Math-Core-Test Festival (Once Them Edens, Black Path, Senserase κ.α.) @ An Club, 09/06/18

Τα τετριμμένα 4/4 και τα υπόγεια

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 12/06/2018 @ 10:57

Κάτω από την ομπρέλα του underground μπορούν να χωρέσουν ένας σκασμός από διαφορετικούς ήχους. Από παρακλάδια τόσο ακραία που πάντα θα απευθύνονται σε πολύ περιορισμένο κοινό και στησίματα που παραπέμπουν σε "ξεχασμένα" στυλ, μέχρι το μπαστάρδεμα διαφορετικών στοιχείων και παράλογους για το ευρύ κοινό πειραματισμούς. Σας τα λένε κάθε τόσο και πιο σχετικοί από εμένα. Το περασμένο Σάββατο είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε από πρώτο χέρι μια τέτοια υπόγεια συγκέντρωση, όπου τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ανέλαβαν σχήματα της εγχώριας σκηνής και το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον χορταστικό. Πριν πάμε στα μουσικά, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους έβαλαν το χέρι τους στην οργάνωση και την ομαλή ροή της βραδιάς, καθώς στις do-it-yourself καταστάσεις δεν θέλει πολύ για να συμβεί κάτι στραβό.

Αναμενόμενα, λόγω του γεμάτου προγράμματος, οι Blasteroid ξεκίνησαν το set τους από νωρίς, λίγο μετά τις 20:00. Με τον κόσμο ακόμα να μαζεύεται και το ιδιαίτερο death στυλ της πεντάδας, στο χαρτί τα πράγματα έμοιαζαν λιγότερο από ιδανικά, αλλά στην πράξη όλα πήγαν κάτι παραπάνω από απλά καλά. Στο ξεκίνημα ο ήχος έμοιαζε κάπως μπερδεμένος, ωστόσο ήδη από το εξαιρετικό "Pillars Of Eternity" αυτό διορθώθηκε. Το κάθε όργανο είχε τον απαιτούμενο χώρο, με τα τεχνικά κιθαριστικά θέματα να ακούγονται καθαρά, τα φωνητικά να ξεχωρίζουν χωρίς να καλύπτουν το σύνολο και την ατμόσφαιρα να αγγίζει τα απαιτούμενα σκοτεινά, διαστημικά επίπεδα.

Η συνέχεια ανήκε στους I.See.Red και η ατμόσφαιρα παρέμεινε σκοτεινή, αυτή τη φορά όμως με έναν περισσότερο σκανδιναβικό τόνο. Έχοντας στο πλευρό τους έναν από τους πιο καθαρούς ήχους που έχω ακούσει από μη headliner μπάντα στο υπόγειο της Σολωμού, απέδωσαν το υλικό τους με όλη την απαραίτητη ένταση και χωρίς την παραμικρή υποψία αδύναμης στιγμής. Από το ξεκίνημα του "Epiphany" έγινε σαφές ότι οι διπλές κιθάρες είχαν τον πρώτο λόγο, με τα στιβαρά ρυθμικά να ξεχωρίζουν και τα σκισμένα φωνητικά να δένουν άψογα. Δεν μπορώ να κρύψω ότι ανά φάσεις το μυαλό μου πήγαινε συνειρμικά στους At The Gates, και για να μην παρεξηγούμαστε αυτό το λέω ως κάτι υπερβολικά θετικό.

Τρίτοι κατά σειρά ανέβηκαν στη σκηνή οι Kin Corruption και το κλίμα άλλαξε απότομα. Σε απολύτως hardcore λογική. τα μικρόφωνα αυξήθηκαν, ο χώρος μπροστά στη σκηνή άνοιξε, ο ήχος απέκτησε την απαραίτητη βρωμιά, η μέση διάρκεια των κομματιών μειώθηκε και για τα επόμενα περίπου είκοσι πέντε λεπτά ο χώρος γέμισε ιδρώτα, breakdowns και χορούς. Τι κι αν σε κάποιες περιπτώσεις οι δύο κιθάρες δεν ξεχώριζαν όσο κάτι περίεργοι, σαν και του λόγου μου, θα ήθελαν, όλο το νόημα ήταν στο νεύρο, την ένταση και το κέφι. Κι αυτά υπήρχαν στο μέγιστο, πάνω και κάτω από το σανίδι. Δεν ήταν τυχαίο ότι προς το τέλος του σετ έγινε και η πρώτη βουτιά της βραδιάς από τη σκηνή.

Kin Corruption

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι «οικοδεσπότες» Senserase πήραν τις θέσεις τους και η ενέργεια διατηρήθηκε, με ένα μαθηματικό twist. Το να χαρακτηρίσει κάποιος το υλικό του σχήματος ως απαιτητικό μοιάζει με understatement, ωστόσο οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι έδειχναν αρκούντως εξοικειωμένοι ώστε να μην παρατηρηθούν βλέμματα απορίας. Η απόδοση της τετράδας (η δεύτερη κιθάρα απουσίασε) ήταν προσεγμένη σε υπερθετικό βαθμό, και το πακέτο ολοκληρώθηκε με μία ακομπλεξάριστα math σκηνική παρουσία. Τα ογκώδη riff παίδεψαν αρκετούς σβέρκους, τα ξεσπάσματα κέρδισαν επιπλέον πόντους, ενώ τα φωνητικά ακούγονταν όσο ακραία έπρεπε και τα ρυθμικά δεν άφησαν περιθώρια για αμφισβητήσεις.

Senserase

Δεν πέρασαν πάνω από δέκα λεπτά και οι Black Path ήταν έτοιμοι για το set τους. Οι δύο V ανέλαβαν τα ηνία, με τα blast beats και τα brutal φωνητικά να ακολουθούν από κοντά και το moshing έδωσε τη θέση του στο παραδοσιακό (sic) ανεμόμυλο-headbanging και τις ρυθμικές φωνές. Ομολογουμένως ο ήχος ήταν λιγότερο καθαρός σε σύγκριση με νωρίτερα, διατήρησε ωστόσο αρκετή ισορροπία για να ακουστεί καθαρά κάθε εναλλαγή από riff σε σόλο και κάθε ταιριαστό drum fill. Τα κομμάτια του περσινού "Final Act: Martyr" παρουσιάστηκαν τόσο δυνατά όσο και στις στούντιο εκδοχές τους, ενώ το πέρασμα από Opeth στο κλείσιμο του "March Of Silence" ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα.

Black Path

Είχε πάει σχεδόν δώδεκα όταν οι Once Them Edens παρατάχθηκαν στη σκηνή και τα φώτα χαμήλωσαν. Κι αν μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα βρει αρκετές εκπλήξεις, αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα. Η απόδοση της πεντάδας δεν έπεσε ούτε δευτερόλεπτο από τα υψηλότερα επίπεδα, ενώ ο ήχος είχε μόνο να προσθέσει θετικά στο σύνολο. Από την τεχνική εισαγωγή του "On Par With I" μέχρι τα κοψίματα του ολοκαίνουριου "The Pretense", τα πάντα ακούγονταν πεντακάθαρα, αφήνοντας κάθε προοδευτική, heavy, θεατρική και μελωδική πτυχή των συνθέσεων να λάμψει. Οι εναλλαγές στις κιθάρες, τα γεμίσματα του μπάσου, η απόδοση στα φωνητικά και στα ντραμς, απ' όπου κι αν το κοιτάξει κανείς, σεμιναριακή εμφάνιση.

Once Them Edens

Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορεί κάποιος να γκρινιάξει για την εγχώρια σκηνή, αλλά μαζώξεις όπως η συγκεκριμένη έχουν ακόμα περισσότερα να αντιτάξουν. Δυνατές μουσικές, προσεγμένη οργάνωση, δεμένες εμφανίσεις, κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός ήχος, ειλικρινές attitude και πραγματικά ευχάριστο κλίμα, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Περισσότερο κόσμο, είπατε; Θα μας πουν πλεονέκτες.

Φωτογραφίες: Alex Christidis, Jason Ioakeim

  • SHARE
  • TWEET