Kryptograf

Υπάρχουν πολλοί και πολλές από εμάς που, σαν υπνωτισμένοι, νιώθουμε την ιερή υποχρέωση να πατήσουμε το play, σε κάθε γκρουπ που λέει ότι παίζει μουσική στο πνεύμα των Black Sabbath. Μέσα σε αυτές τις αναρίθμητες μπάντες, οι περισσότερες καταντούν βαρετές γιατί, πέραν από τον ήχο, το πάθος και το μεράκι, χρειάζεσαι και περιεχόμενο για να ξεχωρίσεις. Χρειάζεσαι λίγη από την αληθινή rock αστρόσκονη, εκτός από τη διάθεση να αποτίσεις φόρους τιμής στους μεγάλους του παρελθόντος.

Τα δύο singles των Νορβηγών Kryptograf κατά το προηγούμενο δίμηνο, ήταν αρκετά για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Όταν τελικά ήρθε η promo κόπια του ομώνυμου ντεμπούτου τους, το δελτίο τύπου που το συνόδευε ήταν μια αράδα: «τέσσερις παλιές ψυχές που εμπνέονται από τους heavy ήχους των late '60s και από μπάντες όπως οι Black Sabbath, Pentagram, Witchcraft, Uncle Acid, Motorpsycho». Αυτό μόνο. Κλασικό rock κουαρτέτο, δυο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και... πάμε!

Τελευταία φορά που τσέκαρα, όσοι αγαπάμε το metal και το rock, αγαπάμε πρωτίστως τις κιθάρες τους. Αν κάτι γίνεται άμεσα ξεκάθαρο σε αυτό το άλμπουμ, από το πρώτο ξερό riff του "The Veil" ως το τέλος, είναι ότι κάθε riff του είναι καλοφτιαγμένο, ευθύβολο και αποπνέει μια φρεσκάδα, αντί απλώς να θυμίζει κάτι. Η ηχητική άποψη της μπάντας κάνει τη διαφορά, αφού οι κιθάρες δεν είναι πνιγμένες στο fuzz, συνεπώς ο ήχος δεν ολισθαίνει σε εύκολους stoner-ισμούς, ούτε γίνεται πραγματικά metal. Περισσότερο μένει συνεπής στις proto-hard rock ρίζες της περιόδου 1969-1973, ενώ η παραγωγή αφήνει - ευτυχώς - και μια σύγχρονη υπόνοια, αντί να αναλωθεί σε ρετρό μιμήσεις.

Σύντομα όμως θα γίνει κατανοητό κατά την ακρόαση, ότι το δυνατό χαρτί της μπάντας είναι οι ίδιες οι συνθέσεις. Τρία από τα τέσσερα μέλη τραγουδάνε και προσφέρουν εναλλασσόμενα ηχοχρώματα, σε τραγούδια που έχουν αξιοσημείωτο πλούτο από μόνα τους. Έτσι, όταν το εναρκτήριο "The Veil" με την ελαφρώς psych αλλά αρκούντως feel-good αύρα, διαδέχεται από το doomy "Omen" που λατρεύει ανοιχτά τις γραμμές του Pelander, συνειδητοποιείς ότι εδώ υπάρχει ζουμί. Το εννιάλεπτο "Seven" φέρνει μαζί του έναν αμερικανικό αέρα και μια μυρωδιά από ανοιχτούς δρόμους, αν και στο νου μου για κάποιο λόγο ήρθε και το μνημειώδες "Rainbow Theme" των Saxon.

Η υπέροχη μελωδία της εισαγωγής του "Sleeper" οδηγεί σε ένα τραγούδι πλήρως παραδομένο στον groovy του ρυθμό. Εξόχως ρυθμικό και βαρύ το "Crimson Horizon", κουβαλά μια space/psych πινελιά, αν και αυτά τα στοιχεία παίρνουν τα ηνία στο "Ocean", ένα φανταστικό track του οποίου το μόνο ελάττωμα είναι η πολύ μικρή του διάρκεια. Το "New Colossus" είναι με διαφορά η πιο metal και sabbath-ική στιγμή ενός άλμπουμ, του οποίου οι ηχητικές αναφορές είναι άψογα ζυγισμένες. Το outro "Infinite" είναι απλώς το φευγιό που αφήνει τα πάντα ανοιχτά και υπόσχεται νέα ανταμώματα.

Συνολικά, το "Kryptograf" εντυπωσιάζει με την εκτελεστική και συνθετική του μεστότητα και αποπνέει μια ωριμότητα που σπάνια συναντάς σε ντεμπούτο. Κάνει σαφές τί αγαπάει αλλά έχει τον εγωισμό να έχει τον δικό του χαρακτήρα, πέραν ίσως των αναμενόμενα αρκετών Ozzy-like φωνητικών του γραμμών. Το καλύτερο; Δεν αισθάνομαι ότι η μπάντα παίζει στα όρια των δυνατοτήτων της. Το υλικό της «το έχει» καλά, ενδεχομένως μαζί με άλλους άσσους στο μανίκι. Θα πόνταρα ότι έχουν αρκετή από τη rock αστρόσκονη.

Όταν λοιπόν μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των νέων κυκλοφοριών, καταφέρνει να κάνει τέτοια πρόστυχη κατάληψη στο στερεοφωνικό σου, σημαίνει ότι κάτι έχει γίνει διαολεμένα καλά. Το ντεμπούτο των Kryptograf είναι η heavy rock δισκάρα που παίζει στο repeat, χωρίς να χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Κι έχει όλα τα φόντα να στέκεται ως το τέλος της χρονιάς, ως μια πρόταση απολύτως εξαιρετική για το ιδίωμα της.