Low

Πέραν του γεγονότος ότι οι Low έχουν τροποποιήσει τον ήχο τους αρκετά τα τελευταία είκοσι χρόνια, παραμένουν ακόμα και σήμερα το «θηρίο» του slowcore. Οι downbeat μελωδίες, οι αργοί ρυθμοί και οι μινιμαλιστικές γραμμές που ορίζουν το ιδίωμα, μαζί με την ζοφερή και σχεδόν μόνιμα καταθλιπτική θεματολογία που περικλείει τους στίχους τους, παραμένουν βασικά στοιχεία και της φετινής τους κυκλοφορίας. Η σταθερότητά τους τούς κατατάσσει ψηλά στον ξεχωριστό κατάλογο συγκροτημάτων που «γέννησαν» ένα είδος και το στηρίζουν αδιάλειπτα μέσα στο πέρασμα των ετών, παρά τις εξελίξεις και τις τροποποιήσεις.

Οι Αμερικάνοι έχουν κυκλοφορήσει αριστουργήματα όπως το "Things We Lost Ιn Τhe Fire" του 2001 και το υπέροχο "C'mon" του 2011. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το ανυπέρβλητο ντεμπούτο τους, "I Could Live Ιn Hope", και το πανέμορφο "Trust" του 2002; Οι Low, όνομα και πράγμα, φέρνουν μπροστά και φέτος σπαρακτικά τραγούδια, υπό τους ήχους ακουστικής κιθάρας και πιάνου. Όπως πάντα, οι υπέροχες αρμονίες του συζύγου και της συζύγου Alan Sparhawk και Mimi Parker, κάνουν αυτά τα τραγούδια παρόλη την λιτή διακόσμησή τους, πανέμορφα, φανταχτερά και ιδιαιτέρως συναισθηματικά. Τα εξαιρετικά "So Blue", "Just Make It Stop" και "Clarence White" κάνουν τη διαφορά. Αλλά η κιθάρα και το φανταστικό drone πέρασμα στο "On My Own" είναι όλα τα λεφτά. H ομορφιά των "Amethyst", "Holy Ghost" και του "To Our Knees" είναι δύσκολο να περιγραφεί. Η μουσική τους είναι χαλαρωτική, σκοτεινή, μελαγχολικά αισιόδοξη και σπαρακτικά γλυκιά.

Τόσο όμορφα τραγούδια μαζεμένα είναι απλά τύχη να τα βρεις. Βγαλμένα από την ψυχή και γραμμένα με μια συνταγή πόνου που φαντάζει μαύρη αλλά καταλήγει δημιουργική. Εκτιμώ αφάνταστα το ταλέντο της μπάντας να παράγει κάτι τόσο έντονο, με τόσα λίγα μέσα. Έντονο, με όλη την σημασία της λέξης. Σαν δάκρυ που στάζει και σου σπαράζει την ψυχή.

Αληθινά κομμάτια όπως μόνο αυτοί ξέρουν να φτιάχνουν.