Past Tense To Future Tense
Οι μουσικές ως soundtrack της κάθε χρονιάς και η μάχη του χθες με το σήμερα
Είναι περίεργο το πώς μπορεί η μουσική να ρίχνει τη σκιά της σε μια χρονική περίοδο της ζωής - και δη ένα ολοκληρωμένο έτος - ενός μουσικόφιλου. Λες και κάθε μέρα ψάχνουμε μουσικές για να γράψουν το soundtrack της ζωής μας. Για τις έντονες, τις βαρετές, τις χαρούμενες, τις στενάχωρες στιγμές... Για κάθε μια υπάρχει και μια νέα μουσική.
Όσο το σκέφτομαι καλύτερα τόσο περισσότερο πιστεύω πως ασυνείδητα αυτός είναι κι ένας λόγος που προσωπικά δεν μπορώ να σταματήσω να αναζητώ και να ακούω νέες δουλειές ως και να ταυτίζομαι μαζί τους. Διότι κάθε νέα χρονιά απαιτεί το δικό της, νέο soundtrack...
Την ίδια στιγμή νιώθω την ανάγκη να επανεπισκεφτώ μουσικές του παρελθόντος, όπως κάνω και με στιγμές του παρελθόντος μου γενικότερα... για να δω τι έκανα σωστά, τι κουταμάρες έκανα και γενικώς τι με διαμόρφωσε και με ποιον τρόπο. Νομίζω πως μεγαλώνοντας ο άνθρωπος μπαίνει όλο και πιο συχνά σε αυτό το trip, άσε που αρχίζουν να μαζεύονται πολλά αυτά που παίρνει ο χρόνος και δεν τα ξαναδίνει πίσω... Κάπως έτσι, τη χρονιά που μας νιώθω πως αφιέρωσα περισσότερο χρόνο σε μουσικές του παρελθόντος από ότι έκανα παλιότερα.
Αστειευόμενος λίγο με το παραπάνω έχω ένα μικρό new year’s resolution: να μην γίνω σαν εκείνους τους φίλους μου που δεν θυμούνται ποια είναι η τελευταία φορά που άκουσαν (για να μην πω αγόρασαν) μια νέα κυκλοφορία τη χρονιά που βγήκε. Ακόμα χειρότερα, μην γίνω σαν κάτι τύπους που - παρόλο που είναι προφανές ότι έχουν ελάχιστη ή επιδερμική σχέση με τη μουσική παραγωγή του σήμερα - με στόμφο τονίζουν σε κάθε ευκαιρία πόσο καλύτερη ήταν η μουσική κάποτε ή (ακόμα χειρότερα) πόσο καλύτεροι παραμένουν καλλιτέχνες στην έβδομη και όγδοη δεκαετία της ζωή τους από τους σημερινούς. Βέβαια, στην πραγματικότητα πολλοί εξ αυτών των καλλιτεχνών δυσκολεύονται να σταθούν στη σκηνή ή να τραγουδήσουν, αλλά έτσι είναι αν έτσι νομίζουν... Όσο δεδομένος κι αν είναι ο σεβασμός προς αυτούς που υπήρξαν σπουδαίοι, κανείς δεν νικάει τον πανδαμάτωρ και οι εν λόγω μουσικόφιλοι μοιάζουν στα μάτια εξίσου ξεπερασμένοι με τους μουσικούς τους οποίους υποστηρίζουν. Δεν θα μπορούσε η σχέση μου με τη μουσική να μείνει προσκολλημένη αποκλειστικά στο παρελθόν.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι έπιασα τον εαυτό μου να θέλει περισσότερο να αφιερώσει χρόνο σε άλμπουμ του παρελθόντος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι η φετινή χρονιά ήταν αρκετά δύσκολη. Πέραν των υποχρεώσεων που αυξάνονται και της δυσκολίας της αφομοίωσης των πολλών πληροφοριών που εντείνεται, οφείλω να ομολογήσω ότι η σχέση μου με τη μουσική ταράχθηκε κάπως μετά τον χαμό του φίλου μου του Μάκη. Με έκανε να αναλογιστώ πολλά πράγματα διαφορετικά, τα οποία η αλήθεια είναι πως ακόμα σκέφτομαι και αξιολογώ...
Ταυτόχρονα - έστω και σε απείρως μικρότερο βαθμό - με επηρέασε και η απώλεια του Andre Matos, ενός από τους παιδικούς μου μουσικούς ήρωες, η οποία ήρθε να προστεθεί στις απώλειες των Chris Cornell και Warrel Dane των προηγούμενων ετών και όλο αυτό λειτουργεί κάπως σωρευτικά. Όλη αυτή η διαδικασία με έκανε να θέλω να χαλαρώσω λίγο τους ρυθμούς και να «αναπαυτώ» στη σιγουριά γνώριμων και αγαπημένων μουσικών.
Όμως, η δίψα για αναζήτηση νέων μουσικών δεν σταματάει έτσι εύκολα και μέσα από τις δυσκολίες το 2019 άφησε αρκετές νέες δουλειές που θα μείνουν. Ήδη κατέθεσα - όπως κι όλη η ομάδα του site - τα άλμπουμ της χρονιάς στην προσωπική μου λίστα και με την ευκαιρία θα ήθελα να τονίσω 2-3 πραγματάκια που με έκαναν να ξεχωρίσω κάποια από αυτά λίγο παραπάνω.
Το "Walk The Sky" των Alter Bridge ίσως πήρε λίγη ώθηση παραπάνω από την αγάπη μου για την μπάντα, η οποία έχει εδραιωθεί πλέον, τοποθετώντας τους ανάμεσα στους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες γενικώς. Η δισκογραφία τους είχε μάλλον την πρωτοκαθεδρία σε ακροάσεις για το 2019 κι αυτό το λέω καθαρά ως εκτίμηση, μιας και δεν έχω καταφέρει να συγχρονιστώ ακόμα ούτε με τα spotify, ούτε με τα rym αυτού του κόσμου (μόνο τα count στο ipod μου, το οποίο κι αυτό δεν χρησιμοποιώ τόσο πλέον, αφού ακόμα και το αμάξι μου μου λέει ότι είναι ξεπερασμένο μέσο!). Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να μην είναι το καλύτερο άλμπουμ των AB, αλλά οι μουσικές του υπήρξαν και πάλι πολύτιμες για μένα, όπως μου είναι γενικότερα πολύτιμη αυτή η μπάντα.
Τους δε Leprous τους αγαπάμε και τους παρακολουθούμε - και τολμώ να πω τους αναδεικνύουμε όσο μας αναλογεί - από την αρχή τους σε αυτό το μέσο. Κάθε άλμπουμ τους από το "Bilateral" ως και το φετινό "Pitfalls" έχει βρεθεί στο τοπ 30 μας, καθιστώντας τους τη μόνη μπάντα με πέντε παρουσίες στη δεκαετία που μας αφήνει. Στη μουσική εκτίμηση που προϋπήρχε ήρθαν δυο σημαντικοί παράγοντες να προστεθούν: α) η ηχητική εξέλιξη και β) η αυθεντικότητα και η συναισθηματική φόρτιση που προκύπτουν από τους βιωματικούς στίχους. Όταν κάποιος αποφασίζει να μιλήσει για κάτι τόσο προσωπικό, συνήθως έχει κάτι να πει. Δεν είναι ανάγκη οι δυο παραπάνω παράγοντες να είναι κρίσιμοι για τον κάθε ακροατή, αλλά για εμένα ήταν ικανοί να κάνουν τη διαφορά. Και η τριάδα των "At The Bottom", "Distant Bells" και "The Sky Is Red" τολμώ να πω ότι πηγαίνει τους Νορβηγούς ένα συνθετικό επίπεδο πάνω.
Όσο για τον Devin που βρέθηκε στην κορυφή μου, πραγματικά θεωρώ το "Empath" το απόλυτο αριστούργημα της μακράς και σπουδαίας καριέρας του. Παικτικά και ηχητικά αγγίζει το τέλειο στα αυτιά μου, αλλά εδώ έχω πάλι δυο ξεχωριστούς παράγοντες που το ανάγουν σε κάτι ανώτερο και σημαντικότερο. Ο ένας αφορά στο όραμα του καλλιτέχνη και πώς αυτό μεταφράζεται σε μουσική και υλοποιείται μέσα από αυτή. Αν σας ενδιαφέρει, διαβάστε τα όσα είπε στον Αντώνη όταν συναντήθηκαν και δείτε τα πολύ ενδιαφέροντα documentaries για το making of του άλμπουμ. Ο δεύτερος αφορά και πάλι στο εξαιρετικό στιχουργικό περιεχόμενο που δένει άψογα με τις μουσικές. Οι στίχοι σε τραγούδια όπως το "Spirits Will Collide", το "Why?" και το "Singularity" κάνουν τη διαφορά, αφήνοντάς σου κάτι να σκεφτείς. Κάτι απλό και σύνθετο ταυτόχρονα. Κάτι πολύ ανθρώπινο.
Για το 2020 θα προτιμήσω να μην κάνω προβλέψεις, ούτε να δώσω υποσχέσεις που δεν ξέρω αν θα μπορώ να τηρήσω. Έχοντας τα αυτιά και το μυαλό ανοιχτά θεωρώ δεδομένο πως θα έρθουν νέες μουσικές προτάσεις που θα ντύσουν και αυτή τη χρονιά και θα αφήσουν το δικό τους στίγμα. Βέβαια, είναι και σίγουρο ότι θα κοιτάξουμε λίγο πίσω γιατί έχουμε σκοπό να παρουσιάσουμε όσο αναλυτικότερα και καλύτερα μπορούμε τα όσα ακούσαμε στη δεκαετία των '10s.
Να κάτι που περιμένω! Να μοιραστώ κι αυτή την περιπέτεια με τους υπέροχους τύπους με τους οποίους μοιραζόμαστε τα κείμενα την τρέλα μας σε αυτό εδώ το site, οι οποίοι διατηρούν τη φλόγα μου για τη μουσική ζωντανή και με κάνουν να θέλω να τους διαβάζω περισσότερο. Όπως κάνω τώρα στις ανασκοπήσεις του 2019, ανακαλύπτοντας ακόμα εξαιρετικές μουσικές. To war my friends, to war!
Past tense to future tense, let history unfold. So ends a decade now what will the 20s hold?