Ανασκόπηση 2018: Hardcore / Punk

Bad Religion

Οι Bad Religion είχαν χρόνια να ακουστούν και φέτος κυκλοφόρησαν τρία νέα κομμάτια. Το "The Kids Are Alt-Right" το οποίο κοροιδευει τη νεολαία που πηγαίνει προς την ακροδεξιά, το "The Profane Rights Οf Man" το οποίο είναι πολύ καλό και το "My Sanity" που ουσιαστικά προιδεάζει για νέα δουλειά. Με το καλό!

Pig Destroyer

Δεν είναι τόσο γέροι οι άνθρωποι, αλλά υπήρξαν πρωτεργάτες στη μοντέρνα εκδοχή του grindcore. To φετινό "Head Cage" είναι πιο γκρουβάτο και περισσότερο κοντά στο metalcore τελικά. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που δεν έγινε τόσο αποδεκτό από τους οπαδούς τους. Δεν είναι κακό, αλλά περιμέναμε μεγαλύτερες καφρίλες από αυτούς.

Pennywise

Αν και πολύ καλύτερο από τα αμέσως προηγούμενα, το "Never Gonna Die" δεν καταφέρνει να κάνει καμία διαφορά. Ναι κρατάνε ψηλά το skate punk, ναι διατηρούν όμορφες μελωδίες στο hardcore τους, αλλά οι μεγάλες ημέρες των Καλιφορνέζων έχουν δυστυχώς περάσει.

Madball

Δεν χρειάζονται εισαγωγές, είναι από τις τεράστιες μπάντες του Νεοϋορκέζικου hardcore και ακόμα προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό έστω τον πυρήνα τους. To "For The Cause" όμως δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Δεν το ακούς δύσκολα, αλλά πέρα από τις αναμνήσεις που σου ξυπνά δεν σου δίνει τίποτα παραπάνω.

Sick Οf It All​

Άλλη μία μεγάλη μπάντα από τη σκηνή της Νέας Υόρκης. Το φετινό φυσικά πολιτικοποιημένο "Wake Τhe Sleeping Dragon!" δίνει την εντύπωση ότι είναι το πιο αδιάφορο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Οι θρύλοι, δυστυχώς ακούγονται σαν να μην αντιγράφουν καν καλά τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Turnstile

Με το "Time & Space" τουλάχιστον αυτοί κρατάνε όρθιο το Hardcore έστω και με λίγες μοντερνιές μέσα. Δεν είναι ο δίσκος που θα θαμπωθείς, ούτε κάτι που δεν έχεις ακούσει ποτέ στη ζωή σου. Συνταγή και κανόνες, αλλά τουλάχιστον καλοπαιγμένα και με έντονη όρεξη.

Cancer Bats

Οι Καναδοί στο "The Spark That Moves" δεν έκαναν άσχημη δουλειά. Έχουν ένα ύφος, έναν ήχο, μια διαφορετικότητα στο γρέζι που τους κάνει να ακούγονται πιο Νότιοι απ’ ό,τι είναι. Για καλό του ακροατή μπλέκουν metal, sludge, stoner και southern rock στο hardcore τους.

Regulate

Είναι η νέα προσπάθεια της Νέας Υόρκης να επανέλθει στον χορό. Τολμώ να πω ότι το "In Τhe Promise Οf Another Tomorrow" είναι από τα καλύτερα άλμπουμ στον χώρο γενικότερα. Έχει την ομορφιά της ωμότητας και τη σπιρτάδα του νέου.

Candy

Άλλη μια φρέσκια μπάντα παρουσιάζει στο ντεμπούτο της "Good To Feel" ένα εξαιρετικό hardcore το οποίο κλέβει και από πιο βαριά είδη μερικές τεχνικές ώστε να αποδώσει μια απίθανη καφρίλα όπως της αρμόζει. Αξίζει να τους ανακαλύψετε.

Split Cranium

H παρέα του Aaron Turner των Sumac και Old Man Gloom κυκλοφόρησε το "I'm the Devil and I'm OK" παρουσιάζοντας ένα στεγνό hardcore που δεν το περιμέναμε. Δεν εχει εντυπωσιάσει αλλά είναι εκρηκτικό, χωρίς να εντυπωσιάζει.

Rolo Tomassi

Αυτοί εδώ έμπλεξαν πάρα πολλά είδη για να παρουσιάσουν το απίθανο "Time Will Die And Love Will Bury It". Εκεί είναι όμως η ομορφιά. Η ουσία είναι η απαξίωση κάθε κατηγοριοποίησης, βάζοντας στο ίδιο τραγούδι αρκετές μεταβάσεις διάθεσης, είδους, μελωδίας και ρυθμού.

Birds In Row​

Οι Γάλλοι είναι μπαντάρα. Θα μπορούσαν να είναι σε διάφορες παραγράφους της ανασκόπησης αυτής. Το "We Already Lost The World" παρουσιάζει το post-hardcore του 2018. Συγκινητικό και παθιασμένο. Αγχωμένο, θυμωμένο αλλά και μελαγχολικό. Έτσι είναι πλέον το hardcore.

MewithoutYou

To "Untitled" είναι δυνατό. Μιλάμε για δίσκο προσβάσιμο σε όλους τους οπαδούς τους αλλά και σε όσους δεν έχει τύχει ποτέ να ασχοληθούν με τη μουσική τους καθώς θα βρεις indie, folk, post-rock μέχρι και metal στοιχεία. Το βασικότερο πλεονέκτημα εδώ είναι ότι είναι γεμάτο από τη μαγεία των Fugazi.

Black Peaks

Λίγο πιο προοδευτικό, αλλά άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα από τους Βρετανούς. Το "All That Divides" έχει τόσα πολλά όμορφα σημεία που δεν μπορείς να επιλέξεις. Οι κιθάρες τους, τα φωνητικά τους, η ατμόσφαιρα και ο ρυθμός τους ειλικρινά δεν παίζονται. Μαγικά πωρωτικό.

The Armed

Θα πω το ίδιο και γι’ αυτούς. Έμπλεξαν άπειρα είδη για να βγάλουν το "Only Love". Είναι εντυπωσιακό να ακούς αρρωστημένο cybergrind που εξελίσσεται σε ανώμαλο noise-rock και καταλήγει στο ζητούμενο post-hardcore. Χαοτικό και άκρως θορυβώδες.

Idles

Για πολλούς το "Joy As An Act Of Resistance" είναι ο punk δίσκος (και όχι μόνο) της χρονιάς. Είχαν δείξει ότι θα είναι μια όαση στον χώρο από την πρώτη τους κυκλοφορία. Περήφανη με μαγκιά και ύφος μουσική που παρουσιάζεται ωμά, χύμα και σταράτα. Μιλάμε για ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ.

Ought

Ακόμα ένα βηματάκι προς τα μπρος. Οι Καναδοί με το "Room Inside The World" βγάζουν άγχος, αγωνία και ένταση τα οποία όμως καταλήγουν σε εξιλέωση και αισιοδοξία. Πολύ όμορφα τραγούδια ενός ειδικού post-punk που έχει μια ισορροπία και μια αυτοσυγκράτηση που δεν σε αφήνει να αποπροσανατολιστείς.

Shame

Αν βγάζαμε λίστα με ντεμπούτα, μάλλον θα ήταν άνετα στην κορυφή. Το "Songs Of Praise" επιβεβαιώνει ότι το είδος είναι ξανά ανερχόμενο και έχει βρει διαφορετικά μεν από τα παραδοσιακά μονοπάτια, που κάνουν όμως την ίδια δουλειά, και παρουσιάζουν κάπως εκλεπτυσμένα την αλητεία που καταβάθος εκφράζουν. Είναι μετα-πανκ ρε παιδί μου.

Iceage

Τους είχαμε πάρει χαμπάρι από νωρίς ότι θα ταράξουν τα νερά στο σύγχρονο post-punk. Να λοιπον άλλος ένας όμορφος δίσκος. Το "Beyondless" είναι η εκδοχή της Δανίας στο ήχο του Cave. Μεθυσμένο, αισθησιακό, ταραγμένο και διαστροφικό.

Viagra Boys

Αφού είμαστε στη Δανία, ας πεταχτούμε και στη Σουηδία. Το "Street Worms" οφείλετε να το ανακαλύψετε άμεσα όσοι αγαπάτε το είδος. Δείτε και αυτό το video για να καταλάβετε για τα καλά την τρέλα τους. Κάποια στιγμή θα βγάλουν κι αυτοί τον δίσκο της χρονιάς.

Satan's Satyrs

Αν πρεπει και μπορουμε να βρουμε το βασικό ειδος σε αυτήν τη δισκάρα, το garage punk ίσως ειναι το πιο ταιριαστό. Ακους ό,τι να 'ναι στο "The Lucky Ones" το οποίο ειναι ενα τρομακτικά σατανικό και φασαριόζικο punk με τρομερες επιρροές. Σίγουρα μπορεις να εκτονωθείς με τα κομμάτια τους!

Hot Snakes

Αν δεν τους γνωρίζεις μάθε τους άμεσα. Είχαν κινηθεί στο κίνημα του post-hardcore όταν μεγαλουργούσε. Επέστρεψαν μετά από χρόνια και προφανώς το "Jericho Sirens" έχει όσο post-hardcore πρέπει αλλά βγάζει μια απίθανη γκαραζίλα που συγκινεί. Είναι ένα post-garage αν μου επιτρέπετε!.

Hank Wood Αnd The Hammerheads

Στην κορυφή του είδους, αν είχαμε λίστα, θα βάζαμε τους Νεοϋορκέζους. Παίζουν ξεκάθαρα το πιο τίμιο, γαμάτο, ρυθμικό, χορευτικό και άψογο garage στον χώρο. Ο φετινός δίσκος είναι πραγματικό διαμαντάκι του ανεξάρτητου punk ήχου.

Warm Bodies​

Σε αυτό το ντεμπούτο θα βρεις το παλαβό, το άρρωστο, το χαρούμενο, το παρανοικό garage που δεν έχει στεγανά ούτε όρια. Ο δίσκος τους είναι γεμάτος θόρυβο και αλητεία. Οι τσιρίδες της Olivia Gibb είναι το σήμα κατατεθέν εδώ, μάλλον. Αν αντέχεις θα το απολαύσεις.

Slaves​

H νέα δουλειά "Acts of Fear Αnd Love" του βρετανικού punk ντουέτου των Laurie Vincent και Isaac Holman είναι έξυπνο, δείχνει την εμπειρία τους και δημιουργεί κάτι συναρπαστικό. Αν και κυρίως garage έχει μέσα όλη τη βρετανίλα και το παραδοσιακό punk που του αρμόζει για να το κάνει αξιαγάπητο. Οι Idles μπροστά τους είναι σκατόφλωροι.

Storm{O}

H Ιταλία μας κέρασε έναν εκπληκτικό hardcore δίσκο. Το "Ere" είναι το καλύτερο screamo άλμπουμ του έτους που πέρασε. Εξαιρετικά φωνητικά στην ιταλική γλώσσα. Απίθανες αλλαγές στους ρυθμούς. Έκρηξη και επιθετικότητα. Ομορφιές στα ουρλιαχτά. Βάρος στις κιθάρες. Τρομερό συναίσθημα.

Portrayal Οf Guilt

Το "Let Pain Be Your Guide" είναι ένα βίαιο screamo και αν δεν ήταν οι Ιταλοί παραπάνω, θα μπορούσε να πάρει την κορυφή για το είδος φέτος. Έχει πολλά brutal σημεία και είναι όσο ακραίο μπορεί να γίνει. Προκαλεί αίσθηση αγωνίας. Έχει αρνητικότητα, αλλά τα σε Converge στυλ γυρίσματα του σε ησυχάζουν.

Ostraca

Αν και έχασαν λίγο από το βάρος και το βάθος στον ήχο τους αφήνοντας λίγο πίσω τις metal πινελιές της προηγούμενης κυκλοφορίας τους, στο "Enemy" δείχνουν ότι παραμένουν μία απο τις καλύτερες μπάντες του είδους. Θα βρείτε εδώ υπέροχα σκληρά και συναισθηματικά κομμάτια.

Closer

Φρέσκια μπάντα που δεν θα απογοητεύσει. Έφτιαξαν το "All This Will Be" το οποίο είναι μικρό, γρήγορο, σταράτο και ειλικρινές. Τα φωνητικά της Ryann είναι εξαιρετικά, ποικίλα και πολύ χαρακτηριστικά και προφανώς κάνουν τη διαφορά στον δίσκο. Σκληρά αλλά μελωδικά κομμάτια με ενέργεια και συναίσθημα που σκίζει.

Respire​

Είχαμε ασχοληθεί με το ντεμπούτο τους παλιότερα. Φέτος το "Dénouement" κρατάει βασικά screamo χαρακτηριστικά και εμπλουτίζει τον ήχο με πολλά black metal στοιχεία. Δεν αλλάζουν πολλά στον ήχο τους και παραμένουν underground και δημιουργικοί.

Architects

Ενδέχεται να είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος στο είδος. Στο holy fuck, ε συγγνώμη "Holy Hell" αν αφήσει κανείς όλο το στιχουργικό κομμάτι εκτός, έχει να κάνει με έναν αψεγάδιαστο μουσικά και ηχητικά δίσκο και μια μπάντα που εξελίσσεται χωρίς να χάνει τον ξεχωριστό χαρακτήρα τους. Στη μνήμη του Tom...

Atreyu

To διέλυσαν πρόσφατα, αλλά τσουπ να τοι πάλι πίσω. Το "In Our Wake" είναι λίγο πιο εύπεπτο, θα έλεγε κανείς έως και pop punk. Σίγουρα θα απογοητεύσει πολλούς φίλους τους. Συνθετικά και μουσικά ο δίσκος είναι μια μετριότητα. Ο ήχος τους δεν είχε ποτέ μεγάλες ακρότητες αλλά τώρα προσπαθεί να γίνει εμπορικός, κάτι που δεν τους ταιριάζει.

Bleeding Through

Στο "Love Will Kill All" οι Καλιφορνέζοι κάνουν ό,τι εδώ και είκοσι χρόνια. Δημιουργούν ένα μελωδικό ακραίο metal με στοιχεία ακόμα και από death και διατηρούν το κοινό τους ζεστό. Δεν είναι ο δίσκος που θα πάρει άριστα, μπορεί ούτε καν τη βάση... αλλά δεν θα περάσει και αδιάφορο.

Parkway Drive

Είναι από τα συγκροτήματα που γίνονται όλο και καλύτερα. Έχουν σταθερά ανοδική πορεία. Το "Reverence" όμως μπορεί να μην φτάσει ποτέ εμπορικά τα προηγούμενα τους καθώς ρίχνει λίγο την ένταση και τον ρυθμό. Είναι λίγο πιο μελωδικό και αρκετά πιο εναλλακτικό από τα συνηθισμένα τους και σίγουρα θα παρεξηγηθεί.

Vein​

Το "Errorzone" είναι το καλύτερο metalcore της χρονιάς. Έχει πολλά στοιχεία mathcore και απίθανα φωνητικά. Αυτό που το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό είναι η παλιομοδίτική αισθητική. Έχει αυτόν τον ρυθμό στο κοπάνημα που έβγαζε το παλιό nu metal. Χαοτικό, άγριο, μανιακό και οργισμένο. Καθώς όλοι οι παραπάνω είναι σχετικά πιο εμπορικοί, δεν ανέβηκε ποτέ στο σκαλί που του αξίζει.

Kataxnia

Από τους καλύτερους εγχώριους δίσκους γενικά για φέτος. Το "Κρεσέντο Απελπισίας" (Crescendo Of Despair) είναι εξαιρετικό. Καυστικό στίχο που χωράει σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθηματική ένταση. Είναι μια απο τις μπάντες παγκοσμίως που κρατάει το είδος πολύ ψηλά.

Tragedy

Ήταν ίσως η μεγαλύτερη core μπάντα στον πλανήτη τη δεκαετία των μηδενικών όσο αφορά το underground και DIY κίνημα. Το "Fury" EP τους φέρνει εκεί ψηλά που τους θυμόμαστε. Μιλάμε για το πιο άμεσο crust που θα βρείτε αυτή τη χρονιά. Αλητεία στο έπακρο.

Svalbard​

Τους θυμόμαστε πιο κοντά στα post-hardcore ή screamo ιδιώματα. Το "It's Hard To Have Hope" δεν τα διώχνει αυτά, ίσα ίσα που τα χωράει όλα και τελικά τα σερβίρει με crust μαγεία. Είναι ένα συγκρότημα που μπορεί να πάει τα είδη παραπέρα. Αναμένουμε ανυπόμονα.

Morrow

Τίμιο το "Fallow" και αρκετά επιθετικό. Καταφέρνει να μπλέξει κάτι συμφωνικό μέσα του με τη χρήση βιολιού και τσέλο. Δεν μοιάζει σαν όλα τ’ άλλα και διατηρεί ένα σκοτάδι που δεν θα το ακούσεις σε άλλα άλμπουμ του είδους. Είναι άγριο.

Deszcz

Κράτησαν τις πιο γερές ρίζες στο crust punk και έδωσαν στο "ΙΙΙ" hardcore και black πινελιές για να το κάνουν ακόμα πιο ακραίο. Αντιφασισμός. Χορτοφαγία. Καφρίλες. Όμορφες αντιεμπορικές μουσικές. Φίλοι λοιπών hardcore και punk ιδιωμάτων θα το λατρέψουν.

Dead Kennedys

Όπως και να το κάνουμε είναι αυτοί που είναι. Ναι ο Jello δεν υπάρχει. Μην τα ξαναλέμε. Όσα αρνητικά και να βρεις, που θα βρεις δεν υπάρχει περίπτωση, εάν ακούς ζωντανά τα "Too Drunk To Fuck", "Moon Over Marin", "Nazi Punk Fuck Off" και "California Uber Alles" στη σειρά, απλά βούλωσε το και απόλαυσε

Nick Cave

Ο Νικόλας με τους The Bad Seeds δεν μας έχει αφήσει ποτέ παραπονεμένους. Μια εμφάνιση σαν αυτή στο Ejekt μπορεί να μην ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει από αυτόν, αλλά όπως και να γίνει, ό,τι και αν προκύψει οι βραδιές και οι post-punk, art, alternative, punk blues μουσικές που χαρίζουν είναι πάντα και μονιμά μαγικές.

Math-Core-Test

Ακούσαμε διάφορες εγχώριες καφρίλες από τους Blasteroid, i.see.red, Kin Corruption, Senserase, Black Path και Once Them Edens σε ένα φεστιβάλ που άξιζε τον κόπο.

The Rumjacks

Απολαύσαμε το κέλτικο punk τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Οι Αυστραλοί δεν είναι το next big thing αλλά όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται συνέχεια καλύτεροι.

Whores

Η μανία στη συναυλία των Whores., δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα. Το θορυβώδες rock τους έχει όσο hardcor-ίλα πρέπει για να γίνει ακόμα πιο εκρηκτικό και έντονο. Μακάρι όλα τα μικρά live να ήταν σαν αυτών.