Up The Hammers Warm Up Show: Sonja, Wotan, Claymorean, Receiver @ An Club, 18/05/23

To Warm Up Show του Up The Hammers επέστρεψε στο An Club, τον χώρο που ουσιαστικά ανδρώθηκε και καθιερώθηκε ολόκληρο το φεστιβάλ, μετά το διάλειμμα της πανδημίας και το sold out που κατάφεραν οι Atlantean Kodex, με αποτέλεσμα την προσωρινή μεταφορά στο Gagarin. Η φετινή σύνθεση περιελάμβανε τρεις μπάντες της γεωγραφικής γειτονιάς μας και ως επικεφαλής, ένα trio εξ Αμερικής που έκανε πέρυσι θραύση με το ντεμπούτο άλμπουμ του. Εντονότερο πιθανότατα από κάθε άλλη φορά ήταν το γυναικείο άρωμα, και κερασάκια στη τούρτα δύο διασκευάρες σε μύθους για το κοινό του επικού metal.

Τον χορό των είκοσι και ενός εμφανίσεων του τριημέρου άνοιξαν οι Κύπριοι Receiver, με πολύ κόσμο να βρίσκεται ήδη εντός του An Club και αρκετά καλό ήχο, τηρουμένων των αναλογιών. Παρότι οριακά δεν πρόλαβαν να έχουν έτοιμο το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο "Whispers of Lore", είχαν το δικό τους κοινό έχοντας διαγράψει μια πορεία που ξεκινάει το 2011 και αρκετά καλό υλικό ώστε να προσφέρουν πολύ όμορφες στιγμές στο σύνολο του χρόνου που τους αναλογούσε.

Στέρεα βάση της πεντάδας από την Λευκωσία αποτελεί το παραδοσιακό heavy metal και τα πολύ σταθερά τύμπανα, απολύτως εντός κλίματος η εξαιρετική φωνή τις Νικολέττας, μεγάλο ατού οι πολύ ωραίες μελωδίες και έξτρα περιποίηση οι έντονες αναφορές στο ευρύ φάσμα του επικού ήχου. Από τους obsure ήρωες Legend και την πανέμορφη folk εισαγωγή του "The Golden Bell" που αποδόθηκε με απόλυτο σεβασμό (χωρίς δηλαδή να ακούσουμε στην εξέλιξη το περίφημο lead του "Feaf Of The Dark") μέχρι τουλάχιστον τους Warlord. Πολύ ευχαρίστως να ξαναδούμε λοιπόν τους Receiver στο μέλλον, με περισσότερη εμπειρία και ακόμη πιο δεμένους, ενώ αναμένουμε φυσικά σύντομα το ντεμπούτο τους. [Θ.Ξ.]

Σε μία μέρα του Up The Hammers με την ίσως πιο έντονη γυναικεία παρουσία μέχρι σήμερα από άποψης καλλιτεχνικών συμμετεχόντων, το μοτίβο των Receiver συνεχίζεται και με τους Σέρβους Claymorean. Ένα συγκρότημα που πέρασε πολλά για να ανασυγκροτηθεί (καθώς υπάρχουν από το 1994), αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια βρίσκονται μαζί μας με σταθερή δισκογραφική παρουσία. Το τελευταίο τους δισκογραφικό εγχείρημα του 2021, "Eulogy For The Gods", φυσικά είχε την τιμητική του μιας που ούτως ή άλλως αντικατοπτρίζει την τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος. Ωστόσο κινήθηκαν στα περισσότερα σημεία της δισκογραφίας τους.

Σήμα κατατεθέν φυσικά η ταυτόχρονα επιβλητική και γλυκιά Dejana Garčević, που η φωνή της συμπληρώνει ιδανικά το epic heavy/power των Claymorean. Η απόδοσή τους ήταν τουλάχιστον συμπαθητική, θεωρώ ότι παρόλο που μάλλον χρειάζονται κάποιες ζωντανές εμφανίσεις ακόμη για να δέσουν εντελώς με τα νεότερά τους μέλη, μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν ικανοποιητικά. Αν και από αλλού περίμενα τη διασκευή, μιας που έχουν διασκευάσει υπερβολικά επιτυχημένα Virgin Steele, η επιλογή τους να διασκευάσουν το "Flaming Metal System" των Manilla Road ήταν η πρώτη στιγμή που πραγματικά άναψαν τα heavy metal αίματα στο κοινό και προετοιμάστηκαν για αυτό που θα ακολουθούσε. [Ε.Τ.]

Όταν ήρθε η ώρα να ανέβουν στη σκηνή οι Wotan, πάντα με την κατάλληλη ενδυμασία και αύρα, το An Club ήταν σχεδόν γεμάτο. Η αμοιβαία σχέση αγάπης μεταξύ του ιταλικού epic metal σχήματος και του ελληνικού κοινού, είναι γνωστή και ξεκινάει από τις απαρχές τις πορείας τους. Με εμφανώς βελτιωμένο ήχο σε σχέση με τα προηγούμενα σχήματα, δείγμα και της εμπειρίας τους, οι Wotan παρουσίασαν ένα, εν πολλοίς best-of setlist επικεντρωμένο στο μνημειώδες ντεμπούτο τους, "Carmina Barbarica", και λιγότερο στο διάδοχό του, "Epos". Η κλασικομεταλλική, επική αύρα των στιβαρών ρυθμικών mid-tempo μερών, των υμνητικών ρεφραίν, και των βάρβαρων ξεσπασμάτων, βρήκε άμεσα την απήχηση που χρειαζόταν από το κοινό ώστε να ξεδιπλώσει τις πολεμικές της αρετές.

Παρά τα, σχετικά αρκετά, τεχνικά λάθη ειδικά στις κιθάρες, που ανά στιγμές αποσυντόνιζαν ελαφρώς, οι Wotan δεν πτοήθηκαν, και από την δυάδα "In The Land Of The Nibelungs" και "Under The Sign Of Odin's Raven", που αποτέλεσε και highlight της βραδιάς, δεν κοίταξαν πίσω. Τα "Thermopiles" και "Ithaca" φαινόταν κλειδωμένο από το στοίχημα πως θα τιμηθούν ιδιαίτερα, και στο καταιγιστικό "Lord Of The Wind", ο τραγουδιστής Vanni Ceni φόρεσε την φτερωτή περικεφαλαία και ύψωσε το σχετικό ξίφος, σε μια στιγμή που έδενε με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι Wotan, αν και δεν έπιασαν τα στάνταρ που έχουν συνηθίσει το εγχώριο κοινό, υπενθύμιζαν γιατί λογίζονται μια από τις ξεχωριστές epic metal μπάντες των τελευταίων δεκαετιών, με το μερακλίδικο epic metal τους και στο encore "Innoxia (Vercingentorix)" αποχώρησαν μέσα σε επιδοκιμασίες. [Α.Ζ.]

Κακά τα ψέματα, οι Sonja μας πήραν τα μυαλά πέρυσι με το "Loud Arriver". Ανανέωσαν τον ήχο του heavy metal με μια γκοθιά που οι μεταλλάδες αποδέχτηκαν και μια προσβασιμότητα που άνοιξε το heavy metal σε οπαδούς που μέχρι πρότινος, ποτέ δε τους απασχόλησε. Εξ ου και πιθανόν, η σύσταση του κοινού μέχρι το βράδυ στο Warm Up του Up The Hammers Festival, που ήταν πιθανότατα η πιο ετερόκλητη σε οποιαδήποτε μέρα του festival έως σήμερα. Συγκινητικό θα έλεγε κανείς, αλλά δεν έχουμε φτάσει καν στην πιο συγκινητική συνειδητοποίηση της βραδιάς.

Με το που πατούν οι Sonja πόδι στη σκηνή, φαίνονται έτοιμοι για μια εμφάνιση που δε θα ξεχάσουμε. Η τριάδα, με αναμφίβολη ηγέτισσα τη Melissa Moore, δίνει την ψυχή της από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το "Loud Arriver" αποδεικνύεται δίσκος που η ζωντανή εκτέλεση του ταιριάζει πολύ, και από το "Nylon Nights" και μετά, το κοινό μπαίνει σε ένα παραλήρημα που αντί να σβήνεται, κορυφώνεται με κάθε νέα σύνθεση. Οι Ben και Grzesiek, που αμφότεροι αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη Melissa από προηγούμενα μουσικά τους κοινά εγχειρήματα, πέραν από την ποιότητα τους ως μουσικοί, απέδειξαν έμπρακτα τη στήριξή τους στις επιλογές της. Μουσικά, τους οδηγεί κι εκείνοι με απόλυτη σιγουριά δίνουν την ψυχή τους με ασταμάτητη κινητικότητα και αλάνθαστο παίξιμο.

Η ίδια η Melissa με το λευκό της φόρεμα φαίνεται οριακά συγκινημένη. Χαίρει πλήρους αποδοχής σε ένα κοινό που την έχει αγκαλιάσει, είναι ο εαυτός της, είναι η "Daughter Of The Morning Star" και φαίνεται στο πως παίζει το συγκεκριμένο κομμάτι. Η κιθαριστική της δεινότητα έβαλε γυαλιά και στην τελευταία αμφιβολία αφιερώνοντας ένα "Fuck, Then Die" σε όποιον δεν την πίστευε. Σίγουρα κανείς δεν εθελοτυφλεί στο ότι η φωνή της έσπαγε. Ένας συνδυασμός συγκίνησης, ορμονοθεραπείας αλλά και αρκετά απαιτητικής κιθάρας στα χέρια της πιθανολογώ πως ήταν οι αιτίες, ωστόσο δεν νομίζω πως υπήρχε πολύς κόσμος στο κοινό που δεν είχε αποστηθίσει όλο το "Loud Arriver", το ομώνυμο κομμάτι άλλωστε έστειλε τη διάθεση στα ύψη.

Ακόμη βέβαια και για όσους δεν είχαν καταφέρει αυτή τη στιχουργική αποστήθιση, οι Sonja γέμισαν το set τους με το "Devil’s Plaything" των Danzig αλλά και με μία δεύτερη, αναμενόμενη για όσους ξέρουν τα γούστα της Melissa αλλά έκπληξη για όσους όχι, διασκευή. Οι Sonja έδειξαν ότι ξέρουν που βρίσκονται, προβάλλοντας τη heavy metal πλευρά της μουσικής τους παικτικά, αλλά και επιλέγοντας το "Bridge Of Death" των Manowar για να κλείσουν την εισαγωγή του Up The Hammers του 2023. Χαμός, αγκαλιές, χέρια σηκωμένα σε "sign of the hammer" κι όλοι να τραγουδούν χωρίς ανάσα μαζί με μία trans γυναίκα που μας χάρισε την καλύτερη διασκευή Manowar που έχουμε ακούσει στη χώρα μας έως σήμερα.

Κι αυτό με φέρνει στην τελικά πιο συγκινητική συνειδητοποίηση. Είναι να σου σηκώνεται η τρίχα όταν βλέπεις ένα κοινό που ανά τα χρόνια κατηγορείται ως ομοφοβικό και τρανσφοβικό, μια υποκουλτούρα που γελούσε με trans σεξεργαζόμενα άτομα την δεκατία του ογδόντα στην Αθήνα και κοροΐδευε τη θηλυπρεπή εμφάνιση των οπαδών του glam metal, να μη δίνει απολύτως καμία σημασία στην ταυτότητα φύλου του καλλιτέχνη που βρίσκεται μπροστά του. Η Melissa άνοιξε δίοδο με την εκπληκτική μουσική που έγραψε για τους Sonja, ώστε να κάνει κάθε μεταλλά και δύσπιστο να αδιαφορήσει. Δυσφόρησε στο σώμα της, δυσφόρησε στη μπάντα της όταν αποφάσισε να αποτάξει το πρώτο, δέχτηκε bullying. Το βράδυ της Πέμπτης όμως, κυριάρχησε πανηγυρικά σε ένα An Club που την αγκάλιασε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Κι αυτό είναι η νίκη και το κερδισμένο στοίχημα του φετινού Up The Hammers. Ας προχωρήσουμε με ανοιχτή την πόρτα για όλους. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής