Xylouris White

Οι Γιώργος Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) και Jim White (Dirty Three) κυκλοφορούν σταθερά ανά δύο χρόνια καινούργιο δίσκο. Το "Goats" του 2014 και το "Black Peak" του 2016 ένωσαν άριστα τις διαφορετικές καταβολές τους, εξερευνώντας νέους ορίζοντες μιας γνήσιας μουσικής που κατέληξε σε ένα μοντέρνο, πειραματικό και αρκετά ψυχεδελικό folk.

Φέτος εντοπίζουμε εκ νέου τα στοιχεία του αυτοσχεδιασμού και του πειραματικού folk rock, αλλά το βασικό γνώρισμα είναι η κρητική μουσική, που ακούγεται περισσότερο ξέχωρη και ανεξάρτητη από παλιά και κατέχει τον περισσότερο χρόνο σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις. Φυσικά και δεν ακούγεται με την κλασική της μορφή, αλλά παρουσιάζεται πιο σύγχρονη επηρεασμένη από πειραματισμούς και ξεφεύγει λίγο από την συμβατική της μορφή κυρίως με αλλαγές σε ρυθμούς, όργανα και δομή. Αυτή είναι η βασική διαφορά του νέου τους δίσκου σε σχέση με ότι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Επιπλέον το τραγούδι στα ελληνικά, αν σκεφτείς ότι στον πρώτο τους δίσκο άκουγες στίχους μόνο σε ένα κομμάτι, εδώ είναι έντονο καθώς υπάρχει σχεδόν παντού.

Το ξεκίνημα με το "In Media Res" είναι μια όμορφη και αρκετά ατμοσφαιρική εισαγωγή η οποία ουσιαστικά ζεσταίνει το λαούτο και τα κρουστά. Το πρώτο κανονικό κομμάτι όμως "Only Love" ξεφεύγει για τα καλά. Αν δεις και το video θα παλαβώσεις. Χρωματιστά φωνητικά, στα ελληνικά, που ακολουθούνται από χορευτικό ρυθμό στα τύμπανα και μια τρελή ψυχεδέλεια στο σύνολο. Το επόμενο "Motorcycle Kondilies" θα ξενίσει αρκετά όσους δεν έχουν καμία επαφή με τα κρητικά. Διατηρεί παραδοσιακές φόρμες, έχει φανταστικό λαούτο και πολύ βαθιά φωνητικά. Φαντάζομαι τους ξένους ακροατές που δεν ομιλούν την ελληνική θα τους ξενίσει ακόμα περισσότερο. Όχι ότι δεν υπάρχουν αρκετές άγνωστες λέξεις σε όσους δεν έχουν επίσης επαφή με τους ιδιωματισμούς της Κρήτης. Παρακάτω οι ρυθμοί πέφτουν. Το "Spuds Garden" επιβραδύνει αλλά προβάλει πολύ όμορφα τον πλούτο και το εύρος της φωνής του Ξυλούρη. Στα επόμενα, "Daphne" και "Achilles Heel" θα υπνωτιστείς και θα έρθεις αντιμέτωπος με αρκετά στενάχωρα και μελαγχολικά συναισθήματα. Αρκετά σκοτεινά και γκρίζα και τα δύο. Σε ακόμα πιο μαύρο φόντο το "Woman From Anogeia" κλαίει για τα καλά. Παρακάτω, πλησιάζοντας στο τέλος, το "Call Αnd Response" αποδίδει μια φτωχή και μίνιμαλ, αλλά τόσο ενδιαφέρουσα μουσική μάχη πειραματικού λαούτου και όσο πιο Dirty Three τύμπανων μπορείς να θυμηθείς. Το τέλος είναι χαλαρό. Το "Lullaby", όνομα και πράμα, είναι ένα νανούρισμα. Στέκεται κυρίως στην ήρεμη χροιά της φωνής.

Πολλά κομμάτια-σημεία του δίσκου θα μπορούσες να τα βρεις σε οποιοδήποτε δίσκο κρητικής παραδοσιακής μουσικής. Ο δίσκος είναι πιο ελληνικός από τους προκατόχους του. Φυσικά και έχουν όλα μια μοντέρνα αισθητική και περισσότερο πειραματική ενορχήστρωση, αλλά δεν παύουν να προωθούν κατά βάση την μουσική παράδοση του νησιού. Αυτό που διακρίνεις και τελικά θαυμάζεις εδώ είναι οι φανταστικές δεξιότητες των δύο συνοδοιπόρων. Δεν θα είναι προσιτό σε φίλους ethnic και world μουσικών όσο τα προηγούμενα τους, αλλά θα κεντρίσει το ενδιαφέρον για τους πειραματισμούς και την προοδευτικότητα του.

Spotify