Point Mort

Λίγα πράγματα με ευχαριστούν όσο του να βλέπω προσωπικά μηνύματα που μου προτείνουν κάτι που δεν έχω ακούσει και ξέρουν ότι θα πέσουν μέσα. Ανταλλαγή που κάνουμε συχνά με τον Αντώνη, ο οποίος μου συστήνει τους Point Mort μια ωραία πρωΐα. Δεν μπορούσα να φανταστώ εκείνη τη στιγμή πόσο θα θαύμαζα τη μουσική τους κι όμως, η δεύτερη κυκλοφορία των Παριζιάνων με τίτλο "Le Point De Non Retour" χαράχθηκα στην καρδιά μου. Ο λόγος είναι απλός – μου θυμίζουν πολλά σχήματα που αγαπώ, πράττοντας όμως κάτι εξ ολοκλήρου δικό τους.

Με πολύ κρίμα μέσα μου που δεν τους είχα ανακαλύψει νωρίτερα μιας που πλέον δισκογραφούν αρκετό καιρό, το πρώτο καλό σημάδι είναι ότι το όνομα τους μου θυμίζει αυτόματα μια από τις αγαπημένες μου αδικοχαμένες σειρές με τίτλο "Point Blanche" που διαδραματίζεται στα βάθη της γαλλοβελγικής επαρχίας, σε σημείο χωρίς σήμα. Αυτό σημαίνει άλλωστε και το όνομα του συγκροτήματος, το οποίο ως έκφραση χρησιμοποιείται εναλλάξ με την προαναφερθείσα φράση. Φύση, η σκληρή πραγματικότητα που συχνά μεταμφιέζεται σε μεταφυσικά φαινόμενα για να γλιτώσει συνέπειες, και άλλα πολλά θα βρει κανείς σε αυτή τη σειρά που ενσωμάτωσε πολλά σεναριακά τερτίπια χωρίς ποτέ να γίνεται κλισέ.

Τι γίνεται όμως με τους Point Mort και το "Le Point De Non Retour"; Εδώ έρχεται η αναλογία μας, μιας που στο συγκεκριμένο δίσκο οι Point Mort επιχειρούν και καταφέρουν να γεφυρώσουν ένα κάρο επιρροές και στοιχεία, είτε αυτά προέρχονται από συγκεκριμένους καλλιτέχνες είτε από ευρύτερα είδη. Ένα blackened crust μπλεγμένο με alternative ήχους, κάπου οι κιθάρες θρέφονται από τη sludge φύση τους και τόσα άλλα όμορφα πράγματα θα βρεθούν εντός αυτού του δίσκου. Ο φόρος τιμής στην ερμηνεία της Julie Christmas – ειδικά στα τρεισίμιση λεπτά του "The Bent Neck Lady" – είναι εμφανής, άλλοτε και ιδιαίτερα στις κιθάρες διακρίνω στοιχεία που παραπέμπουν στους Madder Mortem αλλά και στους Oathbreaker και Rolo Tomassi, η κυριότερη όμως αναφορά που αναγνωρίζω στα τραγούδια τους, είναι μια πολύ καλά κρυμμένη Πολωνική emo-crust μπάντα που άκουγε στο όνομα Lovte και προϋπήρξε των Deszcz (όσοι καταλαβαίνετε τι γράφω σε αυτή την πρόταση, σπεύσατε αμέσως να ακούσετε το δίσκο, θα νιώσετε άμεσα τη σύνδεση).

Για τους λιγότερο μυημένους, η μουσική ποικιλλομορφία των Point Mort θα συναρπάσει με περίσσια ευκολία. Μπορεί το "Ajar" να θυμίζει λόγω της ηλεκτρονικής του φύσης πιο πολύ synthwave και post-punk εμπειρίες, μπορεί να σε μπερδέψει. Ουδεμία σχέση έχει η εισαγωγή με το υπόλοιπο περιεχόμενο. Εντελώς έξω από το κουτί, το δεκάλεπτο "An Ungrateful Wreck Of Our Ghost Bodies" περνά από όλα τα συστατικά μουσικά στοιχεία με τα οποία η μπάντα συστήνει τον εαυτό της – crust, black metal, hardcore, alternative metal, post metal, post hardcore, ambient electronic, όλα κάπως έχουν τη θέση τους μέσα στο κομμάτι το οποίο παρ’ όλα αυτά, έχει απόλυτη συνοχή. Τα φωνητικά της Sam Pillay φυσικά στέκουν στο προσκήνιο και η ευκολία με την οποία μεταπηδά από ψιθύρους σε μελωδική και γλυκιά ερμηνεία, στη δυναμική με περισσότερες εντάσεις κι έπειτα σε screams και brutals, είναι άξια μελέτης.

Ο δίσκος δεν στερείται ουσιαστικών, φοβερών κομματιών. Το "Skinned Teeth" αγκαλιάζει την hadcore-punk / post-hardcore φύση του τόσο με τη μικρή του διάρκεια όσο και με ρεφρέν που θυμίζουν πρώιμους AFI, ενώ τα riffs του είναι η μία εξαιρετική ιδέα μετά την άλλη. Το ιδιαίτερο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι συνδυάζει την απλότητα με την ακρότητα, καθώς χτίζει από σκέτη φωνή που φτάνει οριακά στα επίπεδα του rapping πάνω σε ακουστική κιθάρα σε θέμα ερμηνείας, προοδευτικά προστίθενται τα κρουστά, μέχρι το κομμάτι να ξεσπάσει σε αυτές τις πανέμορφες κιθάρες που έχουμε συνηθίσει όσο ακούμε αυτό το δίσκο, αυτή τη φορά με sludge υπόβαθρο. Το μακροσκελές "Iecur" θυμίζει λίγο σε δομή το "An Ungrateful Wreck Of Our Ghost Bodies" μιας που εμπεριέχει λίγο απ’ όλα, αν μπορούμε να το πούμε emo blackened crust θα του πήγαινε νομίζω, αν και η τρομερή σύνθεση του μπάσου που συνοδεύει αυτό το κομμάτι θαρρείς πως φέρει και prog προεκτάσεις. Για το τέλος, το "Der" παντρεύει την ατμόσφαιρα με την επίθεση, κλείνοντας έναν εκπληκτικό δίσκο γεμάτο όμορφες στιγμές.

Το "Le Point De Non Retour" είναι ένας δίσκος για τον οποίο θα γυρνάμε πίσω και θα συζητάμε γι’ αυτόν ως υποτιμημένο διαμάντι άπαξ και οι Point Mort καταφέρουν να αποκτήσουν δημοσιότητα. Για την ώρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ανακαλύψουμε το μουσικό τους ταλέντο. Για οποιονδήποτε είναι οπαδός όλων ή ενός εκ των ήχων με τους οποίους καταπιάνονται, είναι μια κυκλοφορία που πρέπει να απλώσει τα χέρια και τα αυτιά του και να τη χορτάσει στο όλο της.

Bandcamp