Phil Collins στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας

01/11/05, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Αθήνα

Παρότι είθισται σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα παράπονα προς τους διοργανωτές να παρατίθενται στην αρχή, θα ξεκινήσω με τη συναυλία καθαυτή μιας και τελικά αυτή είναι που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό ακόμα... Πόσες είναι αλήθεια οι φορές που έχετε ακούσει τους υπευθύνους συναυλιών να διατείνονται πως ναι μεν είναι ακριβό το εισιτήριο αλλά «το συγκρότημα θα παρουσιάσει ένα πλήρες show με ολόκληρο τον εξοπλισμό του...»; Πολλές... Πόσες από τις παραπάνω φορές έχετε καταλήξει να απορείτε με το ότι ο σπουδαίος και πανάκριβος αυτός εξοπλισμός σας θυμίζει έντονα τον εξοπλισμό του πανηγυριού που παρακολουθήσατε στο χωριό σας; Σχεδόν όλες, έτσι;

Ε λοιπόν να που για πρώτη φορά σε συναυλία της οποίας ο τόπος διεξαγωγής δεν ξεπερνά σε χωρητικότητα τις 20.000 είδαμε ένα πραγματικό show με σκηνικά που μέχρι πρότινος βλέπαμε μόνο σε DVD. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτό που μας παρουσίασε ο συμπαθέστατος Phil δεν ήταν μια απλή συναυλία, ήταν ένα υπερθέαμα. Ένα υπερθέαμα επάνω σε μία τεράστια σκηνή δύο επιπέδων, με εξαιρετικό φωτισμό, δύο μεγάλες οθόνες για να καλύπτουν τα τεκταινόμενα επί σκηνής και μία γιγαντοοθόνη ίση με ολόκληρη τη σκηνή σε μήκος, στην οποία τη μία εμφανίζονταν εικόνες, στίχοι και λέξεις και την άλλη απεικονίζονταν απλώς εναλλασσόμενα χρώματα ανάλογα με τη διάθεση και την ένταση των κομματιών.


Όσα φώτα βέβαια και να υπήρχαν, δεν ήταν αρκετά για να ξεπεράσουν σε ένταση την ακτινοβολία που εξέπεμπε ο άνθρωπος για χάρη του οποίου 17.000 άτομα κατέκλυσαν το Σ.Ε.Φ.... Ο σπουδαίος Phil Collins μας αντάμειψε και με το παραπάνω, έστω και αν η πρώτη φορά που τον είδαμε θα είναι και κατά πάσα πιθανότητα και η τελευταία (ως γνωστόν η τρέχουσα περιοδεία είναι και η τελευταία του...)!

6 τραγουδιστές και τραγουδίστριες για τα φωνητικά, 2 τρομπέτες, 1 τρομπόνι, 1 σαξόφωνο, πλήκτρα, δύο κιθαρίστες, ένας drummer (τον απίστευτο Chester Thompson που έπαιζε και στις συναυλίες των Genesis!), ένας percussionίστας και ένας μπασίστας (respect στη μέγιστη φιγούρα -έχω να ξυριστώ/κουρευτώ 7 χρόνια- Leland Sklar!) συνέθεσαν την ορχήστρα. Καμία ορχήστρα όμως δε μπορεί να παίξει χωρίς το μαέστρο της. Και στην προκειμένη περίπτωση ο μαέστρος βεβαίως και ήταν ο Collins. Σα να μην έχει περάσει μια μέρα από πάνω του, με φωνή «καμπάνα», αρκετά κινητικός, ευδιάθετος αλλά πάνω απ' όλα απλός και άμεσος, ο Collins δε δυσκολεύτηκε καθόλου να οδηγήσει το κοινό στο να τον αποθεώσει... όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη του μεγέθους του. Και όταν μιλάω για αποθέωση δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένες στιγμές. Οι αντιδράσεις ήταν ένθερμες από τη στιγμή που ο Collins ανέβηκε στη σκηνή, μέχρι και την αποχώρηση του.

Και μιας και αναφέρθηκα στην είσοδο του, αξίζει να τονίσω πως το ξεκίνημα της συναυλίας ήταν κάτι το μοναδικό... Εκτός αν έχετε πάει και σε άλλες συναυλίες που ξεκινούν με εκτεταμένο drum solo... Και τι drum solo, έτσι; Αρχικά ο Collins μόνος του, εν συνεχεία παράλληλα solo από αυτόν και τον Thompson, και τελείωμα των δύο παρέα με τον percussionίστα... Σα φεστιβάλ κρουστών ένα πράγμα! Απλά απολαυστικό. Όσο για τη συνέχεια; Σκεφτείτε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της προσωπικής καριέρας του Collins και θα έχετε μια καλή εικόνα του set list... "Something Happened On The Way To Heaven", "Hang In Long Enough", "Another Day In Paradise", "Sussudio", "In The Air Tonight" (με τον Collins να αναλαμβάνει και πάλι ρόλο drummer στο τέλος του κομματιού), "Easy Lover" (στο οποίο τραγούδι έγινε ο μεγαλύτερος πανικός!) και πάει λέγοντας...


Τώρα σε ότι είχε να κάνει με τις προσδοκίες πολλών από εμάς για κάτι τις από Genesis, δυστυχώς αυτές περιορίστηκαν σε τρία μόλις τραγούδια. Τα εξής δύο: Το "Invisible Touch"! Ούτε λόγος κοινώς για '70s prog καταστάσεις... ξέρετε! Αλλά τι να κάνουμε; "Phil Collins" έγραφε το εισιτήριο και αυτόν είδαμε. Οι Genesis; Σε DVD!

Φοβερή συναυλία και μοναδικό show. Λέτε να ισχύουν οι φήμες που μιλάνε για επανένωση των Genesis; Ίδωμεν...

Setlist: Drums, Drums & More Drums / Something Happened On The Way To Heaven / Against All Odds / Don't Lose My Number / One More Night / Can't Stop Loving You / Hang In Long Enough / True Colors / Another Day In Paradise / We Wait And We Wonder / Separate Lives / In The Air Tonight / Dance Into The Light / You Can't Hurry Love / Two Hearts / Wear My Hat / Invisible Touch / Easy Lover / Sussudio / Encore: Drum Trio / Take Me Home.


Και πάμε τώρα και στα παράπονα... Απ' ότι φαίνεται η αντιμετώπιση κάποιων διοργανωτών προς το κοινό δε θα πάψει ποτέ να είναι η χείριστη δυνατή. Τι ώρα ήταν προγραμματισμένη να αρχίσει η συναυλία; 21:00; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί η μοναδική είσοδος προς την αρένα άνοιξε στις 20:10; Είναι ποτέ δυνατόν 7.000-8.000 άνθρωποι να περάσουν ένας-ένας από μια πόρτα ίση με αυτή ενός δωματίου σε διάστημα το πολύ μίας ώρας; Όπως καταλαβαίνετε το αδιαχώρητο έξω από την εν λόγω είσοδο δεν άργησε να γίνει. Χιλιάδες άτομα έβλεπαν την ουρά να προχωράει με ρυθμούς χελώνας, παράλληλα τα «γαλλικά» άρχισαν να πέφτουν βροχή έως ότου... oι διοργανωτές αποφάσισαν να ανοίξουν ολόκληρη την πύλη έτσι ώστε το κοινό να περάσει ελεύθερα -δίχως έλεγχο εισιτηρίων- στο χώρο της συναυλίας. Φανταστείτε ότι το εισιτήριο μου είναι ακόμα ανέγγιχτο! Εν ολίγοις: ΑΙΣΧΟΣ! Μια «συγγνώμη» για τη μία ώρα της αναμονής (από τις 20:00 μέχρι τις 21:00) έξω από την είσοδο του Σ.Ε.Φ. δε θα έβλαπτε.


Υ.Γ.: Άσχετο, αλλά οφείλω πριν κλείσω να καταγγείλω την απαράδεκτη συμπεριφορά των συναδέλφων: Λουκιανού Κοροβέση, Θοδωρή Μηνιάτη, Αντώνη Μουστάκα και Δημήτρη Μπάρμπα οι οποίοι δε μου επέτρεψαν να απολαύσω τη συναυλία όσο θα ήθελα, μιας και δεν έπαψαν σε κάθε δοθείσα ευκαιρία να μου θυμίζουν επιδεικτικά το πόσα τέρματα είχε δεχτεί ο Θρύλος λίγα μέτρα πιο δίπλα. Που θα πάει όμως; Θα έρθει και η σειρά μου να γελάσω...