Skuggsja

Η λογική 1+1=2 (ποιοτικά) σπανίως ισχύει σε supergroup ή συνεργασίες. Προσωπική άποψη, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Το ότι επέλεξαν να πάρουν το ρίσκο δύο κεντρικά στελέχη των Enslaved και Wardruna, ωστόσο, με χαροποιεί. Με τον δίσκο αναφέρονται γενικότερα στη νορβηγική μουσική κουλτούρα, κάτι το οποίο γίνεται ακόμα πιο εμφανές στην πορεία.

Η αλήθεια είναι πως από τα δύο ονόματα που συνεργάζονται, μόνο ο Selvik (Wardruna) με συγκινεί ιδιαίτερα πλέον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε τι εστί Enslaved. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γράψω γι' αυτόν τον δίσκο χωρίς να αναφερθώ στις σχετικά πρόσφατες δουλειές που παρέδωσαν οι δύο δημιουργοί του, και αναπόφευκτα θα σταθώ περισσότερο στο ντεμπούτο των Wardruna. Για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, οριακά μια ιεροτελεστία, και αυτό το χρεώνω και στην πρωτότυπη αντίληψη περί τέχνης που έχουν οι συγκεκριμένοι Νορβηγοί, όσο και στη μαγεία που ξεχύνεται για μια ώρα περίπου από το ηχοσύστημά σου. Η χρήση αυθεντικών folk μουσικών οργάνων (θυμίζουν κρητική λύρα - για να προβώ σε έναν άστοχο παραλληλισμό) είναι που με κέρδισε τότε και που με ανάγκασε να ασχοληθώ με τη συνεργασία αυτή.

Από την πλευρά του Bjornson, παραδίδεται εδώ μια πιο "light" πλευρά του progressive εαυτού των Enslaved. Σε σχέση με το πρόσφατο "In Times" (που δεν το λες και λαβύρινθο), εδώ απλοποιεί περαιτέρω τις δομές, όχι δίχως σκέψη, παρ' όλα αυτά.

Σαν project, είναι απολύτως ειλικρινές ως προς τις προθέσεις του. Συνδέει τον ηλεκτρικό, αστικοποιημένο (πλέον) ήχο των Enslaved, με τον φυσιολατρικό παιάνα των Wardruna. Δεν είναι απαραίτητα πολύπλοκο σαν εγχείρημα και εδώ έγκειται ο (τίμιος) τακτικός ελιγμός τους. Επί της ουσίας, υλοποιούν το αυτονόητο: παίζουν ταυτόχρονα. Οι μελωδίες είναι ως ένα σημείο κοινές, ή αλληλοσυμπληρώνονται. Δεν είναι κάτι το δαιδαλώδες, ούτε κάτι το τρομακτικό. Τα θέματα επαναλαμβάνονται συνεχώς, και αυτό σε υπνωτίζει - αν και δεν μπορώ να το συγκρίνω με το ντεμπούτο των Wardruna ή με το "Monumension", σε αυτόν τον τομέα.

Η ένσταση, ωστόσο, έγκειται αλλού. Ακριβώς λόγω της ισοτιμίας στη σύνθεση, χάνεται σε σημεία ο τελετουργικός εκστασιασμός που τόσο απλόχερα προσέφεραν οι Wardruna, καθότι πρόκειται για πολύ λεπτή υπόθεση και οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν διευκολύνουν την κατάσταση. Για να είμαι ειλικρινής, σε ορισμένα κρίσιμα σημεία, γειώνουν το αποτέλεσμα, ακριβώς εκεί που ο Selvik μόνος του θα μπορούσε να το στείλει στον Θεό. Ενώ σε κάποιες στιγμές φαίνεται πόσο καλοδουλεμένα είναι ορισμένα «κοινά riff», σε άλλα δεν συνυπολογίστηκαν οι ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα των Wardruna, με αποτέλεσμα να πάσχει όλο το σύνολο από μια βεβιασμένη «αστικοποίηση». Εν τέλει, βέβαια, το αποτέλεσμα όχι απλώς ακούγεται, αλλά ενδείκνυται για soundtrack ταξιδιού στην τιμημένη ελληνική δασώδη και πρωτίστως χιονισμένη επαρχία (τύπου Ήπειρος - δεδομένης της έλλειψης πιο ταιριαστών παραστάσεων).

Με περισσότερη δουλειά ίσως μιλούσαμε για δίσκο - τομή. Ας αρκεστούμε σε κάτι πιο ανθρώπινο.