Από τον Απρίλιο που κυκλοφόρησε, το ντεμπούτο LP των Downwinder παίζει τακτικά στα ηχεία μου. Είναι από τον Βόλο, μέλη τους συμμετέχουν σε πληθώρα αξιόλογων εγχώριων μπαντών και αφιερώνουν τον δίσκο στη μνήμη του Βασίλη Μάγγου. Παίζουν '80s death/crust, εμποτισμένο στο stenchcore των προπατόρων. Ο δίσκος διαθέτει thrash λεπτομέρειες και ασήκωτα βορβορώδη φωνητικά. Μεταπηδάει, στα 26 λεπτά του, με άνεση ανάμεσα στους hardcore ρυθμούς και σε ευρωπαϊκό extreme metal εποχής '89. Άκου το "Balance Of Terror", προσωπική μου αδυναμία και θα καταλάβεις, θαρρώ. Το "Cathectic Existence" στον αντίποδα δίνει έμφαση στο riff και ξεδιπλώνει την olds-school πτυχή τους. Κατά ένα τρόπο, οι Downwinder ενσωματώνουν και τη '90s εγχώρια σκηνή του ιδιώματος μέσω των ισοπεδωτικών και βασανιστικών τους mid-tempo και κυκλοφορούν έναν extreme δίσκο ο οποίος, κινούμενος στο μεταίχμιο εθίζει με τη προδιάθεση και την πεισματική του οπτική και στάση. Να το ακούς και χολή να ξερνάς δηλαδή.

Bandcamp
Youtube

Ελληνικού black metal το ανάγνωσμα και στο γράμμα D προσθέτουμε μια άρτι αφιχθείσα μπάντα. Δράκων ο Μέγας, ο Όφις ο Αρχαίος, ο Διάβολος και o Σατανάς, με το ντουέτο των Apostate Archangel (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα) & Lord Nero (φωνητικά) να πατάει θεματικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και στη Βίβλο και μουσικά εκεί που φαντάζεστε. Με χρήση της ελληνικής γλώσσας, όπως επιτυχώς την εφαρμόζουν τόσα χρόνια οι Kawir. Ο συνειρμός αναπόφευκτος και υπαρκτός εκ του ακούσματος. Και ναι, η ελληνική γλώσσα δύναται να ακουστεί απόκοσμη και απειλητική. Θα σταθώ στα πλήκτρα, που δημιουργούν μια μεγαλειώδη και σκοτεινή ατμόσφαιρα, αντίστοιχη με αυτή που εκλύουν οι στίχοι. Το άκουσμα ναι μεν οικείο, υπάρχει μια φρεσκάδα πάντως που το κάνει σχεδόν εθιστικό. Μικρές μουσικές στιγμές που αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα της μπάντας, καλή ώρα η έναρξη και το τελείωμα τούτου. Μια μικρή έκπληξη από το πουθενά σχεδόν, με τα βλέμματα πλέον στραμμένα πάνω τους. Ελπίζω το ΕΡ να είναι απλά το ορεκτικό.

YouTube

Αυτή η αδικαιολόγητη καθυστέρηση της παρουσίασης του ντεμπούτου του συγκροτήματος από τη Θεσσαλονίκη ελπίζω να σε πείσει να ασχοληθείς μαζί του. Σε 33 λεπτά, οι Πρώην Άνθρωποι ξεδιπλώνουν με ανανεωτικό αέρα την οπτική τους πάνω στο extreme hardcore. Έχοντας ως πόλο συνάφειας με τους αμύητους το mathcore των Converge, το συγκρότημα τολμάει να ενσωματώσει στον ήχο του στοιχεία από post-hardcore έως πιο metallic/crust ηχοτοπία. Με σύμμαχο μια ουσιώδη παραγωγή η οποία επιτρέπει στις σπασμωδικές κιθάρες να ανδεικνύονται δίχως να καλύπτονται από τις φωνητικές ερμηνείες, οι έντεκα συνθέσεις εφορμούν. Στο πέρας της ακρόασης, θα σου έχουν μείνει θρύμματα από μελωδίες, στίχους, ένα αίσθημα απόγνωσης και γδαρσίματος. Μπορεί να προέρχονται από το "Είμαι Άλλος" ή το "Υπογείως". Ίσως να είναι απομεινάρι από ένα "Απόγνωσης Οίδημα". Αν υφίσταται ένα αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο όμως, είναι πως οι Πρώην Άνθρωποι έχουν καρφώσει το βλέμμα τους στο παρόν και το μέλλον του ήχου. Αρκεί να βρουν την ταυτότητά τους ανάμεσα στις σκιές και να τη φέρουν στην επιφάνεια δίχως να λοξοδρομήσουν.

Bandcamp
Youtube

Αφορά τη μουσική επένδυση ενός επεισοδίου τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ, το οποίο έχει να κάνει με ένα φανταστικής φυσικής ομορφιάς εθνικό δρυμό του Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ονομάζεται "Big Bend: The Wild Frontier Of Texas" και είναι το δέκατο επεισόδιο της 39ης σεζόν της σειράς Nature του PBS. Σύνορα με το Μεξικό, άγρια δύση, ποταμός Ρίο Γκράντε, φαράγγια, αγρια φύση, αρκούδες, κροταλίες, φίδια και σκορπιοί. Οι Τεξανοί μουσικοί μπορώ να πω οτι αποδίδουν και ταιριάζουν τέλεια τους ήχους με τις εικόνες που παρουσιάζονται. Ένα γλυκό και ήρεμο post-rock που ακουμπάει ambient και slowcore ήχους και δέχεται τον ρόλο του ως υποστηρικτικό στις εικόνες.

Spotify 

Το ντεμπούτο, υπό το νέο όνομα, των πρώην Fucked And Bound τους βρίσκει να εξελίσσονται από όλες τις απόψεις. Σε 19 λεπτά, οι δώδεκα συνθέσεις ξεδιπλώνουν τις μοντέρνες hardcore αρετές τους. Το σχήμα από το Seattle περνάει από όλη το φάσμα που οριοθετείται ανάμεσα στους Napalm Death και τους Rolo Tomassi και πρώιμους Svalbard με χαρακτηριστική άνεση (και σε ταιριαστό label θα συμπληρώσω). Είναι crust χωρίς να μένει στα '90s, είναι σύγχρονο metallic hardcore δίχως να ξορκίζει τη μελωδία αλλά ούτε και να απαρνείται τα ‘00s. Διαθέτει εκλεπτυσμένη αισθητική και κυρίως ηχεί συνεκτικό και συμπαγές μεν, εμπνευσμένο δε. Διακατέχεται από τέτοια βιτριολική ενέργεια, ώστε να σκάει στις αισθήσεις ως μαύρο κύμα, τσιτωμένο και, με όχημα τα φωνητικά της Lisa Mungo να σε κερδίζει δίχως να πρέπει να σε εξαντλήσει πρώτα.

Bandcamp
Youtube

Δέκα χρόνια χρειάστηκαν για να επανέλθουν δισκογραφικά οι ιστορικοί Victory, μια περίοδος που πολλά άλλαξαν σε όλα τα επίπεδα. Από την άλλη, η μουσική των Γερμανών βετεράνων δύσκολα θα διαφοροποιούνταν στον εντέκατο κατά σειρά δίσκο τους, με το "Gods Of Tomorrow" να συνεχίζει στο ίδιο hard & heavy μονοπάτι των προκατόχων του. Accept και άγιος ο θεός, λοιπόν, με τους Victory να μην αποκλίνουν διόλου από το συγκεκριμένο ύφος, όντας αρκετά πιο κεφάτοι και με rock 'n' roll τσαγανό απ' ότι στο πρόσφατο παρελθόν τους κι έχοντας τον Herman Frank να «νομιμοποιεί» αυτήν τους την προσκόλληση. Μπάντες όπως οι Sinner ή οι μεταγενέστεροι Bullet έχουν χτίσει την καριέρα τους σε αυτό το μοτίβο, με τους Victory να κατέχουν κι αυτοί την τέχνη της αγνής heavy metal μανιέρας, όπως εκείνη καθορίστηκε (και) από τον Frank στο θρυλικό "Balls To The Wall".

Οι Häxkapell κυκλοφόρησαν πριν λίγες ημέρες μέσω της Nordvis το ολοκληρωμένο τους ντεμπούτο. Σε 41 λεπτά, το προσωπικό καλλιτεχνικό όχημα του Oraklet συνδυάζει παραδοσιακό σουηδικό black metal με ένα άρωμα folklore. Πολλά ιντερλούδια, χωρία και μελωδίες λοξοκοιτούν προς το παγανιστικό και φυσιολατρικό στοιχείο. Κατά ένα τρόπο, αυτή η προσέγγιση συνάδει άριστα με τη θεματική του δίσκου, ο οποίος επικεντρώνεται στο πολυσήμαντο της φωτίας. Το "Eldhymner" δεν πρωτοτυπεί ούτε στιγμή. Είναι όμως ιδιαίτερα σφιχτό και οι εξαίερετες ρυθμικές μεταβάσεις κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Παρά το γεγονός πως δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα στη folk πλευρά του, το ντεμπούτο των Σουηδών διαθέτει μια πρώιμη, εποχής 1994, αίγλη, η οποία, σε συνδυασμό με τη λεπτεπίλεπτη μα ευδιάκριτη αισθητική που εκπροσώπησαν φέτος και οι labelmates Bhleg και Jordfäst, το εμποτίζει σε μια πνευματική εμπειρία. Όσο το black metal συνεχίζει να παράγει δίσκους που μένουν πιστοί στο όραμα, η μανία για πρωτοτυπία μπορεί να μείνει στο περιθώριο. Κάθαρση.

Bandcamp
YouTube

Αυτό το σύμπτωμα που όποτε ακούμε vintage σκανδιναβικό ροκ και τρώμε τη γλώσσα μας, πώς λέγεται είπαμε; Μέχρι να εφεύρει κάποιος την ορολογία της μουσικής πάθησης που βιώνουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ας βρούμε το νήμα των Wooden Fields, που μεταξύ μας δεν είναι δα κρυμμένο.

Αν οι Siena Root είναι το πρώτο που ‘ρθει στο μυαλό ακούγοντας το "Read The Signs" έχεις πέσει μέσα κατά 33,333%. Αν παρ’ ελπίδα έρθουν και οι Witchcraft στην παρέα με το "Endless Time" έχεις στη διάθεσή σου κι άλλο 33,333%, οπότε σου απομένει άλλο τόσο προκειμένου να ολοκληρώσεις το αυτοσχέδιο παζλ.

Θα σου έβαζα το "Don't Be A Fool" αλλά θα κατηγορηθώ για παραπλάνηση κι απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων. Έχω όμως εμπιστοσύνη σε σένα πως θα απολαύσεις το κάθε δευτερόλεπτο του μικρού σε διάρκεια, είναι η αλήθεια, δίσκου και ειδικά το/τα solos του προαναφερθέντος. Σε μια άτυπη μονομαχία με τους λάτρεις των Eric Gales & Myles Kennedy, καλό θα είναι να πάρεις μαζί σου ετούτον εδώ τον πολιορκητικό κριό. Ναι καμάρι μου, εννοείται κι αυτόν.

Σε συνέχεια του ομώνυμου EP τους του 2018, του "PTSD" του 2017 και του "Shaped By The Landscape" του 2016, η αύρα και η επιθετικότητα των Bailer ήρθε η ώρα να επεκταθεί και έξω από την Ιρλανδία. Ο δίσκος γράφτηκε ζωντανά σε στούντιο και με τα τέσσερα μέλη ταυτόχρονα μαζί. Ειδική και ενδιαφέρουσα περίπτωση ηχογράφησης, ειδικά σε ένα κόσμο που πλέον όλα γίνονται μέσω υπολογιστών και κοπτοραπτικών διαδικασιών. Κάνουν ό,τι χρειάζεται, δείχνοντας πολύ εύκολα τη hardcore ταυτότητα τους. Τριάντα και έξι λεπτά αγριότητας. Μπορεί να είναι και παραπάνω από αρκετά για τέτοιου είδους κυκλοφορία. Δηλαδή κάποια τετράλεπτα κομμάτια δεν έχει κανένα νόημα να εκτείνονται σε τόσο μεγάλη διάρκεια, ειδικά εάν δεν υπάρχουν προχωρημένες αλλαγές και μεταστροφές σε ρυθμό και μουσικό είδος. Η ωμότητα που φαίνεται να είναι το ατού τους, ξεχειλίζει. Φίλοι των Sick of It All, Discharge, Norma Jean, Every Time I Die και Cancer Bats σίγουρα θα γουστάρουν. Ακατέργαστο πάθος και ένας δίσκος με εντελώς ελεύθερη, έως και χύμα, δομή.

Bandcamp

Στους Stone Deaf ομολογώ πως με τράβηξε το όνομα, αφού συνειρμικά το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το "Songs For The Deaf" των Queens Of The Stone Age. Και μάλλον αυτός ήταν ο στόχος της μπάντας από το LA. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως τo "Killers" είναι μια σπουδή στη δισκογραφία του Josh Homme. Η αρχή γίνεται με το καλημέρα και τα wannabe "You Think I Ain't Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire" και "One Inch Man", ""Cloven Hoof" "San Pedro Winter" αντιστοιχα, να πατάνε με πόδια και με χέρια στους Queens Of The Stone Age και τους Kyuss σε συνθετικό αλλά και ηχητικό επίπεδο.

Γενικώς, μια διάχυτη λατρεία στην desert rock σκηνή τη διακρίνεις. Ωστόσο, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι αυτοί εδώ οι τύποι έχουν ταλέντο (βλέπε "Tightrope"), ακόμα και αν οι επιρροές τους επικαλύπτουν ως επι το πλείστον την προσωπικότητα τους. Προσωπικά, προτιμώ κάποιες φορές μια καλή κόπια από μια απόπειρα πρωτοτυπίας που πέφτει στο κενό. Και το "Killers" αποτελεί ένα τέτοιο ευχάριστο άκουσμα, αλλά όχι κάτι παραπάνω από αυτό.

Bandcamp

Ερώτηση:
Τι έχεις όταν βάζεις στο πιάνο τον Chris Abrahams των The Necks, στην κιθάρα και τις φωνές τον Gareth Liddiard των The Drones και φυσικά των Tropical Fuck Storm και στα τύμπανα τον Jim White των Dirty Three και ιδιαίτερα γνωστό στην χώρα μας με το project του Xylouris White;

Απάντηση:
Λυρισμό, τέχνη, αυτοσχεδιασμό, avant-garde (στα πάντα) και πειραματικό θόρυβο σε κάθε του πτυχή. Αν ψάχναμε ένα είδος ή κάποιο ευφάνταστο παρακλάδι θα μπορούσαμε να το πούμε experimental-art-noise-jazz-blues rock . Αν θες την αλήθεια εδώ ακούς ένα τονικό πείραμα όσο και έναν διαλογισμό στον σύγχρονο παραλογισμό. Δύσκολο και μαγικό. Παράξενο και όμορφο. Τερατωδώς μαγευτικό όσο και κομψά αδέξιο.

Bandcamp

Οι Luo είναι ένα ντουέτο που έρχεται από το ηλιόλουστο Brighton και από το πρώτο groove καταλαβαίνεις ότι αυτή η μουσική δεν μπορεί παρά να προέρχεται από την κραταιά βρετανική jazz/electronica σκηνή. Τα φυσικά τύμπανα και τα εκπληκτικά synths διαμορφώνουν ένα φινετσάτο ηχητικό περιβάλλον που διεγείρει τη φαντασία και δεν θυσιάζει την οργανικότητα για τον φουτουρισμό. Σύντομα όμως διαισθάνεσαι ότι εδώ υπάρχει μια υποβόσκουσα progressive rock αισθητική και το πράγμα απογειώνεται, όταν δε σκάνε οι φυσικές δυναμικές των underground γνωστών μας Voronoi στο "Sanity Meter", η διαίσθηση γίνεται βεβαιότητα. Αυτό εδώ το EP είναι απλώς εξαιρετικό και οι Luo μοιάζουν να έχουν παγιδεύσει στα χέρια και το μυαλό τους κάτι από το μέλλον του προοδευτικού ήχου. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ξεκάθαρα στο επόμενο full length τους, για το οποίο ανυπομονούμε.

Bandcamp

Γνωρίσαμε τον Simon Bartholomew ως conductor του ακραίου αυτοσχεδιασμού των Kurushimi κι εδώ έχουμε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε στο προσωπικό του project. Το "Four" έρχεται από ένα εναλλακτικό σύμπαν στο οποίο το post/math rock είναι ακόμα βαθιά underground και δεν έχει ίχνος φορμαλισμού, παρά εξερευνά ακόμα τις ίδιες του τις δυνατότητες. Τα έγχορδα και τα πνευστά χαρίζουν απρόβλεπτες ενορχηστρώσεις σε συνθέσεις που δεν διαλέγουν τις εύκολες κιθαριστικές λύσεις. Αντίθετα, πειραματίζονται πάνω σε ατμόσφαιρες και διαθέσεις που είναι αρκετά πρωτότυπες και πρωτόγνωρες, με το lo-fi του όλου πράγματος να το κάνει να μοιάζει ακόμα πιο συγκινητικό και ακέραιο. Στο "Four" γίνονται πολλά θαυμάσια πράγματα, λείπουν μόνο τα μεγάλα μοτίβα, αυτά που σου γρατζουνάνε την ψυχή. Μία μπάντα με πολύ έντονη ηχητική σφραγίδα και πραγματικά ανεξάρτητο πνεύμα.

Bandcamp

Στον χώρο του ακραίου metal χωρούν πολλοί πειραματισμοί. Όταν όμως ο πειραματισμός σέβεται το παρελθόν και τις ρίζες, έρχονται αποτελέσματα καταπληκτικά. Ένα καλά κρυμμένο διαμάντι ακραίας, επιθετικής και σκοτεινής μουσικής είναι ο νέος δίσκος των Γάλλων. Είπα Γαλλία και δεν μπορώ να μην συνδέσω αυτούς εδώ με τους Deathspell Omega, Blut Aus Nord, Alcest και Murmuüre όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ηχητικά. Οι συνθέσεις είναι τ'εσσερις και όλες κοντά στο δεκάλεπτο σε διάρκεια. Ο βασικός συνθέτης είναι ένας και μπάσο, τύμπανα παίζονται από καλεσμένους μουσικούς. Τα εντυπωσιακά (και τα περισσότερα) σημεία είναι τα γρήγορα. Υπάρχουν βέβαια και παύσεις ή διαλείμματα με αργόσυρτα περάσματα και σωστές μελωδίες που δεν είναι καθόλου άσχημα. Το λες σίγουρα ακατέργαστο, αλλά δεν μπορείς να μην συμφωνήσεις ότι παραμένει και μελωδικό.

Bandcamp

Η μεγαλεπίβολη συνύπαρξη των Ivar Bjørnson και Einar Selvik (Wardruna) στα άλμπουμ "Skuggsja" (2016) και "Hugsjá" (2018) παραμένει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πειραματικές τροπές που πήρε η νορβηγική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Η απόφαση των δύο μουσικών, να επανέλθουν, επιτέλους, με ένα νέο EP ήταν μια κίνηση έκπληξη. Στα δύο κομμάτια που περιέχονται, οι καλλιτέχνες οδεύουν προς νέα μονοπάτια, όπου το Nordic folk των Wardruna εμπλέκεται εκ νέου με πιο μοντέρνες και προοδευτικές τεχνοτροπίες, αλλά όχι όσο ηλεκτρισμένα να υπονοούσε το παρελθόν τους. Στο ομότιτλο "Hardanger" που τιμά την πολυπολιτισμική κληρονομιά της περιοχής που λέγεται πως ήταν το σημείο εκκίνησης της σύγχρονης Νορβηγίας, η Lindy-Fay Hella συμπράττει με τους Grutle και Sandoy των Enslaved σε μια πολυφωνική και ιδιαίτερα εξωστρεφή σύνθεση, κτισμένη πάνω σε μια διακριτική ρυθμική ενορχήστρωση.

Όσον αφορά δε το "Heim til Ygdrassil", όλοι οι Enslaved, σε δευτερεύοντα πόστα και όχι με προβλέψιμο τρόπο, σιγοντάρουν το όραμα του Selvik να διασκευάσει το "Return To Ygdrassill" από το "Isa". Η σύνθεση, εκσυγχρονίζει την πολυποίκιλη άποψη που ανέδειξε το μεγαλειώδες "Kvitravn", αποτελώντας ευθεία σύνδεση με το παρελθόν του εν λόγω project. Με τον τρίτο δίσκο να αναμένεται, αυτό το EP δεν είναι εύκολο να προσπεραστεί. Η αισθητική και η άποψη των δύο μουσικών είναι τόσο θελκτική που η επανάληψη φέρει χαμόγελα, αλλά και ονειρικά ταξίδια σε κόσμους γήινους, αλλά μακρινούς.

Bandcamp

Είναι μόλις εικοσιπέντε λεπτά. Δεν είναι πολύ σε διάρκεια, αλλά παραείναι αρκετό. Ο λόγος; Αυτή η πολύπλοκη, τεχνική και ταυτόχρονα επιθετική και σκληρή μουσική απόδοση της μπάντας, όσο και η άρρυθμη και υπερφευγάτη προσέγγισή τους, καθιστούν το άκουσμα σχετικά δύσκολο. Μπάσο που πατάει γερά, (μπάσο) κλαρινέτο που κρατάει τη ραχοκοκαλιά κάθε σύνθεσης, κιθάρα με ασυνήθιστα riffs και τύμπανα παλαβά. Δεν ξέρω πως να το πω. Αυτό το σαν ελεύθερη jazz αλλά τελικά mathcore τους που μπορεί να το πεις και prog metal, αλλά καλύτερα θα το έλεγες μια avant-garde αρκετά brutal σκληρή μουσική, δεν έχει ακριβή περιγραφή. Οι πέντε συνθέσεις πάντως σκοτώνουν. Είναι κάτι διαφορετικό. Κάνουν εντύπωση. Προσφέρουν μια εξαιρετική και γρήγορη ακρόαση.

Bandcamp

Με μέλη από συγκροτήματα όπως οι Oceans Of Slumber, Insect Warfare, Venomous Maximus κλπ., οι Τεξανοί Necrofier τράβηξαν αμέσως τα βλέμματα. Το, διάρκειας 34 λεπτών ντεμπούτο τους, τους βρίσκει να ξεδιπλώνουν την αγάπη τους προς το φουριόζικο μελωδικό black metal. Κινούμενοι υπερβολικά κοντά προς μια σουηδικής κοπής, με γενναίες δόσεις από Immortal, άποψη περί μελωδίας, ηχούν ιδιαίτερα κοντά σε μπάντες όπως οι Watain (εξώφυλλο - αναφορά σε "Lawless Darkness"), Uada, Cloak, Dissection, κλπ. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως ενσωματώνουν μια ύπουλη Goatwhore-ική οπτική περί μανιώδους ρυθμικότητας βγαλμένης από νοτιοαμερικανικούς βάλτους, η οποία προσδίδει ταυτότητα στο άλμπουμ. Με μικρές μα καίριες εναλλαγές ταχυτήτων, χάριν δραματικότητας, το "Prophecies Of Eternal Darkness" είναι ένα άλμπουμ για τους λάτρεις αυτής της άποψης, καθώς παραδίδει, εντός των ορίων του, τα μέγιστα. Η συνέχεια αναμένεται με ενδιαφέρον.

Bandcamp
Youtube

O Sundin παραμένει ιδιαίτερα δραστήριος μετά την έξοδό του από τους Dark Tranquillity και μέσα στο 2021 κυκλοφορεί ένα ακόμα EP με το προσωπικό του project τους Mitochondrial Sun. Ενώ το ντεμπούτο του ήταν πιο οργανικό και ηλεκτρονικό, στο "Sju Pulsarer" άγγιξε μέχρι και το black metal, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει όρια στον τρόπο που επιλέγει να εκφραστεί.

Στο νέο του EP, ο Niklas Sundin επιστρέφει στο πιο ορχηστρικό και κινηματογραφικό ύφος, διαγράφοντας ένα δυστοπικό περιβάλλον μέσα από τις απόκοσμες μελωδίες του. Το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι κυρίαρχο, ο μινιμαλισμός επικρατεί αλλά κατά τόπους κάνει την εμφάνισή του και το industrial συστατικό. Από τις έξι συνθέσεις, οι οποίες λειτουργούν κυρίως ως μουσικό χαλί, ξεφεύγει το "Beams Of Light Through Glass" ως εκείνη η οποία δεν σου επιτρέπει να αποσπαστείς καθ’ όλη την διάρκεια της, κυρίως λόγω της παρουσίας των κλασικών εγχόρδων.

Bandcamp

Το συγκεκριμένο όνομα φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις στους φίλους του επικού ήχου. Υπεύθυνος γι' αυτό, ο πρώτος τους δίσκος ("Vengeance") το 2008. Οι μεγάλες αγάπες και οι αδυναμίες δεν κρύβονται και ο Walter "Crom" Grosse ουδέποτε απαρνήθηκε την επιρροή του Quorthon στα έργα του. Και μετά ήρθε ο μαρασμός. Δύο full length που όχι μόνο δεν στάθηκαν αντάξια του ντεμπούτου, αλλά οδήγησαν την μπάντα στην αφάνεια. Κάπως έτσι, τα νέα για το φετινό ΕΡ των δύο νέων συνθέσεων, της μιας ακουστικής επανεκτέλεσης και των δύο διασκευών, ήχησαν υπό τους χτύπους της «καμπάνας» της απάθειας. Η οποία συνέχισε να χτυπά με τον ίδιο τρόπο, παρά τις προσπάθειες της μπάντας να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος. Μέτριες, με τις στιγμές τους, οι νέες συνθέσεις και το τρικ των διασκευών σχεδόν πέφτει στο κενό. Προτιμώ την Jennifer Lawrence στο "The Hanging Tree" και παρόλο που δεν είμαστε σύμφωνοι με αξιώματα και «απόλυτες» αλήθειες, το "Song To Hall Up High" καλό είναι να μείνει στην οικογένεια. Άντε και στη Myrkur.