Release Athens (The Prodigy, Primal Scream, Lip Forensics) @ Πλατεία Νερού, 21/07/23

Ακόμη και οι πιο δύσκολοι ακροατές θα ήταν τρομερά άδικοι αν δεν αποδεχόντουσαν πως φέτος είχαμε ένα πραγματικά καυτό συναυλιακό καλοκαίρι. Έτσι, δύο μέρες μετά το καταιγιστικό πέρασμα των Arctic Monkeys από την Πλατεία Νερού (εδώ κι εδώ), και με το θερμόμετρο να έχει χτυπήσει κόκκινο, την Πέμπτη ήρθε η ώρα της μεγάλης επιστροφής των Prodigy στην Ελλάδα. Και όπως ήταν αναμενόμενο, η τρίτη μέρα ηλεκτρονικής μουσικής του Release Athens 2023, μετά τις σπουδαίες εμφανίσεις των Röyksopp και των Στέρεο Νόβα, θα είναι αυτή που θα θυμόμαστε για περισσότερο καιρό καθώς, σύμφωνα με τις αρχαίες γραφές, οι Prodigy δεν απογοητεύουν ποτέ και αυτό ήρθαν και απέδειξαν για άλλη μία φορά.

Την βραδιά (ή πιο σωστά το απογευματάκι), άνοιξε ο George Michalopoulos με τις όμορφες μουσικές του επιλογές που έβαλαν σε κλίμα τον λίγο κόσμο που είχε έρθει από νωρίς και αποτέλεσαν ιδανική συντροφιά για μια πρώτη μπύρα και τέλεια προθέρμανσή για ό,τι θα ακολουθούσε. Με τον ήλιο όμως να έχει αρχίσει πια να υποχωρεί, καθώς το ρολόι έδειχνε πλέον περασμένες 20:00, οι Lip Forensics βγήκαν στην σκηνή με όρεξη και μπόλικη ενέργεια και μας παρέσυραν με μια εμφάνιση που διήρκησε γύρω στα 45 λεπτά. Με full-face και κοντομάνικα φούτερ, οι Zade και Ekelon εμφανίστηκαν σαν ξιφομάχοι με όπλα τους μια κονσόλα και μια κιθάρα, παρουσιάζοντας κομμάτια από τον δίσκο τους "Apophenia" που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Ιδανική προσθήκη στην εμφάνιση τους αποτέλεσε η σύμπραξη τους με την Kit Kido, η οποία ανέβηκε στο τρίτο τραγούδι με τίτλο "Unrest (Rise Up)", στου οποίου τη στούντιο εκδοχή συμμετέχει κανονικά η Sugahspank, που κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό. Φυσικά, αυτό συνεχίστηκε και μετά την αποχώρησή της καθώς το ντουέτο κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Κι αυτό γιατί, ακόμη και στο πιο απαίδευτο αυτί, νομίζω πως είναι προφανές ότι το συγκρότημα έχει δουλέψει πολύ, συνδυάζοντας ιδανικά έναν ηλεκτρονικό, άκρως ατμοσφαιρικό, ήχο με χορευτικά beats που, παρά τη ζέστη, τράβηξαν αρκετό κόσμο να πάει μπροστά προκειμένου να τους απολαύσει από κοντά και να τους καταχειροκροτήσει.

Τηρώντας το πρόγραμμα με ευλάβεια, στις 21:15 οι Primal Scream εμφανίστηκαν στην Πλατεία Νερού, η οποία, πλέον είχε αρχίσει να γεμίζει για τα καλά. Η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα από τη Γλασκώβη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο ιστορικά σχήματα με πάνω από 40 χρόνια καριέρας, και με δίσκους στο ενεργητικό του που έχουν στιγματίσει μια ολόκληρη εποχή - ή και περισσότερες.

Έχοντας δει άλλη μία φορά τους Primal Scream, το 2009, σε μια συναυλία όπου, αυτοί τα έδωσαν όλα αλλά εμείς, δυστυχώς, δεν ακούγαμε απολύτως τίποτα, ανυπομονούσα για την εμφάνισή τους. Και παρόλο που ο ήχος, αν και ίσως λίγο χαμηλός αυτή τη φορά, ήταν εξαιρετικός, έχω την αίσθηση πως δεν πήρα από αυτούς όλα όσα ήθελα. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι προσδοκίες μου, το συγκρότημα, ή το -οριακά αδιάφορο- κοινό, αλλά αισθάνομαι πως, παρόλο που τίποτα δεν ήταν εμφανώς λάθος, κάτι δεν κατάφερε να κουμπώσει καλά το βράδυ της Παρασκευής. Και δεν το περίμενα. Ειδικά με δεδομένο πως το "Movin' on Up", με το οποίο ξεκίνησαν την εμφάνισή τους, μας προετοίμασε για μεγάλες στιγμές.

Από την άλλη βέβαια, και μόνο η φιγούρα του Bobby Gillespie πάνω στη σκηνή αποτελεί λόγο για να αισθάνεσαι τυχερός για αυτό που παρακολουθείς. Απλώς, εν προκειμένω, ο Bobby έμοιαζε ελαφρώς άκεφος ή έστω, όχι τόσο ζωηρός όσο θα περίμενα. Για να είμαι πάντως δίκαιος, σίγουρα και η έντονη ζέστη δεν βοήθησε την κατάσταση.

Όπως και να έχει, στη μία περίπου ώρα που έπαιξε το συγκρότημα, με τη συνοδεία χορωδίας, ακούσαμε κομματάρες όπως το "It's Alright, It's OK" και το "Loaded", το οποίο ο Gillespie αφιέρωσε σε όσους είχαν πάρει ναρκωτικά, ενώ μας αποχαιρέτησαν με το "Rocks", στο οποίο φάνηκε να ξυπνάει και λίγο το κοινό, η πλειοψηφία του οποίου ήταν σαφές πως βρισκόταν εκεί για τους headliners. Συνολικά, θα χαρακτήριζα την εμφάνιση των Primal Scream πλήρως επαγγελματική αλλά ελαφρώς χλιαρή και άνευρη. Άνετα πάντως τους ξανάβλεπα σε μια συναυλία με περισσότερο δικό τους κόσμο προκειμένου να αναπτυχθεί και η κατάλληλη χημεία που μπορεί να απογειώσει ένα live. Όπως δηλαδή συνέβη λίγο μετά με τους μεγάλους headliners της βραδιάς.

Πριν την εμφάνιση των Prodigy, είχα ακούσει αρκετούς να λένε πως δεν ξέρουν αν έχει νόημα να πάνε να τους δουν μετά τον θάνατο του Keith Flint. Κι όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την συναισθηματική φόρτιση της απώλειας ενός καλλιτέχνη που έχει σημαδέψει με την παρουσία του μια ολόκληρη εποχή κι έχει αγαπηθεί από τον κόσμο, δεν καταλαβαίνω καθόλου τους λόγους που θα μπορούσαν να κάνουν μια εμφάνιση των Prodigy να αξίζει λιγότερο. Εξάλλου, αν κάποιος είναι όντως fan, μάλλον θα γνωρίζει πως, ανεξαρτήτως της μικρής ή μεγάλης συμβολής των υπολοίπων, η καρδιά του συγκροτήματος ήταν, είναι, και θα είναι πάντα ο τεράστιος Liam Howlett. Συνεπώς, όσο αυτός έχει τα κουράγια και την όρεξη να περιοδεύει, οι Prodigy μπορούν να υπάρχουν.

Ακόμη κι αν κάποιος βέβαια είχε αμφιβολίες ή διαφωνίες σχετικά με την παραπάνω δήλωση, είμαι βέβαιος πως, μετά από αυτό που ζήσαμε το βράδυ της Πέμπτης, αυτές θα έχουν σίγουρα εξαφανιστεί. Και αυτό γιατί οι Prodigy, για ακόμη μία φορά, ήρθαν και μας έδειξαν πως στήνονται τα σωστά υπαίθρια πάρτι! Το συγκρότημα στις 23:15 εμφανίστηκε στη σκηνή υπό τους ήχους του "Breathe" και για λίγο λιγότερο από μιάμιση ώρα δεν σταμάτησε να μας βομβαρδίζει με μεγάλες επιτυχίες που δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο με αποτέλεσμα όλη η Πλατεία Νερού να αφεθεί στον ρυθμό τους.

Και τι άλλο βέβαια θα μπορούσε να γίνει με κομμάτια όπως τα "Omen" και "Voodoo People"; Ο Maxim, όχι απλά αποδεικνύει σε κάθε στιγμή της συναυλία πως μπορεί να καλύψει το κενό που άφησε ο Keith, αλλά γεμίζει μια σκηνή μόνος του, κάνοντας σαφές πως αποτελεί έναν κορυφαίο performer. Από την άλλη, ο Liam φαίνεται να έχει αποφασίσει να πάει τις ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών σε άλλα επίπεδα με αποτέλεσμα όλα σχεδόν τα τραγούδια να ακουστούν 'πειραγμένα', αιφνιδιάζοντας τον κόσμο και κρατώντας τον σε συνεχή κίνηση. Ίσως, αν κάτι να άλλαζα, να ήταν κάποιες μεγάλες παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια που μάλλον να μην χρειάζονταν, αλλά αυτό, στην τελική, είναι κάτι αμελητέο μπροστά σε όσα είδαμε και ακούσαμε.

Με πολλές οθόνες πάνω στη σκηνή και με εκπληκτικό light show, οι Prodigy, όπως κάνουν κάθε φορά, ξεσήκωσαν τους πάντες, δημιουργώντας ένα σχεδόν οπαδικό κλίμα με τον κόσμο από κάτω να βρίσκεται σε εκστασιασμένη κατάσταση, χοροπηδώντας ασταμάτητα, δημιουργώντας mosh pit, ενώ δεν έλλειψαν και τα καπνογόνα. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Firestarter", με το περίγραμμα της μορφής του Keith να εμφανίζεται στα video wall, τον Maxim να στέκεται προσοχή στη σκηνή, και το κοινό να τραγουδά.

Η βραδιά συνεχίστηκε με κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους με αποτέλεσμα να ακούσουμε τα "No Good" και "Their Law" από το εμβληματικό "Music For The Jilted Generation", ενώ, λίγο πριν το κλείσιμο του set τους, το "Smack My Bitch Up" δημιούργησε τον αναμενόμενο πανικό. Μάλιστα, ο Maxim στη γέφυρα του τραγουδιού κάλεσε τον κόσμο να καθίσει κάτω, κάτι που οι περισσότεροι υπάκουσαν, και, στη συνέχεια, να τιναχθούν στον αέρα, δημιουργώντας μια πανέμορφη συναυλιακή στιγμή.

Για το encore, οι Prodigy κράτησαν τα "Take Me To The Hospital", "Invaders Must Die" και "We Live Forever", ενώ μας αποχαιρέτησαν με το "Out Of Space", αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά πως, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες φορές και αν τους δούμε ζωντανά, η μουσική τους παραμένει άκρως αναζωογονητική και το κλίμα που δημιουργούν στις συναυλίες τους ανεπανάληπτο. Όσοι παρευρέθηκαν στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Παρασκευής θα σας το επιβεβαιώσουν. Ας ελπίσουμε λοιπόν η επόμενη φορά να μην αργήσει τόσο πολύ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά