Ανασκόπηση 2015: Classic Rock
Μία ανακεφαλαίωση στον ήχο του κλασικού rock κατά την χρονιά που πέρασε
Για άλλη μια χρονιά, μιλάμε για τα παλιά και τα καινούργια που πατάνε πάνω τους. Για άλλη μια χρονιά ξεχωρίζουμε τα καλά από τα μέτρια. Θυμόμαστε τι συνέβη μέσα στο 2015, το οποίο βρήκε νικητές τα νιάτα, τα οποία εντυπωσίασαν και πάλι.
Πέρα από τις επανενώσεις, τις αποχωρήσεις από τα πράγματα και τους θανάτους αγαπημένων μας καλλιτεχνών, εδώ θα διαβάσετε ποιοι βγάζουν το καλό το rock and roll σήμερα καθώς και τις συναυλίες που μας έμειναν από τη χρονιά που πέρασε.
♦ Stairway to (a new) heaven ♦
1. Old Man's Will - "Hard Times - Troubled Man": Η υπέροχη αθωότητα του hard rock που δεν λέει να ξεμπλουζίσει κέρδισε τον άτυπο ετήσιο διαγωνισμό μεταξύ των συντακτών μας για την retro κυκλοφορία της χρονιάς.
2. Blackberry Smoke - "Holding All The Roses": Με την ζυγαριά να γέρνει περισσότερο στο rock παρά στη country, οι Blackberry Smoke συνεχίζουν να ηγούνται του σύγχρονου southern rock κάνοντας περήφανους και εμάς στο Rocking αλλά και τους «πατέρες» Lynyrd Skynyrd.
3. The Sheepdogs - "Future Nostalgia": Με καταπληκτικές μεταβάσεις από το στυλ των Lynyrd Skynyrd σε αυτό των Black Keys και από εκεί σε Crosby Stills & Nash αλλά και Bachman Turner Overdrive, οι Καναδοί Sheepdogs ενθουσιάζουν κλασικοροκάδες και hipsters.
4. Mondo Drag - "Mondo Drag": Σε μια ακόμη χρονιά που προσέφερε αρκετό ποιοτικό '60s / '70s rock, το heavy psych των Mondo Drag ξεχωρίζει και καπαρώνει μια θέση στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
5. Fuzz - "II": Eπαναφέρουν απενοχοποιημένα μουσικές -heavy psych, Black Sabbath και Blue Cheer- που στους μοδάτους τους χώρους θεωρούνται παρωχημένες.
♦ First cut is the deepest ♦
1. Ryley Walker - "Primrose Green": Ο τραγουδιστής από το Σικάγο ενσωματώνει όλους τους, καταραμένους ή μη, folk rock ήρωες που αποτελούν ακόμα τους φωτεινούς φάρους της μουσικής αυτής. Ο Tim Buckley, ο Nick Drake και ο John Martyn κάνουν όλοι την εμφάνισή τους ως πνευματικοί γονείς του.
2. Nathaniel Rateliff And The Night Sweats - "Nathaniel Rateliff And The Night Sweats": O folk τραγουδοποιός αποφασίζει – με καινούργιο συγκρότημα - να μπολιάσει τις soul ρίζες και καταβολές του με την americana του και κάνει τους πάντες να χορεύουν στον ρυθμό του.
3. 1886 - "Before The Fog Covers The Mount": Οι Καταλανοί κυκλοφόρησαν φέτος ένα ντεμπούτο που έχει πάνω του την υγρασία της συμπυκνωμένης ψυχεδέλειας. Πολύ fuzz και ένα σύνολο ταξιδιάρικων συνθέσεων που συνιστούν ένα μεγάλο τριπάρισμα.
4. Jessica's Theme Band - "Matter Of Time": Mια συνταγή από έλληνες μάγειρες που συνδυάζει την μεγαλοπρέπεια των θρυλικών Allman Brothers Band, την ερωτική διάθεση των Little Feat και Doobie Brothers απέναντι στη μαύρη μουσική (βλέπε soul & funky) και τις καλογυαλισμένες rock παραγωγές.
5. Robert Jon & The Wreck - "Glory Bound": Πολύ καλό southern rock από τη νότια πλευρά της California. Ένα συγκρότημα δουλευταράδων και με προοπτική για ακόμα καλύτερα πράγματα.
♦ Rock (and Blues and Folk) Of Ages ♦
1. Warren Haynes - "Ashes & Dust": Το roots rock του πρώην κιθαρίστα των Allman Brothers αποδεικνύεται αντίστοιχα ποιοτικό με το southern rock του και ό,τι άλλο έχει δοκιμάσει κατά καιρούς.
2. Mark Knopfler: - "Tracker": Aπό το 2000 και όσο περνάει ο καιρός, όχι μόνο δημιουργεί όλο και πιο συχνά πολύ καλές δουλειές, αλλά δείχνει να βρίσκει και ένα νέο προσωπικό στυλ που να μην απορρίπτει το παρελθόν του με τους Dire Straits αλλά και να μην μένει προσκολλημένο εκεί.
3. Buddy Guy - "Born To Play Guitar": Για να εντυπωσιαστεί κανείς από το "Born To Play Guitar", θα πρέπει να είναι ο πρώτος δίσκος του Buddy Guy που ακούει. Για να τον απολαύσει όμως αρκεί να είναι φίλος της καλής blues μουσικής.
4. Gary Clark Jr. - "The Story Of Sonny Boy Slim" Αυτό που κάνει ο Gary Clark Jr. είναι ότι δημιουργεί τον χαμένο κρίκο της συνέχειας της «μαύρης» μουσικής. Έτσι μπορεί να επαναφέρει τα blues με τον Δούρειο Ίππο του ξανά στο mainstream μουσικό προσκήνιο.
5. Seasick Steve - "Sonic Soul Surfer": Έχει ειπωθεί πως οι λευκοί δεν μπορούν να παίξουν blues γιατί δεν τα έχουν ζήσει. Ο Seasick και τα έχει ζήσει και τα νιώθει. Δεν χρειάζεται πάνω από μια χορδή στην κιθάρα του για μας τα «πει».
♦ Highway to hell ♦
1. Bob Dylan - "Shadows In The Night": Ένα άλμπουμ κατάλληλο μόνο για τα περιοδικά που έχουν συνηθίσει να αποθεώνουν τον Dylan χωρίς λόγο και θα το έκαναν ακόμα και αν κυκλοφορούσε δίσκο με ποντιακά ανέκδοτα.
2. Neil Young - "The Monsanto Years": Τα μεγάλα riff, τα ταξιδιάρικα τραγούδια, οι μυστήριοι στίχοι και οι ευαίσθητες μπαλάντες έκαναν μεν τον Young αυτό που είναι, ωστόσο ο τελευταίος δίσκος δεν περιέχει "Hey Hey, My My", "Cortez The Killer", "Like A Hurricane" και "Heart Of Gold" αλλά απομιμήσεις τους.
3. Blackmore's Night - "All Our Yesterdays": Είναι τυχαίο που τώρα αποφάσισε ο Richie να επισκεφθεί το rock παρελθόν του;
4. Steve Hackett - "Wolflight": Αρχικά αναφερόμενο ως ένα δημιούργημα του πρώην μέλους των Genesis που έχει σκοπό να σπάσει τα δεσμά των μουσικών ειδών και να ανοίξει νέους ορίζοντες, δυστυχώς καταλήγει τις περισσότερες φορές κιτς.
5. Mick Abrahams - "Revived": Μια δουλειά από τον πρώτο κιθαρίστα των Jethro Tull που θυμίζει μάζωξη παππούδων στα ΚΑΠΗ και στην καλύτερη περίπτωση θα την περιγράφαμε ως μια blues rock κυκλοφορία του σωρού.
♦ A bigger bang ♦
1. Οι Guns N' Roses κατά πάσα πιθανότητα επανενώνονται για μια σειρά συναυλιών. Αναμένουμε την τελική σύνθεση των μελών και μαζεύουμε λεφτά στον κουμπαρά.
2. O Ritchie Blackmore ανακοινώνει πως θα παίξει ξανά rock και συγκεντρώνει μια ομάδα όχι τόσο γνωστών μουσικών για να αποδώσει τα τραγούδια που συν-έγραψε με τους Deep Purple και τους Rainbow. Αγωνιούμε και εμείς για το αποτέλεσμα στη μάχη μεταξύ της νοσταλγίας και της αρθρίτιδας.
3. Οι Deep Purple μπαίνουν τελικά -και δίκαια- στο Rock And Roll Hall Of Fame. Να ησυχάσουμε και εμείς στο Rocking και όλοι οι υπόλοιποι με αυτή την ιστορία. Πάμε να βρούμε την επόμενη αδικία για να γκρινιάζουμε.
4. Ο David Bowie ανακοίνωσε πως επιστρέφει με νέο -και παράξενο- άλμπουμ. Αναμένουμε να ακούσουμε κάτι που θα μας εντυπωσιάσει, πέρα από το μυστήριο πρώτο single.
5. Οι Black Sabbath δίνουν τέλος στην πορεία τους μετά από μια τελευταία περιοδεία το 2016, όπως μας ανακοίνωσαν πριν λίγους μήνες. Αυτούς τους προλάβαμε τουλάχιστον.
♦ So sad / Ένα αντίο ♦
1. B.B. King: O μεγαλύτερος πρεσβευτής των blues έφυγε από την ζωή στα 89 του χρόνια. Η παρακαταθήκη του στη rock μουσική είναι τεράστια ενώ τα blues χάνουν το μεγαλύτερό τους αστέρι.
2. Lemmy (Motorhead): Το rock and roll όργιο κράτησε 70 χρόνια για τον Ian Fraser Kilmister ο οποίος νικήθηκε τελικά από μια επιθετική μορφή καρκίνου. Θα θυμόμαστε πάντα τις στιγμές με τις οποίες συνδέθηκε η ζωή μας με τη μουσική του.
3. Chris Squire (Yes): Το μοναδικό σταθερό μέλος των Yes σε όλη την πορεία τους έφυγε από τη ζωή στα 67 του χρόνια. Το παίξιμό του στο μπάσο θα μείνει πάντα χαραγμένο στο μυαλό των οπαδών του progressive rock.
4. Bob Burns (Lynyrd Skynyrd): O πρώτος ντράμερ που ηχογράφησε με τους Lynyrd Skynyrd σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα αλλά πρόλαβε να αφήσει πίσω του το παίξιμο στα δύο πρώτα άλμπουμ των νότιων θρύλων.
5. Ben E. King: Ο τραγουδιστής των Drifters θα μείνει κυρίως στην ιστορία για το αγαπημένο, διαχρονικό και πολυδιασκευασμένο "Stand By Me".
♦ Live & Dangerous ♦
1. Blues Pills (Θεσσαλονίκη & Αθήνα): Σας τους παρουσιάσαμε το 2012, και αναδείξαμε το πρώτο τους άλμπουμ ως το καλύτερο του 2014. Κάπως έτσι ήρθαν και χώρα μας νωρίς για να τους δούμε στα ντουζένια τους, να ερωτευθούμε ξανά την φωνή της Larsson και να παραπονεθούμε που δεν κράτησε λίγο περισσότερο.
2. Beth Hart: Ήρθε πάνω στα capital controls αλλά όσοι αψήφησαν ψυχολογια και ψιλόβροχο απόλαυσαν την φωνάρα της και την παρουσία τους στη Τεχνόπολη. Κερασάκι στην τούρτα το ηλεκτρισμένο "Whole Lotta Love".
3. Γιάννης Σπάθας, Άκης Τουρκογιώργης & The Blue Airways: Όλοι σκέφτονταν Socrates όταν κατηφόριζαν προς το Κύτταρο. Και απόλαυσαν ό,τι πιο κοντινό στο θρυλικό συγκρότημα. Ο Γιάννης Σπάθας συνδέει την ελληνική παράδοση με τον Hendrix και το "Mountains" δεν θα μπορούσε παρά να συγκινήσει τους πάντες. Άξιος συμπαραστάτης ο πιο κοντά σε Knopfler και Clapton Άκης Τουρκογιώργης.
4. The Stranglers: Το ιστορικό συγκρότημα προσέφερε μια χορταστική και απολαυστική εμπειρία στους οπαδούς του.
5. Goat: Η ψυχεδέλεια των Goat έκανε τους πάντες να χορεύουν σε μια αξέχαστη ονειρώδη βραδιά.