Death Before Dishonor, Black Mamba, Final Daze @ An Club, 19/02/23

Boston hardcore στα καλύτερά του

Από τον Παντελή Κουρέλη, 23/02/2023 @ 12:03

Ένα ακόμα βράδυ που διοργάνωσε η (τίμια) Hard Times πήγε τόσο καλά όσο το περιμέναμε, με τους Βοστωνέζους Death Before Dishonor να επισκέπτονται την Αθήνα και πάλι μετά από αρκετά χρόνια. Εκ των ηγετικών συγκροτημάτων του Boston hardcore, έχουν έρθει αρκετές φορές στα μέρη μας, αλλά από την τελευταία φορά πάει πάνω από δεκαετία. Τα απαραίτητα ελληνικά support σχήματα θα μας ζέσταιναν λίγο πριν τους headliners.

Οι Final Daze που ανοίξανε τη βραδιά στην ώρα τους είναι μια μπάντα με μέλη από My Turn, Censored Sound, Against All Odds και Priorities. Με ελληνικό στίχο στα περισσότερα τραγούδια τους, μας παρουσίασαν το ιδιαιτέρως γκρουβάτο hardcore τους με αυτοπεποίθηση. Έχοντας κυκλοφορήσει μόνο ένα EP τεσσάρων τραγουδιών, το έπαιξαν νομίζω ολόκληρο και πρόσθεσαν και μια διασκευή στο "Hello Pricks" των μεγάλων Sick Of It All.

Final Daze

Στο τελευταίο κομμάτι ανέβηκε στη σκηνή και η Argie (πρώην τραγουδίστρια των δικών μας Last Stand) και μαζί με τον Αποστόλη (όχι τον δικό μας – αυτός ήταν στο κοινό!) οργώσανε τη σκηνή. Είκοσι και πέντε λεπτά μετά την έναρξη, οι Final Daze μας αποχαιρετήσανε και μας αφήσανε μια καλή εντύπωση μιας γκρουβάτης μπάντας με δυνατό τραγουδιστή.

SETLIST

Όλο λέω θα φύγω
Λαβύρινθος
The City I Love To Hate
Θάλασσα
Hello Pricks (διασκευή Sick Of It All)
Τελευταία ζάλη
Water Songs
Lockdown (διασκευή Madball)

Ο θηριώδης Greg Chihoski, μπασίστας των Death Before Dishonor, είχε λάβει θέση στην αριστερή κολώνα του An Club για να δει κι αυτός μαζί μας την εμφάνιση των Black Mamba, που ακολουθούσανε. Με νέο, έξτρα μέλος, τον Δημήτρη στη δεύτερη κιθάρα, από τετράδα έχουν πλέον αναβαθμιστεί σε πεντάδα και «γεμίσανε» λίγο τον ήχο τους σε σχέση με παλιότερη φορά που τους είχα δει.

Black Mamba

Για επίσης είκοσι και πέντε λεπτά, οι Black Mamba έπαιξαν όλα τα κομμάτια από το ντεμπούτο τους "Spit It Out" εκτός από το ομότιτλο …του εαυτού τους, αλλά και κάποια που κατάλαβα ότι είναι νέα. Ο καλός ήχος που υπήρχε από την αρχή, συνεχίστηκε και στη δική τους εμφάνιση, με τον τραγουδιστή τους να είναι φουλ κινητικός και να μην αφήνει σημείο της σκηνής που να μην επισκεφτεί.

SETLIST

Fast
Flip
War
Ready To Roll
Still Remember
Mental Pollution
Spit It Out
Short Life
Fight Back
Noose
What It Worth
Borrowed Time
Intro
Kick Him

Λίγο καθυστερημένα σε σχέση με την ανακοινωμένη ώρα έναρξης, οι Death Before Dishonor έλαβαν θέση (για πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος!) στο An Club. Όπως είχε συμβεί και δυο μέρες πριν, το κοινό που είχε προσέλθει στον πόλεμο στον χώρο νομίζω ότι ήταν ικανοποιητικό τόσο για να φαίνεται το μαγαζί γεμάτο, όσο και να αισθανόμαστε οι παρευρισκόμενοι άνετοι στις κινήσεις μας.

Death Before Dishonor

Οι Βοστωνέζοι μας πήραν απ’ τα μούτρα με τον ορμητικό τους ήχο ήδη από το πρώτο κιόλας κομμάτι "Break Through It All". Ο B-Roll σήκωσε μόνος του το κιθαριστικό βάρος στους ώμους του, μία δικαιολογώντας από την αρχή το παρατσούκλι του. Το συνεχόμενο τρίδυμο "Fuck It All", "Count Me In" και "Peace & Quiet" ήταν καταιγιστικό, με τον Ben Hilton στα τύμπανα να δίνει ρυθμούς που ήταν σαν να συντονίζανε το κοινό στο pit να παίξει ξύλο.

Το οποίο και έγινε ακριβώς έτσι. Καθ’ όλη τη διάρκεια υπήρχε κόσμος που τα έδινε όλα. Σε κάποια στιγμή ένας σκαρφάλωσε με κάποιον τρόπο πάνω από το κάγκελο και έσκασε στη σκηνή με το κεφάλι, χωρίς ευτυχώς να πάθει κάτι – το καταλάβαμε γιατί απλώς σηκώθηκε και συνέχισε το χτύπημα ακάθεκτος. Η αλήθεια είναι ότι η ίδια η μουσική, τα ίδια τα τραγούδια, αλλά και η ένταση με την οποία έπαιζαν οι Death Before Dishonor, δεν άφηναν περιθώριο για κάτι διαφορετικό.

Death Before Dishonor

Το ομότιτλο τραγούδι από τον πρώτο δίσκο που έγραψαν ποτέ, ο τραγουδιστής Bryan Harris μας το προλόγισε ως την ουσία του hardcore τους. Βαρύγδουπο "True Till Death" λοιπόν, με το μικρόφωνο να κόβει βόλτες μέσα στο κοινό και όποιον επιθυμούσε να πωρωθεί λίγο παραπάνω, να γκαρίζει τα σωθικά του. Το χτύπημα συνεχίστηκε και στο "Never Again", ενώ κάπου εκεί το καλώδιο αποκολλήθηκε από το μικρόφωνο. Όλως περιέργως, ο Harris κατάφερε να το ανακτήσει και να το επανασυνδέσει.

Ένα μόνιμο ζήτημα με τις hardcore συναυλίες είναι η διάρκειά τους. Πράγματι, η διάρκεια που είναι μία ώρα ή και λιγότερο, ακούγεται μικρή. Όταν όμως βλέπεις όλη τη μπάντα να στάζει, συνειδητοποιείς ότι μια συναυλία μπορεί να είναι αρκετά απαιτητική σωματικά. Ειδικά για τον τραγουδιστή που συνήθως ξερνάει όλη την ώρα το λαρύγγι του, αφού solos σχεδόν ποτέ δεν υπάρχουν. Οπότε προσωπικά, απλώς αποδέχομαι ότι οι hardcore μπάντες παίζουν γύρω στη μία ώρα και μετά, στάζουν. Όταν βγαίνεις από το venue έχοντας βιώσει μεγάλη ένταση για μικρό διάστημα, μου κάνει.

Death Before Dishonor

Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωσή μας. Τα "Our Glory Days" και το …οικογενειακό "6.6.6. (Friends Family Forever)" έκλεισαν το κανονικό set με μανία. Χωρίς μεγάλο κενό, οι Death Before Dishonor επανήλθαν στη σκηνή και μας παρουσίασαν τη δική τους εκδοχή του "England Belongs To Me" των Cock Sparrer, προσαρμοσμένη στον τόπο καταγωγής τους και άρα βαφτισμένης "Boston Belongs To Me". Μπορεί να φύγαμε από το An Club καπνισμένοι (Ελλάδα είσαι), αλλά φύγαμε επίσης και έχοντας υπάρξει μάρτυρες μιας πολύ ζωντανής εμφάνισης από μια μπάντα που είναι πρωτοπόρος του beatdown hardcore ήχου.

Φωτογραφίες: PunksNotDeadGR, Παντελής Κουρέλης

SETLIST

Break Through It All
Nowhere To Turn
Fuck It All
Count Me In
Peace & Quiet
Remember
True Defeat
Born From Misery
Bad Blood
True Till Death
Never Again
Curl Up And Die
Our Glory Days
6.6.6. (Friends Family Forever)

Encore:

Boston Belongs To Me (διασκευή Cock Sparrer)

  • SHARE
  • TWEET