Agnostic Front, Against All Odds, xResistenciAx @ An Club, 13/06/23

Οι hardcore συναυλίες μας έχουν πάει σερί αυτόν τον καιρό και έχουν ακόμα δρόμο. Η διοργανώτρια εταιρεία Hardtimes Athens γιορτάζει φέτος τα είκοσι πεντε χρόνια της και με αυτή την αφορμή, έχει στο πρόγραμμά της αρκετά γνωστά ονόματα του χώρου. Έτσι, μετά τους Sick Of It All που είδαμε πριν λίγες μέρες, σειρά είχαν οι έτεροι μεγάλοι νεοϋορκέζοι Agnostic Front - οι συγκεκριμένοι μάλιστα, μπορούν να καυχώνται ότι ουσιαστικά έχουν εφεύρει τον όρο hardcore! Ο τόπος του εγκλήματος γνωστός, μιας και το An Club αποτελεί κάτι σαν άτυπη «έδρα» της Hardtimes Athens εδώ και αρκετά χρόνια.

Πρώτοι είχαν την ευκαιρία να εμφανιστούν οι xResistenciaX από την Τιφλίδα - την πόλη καταγωγής μαρτύρησαν οι μπλούζες "Tblisi Hard Core" που είχαν στο merch τους. Το πρόγραμμα ήταν λίγο οριακό για να προλάβει κάποιος τα ΜΜΜ στο τέλος, αλλά ευτυχώς οι τέσσερις Γεωργιανοί έλαβαν θέση ακριβώς στην ώρα τους. Η μουσική τους ήταν μια σκληρή εκδοχή hardcore και βασιζόταν περισσότερο στην τραχύτητα, παρά στη μελωδία. Ο κόσμος που τους είδε ήταν σχετικά αρκετός, ειδικά αν σκεφτούμε την αντίστοιχη εμφάνιση των Blood Shot Down ως τρίτο όνομα μόλις λίγες μέρες πριν, μπροστά σε απογοητευτικά λίγο κόσμο. Οι xResistenciaX φάνηκαν να ευχαριστιούνται την ευκαιρία που τους δόθηκε να παίξουν και έπαιξαν με ενθουσιασμό. Οι περισσότεροι που τους έβλεπαν, φάνηκε να τον συμμερίζονται σε ικανοποιητικό βαθμό.

Τους έμπειρους δικούς μας Against All Odds είχα λίγο καιρό να τους πετύχω σε συναυλία, ίσως και λόγω του κενού με τον κορωνοϊό. Έδειξαν από την αρχή δεμένοι και με πολύ καλή γκρούβα στον ήχο τους, κερδίζοντας με ευκολία και άνεση το κοινό. Το οποίο κοινό, μάλιστα, ήταν έως και εντυπωσιακό πλέον, που σημαίνει ότι πολλοί είχαν έρθει συνειδητά νωρίς για να τους δούνε. Ο αεικίνητος τραγουδιστής μου φάνηκε ότι στάθηκε μόνο σε ένα σημείο ολόκληρης της εμφάνισης και δε σταμάτησε να περπατάει δεξιά-αριστερά στη σκηνή, ακόμα κι όταν δεν τραγουδούσε. Αν είχε μετρητή βημάτων πάνω του, παίζει να έγραψε και πάνω από τρία χιλιόμετρα. Υπήρχε ένα θέμα με τον ήχο της lead κιθάρας, που ήταν αρκετά χαμηλά, αλλά προς το τέλος φάνηκε να διορθώνεται. Μέσα σε πυκνή ατμόσφαιρα καπνού, δυστυχώς όχι προερχόμενου από κάποιο άοσμο εφέ από αυτά που συνοδεύουν πολλές μπάντες στη σκηνή, όλοι ήμασταν έτοιμοι για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. [Π.Κ.]

Με ελαφριά απόκλιση, και αφού η ανατριχιαστική εισαγωγή του "The Good, The Bad And The Ugly" του Morricone ολοκληρώθηκε, οι Agnostic Front ανέβηκαν στη σκηνή. Για την ακρίβεια, πρώτος και καλύτερος, ο Vinnie Stigma που κραδαίνοντας την κιθάρα του χαιρέτησε όλο το, κατάμεστο An Club. Με την είσοδο του Roger Miret, ξεκίνησε ο χαμός. Μπάσιμο με "AF Stomp" από το πρόσφατο "Get Loud!" και "Eliminator" από το κλασικό "Cause For Alarm" και το New York Hardcore των θρύλων κατέκλυσε το venue. Με ενέργεια αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας τους, με ένα κοινό παθιασμένο και αποφασισμένο να τους ακολουθήσει στους ρυθμούς που επέβαλλαν, οι Agnostic Front ήταν ισοπεδωτικοί.

Μπορεί ο ήχος, αλλά και τα φωνητικά του Miret να μην ήταν σε υψηλό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, αλλά οι Agnostic Front επιβλήθηκαν και μόνο δια της αύρας τους. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί πως σε κάθε κουμάντο του αιεθαλούς και αεικίνητου Stigma, το An υπάκουε λες και ήταν μαθητές του; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφεί το υπέρτατο sing along του "For My Family" ή ο διαρκής συνδυασμός moshing, χοροπηδηχτών και crowdsurfing; Χαμόγελα, ενέργεια, crossover riffs, δυναμικά τύμπανα, ένταση απ’ άκρη σε άκρη. Στο εμβληματικό "Victim In Pain", που ο Miret το απέδωσε τέλεια, η συναυλία πιάνει μεγάλες κορυφές. Στο "My Life My Way" είδαμε το σχήμα παθιασμένο όσο ποτέ να εννοεί 100% τα νοήματα του κομματιού. Δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, πώς αλλιώς. Η ιστορία τους είναι και η ιστορία μιας σκηνής και ενός ιδιώματος.

Το κοινό, όλων των ηλικιών καθώς και ακουσμάτων, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Το βράδυ της Τρίτης, όσο ζόρικη και αν είναι μια συναυλία σε καθημερινή, ήταν μια υποδειγματική hardcore εμπειρία. Ακόμη και στο νεότερο, συγκινητικό "Old New York" μέσα από το "The American Dream Died", ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο μέγιστο. Είναι γεγονός πως τα τελευταία άλμπουμ βρίσκουν τους Agnostic Front σε φόρμα, πράγμα που εκτιμάται καθολικά. Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που αποτυπώνει την επιστροφή των Agnostic Front στη χώρα μας, είναι το πάθος τους. Ναι, ο Stigma αποτελούσε με την ενέργειά του, τις γκριμάτσες, την επικοινωνία και τις πόζες του, μια κατηγορία από μόνος του, ένα αντίβαρο στην ωμή hardcore δύναμη του Miret. Ναι, οι υπόλοιποι ήταν αφοσιωμένοι στα εκτελεστικά τους καθήκοντα. Ο τρόπος όμως που σε κάθε crossover riff, κάθε φωνητική γραμμή, κάθε ξέσπασμα ή breakdown, εκτόπιζαν οτιδήποτε βρισκόταν στο διάβα τους, καθιστά τους Αgnostic Front ένα τρομερό συναυλιακό act.

Από τις εναλλαγές των σταθερών αξιών των "Your Mistake" και "With Time", μέχρι την απολαυστική απόδοση του "Pauly The Dog" του Johnny Cash από τον Stigma, Agnostic Front και κοινό έμοιαζαν απτόητοι και ακούραστοι. Στο διαχρονικό "Gotta Go" το sing-along έφτασε τα επίπεδα που θα περίμενε ακόμη και κάποιο περαστικό με το ιδίωμα. Στο "Power" και το "Police State" τα pit αγρίεψαν και ο ιδρώτας αυξήθηκε. Στο φινάλε με την αποχαιρετηστήρια διασκευή στο μυθικό "Blitzkrieg Bop" των Ramones, που δεν ήμασταν σίγουροι ποιος ήταν ο οπαδός και ποιος ο μουσικός, κυριαρχούσαν χαμόγελα, ανάσες, λαχάνιασμα, επευφημίες. Οι Agnostic Front ήρθαν, είδαν, κατέκτησαν με χαρακτηριστική άνεση. Το αθηναϊκό κοινό τους αγκάλιασε, ίσως όχι τόσο όσο ανταπέδωσε ο Stigma που κατέβηκε στο τέλος με «μακροβούτι» και χαιρετούσε κόσμο, και όπως και με τους Sick Of It All λίγες ημέρες νωρίτερα, έτσι και αυτή τη φορά απολαύσαμε μια εξαιρετική και παθιασμένη hardcore βραδιά με τα όλα της. [Α.Ζ.]