Devin Townsend: «Δεν μπορώ πια να είμαι συνεχώς σαν μια κινούμενη βόμβα»

Μια πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση με τον υπέροχο Mr Devin για ζητήματα που αφορούν το "Empath" και για τους προσωπικούς του δαίμονες

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 17/12/2019 @ 18:28

Στο Rocking είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε ως συνομιλητή τον Devin Townsend ξανά και ξανά και ξανά, αυτήν τη φορά ήταν όμως και η δική μου σειρά και μάλιστα, σε ένα ιδανικό momentum: το ''Empath'' είναι ένας δίσκος που έχουμε λατρέψει και η συνέντευξη ήρθε μόλις λίγες μέρες έπειτα από τη δημοσιοποίηση των αγαπημένων μας άλμπουμ για το 2019 όπου, φυσικά, βρίσκεται σε σε περίοπτη θέση. Το ραντεβού δόθηκε στα παρασκήνια του The Academy λίγες ώρες πριν την εμφάνιση του στο Δουβλίνο, με support τους Haken. Είχαμε στη διάθεση μας μόνο 15 λεπτά αλλά με τη «συνενοχή» του Devin, σχεδόν το διπλασιάσαμε.

Devin Townsend

Με όλα τα στερεότυπα που τον ακολουθούν, πραγματικά δεν ήξερα τι άνθρωπο να περιμένω. Τελικά, συνάντησα έναν τρομερά ήρεμο και αρκετά σοβαρό χαρακτήρα, εξόχως συνειδητοποιημένο με τον εαυτό του και ολοκληρωτικά ερωτευμένο με την τέχνη του. Φοβερά κουρασμένος αλλά κι ευγενέστατος, ο Devin μου μίλησε για τη δημιουργική διαδικασία και το προσωπικό ταξίδι πίσω από το "Empath", έχοντας όλην τη διάθεση να πάει βαθιά τη συζήτηση αλλά να κάνουμε και λίγη πλάκα. Εύχομαι αυτή η συζήτηση να συνεχιστεί!

Κυρίες, κύριοι, ο μοναδικός Devin Townsend!

Λοιπόν, έχουν περάσει κιόλας εννέα μήνες από την κυκλοφορία του "Empath" και εμφανίζεται ήδη σε διάφορες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Είναι στην έβδομη θέση στη δική μας...

Αυτό είναι σπουδαίο!

...είσαι ικανοποιημένος γενικά με το πως το υποδέχτηκε ο κόσμος; Ήταν η υποδοχή του ανάλογη των προσδοκιών σου; Ρωτάω γιατί είναι ένα πολύ φιλόδοξο άλμπουμ.

Ναι, σίγουρα, ήταν. Δεν ξέρω βέβαια αν σκέφτομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Το μόνο μου κριτήριο για αυτά τα ζητήματα είναι για το αν το άλμπουμ είναι κοντά στο όραμα που είχα γι αυτό και ναι, είναι αρκετά κοντά. Τώρα ολοκληρώνω μια 5:1 έκδοση του "Empath" η οποία είναι ακόμα πιο κοντά στο αρχικό όραμα. Οι προσδοκίες μου εκπληρώνονται αν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι αυτή η δουλειά είναι σημαντική για μένα κι όχι με όρους επιτυχίας…

Ή γενικής αποδοχής.

Ακριβώς.

Στα documentaries σχετικά με το "Empath" μας έκανε εντύπωση αυτό που είπες, ότι δηλαδή είχες ένα όραμα για το άλμπουμ αλλά ότι κι εσύ ο ίδιος δεν ήξερες πως θα εξελιχθεί και απλά το άφησες να ξετυλιχθεί μόνο του. Θεωρείς ότι είναι απαραίτητο ένα τέτοιο όραμα αν θέλεις να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά μοναδικό; (σσ: η πατρότητα της ερώτησης ανήκει στον Χρήστο Καραδημήτρη)

Δεν ξέρω. Είναι σίγουρα απαραίτητο για εμένα. Και ο λόγος για τον οποίο το δικό μου όραμα αναπροσαρμόζεται είναι γιατί σπανίως αφορά τη μουσική. Ή και ποτέ. Το όραμα αφορά περισσότερο κάποιο συναίσθημα που κυνηγάω, κάποιο χρώμα. Προσπαθώ να απομονώσω τη μουσική που έχω γράψει σε κάποια περίοδο με τρόπο που θα διακοσμήσει το άλμπουμ, που θα αναδεικνύει το συναίσθημα που έψαχνα εξαρχής. Αυτή η διαδικασία είναι εξοργιστική. Ακολουθείς έναν δρόμο και συνειδητοποιείς ότι είναι λάθος, γυρίζεις πίσω κι ακολουθείς έναν καινούριο δρόμο. Στο τέλος κρατάς λίγα πράγματα από κάθε λανθασμένο δρόμο και, αν το κάνεις σωστά, τα ενώνεις με τρόπο που αναπαριστά το σωστό συναίσθημα.

Έχει γίνει ευκολότερη αυτή διαδικασία μετά από τόσα άλμπουμ που έχεις βγάλει;

Είναι σαν τη γέννηση ενός παιδιού. Ενώ συμβαίνει σκέφτεσαι "Shit! Είχα ξεχάσει πόσο σκληρό είναι!", αλλά μόλις συμβαίνει, θέλεις να το κάνεις ξανά. Δεν έχει γίνει ευκολότερο αλλά έχει γίνει πιο αποδοτικό.

Ποτέ δεν επεδίωξα το ‘’Wall Of Sound

Σχετικά με τον περιβόητο "Wall Of Sound" ήχο σου: δεν τον αντιλαμβάνομαι τόσο αυτήν τη φορά, αισθάνομαι έναν λίγο πιο οργανικό ήχο. Το σχεδίασες έτσι ή προέκυψε;

Λοιπόν, όλη η ιστορία με το "Wall Of Sound" είναι κάπως ατυχής γιατί ποτέ δεν το επιδίωξα. Απλώς κάποιες φορές αυτές οι μεγάλες ιδέες μου δεν χωράνε σε δύο ηχεία και προκύπτει το "Wall Of Sound". Γι αυτό και πιστεύω ότι η 5:1 μίξη του "Empath" είναι καλό παράδειγμα: αν έχω πιο πολλά ηχεία ο ήχος γίνεται πιο ανοιχτός και λιγότερο συμπιεσμένος. Συγκεκριμένα στο "Empath", μέχρι ένα σημείο ίσως ήταν κάπως συνειδητό (σσ: ο οργανικός ήχος) αλλά όχι εξ' ολοκλήρου. Υπάρχουν μέρη που είναι πομπώδη όπως πάντα στη μουσική μου, σωστά; Γενικώς δεν προγραμματίζω εκ των προτέρων. Παίρνω αποφάσεις που βασίζονται στο «αυτό πρέπει να ακούγεται έτσι» και όχι σε υποθέσεις.

Είναι πάντως ενδιαφέρον, έχω την εντύπωση ότι το "Wall Of Sound" κάπως «διώχνει» το μη-metal κοινό που ίσως άκουγε τη μουσική σου.

Ναι, σίγουρα. Θα ήταν ωραία αν όλοι είχαν surround συστήματα, θα έβγαζα κι εγώ δίσκους μόνο σε surround. Τί να πω; Γεννήθηκα πολύ νωρίς!

Όπως το όραμα του "Empath" ξετυλίχτηκε αργά σε σένα, νομίζω ότι ξετυλίγεται αργά και στον ακροατή, είναι άλμπουμ πολλών ακροάσεων.

Ω, ναι, εντελώς. Ποιος έχει τόσο χρόνο, ε;!

Devin Townsend

Ακούει ο κόσμος έτσι μουσική στην εποχή μας; Ξέρεις, να ακούσουν έναν δίσκο 20 φορές;

Κάποιοι το κάνουν. Οι άνθρωποι δίνουν χρόνο σε ταινίες, είναι μια παρόμοια συναισθηματική εμπειρία. Δεν ξέρω αν είναι πολλοί, κάποιοι όμως το κάνουν και, φαντάζομαι, γράφω δίσκους γι αυτούς. Μάλλον είναι αρκετοί γιατί, να, ακόμα δουλεύω, χαχαχα!

Υπάρχουν πολλοί που είναι απαισιόδοξοι για την τροπή που έχει πάρει η μουσική βιομηχανία.

Δεν ξέρω τί να σου πω, δεν είμαι επιχειρηματίας. Υπάρχει πάντως μια μικρή γωνίτσα στη μουσική βιομηχανία που μου επιτρέπει να συνεχίζω, χαχαχα!

Ο Mike Keneally με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μη-ικανοποιημένος ήμουν με την τότε μπάντα μου

Θέλω να σε ρωτήσω για τρεις ανθρώπους που εμπλέκονται στο "Empath" και να μου σχολιάσεις τη συνεργασία σας. Mike Keneally...

Και ποιοι άλλοι;

Chad Kroeger και Steve Vai. Φαντάζομαι γι αυτούς ρωτάνε όλοι.

Ωραία, πάμε. Ο Mike Keneally ήταν για μένα μια γερή κλωτσιά στον πισινό. Είχαμε δουλέψει λίγο μαζί πριν το "Empath" και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μη-ικανοποιημένος ήμουν με την τότε μπάντα μου. Όχι επειδή ήταν κακοί μουσικοί ή άνθρωποι που αντιπαθούσα, βέβαια. Απλώς αντιλήφθηκα ότι για να μπορέσω να δημιουργήσω ελεύθερα χρειάζομαι μουσικούς που έχουν την εμπειρία να συνεργάζονται με απαιτητικούς ανθρώπους. Με έκανε να σκεφτώ ότι «Αυτό το μονοπάτι θέλω να ακολουθήσω». Μετά από την πρώτη εμπειρία με τον Mike, θυμάμαι είχα πρόβα με τους DTP το επόμενο πρωί κι εγώ σκεφτόμουν ότι «ωχ, αυτό δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που θα μπορούσε να είναι», χαχαχα! Ο Chad... κοίτα, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που απλώς συναντήθηκαν οι τροχιές μας, γνωρίστηκα με τον Mike και τον Chad μέσω Twitter, με τον Steve οι ζωές μας συναντήθηκαν πριν 30 χρόνια. Με τον Chad, βασικά άκουσα ένα καινούριο τραγούδι Nickelback και μου φάνηκε καλό. Το σχολίασα στο Twitter και δεν μπορείς να φανταστείς τί μπινελίκια έφαγα! Μετά μου έστειλε ένα μήνυμα λέγοντας μου «Έι, ευχαριστώ που είπες καλά πράγματα για την μπάντα μου» κι εγώ του απαντάω «για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν έλεγα πάντα καλά πράγματα», χαχαχαχα!!

Χαχαχα!!

Αρχίσαμε να μιλάμε, ταιριάξαμε, με κάλεσε σπίτι του και, περιέργως, περάσαμε μερικές μέρες μαζί. Μου έδωσε πολλές χρήσιμες συμβουλές και με έκανε να συνειδητοποιήσω αρκετά πράγματα. Ξέρεις, πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι αν θες να βγάλεις πολλά χρήματα αρκεί να γράψεις μερικά pop τραγούδια, όμως δεν είναι τόσο απλό. Περνώντας χρόνο μαζί του κατάλαβα ότι ο λόγος που είναι αυτός που είναι έχει να κάνει με το ότι γράφει αυτά που νοιώθει.

Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι αντί να προσπαθήσω να γράψω εμπορική μουσική και να αλλάξω την κατεύθυνση μου, θα έπρεπε να πάω βαθύτερα σε αυτό που είμαι

Άσε που δεν είναι καθόλου εύκολο να γράψεις pop τραγούδια.

Είναι απίστευτα δύσκολο! Ο Chad είναι ο εαυτός του και για αυτό μπορεί να βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται. Είναι διαφορετικός από εμένα και η θέση του είναι εντελώς διαφορετική από τη δική μου. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι αντί να προσπαθήσω να γράψω εμπορική μουσική και να αλλάξω την κατεύθυνση μου, θα έπρεπε να πάω βαθύτερα σε αυτό που είμαι και να γράψω κάτι που είναι ενδεικτικό του ποιος στ' αλήθεια είμαι. Από εκεί προέρχεται το "Empath". Ο Chad με βοήθησε πολύ να το δω αυτό, άθελα του βέβαια, δεν νομίζω ότι το ήξερε. Τώρα για τον Steve, είναι μια σχέση 30 χρόνων. Τραγούδησα στον τελευταίο του δίσκο, βασικά, είμαστε πάντα σε επαφή. Ακόμα και τώρα γράφουμε μουσική μαζί, όσο κι αν είναι αργή διαδικασία… τις προάλλες πάλι μιλούσαμε για ένα δίωρο. Είναι φίλος μου.

Είμαι μουσικός και απολαμβάνω τις ευκαιρίες μου να γράφω μουσική

Για εμάς είναι πάντα ωραίο να ακούμε τις συνεργασίες σας. Θέλω να κάνω δυο ερωτήσεις περί songwriting: καταρχάς, θέλω να σχολιάσεις το "Why?" και το "Singularity", δύο πραγματικά εκπληκτικά τραγούδια. Υπάρχει κάτι που μπορείς να μας πεις για τη διαδικασία σύνθεσης τους; Δεύτερον, μετά από τόσα χρόνια που γράφεις μουσική, σε προκαλεί ακόμα να βρίσκεις καινούριες συνθετικές ιδέες και μοτίβα;

Όχι. Διότι δεν προσπαθώ. Είμαι μουσικός και απολαμβάνω τις ευκαιρίες μου να γράφω μουσική. Αν επαναλαμβάνω ένα μοτίβο, δεν με πειράζει. Αν προκύψει μια νέα ιδέα, δεν είναι από περιέργεια, τη δέχομαι γι αυτό που είναι. Δεν προσπαθώ ποτέ να με επανεφεύρω, απλώς ακολουθώ αυτό που μου φαίνεται σημαντικό. Ξέρεις, μόλις επέστρεψα από διακοπές στην Αλάσκα και νιώθω ότι με ενέπνευσε πολύ, τώρα έχω ένα σωρό από νέες ιδέες μέσα στο κεφάλι μου! Δεν είναι αντικειμενικός μου στόχος να σοκάρω κανέναν ή να επανεφευρίσκω τον εαυτό μου, δεν κάνει καμία διαφορά για μένα.

Όσον αφορά το "Why?", μεγάλωσα ακούγοντας musicals. Είχα ένα σωρό από καινούρια Orchestral Sound Libraries κι ένα καινούριο midi εξάρτημα συνδεδεμένο στην κιθάρα μου, παιδιάριζα με αυτά και, απλώς, προέκυψε το "Why?", χαχαχα!

Σχετικά με το "Singularity", σχεδίαζες να έχεις ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι;

Ναι. Ήξερα ότι θα είναι μεγάλο, ήξερα ότι θα αναπαριστά ένα μεγάλο ταξίδι και ήξερα ότι θα ξεκινάει και θα τελειώνει με συγκεκριμένο τρόπο. Ξεκινώντας είχα μόνο το τέλος και το intro του κομματιού. Στη συνέχεια έγραφα μέρη τυχαία κι όταν κάποιο μου φαινόταν ενδιαφέρον, το δοκίμαζα μες στο κομμάτι. Ήταν σαν ένα παζλ, πειραματιζόμουν συνεχώς με νέες δομές και νέους σχηματισμούς.

Devin Townsend

Έχει όμως τρομερή ροή.

Συμφωνώ, συμφωνώ, λειτούργησε πολύ καλά. Και ο λόγος είναι ότι η δουλειά γύρω από αυτό το τραγούδι αφορούσε τη ροή περισσότερο από την ίδια τη μουσική. Έχω άπειρες μουσικές ιδέες και μέρη από τα οποία μπορώ να διαλέγω, ξέρεις, συνέχεια γράφω κι αρχειοθετώ. Έχω ένα μεγάλο αρχείο με ιδέες που διαρκούν από είκοσι δευτερόλεπτα μέχρι δύο λεπτά. Συνήθως μετά ακούω, κλείνω τα μάτια, νοιώθω τη ροή του και φαντάζομαι : «ω, αυτό το μέρος μετά θα πρέπει να γίνει έτσι». Πάω στο αρχείο μου και βλέπω αν έχω κάτι που ταιριάζει. Συνολικά πήρε κάπου δυο μήνες αλλά δεν ήταν τόσο δύσκολο να το γράψω, όσο να το ηχογραφήσω - αυτό ήταν εφιάλτης. Το να το μιξάρω ήταν ακόμα χειρότερο!

Κάποιες φορές όταν φτάνω σε συναισθηματικά peaks με έντονη μουσική νιώθω φόβο

Για σένα, όπως και για κάθε καλλιτέχνη, κάθε άλμπουμ αντανακλά το προσωπικό σου ταξίδι στη ζωή. Σου φαίνεται δύσκολο να μοιράζεσαι τόσο προσωπικά στοιχεία της ζωής σου; Νοιώθεις ποτέ κάποια κάθαρση με το να μοιράζεσαι;

Νοιώθω υποχρεωμένος να το κάνω. Θα μπορούσα να αναρωτηθώ γιατί νοιώθω έτσι. Φαντάζομαι διότι είμαι ένα πολύ συναισθηματικό ον και από πολύ μικρή ηλικία η μουσική έγινε η διέξοδος μου γι αυτό, με τρόπο που να μπορώ να ελέγξω αυτά τα συναισθήματα στην πραγματικη ζωή, συναισθήματα όπως θυμό ή θλίψη. Τα νιώθω φυσικά αλλά σαν ενήλικος, σαν κάποιος με παιδιά και οικογένεια, δεν μπορώ να μου επιτρέπω να είμαι συνεχώς σαν μια κινούμενη βόμβα, σωστά; Ήμουν λοιπόν τυχερός που είχα τη μουσική σαν τη δική μου έκφραση (σσ: χρησιμοποίησε τη λέξη ‘’loophole’’) για να τα αφήνω όλα αυτά να βγαίνουν. Από μικρή ηλικία όλο αυτό ήταν μια αναγκαιότητα, όχι κάποιο οργανωμένο σχέδιο ή ένας συνειδητός στόχος. Κάποιες φορές όταν φτάνω σε συναισθηματικά peaks με έντονη μουσική νιώθω φόβο. Αν όμως η πρόθεση μου είναι να βοηθήσω κι όχι να παρεμποδίσω, συχνά ο φόβος φεύγει γρήγορα.

Όταν ήμουν πιο νέος υπήρξαν μια σειρά από καταστάσεις όπως τα ναρκωτικά, η συναισθηματική ανισορροπία, το να κάνεις παιδιά ή να πεθαίνουν γύρω σου άνθρωποι, καταστάσεις που αντηχούσαν σε εμένα με ένα βάθος νοήματος που, μέχρι πολύ πρόσφατα, με συνάρπαζε

Ρωτάω περισσότερο για τους στίχους σου, έχεις γράψει πολύ τολμηρούς στίχους στην καριέρα σου. Αισθάνομαι επίσης μια αλλαγή: στο παρελθόν έγραψες πολύ σαρκαστικούς και κυνικούς στίχους, τώρα όμως αισθάνομαι ότι αφορούν περισσότερο την αγάπη και τη συντροφικότητα. Είναι η ωρίμανση σου;

Ναι. Και το όραμα ωριμάζει επίσης. Το ίδιο όραμα που κάποτε ήταν κυνικό, γεμάτο θυμό και γεμάτο φόβο… (σσ: δυνατή παύση). Όταν ήμουν πιο νέος υπήρξαν μια σειρά από καταστάσεις όπως τα ναρκωτικά, η συναισθηματική ανισορροπία, το να κάνεις παιδιά ή να πεθαίνουν γύρω σου άνθρωποι, καταστάσεις που αντηχούσαν σε εμένα με ένα βάθος νοήματος που, μέχρι πολύ πρόσφατα, με συνάρπαζε. Αυτό που με συνάρπαζε αποδεικνύει φόβο και δέος. Νομίζω ότι όλο αυτό είναι μια παγίδα και το "Empath" θέλησε με πολλούς τρόπους να σκάψει μέσα σε αυτό και να το λύσει. Θυμάμαι για παράδειγμα την πρώτη φορά που δοκίμασα παραισθησιογόνα ναρκωτικά. Θυμάμαι είχα αυτό το όραμα περί μουσικής και πραγματικότητας που ήταν απερίγραπτα επικό. Και το κυνήγησα για χρόνια, σωστά; Ξέρεις, τί είναι η Αλήθεια, τί είναι η Χάρη κι όλα αυτά τα πράγματα. Κι όσο τα πλησίαζα, με τρομοκρατούσε το μέγεθος τους. Το "Alien" ας πούμε… Τα τελευταία χρόνια όμως είπα στον εαυτό μου «αυτό πρέπει να το λύσουμε». Ασχολήθηκα κι ακόμα ασχολούμαι πολύ με την προσωπική και ψυχική μου υγεία, το διαλογισμό, με την άσκηση και τέτοια πράγματα. Και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι πολλά από αυτά που μου φαίνονταν σπουδαία, είναι πολύ λιγότερο σπουδαία αν δεν τους δίνεις μεγάλη σημασία. Αν δεν τους δίνεις μεγάλη σημασία, γίνονται απλώς πράγματα. Μπορείς να πεις «αυτό είναι ένα μικρό πράγμα», «αυτό ένα σημαντικό πράγμα» και τα λοιπά. Αποφάσισα όμως ότι θα υποφέρω εξαιτίας μου όσο το δυνατόν λιγότερο. Και εκείνο το δέος που ένοιωθα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του πόσο υπέφερα, μέχρι και πολύ πρόσφατα.

Devin Townsend

Ακόμα και η ίδια η λέξη Empath (ενσυναίσθηση) υπονοεί ότι προσπαθείς να επικοινωνήσεις διαφορετικά…

Το ενδιαφέρον με τη λέξη είναι ότι - κι αυτό είναι αναζήτηση και του δίσκου - αναρωτιέμαι τί διακρίνει την ενσυναίσθηση από το ναρκισσισμό. Αν έχεις υποστεί στη ζωή σου τραύμα και PTSD (σσ: Post-Traumatic Stress Disorder), τείνεις να έχεις μεγάλη επίγνωση προς το περιβάλλον σου, με τρόπους που μπορούν να παρερμηνευτούν ως ενσυναίσθηση. Τώρα που το έχω καταλάβει λίγο περισσότερο, νομίζω είναι ένας συνδυασμός και των δυο.

Μέρος της διαδικασίας που περνάω είναι το να κάνω ειρήνη με το παρελθόν

Strapping Young Lad. Μήπως υπάρχουν σχέδια;

Όχι, όχι, όχι. Μέρος της διαδικασίας που περνάω είναι το να κάνω ειρήνη με το παρελθόν. Δεν έχω καμία επιθυμία, πρόθεση ή σχέδια να ξαναφτιάξω τους Strapping Young Lad. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να παίξω κάποιο από αυτό το υλικό.

Με τη δική σου μπάντα.

Ακριβώς. Το ποιος θα είναι σε αυτήν την μπάντα, δεν έχω ιδέα ακόμα, χαχα!

Τελευταία μου ερώτηση. Ποια είναι τα απραγματοποίητα μουσικά σου όνειρα; Έχεις τέτοια;

Σε αυτήν την περιοδεία συνειδητοποιώ ότι δεν επιθυμώ να κυνηγήσω τίποτα. Απλώς κάνω αυτό που κάνω, όχι σαν τρόπος να φτάσω κάπου αλλού. Αυτό κάνω τώρα. Κι όταν έρθει ο επόμενος δίσκος θα είναι αυτό που θα με απασχολεί τότε. Ειλικρινά.

Μόνο το σήμερα μετράει δηλαδή;

Χωρίς να θέλω να ακουστώ σαν να είμαι new age τύπος, ναι. Είμαι τυχερός που μπορώ να κάνω αυτό που κάνω!

Devin, σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ!

Ευχαριστώ brother, είμαι σίγουρος πως θα τα ξαναπούμε!

  • SHARE
  • TWEET