην ίδια λακκούβα με τον Cornell και προσπαθούν να εισέλθουν σε χωράφια που δεν ξέρουν τα μονοπάτια. Η διάθεσή τους για κάτι μουσικά διαφορετικό είχε αρχίσει να φαίνεται ήδη από το "Minutes To Midnight", το οποίο αν και στην αρχή ξίνισε κόσμο, στην πορεία εκτιμήθηκε γιατί κρατούσε καλά στοιχεία των δύο πρώτων album και συγχρόνως δημιουργούσε βάσεις για το μέλλον, αλλά και γιατί είχε καλό songwriting σε τελική ανάλυση. Αργότερα προστέθηκε και το "New Divide" όπου οι νέες κατευθύνσεις που ήθελε να πάρει το συγκρότημα, έδειχναν να ισορροπούν ικανοποιητικά.

Φτάνουμε στο 2010 και στο "A Thousand Suns" όπου οι Linkin Park αγνοούν επιδεικτικά το πώς έχουν φτάσει να είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες μπάντες του πλανήτη. Δεκαπέντε συνθέσεις, εκ των οποίων οι έξι fillers, που είτε προσπαθούν να εξυπηρετήσουν κάποιο concept που δεν μπορώ να κατανοήσω, όπως το "Wisdom, Justice, And Love" που «σαμπλάρει» ομιλία του Martin Luther King, είτε δεν εξυπηρετούν τίποτα όντως. Μας μένουν τελικώς εννέα συνθέσεις, όπου αναλώνονται σε κάτι απροσδιόριστο, σε κάτι απογοητευτικό, σε κάτι απαράδεκτο. Οι παραμορφωμένες κιθάρες έχουν αντικατασταθεί από beats και «πριόνια», τα drums ακούγονται ψεύτικα, οι μελωδικές τους στιγμές αδιάφορες όσο ποτέ και το feeling που σου αφήνει το "A Thousand Suns" τελικά να είναι πως οι Linkin Park «έπαιξαν», έκοψαν, έραψαν με κάποιο μουσικό πρόγραμμα στα laptop τους και δεν ανάλωσαν ούτε μια ώρα τζαμαρίσματος στο studio.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια μπας και βρω κάτι καλό, κάτι άξιο λόγου σε αυτό το ψηφιακό έκτρωμα ίσως και να διέκρινα στο "The Catalyst" και το "Blackout" εκείνο τον σκελετό πάνω στον οποίο έχουν δομηθεί τόσες ωραίες στιγμές των Linkin Park. Δεν τα καταφέρνω όμως, καθώς όσο πορωτικό και να είναι το rhythm section του "The Catalyst", όσο και να σκούζει ο Bennington, έρχεται εκείνο το riff προελεύσεως «90s ισραηλινό trance» και τα γκρεμίζει όλα. Επιστρέφοντας στα λεγόμενα της πρώτης παραγράφου, ό,τι λατρέψαμε από τους Linkin Park πλέον δεν υπάρχει.  Κύριοι, δεκτή η διάθεση για πειραματισμούς αλλά δυστυχώς αποτύχατε, όταν η μουσική σας «μυρίσει»  πάλι ποιότητα και ωριμότητα τότε τα ξαναλέμε...