Intronaut, Tardive Dyskinesia, Since (Time) @ AN Club, 02/12/07

Το να δεις live μία μπάντα που τώρα αρχίζει να παίρνει «τα πάνω της» (αυτό το ρημάδι το “Void” με είχε στοιχειώσει πέρσι) είναι κάτι ανέλπιστο αν αναλογιστούμε τα ελληνικά δεδομένα. Τα γκρουπ τύπου Intronaut δεν είναι δα και ιδιαίτερα «mainstream» κι αυτό μείωνε ακόμα περισσότερο τις όποιες πιθανότητες να μας επισκεφθούν οι ίδιοι, ή κάποιος συναφής εκπρόσωπος της παρούσας αμερικανικής σκηνής. Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και πλέον όλο και περισσότερα μικρά ονόματα κάνουν στάση στο περίφημο L.A. (Λεκανοπέδιο Αττικής).

Παρ' όλα αυτά, θα ήθελα να αρχίσω το report με μία παρένθεση. Όταν φτάσαμε στο χώρο κατά τις 21:00 είδαμε το σύνηθες φαινόμενο που βλέπουμε σε live τέτοιου τύπου, ότι δηλαδή έπρεπε να έρθει η ώρα που θα βγει το πρώτο support για να μαζευτούν τελικά 80-90 άτομα. Αν συνυπολογίσουμε το εισιτήριο της τάξης των 15 ευρώ, η προσέλευση ήταν μάλλον τραγική. Δίχως να θέλω να θίξω κάποιον, μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε τι ζητάμε ως κοινό, επειδή δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει τι ακούσματα έχουμε (γενικά μιλώντας). Όταν οι Helloween με τους Gamma Ray έχουν πάνω από 2000 άτομα και «φρέσκιες» μπάντες τύπου Intronaut, Ensiferum και αρκετές ακόμα (ανεξαιρέτου «μεταλλικού» ύφους - απλά ανέφερα δύο πρόσφατα παραδείγματα) μαζεύουν 100 με το ζόρι, αυτό μάλλον δείχνει ότι δε «θέλουμε κάτι νέο να έρθει» αλλά «κάτι συγκεκριμένο που εμείς προσωπικά γουστάρουμε να δούμε». Οπότε, άλλο το προσωπικό γούστο και άλλο το «δεν έρχεται κάτι φρέσκο» που επί αρκετά χρόνια ακούγεται στους «μεταλλικούς» κύκλους. Στην περίπτωσή μας βέβαια, δεν αναμενόταν και καμιά κοσμοσυρροή. Απλά βρήκα την ευκαιρία να τονίσω ότι το ευρύ κοινό δεν τιμά τα μικρά events, ενώ παράλληλα μία μερίδα του παραπονιέται σχετικά με το θέμα, και μάλιστα άδικα. Από τη στιγμή που ο διοργανωτής «μπαίνει μέσα» σε πολλά μικρά events, μην περιμένετε να παίρνει ιδιαίτερα πολλά ρίσκα για μεγάλα ονόματα. Ο καθένας μας στη θέση του δε θα το έκανε. Από 'κει και πέρα, καταναλωτές είμαστε, και οι ίδιοι επιλέγουμε που θα δώσουμε τον οβολό μας...

Επιστρέφουμε λοιπόν στο θέμα μας και πάμε στο πρώτο γκρουπ της βραδιάς, τους Since (Time). Το ύφος τους μπορεί να χαρακτηριστεί ως post rock με «μεταλλικές» βάσεις, κάτι που τελικά δεν κολλούσε στο κλίμα της βραδιάς. Στάθηκαν άτυχοι, μιας και όταν έκλεισαν ως support act, ταίριαζαν πιο πολύ στο όλο ύφος επειδή στο αρχικό billing συμπεριλαμβάνονταν και οι Mouth Of The Architect. Παρ' όλα αυτά, η αλλαγή βασικού μέλους και παρολίγο διάλυση των Mouth... επέφερε μία ανακατάταξη των πραγμάτων στην περιοδεία και τους Since (Time) να παίζουν μπροστά σε ένα «ξένο», για τα δεδομένα του ύφους τους, κοινό. Για να λέμε όμως και του λόγου το αληθές, τα κομμάτια τους και ωραία θέματα έχουν, και πολύ καλά τα απέδωσαν επί σκηνής. Το μόνο που θα χαρακτήριζα αρνητικό είναι η απίστευτα «στατική» σκηνική τους παρουσία. Δηλαδή, τα κομμάτια έχουν τις κατάλληλες δομές για να «χώνουν» κι αυτοί λίγο, αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν δουλέψει ιδιαίτερα πάνω στο αντικείμενο. Τα εύσημα πάντως όσον αφορά το μουσικό αλλά και εκτελεστικό τομέα τα παίρνουν και εύκολα μάλιστα. Αναμένουμε λοιπόν να τους ξαναδούμε υπό καλύτερες συνθήκες και με κάτι πιο συναφές του ύφους τους...

Η δεύτερη μπάντα της βραδιάς έμελλε να είναι οι Tardive Dyskinesia. Άξιοι εκπρόσωποι της ελληνικής σκηνής, τα «έσπασαν όμορφα» όπως κι εξ' άλλου αναμενόταν. Το μουσικό τους ύφος (για όσους δε γνωρίζουν) είναι παρεμφερές με μπάντες τύπου Meshuggah, κάτι που φέρει αυστηρές απαιτήσεις στον live τομέα. Όσο λοιπόν περνά ο καιρός, το line-up τους μου φαίνεται ολοένα και πιο «δεμένο», με το παίξιμο να παραμένει τόσο άρτιο, όσο και «τσαμπουκαλεμένο». Έτσι ήταν και η παρουσία τους στο συγκεκριμένο live, αν και αρχικά το 'χαν πάρει λίγο στο χαβαλέ. Συγκεκριμένα, οι δύο κιθάρες «έχωναν» «panteroriffακια», ενώ «πείραζαν» φιλικά τον μπασίστα (καλά κάνανε δηλαδή, «εμείς κι εμείς» ήμασταν στο χώρο). Τους πήρε 3 λεπτά να αρχίσουν και να μας «κολλήσουν» μονομιάς (στον τοίχο), κρατώντας μέχρι το τέλος τον «in your face» χαρακτήρα τους που γουστάρουμε. Τα νέα κομμάτια που παρουσίασαν δεν ήταν άσχημα (αναμένουμε το επόμενο full length) και γενικά περάσαμε όλοι όμορφα κι ωραία. Να ξαναπαίξουνε, να ξαναπάμε.

Για κλείσιμο, λοιπόν, περνάμε στους Intronaut, οι οποίοι ως σωστοί επαγγελματίες στάθηκαν άξιοι των περιστάσεων. Ο συνδυασμός «δεινοί εκτελεστές & cool άτομα» ήταν αυτό που χρειαζόταν για να κλείσει όμορφα η βραδιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι μας ευχαριστούσαν στα ελληνικά, διαβάζοντας μερικές λέξεις γραμμένες σε ένα κομμάτι χαρτί, ενώ δεν έλειψαν και οι αποδεκτές «παραγγελιές»! Βλέπετε, έκλεισαν εκτός προγράμματος με το “Nostalgic Echo”, το οποίο και ζητούσε διακαώς ένας εκ των παρευρισκομένων. Όσον αφορά το «περιεχόμενο» της εμφάνισης, η διάρκεια του set ήταν γύρω στα 45 λεπτά, με επιλογές κυρίως από το full length τους (βλ. “A Monolithic Vulgarity”, “Gleamer”, Nostalgic Echo”), δίχως να παραλειφθούν οι αναφορές στο φετινό τους ep (βλ. η εκτέλεση-έπος του “Whittler Of Fortune”). Τέλος, περί του εκτελεστικού τομέα, όλοι ήσαν άψογοι και ειδικά αυτός ο Danny Walker πρέπει μαζί με τις μπαγκέτες να κουβαλά και ένα ζευγάρι κάλτσες! Το drumming του ήταν πραγματικά άψογο! Ορισμένοι θα τον θυμάστε πιστεύω από τη θητεία του στους Uphill Battle, όπου και εκεί έσπερνε τον πανικό...

Γενικά καλά περάσαμε, το κλίμα ήταν ευχάριστο, αλλά... ναι, κάπου εδώ μπαίνει το «αλλά». Τα τεχνικά «jazz-ο-death» μέρη των Intronaut σίγουρα δεν ενδείκνυνται για καταστάσεις τύπου «ΑN», και επόμενο ήταν η τύχη να μην είναι με το μέρος τους. Τα μπάσα ήταν πολύ ψηλά, κάτι που προκαλούσε τρελή βαβούρα στον ήχο, αλλά και ανάμεικτα συναισθήματα στον γράφοντα. Από τη μία το να βλέπεις live μία μπάντα που γουστάρεις και σίγουρα δεν περίμενες να δεις (σύντομα κιόλας) στη χώρα σου είναι κάτι που σε γεμίζει χαρά για το παρόν και ελπίδα για το μέλλον. Από την άλλη βέβαια, είναι πραγματικά κρίμα οι δυνάμεις της μοίρας και του ηχολήπτη να σου μειώνουν αυτή ακριβώς την ευχαρίστηση.

Κάτι επίσης άξιο αναφοράς είναι το ότι εκτός από ανάμεικτα, τα συναισθήματα ήσαν και ανομοιογενή όσον αφορά το κοινό. Π.χ., εμένα προσωπικά μου άρεσε αρκετά η όλη φάση, άλλοι πάλι γούσταραν περισσότερο, ενώ υπήρχαν και αρκετοί που έφυγαν γκρινιάζοντας (δικαίως) από το χώρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, άπαξ και η μπάντα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, μετράνε οι προσδοκίες, το γούστο και οι απαιτήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως ήταν ένα καλό live, αλλά μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Μακάρι να τους ξαναδούμε σε καλύτερες συνθήκες. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο (;), αναμένουμε μία νέα full length δουλειά τους και ελπίζουμε σε περισσότερες στιγμές συγκίνησης στο μέλλον. Εύγε και εις το επανιδείν!