Claymorean

Τηλεοπτικές αναμνήσεις: Forged In Fire στο History Channel, καρφωμένος εκεί, μη μου μιλάτε, μην ενοχλείτε, Jason Knight και Doug Marcaida μόνο. Τρίτο επεισόδιο, δεύτερη σεζόν, εμβληματικό Σκωτσέζικο σπαθί, το κραδαίνεις και με τα δύο χέρια, πετσοκόβει άσχημα, αλλά δεν μπορείς να κρατάς ασπίδα. Λέγεται ότι με ένα τέτοιο ο William Wallace αποδεκάτισε μπόλικους Άγγλους. Το θρυλικό Claymore έδωσε αρχικά το όνομά του στους Σέρβους από το Λαζάρεβατς, το φέρουν ελαφρώς αλλαγμένο τώρα, μπορούμε να το δούμε στο εξώφυλλο του τρίτου (με αυτό το όνομα) και καλύτερου δίσκου τους.

Οι Σέρβοι κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να φτάσουν σε αυτιά πολλών, κυρίως με τους Numenor, The Stone και Claymorean. Αν σας περισσεύει χρόνος, αξίζει ένα τσεκάρισμα και σε αυτούς. Πιο σοβαροί από όσο δείχνουν. Για την υπό παρουσίαση μπάντα, οι οπαδοί του κλασικού heavy metal έχουν κάθε λόγο να χαίρονται. Πιασάρικο και υμνικό, με το κιθαριστικό πανδαιμόνιο διάχυτο και την Dejana Garčević να παραδίδει μια αξέχαστη ερμηνεία, στα χνάρια της Marta των Crystal Viper. Και να πώς ήρθαν τα πράγματα, οι δύο μπάντες να έχουν και άλλο κοινό πέραν του προφανούς: τον Cederick Forsberg (Blazon Stone, Rocka Rollas). Πίσω από το drum kit στο The Cult, εδώ να τους δίνει μία σύνθεσή του από το πρόφατο παρελθόν.

Η συνθετική τους βελτίωση κάνει τη μεγάλη διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους τους, τούτος εδώ θα τους βγάλει πέρα από τα σύνορα της χώρας τους. Το κέρδισαν με το σπαθί τους (very pun intended). Παραδοσιακό στον πυρήνα του, με μελωδίες που χαράσσονται στη μνήμη με την άνεση που θες από έναν τέτοιο δίσκο. Η διάθεσή τους να βασιστούν και σε μεσαίες ταχύτητες, επιβεβαιώνει εκ νέου έναν άγραφο κανόνα στο metal: Όποτε το επικό doom αποδίδεται επιτυχημένα, φαντάζει ανίκητο. Τιμούν ευθαρσώς και τις επιρροές τους με διαφορετικούς τρόπους: έτσι τους Virgin Steele, αφιερώνοντας αυτό στον μεγάλο Mark Shelton αλλά και στιχουργικά την Ursula K. Le Guin, με το πιο σύντομο τραγούδι του δίσκου. Που αλίμονο και αν κατάλαβα γιατί έμεινε στα δυόμισι και όχι στα πεντέμισι λεπτά.

Δίχως υπερβολές και με έντονη την αίσθηση του χιούμορ, καθυστέρησαν λίγο έως ότου να μας καταπλήξουν. «Μου πήρε μόνο τριάντα χρόνια για να γράψω επιτέλους αξιόλογη μουσική» δηλώνει ο κύριος συνθέτης της μπάντας και εμείς τον χτυπάμε φιλικά στην πλάτη και ανοίγουμε μια παγωμένη βεβαίως viljamovka, λέγοντάς του: “Nema veze brate, mi smo ponosni na tebe, ziveli!”

Bandcamp
YouTube