Dirty Three

Οι περισσότεροι γνωρίζετε ή έχετε ακουστά τον βιολιστή Warren Ellis. Αν όχι, τότε να σας πληροφορήσω ότι έχουμε να κάνουμε με την τεράστια φυσιογνωμία που «ζωγραφίζει» στο πλευρό του Nick Cave χρόνια τώρα σε Bad Seeds και Grinderman. Η μπάντα από την Μελβούρνη πέραν του «βουκολικού» Warren, απαρτίζεται από άλλα δυο άτομα, τους Mick Turner και Jim White. Χρόνια είχαν να κυκλοφορήσουν κάτι. Περίπου εφτά χρόνια απραξίας κλείνουν το κύκλο τους με μια δουλειά που ήρθε αθόρυβα, θα συγκινήσει λίγους, αλλά προσπαθεί να ταράξει τα νερά με έξυπνες συνθέσεις και πειραματική διάθεση.

Η μουσική διακρίνεται από την απλότητά της στις μελωδικές γραμμές και συνάμα την τεράστια πολυπλοκότητα στους θορύβους που την εμπλουτίζουν. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ξεκάθαρα με έναν τίτλο ή ένα παρακλάδι μουσικού είδους καθώς στηρίζεται κυρίως στην ελεύθερη διάθεση και τις free-jazz επιρροές. Είναι οργανικό και πολλοί έτσι απροκάλυπτα θα το χαρακτηρίσουν post-rock. Δεν σημαίνει ότι κάθε instrumental δημιουργία από την απαρχή των Mogwai είναι post-rock. Υπάρχουν και κάποια όρια. Σε κάποια σημεία μπορεί να φέρνει στο μυαλό περάσματα των Do Make Say Think, δεν αντιλέγω, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με jazz μελωδίες μπολιασμένες με απίστευτα θορυβώδη rock περάσματα που βρομίζουν την ατμόσφαιρα και παράγουν ένα noise rock αποτέλεσμα εντελώς ξεχαρβαλωμένο και άρρυθμο.

Δύσκολα ο δίσκος θα έχει καθολική αποδοχή και προβλέπω διαφορετικές απόψεις από κάθε ακροατή, ανάλογα τη διάθεση που έχει τη στιγμή που ακούει τις συνθέσεις. Είναι μια δημιουργία για όλες τις ώρες της ημέρας και μπορεί να προσαρμοστεί ανάλογα με τις επιθυμίες μας. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με παρόμοιες πρόσφατες κυκλοφορίες και αν χρειαστεί να το προτείνω σε κάποιους, αυτοί θα ήταν φίλοι των Low, Grinderman, A Silver Mt Zion, Grails, Harvestman, Master Musicians Of Bukkake, Six Organs Of Admittance, CocoRosie και Panda Bear.

Αυτοσχεδιασμός στα καλυτέρα του.