Triumpher: «Πάντα υπάρχει ο τρόπος να καταφέρεις αυτό που θες»

Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς για τον επικό metal ήχο έρχεται από την Ελλάδα, με τους Triumpher να πραγματοποιούν ένα εμφατικό «δύο στα δύο». Με αφορμή, λοιπόν, το συντριπτικό "Spirit Invictus", πραγματοποιήσαμε μια εκτεταμένη κουβέντα με τον Αντώνη Βάιλα, τον mainman της μπάντας, ο οποίος και υπήρξε ιδανικός συνομιλητής, όντας λαλίστατος και απόλυτα επεξηγηματικός ανεξαρτήτως ερωτήσεων.

Ακόμη ένα τρομερό άλμπουμ από τους Triumpher, όχι πως περιμέναμε κάτι λιγότερο. Προτού, όμως, περάσουμε στα του "Spirit Invictus", νομίζω μου χρωστάς από το 2019 μια εισαγωγή στον κόσμο της μπάντας, μια επεξήγηση των κοσμογονικών αλλαγών που θυσίασαν τελετουργικά τους Saboter κι έδωσαν στη θέση τους αυτό το νέο μουσικό κτήνος…

Ο χρόνος μερικές φορές πρέπει να περνάει για να καταλαβαίνεις τι ακριβώς έχει γίνει και πως εξελιχθήκαν τα πράγματα, παρότι πάντοτε προσπαθούμε να βάζουμε μια γρήγορη τάξη στο μυαλό μας. Καταρχάς, οι Saboter δεν ήταν δικό μου συγκρότημα, εγώ απλώς ήμουν τραγουδιστής και, προφανώς, φίλος με τα υπόλοιπα παιδιά. Είχαμε γράψει διάφορα κομμάτια παρέα, αλλά το σχήμα ήταν του κιθαρίστα και μετέπειτα μπασίστα, του Νίκου Μαρκουτσάκη και οι υπόλοιποι είχαμε πέσει γύρω από αυτό και γουστάραμε.

Αυτή η ανάγκη για αλλαγή, λοιπόν, προέκυψε από το γεγονός ότι δεν μπορούσατε να συνεργαστείτε πλέον με τους συγκεκριμένους μουσικούς, λόγω διαφορετικών απόψεων και πορειών που θέλατε να ακολουθήσετε;

Είναι σίγουρο ότι υπάρχει ομοιότητα στις δύο μπάντες γιατί και ο Νίκος, όταν μου είχε ζητήσει να τραγουδήσω στους Saboter, πήρε ένα «πακέτο». Όταν ακούσεις έναν τραγουδιστή, σε όσες μπάντες και να συμμετέχει, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες, πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος έχει συμμετάσχει και στη σύνθεση κομματιών. Οπότε, η θέση και η αισθητική μου πέρναγε σε μεγάλο βαθμό και στους Saboter. Σε ό,τι αφορά το πως διαλύθηκε η μπάντα, ο Νίκος ήθελε να αποχωρήσει από τη μουσική και να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή του. Για εμάς, αυτό ήταν ένα καμπανάκι για το τί θα κάναμε μετέπειτα, ενώ δεν θέλαμε να κρατήσουμε το όνομα γιατί ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Νίκο, για ηθικούς λόγους. Έτσι, μετά από λίγο καιρό, εγώ άρχισα να συγκεκριμενοποιώ τι ακριβώς θέλω να κάνω μουσικά, χωρίς παραδοχές και λοιπές «δημοκρατικές» διαδικασίες στη σύνθεση των τραγουδιών. Σε αυτό το σημείο, ήθελα να είμαι ανεπηρέαστος από τις γνώμες των άλλων, το είχα ανάγκη. Σε όσες μπάντες είχα συμμετάσχει παλιότερα, υπήρχαν πολύ αυστηρές δημοκρατικές διαδικασίες και όλοι συμμετείχαμε σε αυτές. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα των Triumpher. Βρήκα καταρχάς το όνομα και κατόπιν μίλησα με τον κιθαρίστα μας, τον Χριστόφορο, και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε έτσι. Σε πρώτη φάση, και η τότε σύνθεση των Saboter γούσταρε και συνεχίσαμε μαζί μέχρι τον πρώτο δίσκο.

Με τον Απόστολο Παπαδημητρίου, έναν κορυφαίο μουσικό της σκηνής, τι σας έφερε σε ένα τέτοιο χάσμα ώστε να χωρίσετε τους δημιουργικούς σας δρόμους;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι, κάποιοι από αυτούς προσωπικοί, στους οποίους δεν θα ήθελα να αναφερθώ. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, ήταν πως προσωπικά είχα πάρει την απόφαση πως χρειάζομαι αφοσιωμένα μέλη σε αυτόν τον νέο σκοπό, ώστε το lineup να είναι δεμένο και να μπορούμε να κάνουμε πράγματα, ώστε να βγούμε από την αφάνεια. Διάλεξα, λοιπόν, νέα μέλη ώστε να έχουμε μια συνοχή και μια πειθαρχία σε ό,τι αφορά τους Triumpher.

Θέλω να βγάζω το μουσικό ψυχισμό των Triumpher και στο οπτικό κομμάτι

Θα πιαστώ από κάτι που είπες. Προφανώς οι Triumpher είναι το δικό σου project, στο οποίο έχεις τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τα πάντα που τους αφορούν. Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα μέλη, τα οποία δεν είναι και τυχαία στη σκηνή (βλ. Μάριος από Sacral Rage), σε ποιο ποσοστό είχαν λόγο στο τελικό αποτέλεσμα, από τη στιγμή που ανέφερες πως τα πράγματα σε αυτό το project ελέγχονται από εσένα;

Σίγουρα, η κύρια αισθητική κατεύθυνση είναι δική μου. Όμως, όλοι συμμετέχουμε σε αυτό. Δεν είμαι ένας αυστηρός «αρχηγός μπάντας», υπό την έννοια ότι δεν λέω «παιδιά, εγώ κρατάω το μαχαίρι, εγώ και την πίτα, οπότε θα κάνετε ό,τι πω εγώ. Απλά θέτω κάποια δημιουργικά όρια. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό που κάνουμε και να παίξουμε prog rock. Θέλω να υπάρχει μία βάση. Οπότε τα μέλη που δέχονται να έρθουν να παίξουν στους Triumpher, προσαρμόζουν τη δημιουργικότητα τους σύμφωνα με το ύφος που θέλει η μπάντα να εξυπηρετήσει. Ίσα – ίσα, και στο δίσκο, τα παιδιά έχουν προτείνει πράγματα σε δικές μου συνθέσεις, ώστε να λειτουργήσουν καλύτερα. Υπάρχει μια εσωτερική δημοκρατία, απλά πιστεύουμε ότι ένα υγιές σύνολο που θέλει να καταφέρει κάποια πράγματα, πρέπει να κινείται με βάση κάποια αρχή, είτε αυτή είναι κάποιος άνθρωπος, είτε κάποια ιδέα.

Θα σου φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Ο Χριστόφορος (Τσακιρόπουλος) μου έφερε ένα κομμάτι το οποίο ήταν καταπληκτικό, αλλά το εναρκτήριο riff ήταν bestial black metal, σαν τους Blasphemy φαντάσου. Εκεί, του εξήγησα ότι πρέπει να δούμε ένα άλλο riff για εκείνο το σημείο, γιατί απέκλινε πολύ από το ύφος μας, οπότε ήρθε με μια άλλη ιδέα, την κουμπώσαμε και συνεχίσαμε.

Μεγάλο ρόλο θεωρώ διαδραματίζουν και τα εξώφυλλα των δίσκων σας πλέον, τα οποία επιμελείσαι ο ίδιος. Θα ήθελες να μου πεις λίγα περισσότερα πράγματα για αυτήν τη σύνδεση του εικαστικού με το μουσικό σκέλος των δίσκων σας και τη διαφοροποίηση που έχουν μεταξύ τους;

Η σύνθεση της μουσικής γίνεται εφόσον έχω εικόνα του artwork. Θέλω να παρουσιάζω και οπτικά στον ακροατή που θα προμηθευτεί το άλμπουμ κάτι που να αντιπροσωπεύει τη μουσική. Θέλω να έχει στα χέρια του ένα έργο τέχνης το οποίο αντικατοπτρίζει πλήρως τη μουσική που περιέχεται στο δίσκο. Για αυτόν ακριβώς το λόγο έχω τόση μεγάλη τρέλα στο να συνεχίσω να κάνω τα εξώφυλλα μας, όχι προφανώς γιατί δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος από μένα για να τα κάνει – σίγουρα υπάρχουν τεχνικά πολύ καλύτεροι καλλιτέχνες. Το θέμα είναι ότι εγώ θέλω να βγάζω το μουσικό ψυχισμό των Triumpher και στο οπτικό κομμάτι.

Και εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά, μας βοηθάει η εικόνα. Μας δημιουργεί νότες, γεύσεις και μουσικά χρώματα, τα οποία δεν θα τα παίρναμε αν δεν είχαμε κάτι να δούμε.

Άρα το εκάστοτε εξώφυλλο προηγείται της μουσικής, απ’ ότι καταλαβαίνω…

Στο περίπου. Ξεκινάμε με ιδέες και ταυτόχρονα η δημιουργία του εξωφύλλου φέρει κι άλλες ιδέες και δένει την όλη κατάσταση.

Παίζουμε heavy/epic metal, απλά πιο ακραία, πιο δυνατά

Ας περάσουμε στο συντριπτικό "Spirit Invictus". Σίγουρα διακρίνω μια αρχαιοελληνική αύρα, μια ξεκάθαρη ροπή προς το extreme metal, αλλά και την τάση που έχεις πλέον να φτάνεις και να ξεπερνάς τα όρια με τις φωνητικές σου ερμηνείες. Ακούω Manowar (προφανώς), Satan’s Host, αλλά και Dissection, αλλά η ανάμειξη τους δεν με ξενίζει, τουναντίον. Μίλα μου σχετικά με τις επιρροές που οδηγούν μπροστά το όραμα σου και για το πώς καταφέρνετε όλο αυτό να έχει μια συνοχή και μια τέτοια συνεκτικότητα…

Αυτό συνέβη μέσα από πολλή δουλειά κι επεξεργασία, ειδικά του πρώτου δίσκου. Ειδικά σε εκείνον, υπήρξε μεγάλο διάστημα που τον επεξεργαζόμασταν και φτάσαμε σε ένα απόσταγμα, στο πως θα θέλαμε εν τέλει να ακούγεται. Πιστεύω ότι στο πρώτο δίσκο το καταφέραμε σε αρκετά μεγάλο βαθμό, με λίγες extreme metal αποκλίσεις, αλλά θεωρώ ότι η προεργασία του μας βοήθησε να περάσουμε στο πιο συγκεκριμένο όραμα του "Spirit Invictus". Πραγματικά, δεν ξέρω πως δένονται όλα αυτά. Είναι έμφυτο, υποθέτω. Απλά μας βγαίνει. Θέλουμε να παίξουμε heavy/epic metal, απλά πιο ακραία, πιο δυνατά. Κάπως έτσι έρχονται στο μυαλό οι πιο black metal επιρροές, το πιο thrash στοιχείο, το ακραίο drumming και, ίσως, με αυτό το συνδυασμό πετύχαμε να φτιάξουμε epic/heavy metal, με μια ένταση που μπορεί να έλειπε πιο πριν από το προσκήνιο.

Σε ό,τι αφορά το στιχουργικό υπόβαθρο, το "Storming The Walls" ξεκίνησε αυτήν τη θεματολογία, αφού τα μισά του κομμάτια αναφέρονται σε κάτι σχετικό, καταπιάνονται με την ελληνική γραμματεία σε ένα πιο δικό μας, φαντασιακό υπόβαθρο. Έτσι κι αλλιώς, η ελληνική γραμματεία έχει τεράστιο βάθος, απίστευτα θετικό και λυτρωτικό και μας παρέχει όλα τα εργαλεία για να φτιάξουμε το οικοδόμημα των Triumpher. Πλέον, από το νέο μας δίσκο, περνάμε σε ένα concept βασισμένο στην αρχαία ελληνική γραμματεία…

… το οποίο, απ’ ότι καταλαβαίνω, θα συνεχίσει και στους επόμενους δίσκους, σωστά;

Πιθανόν, ναι. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάτι ισχυρότερο να μας αλλάξει κατεύθυνση. Οι στίχοι μας, έτσι κι αλλιώς, προέρχονται από προσωπική, πολύ βαθιά μελέτη, με πολλές προσωπικές προεκτάσεις. Οι πρώτες μου επαφές με την ελληνική γραμματεία υπήρξαν τα έπη του Ομήρου και, μεγαλώνοντας, η μελέτη του ελληνικού Πάνθεου υπήρξε μεγάλη επιρροή, όπως και η συμμετοχή σε διάφορες φιλοσοφικές ομάδες και οι ανάλογες συζητήσεις. Οπότε κάπως έτσι αυτό μεγάλωσε κι έγινε ακόμη πιο προσωπικό, εξ ου και το βάθος της στιχουργικής. Δεν γίνεται για να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο, δεν μας απασχολεί αυτό.

Στο ομότιτλο τραγούδι, ένα από τα πιο άμεσα και πιασάρικα του άλμπουμ, διακρίνω μια στιχουργική τάση για ξεκάθαρα τσιτάτα, όχι μακριά από την αντίστοιχη προσέγγιση των ύστερων Rotting Christ ή των Manowar. Πες μου, πόσο επιθυμητό θεωρείς ένα ξεκάθαρο φωνητικό hook ή ένα refrain όταν μιλάμε για ανθεμικά τραγούδια; Βλέπεις τους Triumpher να εξελίσσονται και ως προς αυτό το μονοπάτι μελλοντικά;

Αυτή η έκφανση θα παραμείνει σε ένα πολύ μικρό ποσοστό. Δεν είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε πλήρως και πιστεύω ότι – χωρίς, φυσικά να θέλω να προσβάλω κανέναν, αφού και οι δύο μπάντες που προανέφερες είναι θαυμάσιοι στο να φτιάχνουν τέτοιου είδους δομές στη μουσική – εμείς δεν θα ξεφύγουμε τόσο. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτος, αφού τα πάντα ρει, αλλά για τους αμέσως επόμενους δίσκους, δεν έχουμε καμία διάθεση να αλλάξουμε το πιο ποιητικό κι ελεύθερο στήσιμο στη μουσική. Εφόσον μας βγήκε για το ομότιτλο κομμάτι, να γράψουμε κάτι για το οποίο έχει μέσα μέχρι και punk/hardcore στοιχεία σε κάποια παιξίματα μας, είναι μέσα στις επιρροές μας και αυτό. Οπότε, θα χρησιμοποιηθεί, εφόσον υπάρχει η διάθεση να χρησιμοποιηθεί κι εξυπηρετεί το σκοπό του εκάστοτε κομματιού. Για το συγκεκριμένο κομμάτι θέλαμε κάτι άμεσο και πομπώδες, έτοιμο για live. Δεν βγήκε επιτηδευμένα, απλά γουστάραμε να κάνουμε ένα τέτοιο κομμάτι, με τις ανάλογες χορωδίες και μας βγήκε έτσι. Σίγουρα, όμως, δεν είναι ακριβώς ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε πλήρως και μελλοντικά.

Δεν υπάρχει λόγος να κλείνεσαι σε ένα κουτί, ενώ βρίσκεσαι σε έναν κόσμο άπειρο

Αντώνη, είσαι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος εικαστικός, και ως προς αυτό θα ήθελα να μου αναπτύξεις τόσο τις πηγές έμπνευσης που βρίσκεις στη καλλιτεχνική δημιουργία αυτού του είδους, όσο και στις επιρροές από τις οποίες έχεις διαμορφώσει το προσωπικό σου στυλ…

Είναι γεγονός πως υπήρχε κάποια προδιάθεση. Από μικρό παιδί είχα μια τάση να ασχολούμαι με θέματα καλλιτεχνικής φύσεως, φαντάσου παίζω μουσική από 9-10 χρονών. από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα καταπιανόμουν με κάτι καλλιτεχνικό, και «κοιτούσα» αφηρημένος άλλους κόσμους, που αφορούσαν θεούς, δαίμονες και δράκους. Κάποια στιγμή στη ζωή σου συμβαίνει αυτό το κλικ, και ξεκινάς. Έτσι κι εγώ, λίγο πριν την πανδημία αποφάσισα να παρατήσω κάθε συμβατική δουλειά και θα ασχοληθώ αποκλειστικά με τις τέχνες. Στην πραγματικότητα, έριξα μια βουτιά στο κενό, και οικονομική και προσωπική, και τελικά απέδωσε.

Ήταν, δηλαδή, ένα ρίσκο που, εκ του αποτελέσματος, άξιζε…

Ναι, απλά θέλει να μπορείς να στηρίξεις την απόφαση, γιατί πολλές φορές μπορεί και να μην πετύχει αυτό που θες αμέσως. Σίγουρα, όμως κάπου θα πας. Από το να πηγαίνεις προς κάπου που δεν θες να πηγαίνεις, μπορείς να πας προς τα εκεί που θες κι ας φτάσεις λίγο πιο αργά. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην τέχνη, νομίζω πως αποτελεί γενικό πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας. Ο κόσμος κλείνεται πάρα πολύ σε ένα κουτάκι, για λόγους βιοποριστικούς, ενώ έχει πάρα πολλές επιλογές σε αυτόν τον κόσμο, και τα πάντα παραμένουν αυτοί οι τέσσερις τοίχοι από το κουτάκι τους. Έξω υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπαν να εξερευνήσει, με άπειρες δυνατότητες κι επιλογές. Η φιλοσοφία με έφερε στο σημείο να μπορέσω να σκεφτώ τα παραπάνω, και πήρα την εν λόγω απόφαση. Όπως έχει πει και ο Νίτσε, «οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα». Πάντα υπάρχει ο τρόπος να ξεφύγεις από κάτι, πάντα υπάρχει ο τρόπος να καταφέρεις αυτό που θες. Δεν υπάρχει λόγος να κλείνεσαι σε ένα κουτί, ενώ βρίσκεσαι σε έναν κόσμο άπειρο.

Ερμηνευτικά, τώρα, η βασική σου επιρροή νομίζω φωνάζει. Eric Adams, ένας από τους κορυφαίους και πλέον άφθαρτους τραγουδιστές του metal κόσμου. Το θεωρείς ευχή ή κατάρα το να μπαίνεις σε τόσο κολακευτικές συγκρίσεις με τον συγκεκριμένο θρύλο, έναν τραγουδιστή που ελάχιστοι, αν όχι κανείς δεν έχει καταφέρει να προσεγγίσει ερμηνευτικά χωρίς να υπολείπεται στις συγκρίσεις;

Θα σου ξεκινήσω με ένα πάρα πολύ γνωστό παράδειγμα. Χωρίς να θέλω να συγκριθώ, είναι μια αντιστοιχία με τα όσα αναφέρανε στον Bruce Dickinson, πως η φωνή του ομοιάζει πολύ με εκείνη του Ian Gillan και τοποθετείται φωνητικά σαν κι εκείνον – κάτι που δείχνει και πως ο αγαπημένος του τραγουδιστής υπήρξε ο Ian Gillan.

Ναι, κάτι που έχει παραδεχθεί και ο ίδιος ο Dickinson κι έχουμε διαπιστώσει και με διάφορες περιοδείες που έχει πραγματοποιήσει…

Πέρασε, όμως, καιρός να φύγει από τη σφαίρα επιρροής του Ian Gillan. Αυτό μας καταδεικνύει το εξής, πως δεν υπάρχει καμία παρθενογένεση στο μουσικό κομμάτι. Δεν υπάρχει κανένα συγκρότημα που ήρθε κι έφτιαξε τον προσωπικό του ήχο με το καλημέρα. Εμείς είχαμε την τύχη να έχουμε σαν «μουσικούς δασκάλους» τους Manowar, τους Bathory και είναι μεγάλη μας τιμή που έχουμε επηρεαστεί, αλλά και μπορούμε να συνεχίσουμε το μουσικό τους όραμα χωρίς να τους αντιγράφουμε. Δεν το θεωρώ, λοιπόν, καθόλου ως κατάρα. Απλά προσπαθώ να αρχίσω σιγά σιγά να φτιάχνω το δικό μου χαρακτήρα, κάτι που νομίζω ήδη φαίνεται και στο "Spirit Invictus" και στις ερμηνευτικές διαφορές που έχει με το "Storming The Walls". Στο νέο δίσκο, προσπαθώ να ξεφύγω από το πολύ λυρικό των ερμηνειών του Eric Adams και να προσεγγίσω το πιο βίαιο. Άρχισα να αναζητώ τα όρια της φωνής μου, ψάχνοντας τους τρόπους και τα πατήματα για να βγάλω μια καθαρά δική μου χροιά, με περισσότερο γρέζι.

Όπως και στο τραγούδι, αλλά και συνολικά, κάποιοι θα σου πουν πως είμαι κλώνος του Eric Adams και οι Triumpher κλώνοι των Manowar. Μάλλον δεν έχουν ακούσει καλά αυτό που κάνουμε κι απλά πατάνε ένα play και περιμένουν να σχολιάσουν κακεντρεχώς, κάτι που σίγουρα θεωρώ άδικο. Ούτε Eric Adams θέλω να γίνω, παρότι είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, ούτε να κοπιάρουμε τους Manowar.

Δεν είναι σκοπός μας να γίνουμε οι νέοι Manowar

Κατά πόσο, όμως, μπορείτε και φιλτράρετε τις όποιες αρνητικές κριτικές μπορεί να προκύψουν από αυτές τις συγκρίσεις;

Δεν μπαίνω ποτέ σε θέση να απαντήσω σε κάτι τέτοιο. Οι απόψεις πολλές φορές αλλάζουν, επηρεάζονται από διάφορα πράγματα κι έτσι κι αλλιώς ζούμε στην εποχή που αμέσως εκφράζουμε κάτι, δίχως φίλτρο ή παραπάνω σκέψη, απλά με μέσο το πληκτρολόγιο μας. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία. Σε ένα σχόλιο που είχα επί προσωπικού, πως «Manowar δεν θα γίνετε ούτε σε χίλια χρόνια», απάντησα πως δεν θα γίνουμε όντως ποτέ, γιατί δεν θέλουμε κιόλας να γίνουμε. Δεν είναι αυτός ο στόχος μας. Έχουμε τόσες ακόμη επιρροές που συνθέτουν τη μουσική μας, πέραν αυτού του 10 – 15% των Manowar. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει.

Αφού σε ρωτήσω, καταρχάς για τα μελλοντικά πλάνα των Triumpher, θα εστιάσω στο αν είχες εσύ κάποια συναυλία που ξεχώρισες φέτος…

Ήμουνα στους Judas Priest μέσα. Δυστυχώς, δεν βρέθηκα σε κάποια άλλη συναυλία το καλοκαίρι λόγω του ότι είχα τρομερά βαρύ πρόγραμμα εργασίας, ενώ ήθελα να πάω, για παράδειγμα, στους Rotting Christ και στους Behemoth. Για το Release, που παραβρέθηκα, ήταν έτσι όπως το έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, με τα πλεονεκτήματα και τις όποιες προβληματικές της, όπως κάθε διοργάνωση.

Για τους Triumpher, σίγουρα θέλουμε να περάσουμε έναν ολόκληρο χρόνο στο δρόμο, ασχολούμενοι με το συναυλιακό κομμάτι. Το 2025 θα περάσει έτσι, δεν θα ασχοληθούμε με το να γράψουμε κάτι. Έτσι κι αλλιώς, ότι «βιαστήκαμε» να βγει ο δεύτερος δίσκος ήταν για να προλάβουμε το momentum, και να αποδείξουμε ότι μπορούμε σε πολύ σύντομο διάστημα να επιστρέψουμε με ακόμη καλύτερο δίσκο. Θέλαμε να εδραιώσουμε την παρουσία μας και αυτό είχε να κάνει και με τις ζωντανές εμφανίσεις. Αλλιώς αντιμετωπίζεται μια μπάντα που έχει βγάλει έναν καλό δίσκο, αλλιώς μία που το έχει κάνει και αποδείξει δύο φορές.

Σίγουρα, δύο σπουδαίοι δίσκοι είναι καλύτεροι από έναν, και υπάρχει και περισσότερο υλικό να παρουσιάσεις ζωντανά…

Το 2025, λοιπόν, θα είναι η χρονιά που θα ασχοληθούμε αρκετά με το θέμα live, παρότι, δεν στο κρύβω, δεν είμαστε η μπάντα που θέλουμε να γίνουμε live μαϊντανοί. Θέλουμε να δώσουμε καλά και στοχευμένα live και κάνουμε κινήσεις ως προς αυτό.

Το lineup σας, φαντάζομαι και συναυλιακά θα παραμείνει αυτό…

Η σύνθεση μας έχει «τεσταριστεί» πριν βγει ο δίσκος, έχουμε σφίξει δεσμούς και είμαστε στην καλύτερη φάση που θα μπορούσαμε να είμαστε. Περνάμε άψογα μεταξύ μας, υπάρχει τρομερά καλή χημεία, φοβερή μουσική επικοινωνία και δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο σε επίπεδο lineup. Τους συγκεκριμένους μουσικούς τους γούσταρα πάντα και τους έχω πλέον μαζί να συνεργάζονται. Με τον ντράμερ μας έχω πάθει πλάκα με το πως παίζει, πως χειρίζεται κι εξελίσσεται πάνω στο όργανο που παίζει, ενώ ο μπασίστας μας, ο Στέλιος, είναι επίσης πολύ καλός. Είναι και κιθαρίστας, ένας θαυμάσιος χαρακτήρας και είμαι πολύ ικανοποιημένος.

Και το δίδυμο των κιθαριστών σας είναι φοβερό…

Από πριν το ονειρευόμουν, ένα τέτοιο κιθαριστικό δίδυμο. Ο Μάριος τείνει περισσότερο σε tech πράγματα, Annihilator κι έτσι, ο άλλος έχει εικόνισμα τον Andy LaRoque, οπότε σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν αυτό να συνδυαστεί.

Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ για τη κουβέντα μας. Ο επίλογος, δικός σου…

Ήταν μεγάλη μου χαρά που τα είπαμε. Ευχαριστώ πολύ κι εσένα και το Μέσο, για τη στήριξη. Όλη αυτή η φάση με τους Triumpher δεν ήταν κάτι που περίμενα ότι θα εξελιχθεί έτσι και θα πάει τόσο καλά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που έχει στηρίξει το εγχείρημα και όσους έρθουν και στο μέλλον. Δεν περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι τέτοιο και το (ευχάριστο) σοκ ήταν πολύ μεγάλο.