Band Of Friends, Nick And The Backbone @ Eightball, 10/02/23

Σε μια εποχή σκοπιμότητας και κυνηγιού συμφερόντων είναι πάντα ευχάριστο να συναντάς ανθρώπους μερακλήδες που βάζουν όλη τους την αγάπη σε ένα πρότζεκτ, Ακόμα καλύτερο είναι όταν βλέπεις ότι η αγάπη αυτή βρίσκει ανταπόκριση δημιουργώντας ένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα. Φυσικά δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι θα περάσουμε μια εξαιρετική βραδιά στο Eightball με τους Band Of Friends αλλά το sold out club δεν μπορούσε παρά να φέρει ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μας. Όχι, προφανώς, ότι είχαμε να κερδίσουμε κάτι από αυτό αλλά η επιτυχία του εκάστοτε διοργανωτή, promoter μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα για οποιοδήποτε συναυλιόφιλο.

To πρόγραμμα τηρήθηκε, όπως πάντα, κατά γράμμα αλλά εμείς δεν καταφέραμε να φτάσουμε στην ώρα μας και έτσι πετύχαμε τον, συνήθης ύποπτο, Νίκο Ντουνούση μαζί με τους Backbone πάνω στη σκηνή να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα στη χώρα μας. Βlues rock στα καλύτερα του. Μια μπάντα που τιμά τη μουσική που αγαπά και αποδίδει τα πάντα με τον δέοντα σεβασμό. Τέρμα δεξιά στη σκηνή, πάντα με το αγαπημένο του φτερό στην κιθάρα του, απολάμβανε ακόμα μια συμμετοχή σε αυτήν την καθιερωμένη πλέον γιορτή.

Οι Band Of Friends μπορεί να έχουν έρθει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αλλά κάθε επίσκεψή τους έχει να παρουσιάσει και κάτι διαφορετικό. Ειδικότερα φέτος τα πράγματα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον από πολλές και διαφορετικές απόψεις. Αρχικά πίσω από το drum kit είχαμε τον Brendan O’ Neill, μακροβιότερο drummer του Rory, ο οποίος ήρθε να καλύψει το κενό του αειμνήστου Ted McKenna του οποίου το χαμόγελο θα λείπει από οποιαδήποτε μεταγενέστερη εμφάνιση της μπάντας. Παρόλα αυτά ο αεικίνητος O’ Neill είναι ένας εξαιρετικός drummer και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί.

Στα δεξιά της σκηνής βρίσκουμε τον Paul Rose ο οποίος συγκαταλέγεται με ευκολία στους κορυφαίους κιθαρίστες που έχουν περάσει από τη σκηνή του Eightball. Από την άλλη πλευρά είχαμε τον Jim Kickpatrick ο οποίος είχε να καλύψει το κενό του, προσωπικά αγαπημένου μου Ολλανδού, Marcel Scherpenzeeel. O Βρετανός Kickpatrick, γνωστός και παλιότερα από τους FM, έχει ένα τελείως διαφορετικό παρουσιαστικό πάνω στη σκηνή, πιο λιτό και σεμνό. Από την άλλη κατάφερε αξιοπρεπέστατα να καλύψει το φωνητικό μέρος των συνθέσεων και ακόμα καλύτερα το κιθαριστικό.

Δικαιωματικά σε θέση frontman ο «πολύς» Gerry McAvoy, o επί δυο δεκαετίες συνοδοιπόρος του Rory, ανέλαβε, πέρα από τις χαρακτηριστικές μπασογραμμές του, να ξεσηκώνει τον κόσμο με απόλυτη επιτυχία. Απίστευτη ενέργεια από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει πατήσει πλέον τα 72 του χρόνια. Πάντα χαμογελαστός, συνεχίζει να απολαμβάνει την αγάπη του ελληνικού κοινού.

Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είχε να παρουσιάσει και το setlist από το οποίο δεν έλειψαν τα hits αλλά η μπάντα δεν αναλώθηκε μόνο σε αυτά. Από το εναρκτήριο "Messing With The Kid" του Mel London μέχρι και το κλείσιμο με το "Bullfrog Blues" του William Harris η βραδιά είχε να προσφέρει κάτι στον καθένα. Φυσικά ο απαραίτητος χαμός έγινε στις πιο γνωστές συνθέσεις όπως το "Moonchild" το οποίο ήρθε νωρίς νωρίς να βάλει φωτιά στο Eightball. Κατά τα άλλα τα μεγαλύτερα hits περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για το τέλος της βραδιάς. To συγκινητικό "A Million Miles Away", "Tattoo’d Lady", "Bad Penny" και φυσικά το "Shadow Play".

Για ακόμα μια φορά οι Band Of Friends άφησαν τους πάντες ικανοποιημένους με την εξαιρετική τους εμφάνιση. Ένα ραντεβού το οποίο όσες φορές και να επαναληφθεί, πάντα θα έχει να προσφέρει νέες συγκινήσεις. Άλλωστε η μουσική του Rory Gallagher ποτέ δεν θα χωρούσε στα στενά περιθώρια μιάμιση-δυο ωρών. Until next time…

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας