InnerWish, Elysion @ Floyd, 29/11/25

Μια σημαντικότατη επέτειος συντελέστηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, με μια από τις πλέον ιστορικές κι αξιόλογες εγχώριες μπάντες του σκληρού ήχου να συμπληρώνει – και να γιορτάζει - 30 χρόνια στην ενεργό δράση. Ο λόγος, φυσικά, για τους αγαπημένους InnerWish, οι οποίοι από πέρυσι είναι ξανά απόλυτα ενεργοί και συναυλιακά, χαρίζοντας μας μια αξέχαστη βραδιά, με ένα εκτεταμένο setlist 23 κομματιών και δυόμισι περίπου ωρών σε διάρκεια. Μαζί τους, οι Elysion είχαν το ρόλο τον εκλεκτών προσκεκλημένων, ανοίγοντας τα καθέκαστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και υποσχόμενοι σύντομα ακόμη περισσότερα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους.  [Σ.Κ.]

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, ακριβώς στις 21:00 τα φώτα χαμήλωσαν και η Χριστιάννα Χατζημιχάλη με την παρέα της ανέβηκαν στη σκηνή. Ο συνδυασμός του κόσμου που ακόμα μαζευόταν/έβρισκε θέση στο χώρο με μερικές μικρές, όχι τρομαχτικές και όχι ακριβώς αναπάντεχες αλλά υπαρκτές σε κάθε περίπτωση, ανισορροπίες στα πρώτα μέτρα από το ξεκίνημα, για κάποιους άλλους θα μπορούσε να διαβαστεί σαν συννεφιά στον ορίζοντα. Για τους Elysion, η ανατροπή ήταν απλά θέμα χρόνου· όπως και έγινε. Πριν καν ολοκληρωθεί το "Blink Of An Eye", ο ήχος κούμπωσε. Στο "Dreamer" τα πάντα είχαν μπει στη θέση τους.

Η δυάδα "Far Away" και "Raid The Universe", θαρρείς βγαλμένη από το δισκάκι του "Bring Out Your Dead", σκοτείνιασε με χαρακτηριστική άνεση την ατμόσφαιρα. Το "Made Of Lies" γύρισε το χρόνο πίσω. Η χροιά της μπροστάρισσας δεν έχει χάσει ούτε λίγη από την προσωπικότητά της. Τα φλας δεν χρειάστηκαν πολύ για να υψωθούν στην ανάσα του "Promise". Το "Killing My Dreams" τραγουδήθηκε δυνατά, όπως έπρεπε. Η ανακοίνωση για νέο υλικό ήρθε σαν δώρο από το πουθενά. Το μπάσο, δυστυχώς, έλαμψε δια της απουσίας του. Πέρα από αυτό, η ένταση έμεινε ψηλά και το χειροκρότημα στην αυλαία του "Crossing Over" επιβεβαίωσε τη νίκη.  [Α.Μ.]

Δέκα μόλις λεπτάκια μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, όλα ήταν έτοιμα για την εξάδα των InnerWish και το δυνατό μπάσιμο με το "The Enemy Inside". Από το ξεκίνημα έγινε αντιληπτό ότι όλα θα ήταν όπως έπρεπε για την μεγάλη γιορτή. Ο κόσμος έχει γεμίσει τον κάτω χώρο του Floyd -μάλιστα προς τα πίσω είναι αρκετά πυκνός- ενώ υπάρχουν και θεατές στον (οικογενειακό) εξώστη, η συμμετοχή του κοινού είναι άκρως ικανοποιητική και ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός με διαφοροποιήσεις ανάλογα με το σημείο, ενώ ακούμε έναν από τους καλύτερους ήχους ταμπούρου που μπορούμε να θυμηθούμε. 

Η πρώτη κορυφή επιτυγχάνεται με το "Modern Babylon" για να ακολουθήσει το "Silent Faces" με τις τρομερές φωνητικές γραμμές και την ρεφρενάρα του. Ανάμεσα στις επόμενες κορυφές "Sirens" και "Chosen One" (μα πόσο ωραίο;!) θα ακούσουμε με μεγάλη ικανοποίηση το "Lord Of Truth" από το αγαπημένο ντεμπούτο "Waiting For The Dawn", για να κλείσει ιδανικά η πρώτη δεκάδα με το "Travellers In Time". Η επόμενη πεντάδα ξεκινά το "Sea Of Lies", κομμάτι της ιστορίας για την συμμετοχή του μέγα Hansi Kürsch στο studio και την αγιάτρευτη βλακεία που δέρνει ορισμένους, έχει ως κορυφή το hit "Burning Desires" και το φρεναριστό solo του τρελογιατρού.

Από την επόμενη πεντάδα δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις χωρίς να αδικήσεις. Το "Higher" με τις σολάρες του είναι γαμάτο, το "Through My Eyes" σε φωνητικό ντουέτο με την Χρισιτιάννα των Elysion πανέμορφο με την μορφράρα που λέγεται Θύμιος Κρίκος να παραδίδει μία ακόμη σολάρα, στο "Rain Of A Thousand Years" έχουμε αυτό το μαγικό, ατμοσφαιρικό μεσαίο μέρος που καθηλώνει, στο "The Hands Of Doom" ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης κατέθεσε -σαν άλλος Μίδας- μία ερμηνεία-χρυσάφι και το επικό, ομότιτλο του "Waiting For The Dawn" μας γύρισε δεκαετίες πίσω. Στα δύο επόμενα που θα έκλειναν το προγραμματισμένο σετ ζήσαμε θαρρώ και τις πιο έντονες συγκινήσεις.

Ανεξαρτήτως ιδιώματος και μεγέθους καλλιτέχνη, θαρρώ πως τα τελευταία αρκετά χρόνια υπάρχουν πολύ λίγα τραγούδια με τον αντίκτυπο που έχει σε αρκετούς το "Needles Ιn My Mind". Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το κοινό κρατάει μόνο του την εισαγωγή, τραγουδώντας τους στίχους. Και λίγο πιο μετά θα τραγουδήσει την μελωδία πάνω στο solo του Μανώλη Τσίγκου. Δυστυχώς όλο και πιο σπάνια βγαίνουν τέτοια τραγούδια, ευτυχώς το "Needles" είναι ένα από αυτά και έχουμε την ευκαιρία να το βιώνουμε ζωντανά με μια σχετική συχνότητα. Ο επίλογος θα γραφτεί όπως επιτάσσει η παράδοση με το τεράστιο "Ready For Attack" που μας έφερε με συνοπτικές διαδικασίες στην πρωτοδεύτερη σειρά.

Σε αντιστοιχία με το μέγεθός του η διάρκειά του ήταν αρκετά μεγάλη, καθώς εκτός από το καθιερωμένο sing along εκ μέρους του κοινού που ανταποκρίνεται στα προστάγματα του τραγουδιστή, είχαμε και μία άκρως συγκινητική ιστορική αναδρομή από τον Μανώλη, ο οποίος σε κάποιο σημείο, εμφανώς φορτισμένος, αδυνατούσε να αρθρώσει λέξη. Μνημονεύτηκαν όλα τα μέλη που έχουν περάσει από το συγκρότημα, με ειδική αναφορά στον παρόντα Γιάννη Παπανικολάου και τον Μπάμπη Αλεξανδρόπουλο, καθώς και άνθρωποι από όλη το Ηράκλειο, τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και το τιμημένο Αγρίνιο που βοήθησαν το συγκρότημα ειδικά στα πρώτα του βήματα, όπως ο Γιώργος Μαθιουλάκης και ο γκουρού της ελληνικής metal σκηνής Γιώργος Θεοδωρέλλος.

Για εμάς τους Αγρινιώτες, ιδιαίτερη σημασία έχει η αναφορά στον αείμνηστο Πέτρο Γκουρνέλο, τον άνθρωπο που την δεκαετία του '90 είχε το ιστορικό Club Dewars και φιλοξένησε αρκετές συναυλίες συγκροτημάτων από την Αθήνα, μεταξύ των οποίων και η θριαμβευτική πρώτη έξοδος των InnerWish στην επαρχία, αλλά και στην γυναίκα του την Βιβή, που κατάφερε να συνεχίσει το έργο του. Και επειδή μια τέτοια βραδιά δεν θα μπορούσε να μην έχει και κάτι παραπάνω, η εξάδα επέστρεψε για ένα τελευταίο, το "Eye Of The Storm", με το οριστικό τέλος να έρχεται μέσα σε αποθέωση μετά από περίπου δυόμισι ώρες.

Όσο και αν ψάξει κανείς, ψεγάδια είναι δύσκολο να βρει. Μετά τις εμφανίσεις στο Metal Union Festival στο Ανρίνιο, το Rock Hard Festival στην Αθήνα και μια μίνι περιοδεία στην Ευρώπη πριν λίγες ημέρες, και πριν ακολουθήσουν ημερομηνίες στην υπόλοιπη Ελλάδα, οι InnerWish έχουν ρολλάρει τις μηχανές και δεν δυσκολεύονται καθόλου να πιάσουν επί σκηνής τα πολύ υψηλά στάνταρ που έχουν θέσει με την δισκογραφία τους, από το ντεμπούτο τους μέχρι το περσινό "Ash Of Eternal Flame". Ο Θύμιος Κρίκος με τον Μανώλη Τσίγκο στις κιθάρες και τις σολάρες είναι η εγγύηση, ο επίσης πολύ παλιός Αντώνης Μαζαράκης στο μπάσο με τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη στα τύμπανα χτίζουν ένα τρομερό rhythm section, o Γιώργος Γεωργίου στα πλήκτρα χρωματίζει με τον καταλληλότερο τρόπο και ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης προσθέτει τόσο αβίαστα τις θαυμάσιες ερμηνείες του.

Προφανώς ούτε για το setlist θα πρέπει να υπάρχει αντίρρηση, καθώς είχαμε δυνατή αντιπροσώπευση και των έξι δίσκων, όσο και αν υπάρχουν και άλλα ακόμη αγαπημένα τραγούδια επί προσωπικού. Από την μεριά μας, δικαιούμαστε να νιώθουμε μόνο περηφάνια για την φαμίλια των InnerWish, η οποία έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να στέκεται πολύ ψηλά τόσο στην εγχώρια σκηνή, αλλά και στο διεθνές power metal στερέωμα, και δη το μελωδικό. Δεν είναι καθόλου κλισέ, τους ευχόμαστε ολόψυχα να συνεχίσουν να μας προσφέρουν μεγάλες συγκινήσεις για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη. [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας