Non Serviam

Η αναρχική avant-garde black metal κολεκτίβα των Non Serviam δεν σταματά να δισκογραφεί. Το γαλλικό σχήμα, με κάθε του κυκλοφορία φροντίζει να εξερευνά τον κυκεώνα ετερόκλητων ηχοχρωμάτων του, την παρανοϊκή και ανορίοτη μείξη ηχοχρωμάτων από extreme metal/grindcore μέχρι darkwave/electro μουσική. Με το πιο πρόσφατο mini-LP τους, "We Are Nothing But Your Krill", έπειτα από περιπλανήσεις φάνηκαν να στοχεύουν στην πιο ακραία και αδυσώπητη εκδοχή τους. Το ολοκαίνουριο "Death Ataraxia", συνεχίζει, ανηφορικά, στο ίδιο μονοπάτι.

Είναι γεγονός πως ο διάδοχος του συγκλονιστικού "Le Coeur Bat" δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι Non Serviam όμως, έχουν βάλει πλώρη προς το επόμενο full-length τους και κάθε κυκλοφορία είναι μια αυτοκαθαρτική εμπειρία προς αυτό. Το "Death Ataraxia", μια από τις πιο κιθαριστικές τους δουλειές, δεν προοικονομεί απλώς το επόμενο χτύπημα. Λειτουργεί και ως αυτόνομος φάρος της εκκεντρικής τους άποψης, του ηχητικού τους ορυμαγδού.

Όπως με κάθε κυκλοφορία των Non Serviam, σημασία έχει το περιεχόμενο πίσω από τη διάλυση της μορφής. Έτσι και εδώ, σε ένα ακόμη EP, διάρκειας 54 λεπτών, το σχήμα αποσκοπεί σε ένα συνδυασμό μεταμοντέρνας αποδόμησης με κλασικιστική προσέγγιση. Το δεκάλεπτο "Astres" με τη συμμετοχή της Dilek Sarmis, εκμεταλλεύεται αυτή την χαρακτηριστική δυσαρμονική μελωδία που κατακλύζει τη δισκογραφία τους, και μαζί με οπερετικά φωνητικά τεμαχίζει την κυκλοφορία στη μέση. Η εντροπία διατηρείται, η αταραξία επιτυγχάνεται. Το πριν και το μετά δεν έχουν νόημα. Άκου απλώς το φρικιαστικό "Mortrien" που προηγήθηκε, που διαθέτει μερικά από τα πιο βάναυσα, βγαλμένα από τη Νορβγηγία των αρχών του αιώνα, κιθαριστικά μέρη της μπάντας. Η ολιστική ηχητική επίθεση, είναι αυτοσκοπός αλλά δεν εργαλειοποιείται, οι διάρκειες πλέον έχουν νόημα, φέρνοντας κατά νου σχήματα όπως οι Plebeian Grandstand.

To "Death Ataraxia" όμως δείχνει εξαρχής τις προθέσεις του και οριοθετεί την επίθεσή του. Η εκκίνηση με το φοβερό οκτάλεπτο "Apocalyptic Lust" επιβεβαιώνει πως η χαλιναγώγηση που επιχειρούν επί των εαυτών τους οι Non Serviam δεν είναι και αφαίμαξη. Στα οκτώ λεπτά του, που ουδέποτε στρέφονται εναντίον του, το κομμάτι καταφέρνει να συνδυάσει μελαγχολία με έναν υπόκοφο βόμβο, ένα θόρυβο μιας έκρηξης που έρχεται από μακριά, απειλητικής, ανατρεπτικής. Αυτή, δεν επιτυγχάνεται στα εντυπωσιακά τρία τελευταία του λεπτά, αλλά, με ενδιάμεση στάση το σχεδόν ιντερλούδιο, harsh trip-hop "Prends Moi Dans Tes Bras" με το φεμινιστικό του μήνυμα, αλλά στο κτηνώδες "World Eater". Η εν λόγω σύνθεση, με τη συμμετοχή του εμβληματικού Colin Marston (Krallice, Gorguts, Behold The Octopus), λειτουργεί ως η ιδανική συμπερίληψη του μονοπατιού του πολέμου που επέλεξε η μπάντα.

Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως οι Non Serviam κυκλοφόρησαν άλλο ένα εξοντωτικό άλμπουμ. Αυτή τη φορά, επέλεξαν να συνδυάσουν μακροσκελείς συνθέσεις avant πειραματισμού και ηλεκτρονικής μουσικής και synthwave παραμόρφωσης, με εκρήξεις σύντομης διάρκειας. Η εννιάλεπτη ομότιτλη σύνθεση θα υπενθυμίσει πως η γοτθική ύπνωση του "Il Pleut Partout Derrière" τους προσέφερε χρήσιμα μαθήματα. Τα κιθαριστικά leads, το μπάσο και τα φωνητικά, θα αντλήσουν από την πηγή των Liturgy περνώντας την μέσα από ένα ισχυρό προσωπικό πρίσμα. Το νέο άλμπουμ των Non Serviam, όσο σκληρό και βίαιο και αν είναι, με τις επαναλήψεις θα αποκαλύπτεται πιο ευαίσθητο, πιο ολοκληρωμένο.

Σε μια εποχή που το avant-garde extreme metal δείχνει να αποδομεί και να επανεφευρίσκει καθημερινά τον εαυτό του, η πορεία των Non Serviam παραμένει εντυπωσιακά αναγνωρίσιμη. Όσο και αν ο καλλιτεχνικός τους οίστρος μπορεί να στραφεί εναντίον τους στην εποχή της ελάχιστης προσοχής και της διαρκούς διάσπασης προσοχής, στο εφήμερο της αποθέωσης του φαίνεσθαι και του κούφιου εντυπωσιασμού, οι Γάλλοι δεν πτοούνται. Το αισθητικό τους όραμα αντανακλά το πολιτικό, με μεταφυσική και αναρχισμό να περιπλέκονται σε ένα καταραμένο, επελευθερωτικό χορό. Το φινάλε του λυτρωτικού "Bonjour", θα επέλθει αφού το industrial/noise και τα ουρλιαχτά απελευθερώσουν τον metal ηλεκτρισμό.

Σε μια ακόμη στροφή της καριέρας τους, οι Non Serviam με το "Death Ataraxia" δεν κυκλοφορούν απλώς ένα από τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ της χρονιάς. Αυτό το πράττουν πολλάκις κάθε χρόνο τελευταία, αρκεί να εμβαθύνεις. Ξεδιπλώνουν τις αρετές τους αφοσιωμένα και συγκροτημένα, και αυτή ακριβώς η οργάνωση, ηχεί τρομακτική. Ο αυθορμητισμός του αυτοσχεδιαστικού πειραματισμού δαμάζεται από τον στόχο της ανατροπής και η ηχητική επίθεση κρίνεται άκρως επιτυχημένη. Το "Death Ataraxia" είναι μια από τις αποκαλύψεις της χρονιάς. Και έχουμε μπροστά μας…

"With those shackles on my feet
I don't wanna be here
I feel the shackles on my feet
Oh Satan, give us some fucking ruins
(Here below
Apocalypse is a crystallized longing
A revolutionary desire)
Freedom for all,
Not after but before the end of all"

Bandcamp