Low

Παρακολουθώ τους Low καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Η αφορμή αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν μια συνεργασία τους με τους Dirty Three. Από ολόκληρη την δισκογραφία τους λάτρεψα το "C'mon" και σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς. Τα πρόσφατα τους "Ones And Sixes" και "The Invisible Way" είχαν όμορφες στιγμές αλλά αν θέλετε πραγματικά να καταλάβετε το παρελθόν, την γέννηση του ήχου τους και γιατί θεωρούνται οι πρωτεργάτες και πρωτοπόροι του είδους slowcore οφείλετε να ακούσετε το ντεμπούτο τους "I Could Live In Hope" και το πανέμορφο "Things We Lost In The Fire".

Φυσικά πρόκειται για μπάντα που ψάχνει, ψάχνεται και πειραματίζεται. Έχουν παρουσιάσει έναν δικό τους ανεξάρτητο και αρκετά μελαγχολικό ήχο ο οποίος πρόσφατα είχε indie και alternative αναφορές. Στην φετινή τους δισκογραφική προσπάθεια αφήνουν αυτά και καταφεύγουν ή καλύτερα στρέφουν τα αυτιά μας προς την ηλεκτρονική μουσική. Έρχονται πιο κοντά στην δουλειά του 2007 "Drums And Guns". Βέβαια το πάνε ακόμα παραπέρα και η pop τους είναι περισσότερο noise και experimental κάτι το οποίο το πιάνεις από το πρώτο κιόλας κομμάτι "Quorum". Σε σημεία στo "Tempest"ακούγονται εντυπωσιακά drone, μέχρι που παρουσιάζουν πάρα πολλές ambient ιδέες στα "Dancing Αnd Blood" και "The Son, Τhe Sun". Σε αυτό σίγουρα βοήθησε ο παραγωγός τους, B.J. Burton ο οποίος έχει δουλέψει με James Blake (κομμάτια σαν το "Always Trying to Work It Out" τον θυμίζουν), Sylvan Esso και The Tallest Man Οn Earth. Αν το καλοσκεφτείς, περνάνε σε ένα νέο είδος και παραδόξως το κάνουν αρκετά άνετα και φυσικά. Δεν είναι μακριά από καλούς noise/glitch δίσκους που θα ακούσεις. Τα synths έχουν πάρει την σημαία και την υψώνουν ψηλά. Κρατάνε στον ήχο τους ότι τους έκανε γνωστούς και αυτό το καταλαβαίνεις από κομμάτια όπως τα "Fly" και "Dancing Αnd Fire". Χαλαρωτική, σκοτεινή, μελαγχολικά συγκινητική και πολύ γλυκιά μουσική. Ο θόρυβος που συντροφεύει τα φετινά κομμάτια τα κάνει μεν πιο δύσκολα, αλλά τους δίνει μια αγριάδα και μια νεανική, φρέσκια τάση που έλειπε πάντα από το συγκρότημα. Η τριάδα που κλείνει τον δίσκο "Poor Sucker", "Rome (Always In The Dark)" και "Disarray" είναι όλα τα λεφτά. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις τον ήχο. Είναι πραγματικά φρέσκο και είναι αυτό το πειραματικό ambient pop που προσπαθούν να κάνουν στα προηγούμενα κομμάτια λίγο λίγο. Αν ο δίσκος είχε συνθέσεις επιπέδου των τριών αυτών θα μιλάγαμε για άλλο επίπεδο. Το "Rome" είναι πραγματικά κομματάρα και ορίζει γιατί αυτή η μπάντα είναι συνέχεια στο σκοτάδι, ένα σκοτάδι που το ζωγράφισαν οι ίδιοι...

Το μειονέκτημα του να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό, είναι η δυσκολία του ακροατή, οπαδού ή φίλου να το κατανοήσει και να το δεχθεί. Ο χρόνος θα αποδώσει, πόσο και αν είναι φρέσκοι και πρωτοπόροι ξανά. Αρχίζει άγουρα, προχωράει απωθητικά αλλά με πειθώ και καταλήγει, τουλάχιστον για λίγο, πάρα πολύ όμορφα. Ανακαλύψτε το.

Bandcamp