Comeback Kid, Eden Demise, Censored Sound @ An Club, 22/06/23

Πέρασαν αισίως εφτά χρόνια από την τελευταία φορά που οι Comeback Kid εμφανίστηκαν επί Αθηναϊκού εδάφους, και τέσσερα παραπάνω από το πιο πρόσφατο  πέρασμά τους από το γνωστό, και τόσο ταιριαστό για εκείνους, υπόγειο της Σολωμού. Αν από τότε ο κόσμος γύρισε δυο-τρεις φορές ανάποδα, εκείνοι συνεχίζουν ακάθεκτοι στο δικό τους, μεταλλικό hardcore μονοπάτι. Το κέφι και τα νεύρα τους παραμένουν ακόμα στα κόκκινα. Προς έκπληξη κανενός, η επιστροφή τους κέρασε τόσες φωνές και τόσο ξύλο, που στο τέλος της βραδιάς ήταν πρακτικά απίθανο να μην φύγεις με τεράστιο χαμόγελο ή/και μερικούς μώλωπες.

Ξεκινώντας από την αρχή, το άνοιγμα ανέλαβαν οι Censored Sound. Με τον κόσμο μοιρασμένο από τη μία γωνιά του χώρου ως την άλλη και τις συζητήσεις σε πλήρη δράση, οι συνθήκες ήταν αναμενόμενα στριφνές, αν και κατά πάσα πιθανότητα όχι οι πιο αντίξοες που είδαμε πρόσφατα σε αντίστοιχο πλαίσιο στον ίδιο χώρο. Η τετράδα απέδωσε το core της χωρίς να πτοείται, ανεβάζοντας τις εντάσεις τραγούδι το τραγούδι και καταφέρνοντας να ανατρέψει το αποτέλεσμα στα όρια του δυνατού. Μέχρι την ολοκλήρωση του σετ, οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα με κάθε επισημότητα είχαν χτυπήσει το πάτωμα. 

Μετά από μια σύντομη παύση, έφτασε η ώρα των Eden Demise. Οι όποιες ανησυχίες μπορεί να υπήρχαν στον αέρα εξαφανίστηκαν σε δευτερόλεπτα. Το πόδι δεν έφυγε από το γκάζι ούτε στιγμή. Τα χιλιόμετρα που έχει γράψει το συγκρότημα σε συνδυασμό με τον γνήσιο ενθουσιασμό τους, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Εκεί που η φάση θα μπορούσε σχετικά εύκολα να μοιάσει με μία ξερή επανάληψη της εμφάνισής τους στην ίδια σκηνή δύο μήνες πίσω, εδώ τα πάντα ακούγονταν ακόμα πιο σφιχτά κι ογκώδη. Οι σηκωμένοι αγκώνες που συνόδευσαν το δείγμα από την επερχόμενο LP έσκασαν αντί απόδειξης.

Με το ρολόι να δείχνει 23:05 και το venue να έχει γεμίσει ικανοποιητικά, δεδομένου του γεμάτου συναυλιακού προγράμματος της καλοκαιρινής-φεστιβαλικής σαιζόν, οι τελευταίες ετοιμασίες ολοκληρώθηκαν. Χωρίς καθυστερήσεις, οι πρώτες νότες του ομώνυμου κομματιού από το "Heavy Steps" μπήκαν με όλη τη φόρα που θα περίμενε κάποιος στοιχειωδώς υποψιασμένος. Είπαμε, οι Comeback Kid μπορεί να μεγάλωσαν αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Τα γελαστά βλέμματα έδιναν κι έπαιρναν. Το pit άνοιξε με συνοπτικές διαδικασίες. Ποτήρια και πόδια έφυγαν στον αέρα.

Χωρίς την παραμικρή υποψία πόζας ή επιτήδευσης, η μπάντα έπαιρνε κεφάλια. Οι τόσο-όσο κιθάρες. Τα ολόσωστα ρυθμικά. Τα γεμάτα ψυχή φωνητικά. Οι παράγοντες που έκαναν τη διαφορά βέβαια, δεν ήταν άλλοι από τους συνήθεις υπόπτους· η όρεξη όσων στέκονταν πάνω στο σανίδι και η διάθεση για φασαρία όσων βρίσκονταν από κάτω. Η επαφή ανάμεσα σε κοινό και μπάντα έβγαζε μάτι. Η αντίδραση στο άκουσμα των λέξεων "False Idols Fall" και ο χαμός στην αφιέρωση του "Partners In Crime" θα μπορούσαν να θεωρηθούν highlights, αν η συναυλία δεν ήταν μία σειρά από τέτοια.

Τα σπρωξίματα κι οι γλίστρες στον μπυρολουσμένο κύκλο στο "Crossed". Οι ματιές στο παρελθόν. (Δυστυχώς όχι στο αγαπημένο "Broadcasting".) Τα ασταμάτητα sing along που οδήγησαν στο κλείσιμο ματιού από τον Neufeld στην εισαγωγή του "Absolute". Οι αναφορές στο κλεμμένο κινητό του και την ιδιαίτερη σχέση των Καναδών με τα Βαλκάνια. Το two-step-pit στο "Dead On The Fence". Η διαρκής ροή από απόπειρες για βουτιές. Το απαραίτητο σβήσιμο με κλοτσοπατινάδα και 'this time was gonna be different'. Αν μας χάριζαν το παραπάνω που ζητήσαμε, θα φεύγαμε σε κομματάκια. Μέχρι την επόμενη.