Split Cranium

Είναι από αυτές τις μπάντες με τα τρανταχτά ονόματα στην σύνθεση της. Δηλαδή, Aaron Turner (Isis, Old Man Gloom, Sumac), Jussi Lehtisalo (Circle, Pharaoh Overlord), Tomi Leppänen (Circle, Pharaoh Overlord), Nate Newton (Converge) και Faith Coloccia (Mamiffer). Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2012. Συνεχίζουν αυτό το απλό, αλλά άγριο punk, το οποίο καταλήγει σε έντονο hardcore με πολύ ταχύτητα και βρομιά.

Ο ήχος τους είναι εξαιρετικά ωμός. Τα σκληρά και πολύ βαθιά φωνητικά του Turner είναι ακόμα πιο σκληρά από αυτά που κάνει στους Sumac. H ένταση και η επιθετικότητα της μουσικής είναι εντελώς ειλικρινής και σταράτη. Με κάποιο τρόπο κάθε μία σύνθεση ακολουθεί πολύ σωστά την επόμενη και το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα καλοβαλμένο, αλλά πολύ βαριά σκοτεινό. Χωρίς αμφιβολία ο δίσκος είναι από τα πιο ενδιαφέροντα σκληρά hardcore της χρονιάς. Μετά τα πρώτα ambient δευτερόλεπτα αρχίζει άμεσα να σφυροκοπάει. Δύναμη στα τύμπανα, ωραίος ρυθμός, υποχθόνια αλλά εξαιρετικά riff, έμπειρες αλλαγές και γεμίσματα και φυσικά ανελέητες φωνές και ουρλιαχτά. Τα τρία πρώτα "Evil Hands", "The Age of Embitterment" και "Wet Shadow" πραγματικά δεν δείχνουν κανένα έλεος. Είναι τόσο δυνατά αλλά ταυτόχρονα και τεχνικά που ακούγονται νεράκι. Το "Ingurgitated Liquids" που τα ακολουθεί συνεχίζει το κοπάνημα, αλλά οι κόρνες που ακούγονται και ο ρυθμός τους βγάζουν κάτι πιο βιομηχανικό. Τα φωνητικά σε σημεία με πάνε σε Baroness ή Mastodon πρώιμες εποχές. Παρακάτω, το "Whirling Dusk" είναι το καλύτερο κομμάτι της κυκλοφορίας. Έχει δυναμική, ρυθμό και μια καλπάζουσα παράνοια. To επόμενο "Pain Οf Innocence" είναι ένας ambient/noise πειραματισμός. Τα επόμενα, τέσσερα τελευταία κομμάτια συνεχίζουν όπως και τα προηγούμενα. Δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Εκεί είναι και το μειονέκτημα του δίσκου. Αρκετά ίδιες φόρμες, πολύ παρόμοια κομμάτια και ωμή μεν άλλα όμοια επίθεση. Εκτός από το τελευταίο μισό του ομώνυμου με τον δίσκο κομματιού, που ακούμε κουβέντες μπροστά από ένα παράταιρο πιάνο.

Η κυκλοφορία είναι αρκετά εκρηκτική , αλλά δεν παρουσιάζει κάτι φανταστικό. Είναι  σταθερή στην ροή και αντιλαμβάνεσαι αρκετά ίδια τα κομμάτια. Ευτυχώς δεν σε αφήνει να βαρεθείς μιας και είναι μικρό και γρήγορο. Παρουσιάζει μια κτηνώδη αλητεία η οποία είναι αντικειμενικά σωστή, καλοφτιαγμένη και αψεγάδιαστη, αλλά όπως είπα και πριν, δεν σου δίνει το κάτι παραπάνω, το ασύλληπτο, το φανταστικό.

Spotify
Bandcamp