Scott Stapp

Πάει καιρός από τότε που όλοι εκθειάζαμε και ζηλεύαμε το sex-drugs & rock’n’roll lifestyle των εκάστοτε rock stars. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει -και καλά κάνανε γιατί οι εποχές αλλάζουν και προοδεύουμε- και πολλοί από τους αστέρες του έστω πρόσφατου παρελθόντος που έκαναν αυτή τη ζωή μετανιώνουν και χρησιμοποιούν τη τέχνη τους για εσωτερική αναζήτηση, μια μέθοδο ψυχανάλυσης των ίδιων κυρίως αλλά και σαν συμβουλές -και ενίοτε πατρονάρισμα- προς τους ακροατές τους. Ο Scott Stapp έχει να πολεμήσει και αυτός τους ουκ ολίγους δαίμονες τους και σαν πολλούς καλλιτέχνες εκεί έξω, η ευαίσθητη και ευάλωτη ψυχή του που τον ωθεί να είναι καλός μουσικός, είναι και η ίδια που τον οδηγεί σε καταχρήσεις, σε κατάθλιψη και τάσεις αυτοκαταστροφής.

Και φαίνονται να πηγαίνουν καλά τα πράγματα για τον Scott αφού είναι αρκετά χρόνια πλέον νηφάλιος, τον Απρίλη ξεκινούν πάλι συναυλίες οι Creed σε μια επανένωση που και ο ίδιος και ο Tremonti θέλανε πολύ. Η καλή αυτή διάθεση φαίνεται και στο τέταρτο προσωπικό του album με -συνεπή με τη ισχυρή χριστιανική του πίστη- τίτλο "Higher Power". Μπορεί το προηγούμενο "The Space Between The Shadows" να μην εντυπωσίασε αλλά το "Higher Power" ….ούτε αυτό θα εντυπωσιάσει αλλά σίγουρα είναι μακράν ότι καλύτερο έχει βγάλει σαν σόλο προσπάθεια ο συμπαθής κύριος Stapp. Δυνατό ξεκίνημα με δύο δυναμικές rock συνθέσεις, το ομότιτλο "Higher Power" και το "Deadman’s Trigger". Κλασσικό μοντέρνο αμερικάνικο hard rock, ραδιοφωνικό και τίμιο αλλά ως εκεί. Από εκεί και πέρα οι στροφές πέφτουν και συνεχίζουν έτσι ώς το τέλος. Και καλά κάνουν γιατί το φόρτε του Stapp και της φωνής του βρίσκεται στα περισσότερο mid-tempo κομμάτια και στις μπαλάντες. Και ταιριάζει και με τη θεματολογία των στίχων. Ουσιαστικά μια αναδρομή στα βάσανα του, στο τί έχει περάσει και πώς είναι βασικά ακόμα ζωντανός. Αναπόφευκτα θα έχουμε και κομμάτια που είναι έντονη χριστιανική απόχρωση όπως το πανέμορφο "Weight Of The World". Στο "What I Deserve" υπάρχει στην κιθάρα ο ‘δικός μας’ Yiannis Papadopoulos με υπέροχα solos σε ένα κομμάτι που ξεχειλίζει από κλισέ αλλά και από συναίσθημα. Αν οι τοίχοι είχαν αυτιά -και στόμα- θα έλεγαν πολλά στο πιό αυτοβιογραφικό του κομμάτι το οποίο τραγουδά ("If These Walls Could Talk") με τη παρέα της Dorothy η οποία μπορεί και να κλέβει τη παράσταση με την βραχνάδα της. Προσπερνάμε το "Black Butterfly" γιατί θέλουμε να αποφύγουμε τη μαύρη τρύπα της κλισεδιάς αλλά και το "Quicksand" που ακούγεται και αυτό περισσότερο lazy σαν προσπάθεια και χάνει τον όποιο δυναμισμό προσπαθεί να βγάλει. Είπαμε, τα ατού αυτού του album είναι στις μπαλάντες. "You’re Not Alone" και έχουμε folk στοιχεία, όμορφη μελωδία, ωραίους στίχους. Εξαιρετικό. Όπως και το "Dancing In The Rain", μια απλή και τρυφερή rock μπαλάντα που θυμίζει Aerosmith και μας αρέσει επίσης πολύ.

Ήχος φουλ από τα βάθη της Αμερικής, radio-friendly και με μπόλικο συναίσθημα και χριστιανικές αναφορές. Κερδίζει πολλούς πόντους για την αυθεντικότητα του και έχει αρκετές συνθέσεις που θα σου μείνουν και νομίζω ο ανανεωμένος και απαλλαγμένος από δαίμονες Stapp μας αρέσει πολύ και φαίνεται ότι έρχεται και μόνος και με τους Creed ξανά πολύ δυναμικά στο προσκήνιο και με την έμπνευση αυτή ίσως δούμε σύντομα και ένα νέο album Creed που φυσικά είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο.