Within Temptation, The Silent Wedding @ Τεχνόπολη, 22/07/22

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αρχίσει να φαίνεται για τα καλά. Ο George W. Bush ετοιμάζεται να αφήσει τη θέση του ως πρόεδρος της Αμερικής στον Barrack Obama. Ο κόσμος του κινηματογράφου προσπαθεί να συνέλθει από τον χαμό του Heath Ledger. Η Marvel καταστρώνει σχέδιο για να κατακτήσει τον κόσμο μετά την κυκλοφορία του πρώτου Iron Man. Οι πρεμιέρες των "Breaking Bad" και "Sons Of Anarchy" βρίσκονται προ των πυλών. Το "Viva La Vida" των Coldplay παίζει παντού, κυριολεκτικά. Οι Linkin Park έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στη Μαλακάσα. Το ευρύ κοινό μαθαίνει τη φωνή της Sharon Den Adel, έστω και μέσω συνεργασίας με τον Armin Van Buuren. 

Ο κόσμος ήταν αρκετά διαφορετικός την τελευταία φορά που οι Within Temptation εμφανίστηκαν ζωντανά επί ελληνικού εδάφους. Τρεις δίσκους, ένα περίπου hiatus και μία πανδημία αργότερα, κι ενώ έχουμε κάνει τα σαράντα στο symphonic ύφος, το σχήμα επέστρεψε για να αποδείξει ότι υπάρχει καλός λόγος που συγκαταλέγεται όχι απλά στους επιζώντες, αλλά σε εκείνους που κατάφεραν να ξεπεράσουν το ταβάνι της σκηνής. Πριν το κυρίως πιάτο, ο κλήρος του ανοίγματος έπεσε στους The Silent Wedding. Απολύτως αναμενόμενα, με τον κόσμο να μαζεύεται και τη μπάντα να στριμώχνεται στη σκηνή από τον εξοπλισμό των headliners, οι συνθήκες απείχαν κάμποσο από το ιδανικό.

Το κουιντέτο, που παρουσιάστηκε ως σεστέτο με την προσθήκη ενός επιπλέον μικροφώνου για δεύτερα φωνητικά, παρά τα εμπόδια γέμισε τον χώρο με τους prog-ίζοντες power ήχους του. Το βάρος έπεσε στο ολόφρεσκο "Ego Path", με τα πλήκτρα να συναγωνίζονται την κιθάρα, τα ρυθμικά να στήνουν τις βάσεις και τις φωνητικές γραμμές να στέκονται ένα επίπεδο πάνω από το σύνολο. Μετρώντας κάμποσα χιλιόμετρα στο σανίδι, το συγκρότημα δεν άργησε να βρει τα πατήματά του και να εδραιώσει σταδιακά τις ατμόσφαιρες και τις αφηγήσεις του. Η ένταση στις φωνές και τα ρυθμικά χειροκροτήματα που δυνάμωναν στη διάρκεια του σετ ήταν απόδειξη για το έστω και δύσκολα κερδισμένο στοίχημα.

Με μικρή απόκλιση από το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, στις 21:35 το "Nothing Else Matters" έσβησε από τα ηχεία, τα φώτα χαμήλωσαν και η εισαγωγή του "The Silent Force" ξεκίνησε να παίζει. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσες φορές κι αν η Den Adel με την παρέα της έχουν πειραματιστεί από άποψη στυλ, η ακεραιότητα των Within Temptation ήταν και παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς. Πάντα με τα πόδια στη γη, με το βλέμμα μπροστά και χωρίς ανάγκη για μεγάλες κουβέντες. Η απλότητα με την οποία η εξάδα έκανε την εμφάνισή της ήρθε για να επιβεβαιώσει το γεγονός. Παρά την προετοιμασία, στην καλησπέρα με "See Who I Am" το κύμα νοσταλγίας έσκασε δυνατά.

Καμιά φορά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο η αναφορά στην παρουσία, τις ερμηνείες και την ενέργεια της μπροστάρισσας μοιάζει κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη. Μία κίνησή της ήταν αρκετή για να σηκώσει κάθε χέρι κάτω από τη σκηνή στον αέρα. Ένα νεύμα της, αρκετό για να σημάνει αυτόματα το ξεκίνημα τραγουδιού. Η ευκολία με την οποία γέμισε το κενό της Tarja Turunen στο "Paradise" λέει πολλά, παρά τα χαμηλωμένα προηχογραφημένα δεύτερα. Δεν κυκλοφορούν εκεί έξω πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που να είναι ταυτόχρονα τόσο ανεπιτήδευτα χαρισματικοί και να διατηρούν μία τόσο απολύτως προσγειωμένη εικόνα.

Προς έκπληξη κανενός, το μοίρασμα των κομματιών που παρουσιάστηκαν έκλισε κάπως προς το πιο πρόσφατο υλικό. Δεδομένης της υποδοχής του "The Purge", το κοινό έδειξε κάθε άλλο παρά σκεπτικό από αυτή την επιλογή, ενώ αντίστοιχα οι φωνές που συνόδευσαν το hook του "Faster" άγγιξαν επίπεδα κλασικών τραγουδιών των Ολλανδών. Σε αυτό το σημείο πιθανότατα κάποιοι/κάποιες θα σημειώσουν ότι έχει περάσει πάνω από δεκαετία από την κυκλοφορία του "The Unforgiving" και προφανώς λογίζεται ως κλασικό, και θα έχουν το δίκιο μαζί τους. Την ίδια ώρα, η βουτιά στο παρελθόν με το "Stand My Ground" είχε μια διαφορετική αλήθεια να σημειώσει, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Αν υπήρξε μία μουντζούρα στην κατά τα άλλα πανέμορφη εικόνα της βραδιάς, αυτή είχε να κάνει με την πίστη της μπάντας στα σφιχτά σετ. Η επιλογή είναι σεβαστή, κι από τη στιγμή που το στάτους τους είναι τέτοιο, το στήσιμο γύρω από πιο εμπορικά κομμάτια περίπου επιβάλλεται. Η απουσία του Jeroen Van Veen (που καλύφθηκε από τον Ivar De Graaf, βλ. "Enter") σίγουρα κάπως συνέβαλε. Ακόμα κι έτσι, το κενό του "Angels" μοιάζει υπερβολικά μεγάλο για να παραβλεφθεί, παρομοίως και για το "The Heart Of Everything". Σε μικρότερο βαθμό, αξίζει μία σημείωση στο ότι ενώ η σπίθα στην αλληλεπίδραση βρέθηκε πανεύκολα, ποτέ δεν έγινε φωτιά. Όσοι είδαν τους Epica στην Πλατεία Νερού μία μέρα πριν, ξέρουν.

Πέρα από τα όποια μικρά σχόλια, η τετράδα του encore ήταν αρκετή για να σβήσει κάθε, κάθε όμως, παράπονο. Η εισαγωγή με Τσόρτσιλ στο "Our Solemn Hour" έφερε στον αέρα λίγη από τη ζέστη που είχε το Terra Vibe πριν δεκατέσσερα χρόνια. Οι μελωδίες, τα κυματάκια και το ανέβασμα πριν το σβήσιμο του "Stairway To The Skies" μοίρασαν χαμόγελα. Το "Ice Queen" επιβεβαίωσε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το στέμμα βρίσκεται ακόμα στη θέση του. Στην οριστική καληνύχτα με "Mother Earth" ήταν αδύνατο να μη λυγίσει ακόμα κι ο πιο σκληρός. Οι γραμμές, το 'until the end of time I'll carry them with me', η Sharon αγκαλιά με τα τρία μικρά κορίτσια που ανέβηκαν στη σκηνή. Μία από εκείνες τις στιγμές που όλα είναι σωστά.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος