We Came As Romans

Cold Like War

SharpTone (2017)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 10/11/2017
Ήλθαν, έφυγαν, επέστρεψαν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύσκολο άθλημα το metalcore. Τόσο από την πλευρά του μουσικού, όσο κι από εκείνη του ακροατή. Από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, που έγινε η εμπορική έκρηξη του χώρου, μέχρι σήμερα έχει περάσει αρκετός καιρός. Προς έκπληξη κανενός, αυτό το διάστημα δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό προς το ύφος. Κάποια από τα μεγάλα ονόματα κατάφεραν να κρατηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νέες ελπίδες έχουν εμφανιστεί, αλλά κοιτώντας από απόσταση η εικόνα βγάζει μια στασιμότητα. Υπήρξαν βέβαια και σχήματα σαν τους We Came As Romans, που προσπάθησαν να μην παγιδευτούν στον ήχο τους, αλλά τα αποτελέσματα ήταν κατά κανόνα αμφίβολα.

Το προ διετίας ομότιτλο άλμπουμ της εξάδας από το Michigan είναι ενδεικτικό της όλης κατάστασης. Ήταν μία απόπειρα πειραματισμού (για τα δεδομένα της μπάντας, βάζετε μπόλικα εισαγωγικά ελεύθερα), που εκ των υστέρων ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Δεν ήταν ακριβώς μια κακή κυκλοφορία. Κομμάτια σαν το "Regenerate" ή το "The World I Used To Know" μπορεί να είχαν απείρως πιο εμπορικό ήχο από το "To Plant The Seed", αλλά το πρόβλημα δεν βρισκόταν σε αυτό το γεγονός. Το συγκρότημα ποτέ δεν έκρυψε τις εμπορικές καταβολές του, άλλωστε.  Σίγουρα, αρκετοί οπαδοί του σχήματος ένιωσαν μπερδεμένοι/απογοητευμένοι/προδομένοι από αυτή την κίνηση, το ουσιαστικό ζήτημα όμως ήταν ότι τα ίδια τα μέλη δεν ένιωθαν πραγματικά την αλλαγή κατεύθυνσης.

Μετά το ψυχολογικό κι εμπορικό στραπάτσο, η πέμπτη δουλειά του σχήματος επιστρέφει σε πιο γνώριμα μονοπάτια. Οι εντάσεις ανεβαίνουν, οι εναλλαγές στα φωνητικά επανέρχονται στο προσκήνιο, η παραγωγή παραμένει γυαλισμένη και μια απολύτως "-core" αίσθηση κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Το ομώνυμο κομμάτι είναι χωρίς πολλές σκέψεις ανάμεσα στα καλύτερα που έχει δώσει η μπάντα εδώ και αρκετό καιρό, το πιασάρικο "Lost In The Moment" ακολουθεί από κοντά, ενώ το "Foreign Fire" δικαιωματικά έχει μια θέση ανάμεσα στις πιο γκριζαρισμένες στιγμές της δισκογραφίας των Αμερικάνων. Η βασική νίκη του δίσκου, ωστόσο, βρίσκεται ανάμεσα στα ηλεκτρονικά περάσματα των "Encoder" και "Promise Me" που αποδεικνύουν ότι η απομάκρυνση από τα προφανή δεν είναι δεδομένη αποτυχία.

Όσοι δεν στραβώνουν στο άκουσμα του όρου "metalcore", θα βρουν πολλά πράγματα για να εκτιμήσουν στο "Cold Like War". Δεν είναι μια εκκωφαντική επιστροφή, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές· οι πιθανότητες για να συμβεί κάτι τέτοιο στο εν λόγω ύφος είναι λιγότερες κι απ' ότι να ξαναρχίσει σε μόνιμη βάση τις γκαρίδες ο Sykes. Τα σκαμπανεβάσματα των τελευταίων δύο χρόνων, όμως, λειτούργησαν ως κινητήρια δύναμη για το σχήμα, όπως μας είπε ο Dave Stephens. Το σύνολο κινείται σε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά επίπεδα, οι λεπτομέρειες κάνουν το πρόσημο ακόμα πιο θετικό και χωρίς πολλές αμφιβολίες το αποτέλεσμα στέκεται πιο ψηλά απ' ό,τι είχε δώσει η μπάντα την τελευταία πενταετία.

  • SHARE
  • TWEET