Ω-Ray

Ο Γιώργος Καρανικόλας μπορεί να παίζει rock 'n' roll με τους Last Drive αλλά οι δουλειές που έχει κάνει εκτός του συγκροτήματος είναι πολύ πιο δύσκολο να χαρακτηριστούν, αν όχι και πιο φιλόδοξες ηχητικά. Αυτό έχει ένα βαθμό ισχύος στο project Το φώς Και Η Σκιά Του, μεγαλύτερο στους Blackmail/BLML και απόλυτο στη φετινή του δουλειά με τους Ω-Ray. Μία δουλειά που μπορεί να χαρακτηριστεί περισσότερο με αισθητική και συναισθηματική προσέγγιση παρά με φορμαλιστική.

Κι αυτό ξεκινάει από τη μουσική που είναι αργή στην ανάπτυξή της και επαναλαμβανόμενη, αλλά ταυτόχρονα αυτοσχεδιαστική, με την έννοια ότι έχει ξεκάθαρα (και επιβεβαιωμένα αν κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο) ξεπηδήσει από ώρες παιξίματος και τζαμαρίσματος στην υπηρεσία του ήχου και του ρυθμού παρά από την ανάπτυξη μίας κεντρικής συνθετικής ιδέας που γράφτηκε από έναν συνθέτη και δόθηκε μετά στο συγκρότημα. Ένα συγκρότημα που αποτελείται από άλλον έναν Last Drive, τον Στέφανο Φλώτσιο στην κιθάρα και δύο κρουστά από τους Άγγελο Κώττα και Κώστα Λουκόπουλο. Το μόνο, ίσως, στο οποίο ο Καρανικόλας αναδεικνύεται πιο ίσος μεταξύ ίσων είναι ότι του ανήκουν οι στίχοι. Και αυτοί είναι το δεύτερο στοιχείο που δίνει σε αυτή τη δουλειά μία άλλη διάσταση πέρα από τις rock φόρμες αφού τα λόγια εκπληρώνουν μία διττή προφητεία, την ποιητική αποκάλυψη και τον ρυθμό των λέξεων.

Θα ήταν εύκολο να εντάξουμε στην όλο και πιο δημοφιλή και όλο και πιο ευρεία ταμπέλα του psych τον δίσκο και, όντως, δεν θα πέφταμε πολύ έξω. Μάλιστα όσοι έχουν αντίστοιχους ήχους στο μυαλό τους δεν θα δυσκολευτούν μάλλον να αναγνωρίσουν την ψυχεδέλεια των '60s σε τραγούδια όπως ο "Κυκλικός Χορός" και το ταίριασμα με τον ελληνικό στίχο μπορεί να οδηγήσει και σε παρομοιώσεις με τους Poll ή τους Πελόμα Μποκιού σε πολύ πιο σύγχρονη εκδοχή βεβαίως. Όμως η παγίδα να εντάξουμε σε κάποιο στυλ τους Ω-Ray είπαμε ότι θα μας οδηγήσει στο να χάσουμε το βασικό στοιχείο τους που είναι τελικά πολύ πιο γήινο, αρχέγονο και θρησκευτικό. Με μία λέξη, παγανιστικό. Από το εναρκτήριο "Ο Φάρος" που εκπληκτικά μεταφέρει σε ήχο το πώς θα ακούγονταν οι πρώτες ακτίνες της ανατολής του Ήλιου μέχρι την "Αίτνα" που εκρήγνυται ξανά και ξανά όπως το εν ονόματι ηφαίστειο (για είκοσι λεπτά στην εκτέλεση του CD) αυτό που συμβαίνει στον δίσκο είναι λίγο πιο πολύπλοκο αλλά ταυτόχρονα εντελώς προσιτό.

Δεν μένουν πολλά να πούμε, η ακρόαση του δίσκου είναι μία καθαρά βιωματική διαδικασία που αξίζει να την περάσει οποιοσδήποτε βρίσκει τον εαυτό του σε κάποια από τα παραπάνω, η εμπειρία θα τον δικαιώσει.