«10»: Νέα συγκροτήματα του Ηνωμένου Βασιλείου που αξίζουν την προσοχή σας
Drink new blood...
Φτάνοντας αισίως στο 2019, νομίζω ότι είναι καιρός να ομολογήσουμε πρώτα στους εαυτούς μας και μετά σε όλους τους όλους πως η τρέχουσα δεκαετία από μουσικής άποψης ήταν κάπως αμφιλεγόμενη. Αυτό δεν το λέω για να γκρινιάξω προσπαθώντας να πείσω κάποιους ότι παλιά έβγαινε καλή μουσική και τώρα δεν βγαίνει. Όσοι εξάλλου με ξέρουν έστω και λίγο γνωρίζουν ότι αν κάτι σιχαίνομαι πραγματικά είναι η παρελθοντολογία.
Ο βασικός λόγος που κάνω αυτήν την εισαγωγή είναι για να αντιπαραβάλω τη μετριότητα που κυριάρχησε στην εναλλακτική μουσική στο μεγάλο μέρος της δεκαετίας με αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Βλέπετε, εκεί που από τα τέλη των '00s μέχρι και τα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας επικράτησε μια στροφή στην ψυχεδελική pop, στο 70s hard rock, και στο, σχεδόν αυνανιστικό, αναμάσημα μουσικών τάσεων περασμένων εποχών, τα τελευταία χρόνια συντελείται μια επανάσταση.
Βασικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων είναι το Νότιο Λονδίνο. Από εκεί εξάλλου ξεπήδησαν και τα περισσότερα συγκροτήματα που τα τελευταία χρόνια κηρύττουν το Ευαγγέλιο της νέας σκηνής που ήδη έχει σχηματιστεί και όλο μεγαλώνει.
Συχνά, οι κάτοικοι της Ελλάδας μένουμε για διάφορους λόγους πίσω από τις παγκόσμιες μουσικές εξελίξεις. Όμως, κάποια από αυτά τα συγκροτήματα έχουν ήδη επισκεφτεί την Αθήνα, ενώ το καλοκαίρι θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε μερικά ακόμη από κοντά. Με αφορμή λοιπόν τις επικείμενες εμφανίσεις εξεχόντων εκπροσώπων της σκηνής, ρίχνουμε μια ματιά σε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στους Heavy Lungs, Sports Club, Sweaty Palms, LICE, Cabbage και Murder Capital που δεν χώρεσαν στη δεκάδα, καθώς και στους τεράστιους Sleaford Mods, μια πραγματικά σημαντική επιρροή της σύγχρονης βρετανικής σκηνής ιδίως από άποψη attitude, που εντυπωσίασαν πάλι φέτος με τη νέα τους δουλειά αλλά λόγω ήχου νομίζω πως θα κατέληγαν λίγο παράταιροι σε ένα τέτοιο αφιέρωμα.
Με τον τρίτο δίσκο τους έδειξαν ότι έχουν ακόμη πολλά να πουν και σε μουσικό επίπεδο επανεφεύροντας τον ήχο τους. Η εμφάνιση τους στο Rockwave το 2017 μάλλον τους αδίκησε οπότε ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα σε ένα κλειστό, κατά προτίμηση, χώρο.
Αυτοί οι τύποι από το Bristol συνδυάζουν την ευθύτητα του punk- κι ας λέει ο Joe Talbot ότι δεν έχουν καμία σχέση με το είδος- με έξυπνους, καυστικούς στίχους ενώ, μέσα από τις εκρηκτικές ζωντανές τους εμφανίσεις και τη γενικότερη στάση τους έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια απίστευτη σχέση με το κοινό τους. Και ακόμη είμαστε στην αρχή...
Δίσκος που αναπόφευκτα θα γίνει κλασσικός, με όλη την έννοια της λέξης. Νομίζω πως είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που θα τους δούμε ζωντανά στο Release Athens Festival στις 8 Ιουνίου παρέα με τους James και τον Iggy Pop.
Πραγματικά ανυπομονώ...
Το ντεμπούτο τους, "Dogrel", είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που θα ακούσετε φέτος και σύντομα, όσοι τουλάχιστον τους χάσαμε στην παρθενική τους εμφάνιση λίγους μήνες πριν, μένει να διαπιστώσουμε από κοντά πώς τα πάνε και live.
Είμαι σίγουρος ότι δεν θα μας απογοητεύσουν.
Το "Silver Tongues" μπορεί να άργησε να έρθει, όμως είναι ένα άλμπουμ που άξιζε την αναμονή. Με επιρροές που ξεκινάνε από το post-punk των 70s, φλερτάρουν με τους Jesus and Mary Chain και τον Nick Cave και καταλήγουν στους Fugazi, οι Crows κατάφεραν να φτιάξουν έναν πραγματικά καλό δίσκο και απέδειξαν πως αποτελούν ένα συγκρότημα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Έχοντας περάσει αρκετές περιπέτειες μέχρι να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, οι Phobophobes απέδειξαν τελικά με το "Miniature World" πως έχουν όλα τα προσόντα ώστε να ανελιχτούν στην ελίτ των νέων βρετανικών συγκροτημάτων και αναμένουμε τα επόμενα τους βήματα.
Σε αυτή συνδυάζουν το post-punk με την indie διάθεση συγκροτημάτων της δεκαετίας του 2000, όπως οι The Libertines και οι Arctic Monkeys, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν έναν εύπεπτο (με την καλύτερη δυνατή έννοια) δίσκο που ακούγεται εξαιρετικά ευχάριστα. Παράλληλα βέβαια, όπως γίνεται σαφές από την αισθητική και τους στίχους, το συγκρότημα διαθέτει γνήσια προβοκατόρικη διάθεση κι έχει στόχο να μιλήσει ωμά για όλα όσα τις απασχολούν σε μια Βρετανία που ακόμη “ψάχνεται” μετά το Brexit.
Οι Goat Girl παράγουν φρέσκια, ανήσυχη και διασκεδαστική μουσική από 20άρηδες για 20άρηδες. Κρατήστε τες οπωσδήποτε στα υπόψη σας.
Και, παρόλο που βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους, δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι τον τελευταίο καιρό μιλάνε για αυτούς. Προς το παρόν, αναμένουμε με αγωνία τον πρώτο τους δίσκο...
Οι Hotel Lux από το Νότιο Λονδίνο είναι μια ακόμη ζωντανή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Με αφοπλιστικά σκοτεινούς στίχους, αισθητική που συμπυκνώνει όλη τη γλυκιά βρετανική παρακμή του Ken Loach και του Mike Leigh, και με έναν ήχο που ισορροπεί μεταξύ garage, pub-rock και της κληρονομιάς των The Fall, είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς αυτό το συγκρότημα δεν έχει βγάλει ακόμη έναν ολοκληρωμένο δίσκο.
Οι εκπληκτικές κιθάρες που λοξοκοιτάζουν στους Sonic Youth, οι επιρροές των Bad Seeds, η ικανότητα τους να ισορροπούν άψογα μεταξύ ήρεμων μελωδιών και θορύβου και, κυρίως, ο εξαιρετικά ταλαντούχος Gabriel Byrde που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο, καθιστούν το συγκρότημα από το Peckham ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ανερχόμενα σχήματα αυτή τη στιγμή.
Μαζί με τους Hotel Lux, τους LICE και τους Dead Pretties αποτελούν τον πυρήνα της Big Score Records, μιας μικρής ανερχόμενης ανεξάρτητης δισκογραφικής του Λονδίνου.