​Kauan: «Το σπίτι δεν είναι τόπος αλλά κατάσταση και το μονοπάτι μια βουτιά μέσα σου»

Οι Kauan είναι ένα post rock/doom metal/folk/black, και διάφορα άλλα, σχήμα που φτιάχτηκε από τον Anton Belov και υπάρχει δισκογραφώντας εδώ και μια εικοσαετία. Βασικό στοιχείο της μουσικής τους είναι η σινεματική προσέγγιση, μέσω μεγάλων συνθέσεων, ενός θέματος κάθε φορά με τη μορφή concept album. Φέτος κυκλοφόρησαν την ένατη ολοκληρωμένη τους δουλειά με τίτλο "Wayhome". Μια πολύ ωραία, καλλιτεχνικά, ερμηνευτική προσέγγιση της λέξης σπίτι και του δρόμου προς ή από αυτό. Με την ευκαιρία αυτή μιλήσαμε με τον Anton για τους Kauan, τον καινούργιο δίσκο και τα σχέδια τους.

Γεια σου, είμαι ο Βλάσης από το Rocking.gr και πρέπει να σου πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος για την ευκαιρία να σου κάνω μερικές από τις ερωτήσεις μου. Πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια για τον νέο σου δίσκο. Βγήκε πανέμορφος και βαθύς!

Γεια σου Βλάση, χαίρομαι που σε γνωρίζω και ευχαριστώ για την πρόσκληση στη συνέντευξη!

Αφού αυτή είναι η πρώτη φορά που μιλάς με κάποιον από τη χώρα μου, νομίζω, πώς θα περιέγραφες τους Kauan στο ελληνικό κοινό;

Λοιπόν… Οι Kauan είναι ένα μουσικό project που γράφει συνθέσεις μεγάλης διάρκειας, οι οποίες εστιάζουν σε μια σχεδόν κινηματογραφική εμπειρία, με βαθιά ατμοσφαιρικά synths, πιάνο, κιθάρες και εφήμερα φωνητικά στα φινλανδικά που διαλύονται μέσα στη ρέverb, αλλά παρ’ όλα αυτά θεωρούνται ροκ ή και μέταλ από πολλούς ακροατές. Κάποιος είπε κάποτε ότι είμαστε η «βαριά εκδοχή του Βαγγέλη (Παπαθανασίου)», αλλά δεν θα έφτανα τόσο μακριά, συγκρίνοντας τους Kauan με έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ού αιώνα, χαχα.

Ο καθένας αντιμετωπίζει τη λέξη σπίτι διαφορετικά

Έχετε έναν νέο δίσκο εκεί έξω που μόλις κυκλοφόρησε, το "Wayhome". Ποια είναι η ιδέα πίσω από αυτόν;

Ο καθένας αντιμετωπίζει αυτή τη λέξη διαφορετικά. Συχνά, το «σπίτι» δεν είναι καν τόπος αλλά κατάσταση. Μια κατάσταση του νου όπου είσαι συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου. Για κάποιους μπορεί να είναι ακόμη και ο θάνατος. Και όταν τελικά ορίσεις «τι είναι σπίτι για σένα;», είναι ακόμη πιο περίεργο να ορίσεις το «μονοπάτι», είναι ένα πραγματικό ταξίδι ή μια βουτιά μέσα σου; Γι’ αυτό όλα τα κεφάλαια του άλμπουμ έχουν ονόματα με κάθετο. Προσπάθησα να θέσω δύο «λέξεις-κλειδιά» ώστε να καλύψω ένα ευρύτερο φάσμα νοημάτων, διευκολύνοντας τη φαντασία του ακροατή και ίσως κατευθύνοντάς τον προς κάτι οικείο.

Το "Wayhome" φαίνεται πιο σκοτεινό από τις προηγούμενες δουλειές σας, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά. Το σχεδίασες έτσι ή ήταν αποτέλεσμα συγκυριών;

Δεν σχεδιάζω τίποτα όταν γράφω μουσική, απλά έρχεται φυσικά, αβίαστα. Οπότε… Είναι ωραίο που το αντιλαμβάνεσαι έτσι, αλλά είναι και η δική σου εμπειρία. Άλλοι μπορεί να δουν το "Wayhome" ως πιο ανάλαφρο και ελπιδοφόρο από το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας μας.

Μπορείς να μας καθοδηγήσεις λίγο γύρω από την παραγωγή του άλμπουμ; Ποιος ήταν ο στόχος για τον ήχο σας; Είναι σίγουρα πολύ διαφορετικός από τις περισσότερες σύγχρονες κυκλοφορίες.

Ο στόχος ήταν να κάνουμε τον τελικό ήχο όσο πιο πιστό γίνεται στην αρχική promo εκδοχή (ένα προσχέδιο που έφτιαξα όταν έγραψα ολόκληρο το κομμάτι) και νομίζω ότι το πετύχαμε αρκετά καλά. Περάσαμε πολύ χρόνο δουλεύοντας τα reverb και τις λεπτομέρειες στις μεσαίες συχνότητες, μπορείς να το προσέξεις ιδιαίτερα εάν το ακούσεις σε καλή, ασυμπίεστη ποιότητα (δηλαδή χωρίς τις σύγχρονες συμπιέσεις των streaming υπηρεσιών).

Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείς την αγγλική γλώσσα για τους τίτλους των τραγουδιών. Γιατί αυτή η απόφαση;

Δεν υπάρχει κάποιο βαθύ νόημα πίσω από αυτό, απλά ήθελα οι τίτλοι να είναι κατανοητοί από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, επειδή αυτά τα βήματα αποτελούν έναν αφηρημένο οδηγό για τη ροή του άλμπουμ, το οποίο είναι ουσιαστικά ένα ενιαίο κομμάτι 50 λεπτών, χωρισμένο για λόγους προσανατολισμού και streaming.

Υπάρχει αυτή τη στιγμή live μπάντα; Έχετε σχέδια για περιοδεία;

Όχι, δυστυχώς όχι ακόμη. Έχουμε κάποιες προσκλήσεις για live εδώ κι εκεί (κυρίως στη Φινλανδία) αλλά τίποτα που να μπορεί να επιβεβαιωθεί προς το παρόν.

έχουμε ένα αρκετά μεγάλο κοινό οπαδών που ακούει πάντα οτιδήποτε κυκλοφορούν οι Kauan

Η post/doom/black σκηνή έχει γίνει τεράστια με τα χρόνια. Μήπως αυτό το κάνει δυσκολότερο για την καλή μουσική του είδους να τραβήξει την προσοχή που αξίζει;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση για την Artoffact Records, τη δισκογραφική μας. Εγώ δεν παρακολουθώ τη σκηνή εδώ και πολλά χρόνια και έχουμε επίσης ένα αρκετά μεγάλο κοινό οπαδών που ακούει πάντα οτιδήποτε κυκλοφορούν οι Kauan. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης, μια άμεση σύνδεση με το κοινό του!

Γυρνώντας πίσω στο χρόνο, πρέπει να παραδεχτώ ότι λατρεύω τα "Pirut" και "Sorni Nai", αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να τα βρει κανείς, τουλάχιστον σε βινύλιο, στην Ευρώπη. Έχετε σχέδια για επανεκδόσεις αυτών των άλμπουμ;

Και οι δύο ερωτήσεις πρέπει να πάνε στη δισκογραφική που έχει τα δικαιώματα αυτών των άλμπουμ, την Blood Music. Όσο γνωρίζω, προσπαθούν πάντα να τα έχουν διαθέσιμα, οποιαδήποτε στιγμή.

Στο "Sorni Nai" ασχοληθήκατε με μια ιστορία νεαρών ανθρώπων που χάθηκαν σε ένα βουνό, ενώ στο "Ice Fleet" με τα τραγικά γεγονότα των επιβατών ενός στόλου που πάγωσαν μέχρι θανάτου. Αντλείς έμπνευση από την τραγωδία στις πιο μυστηριώδεις εκφάνσεις της;

Αντλώ έμπνευση από ιστορίες που μου φαίνονται κοντινές. Και οι δύο, Sorni Nai και Ice Fleet, έχουν στα πραγματικά γεγονότα τους μια μαγική «εγγύτητα», όταν διαβάζεις για αυτά τα περιστατικά, αμέσως νιώθεις κοντά τους ή και συγγενικά, σχεδόν σαν να συμμετείχες, και ναι, αυτό μου δίνει πολλή δημιουργική ενέργεια.

Πίσω στο "Wayhome", είσαι απόλυτα ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα; Υπάρχει κάτι που ήθελες να κάνεις διαφορετικά αλλά δεν μπόρεσες;

Όχι, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά μέχρι στιγμής, μετά από έναν χρόνο παραγωγής και προβών, είμαι ακόμη απόλυτα ικανοποιημένος με όλα! Με τις μελωδίες, τον ήχο, τα οπτικά, τη δισκογραφική και το live ντεμπούτο. Όλα πήγαν άψογα και είμαι περισσότερο από ευτυχισμένος με το αποτέλεσμα!

Το artwork του νέου σας άλμπουμ είναι πιο σκοτεινό από πρoηγούμενα. Τι αντιπροσωπεύει;

Όπως και το ηχητικό μέρος του άλμπουμ, έτσι και το οπτικό αντιπροσωπεύει το ταξίδι: από ένα καθαρό κομμάτι υφάσματος (που μπορείς να δεις στο booklet τόσο του CD όσο και του LP) προς ένα σκονισμένο, βρώμικο και φθαρμένο, σχεδόν κατεστραμμένο, ύφασμα που εμφανίζεται στο εξώφυλλο.

Η μουσική σας μοιάζει σαν να πρέπει να ακουστεί ως άλμπουμ, ολόκληρο. Σκέφτεστε να παίζετε όλο το "Wayhome" ζωντανά; Είναι άλλωστε ένα τραγούδι!

Ακριβώς! Έτσι το παίξαμε και στο ντεμπούτο live εδώ στη Φινλανδία πριν λίγες μέρες (14 Νοεμβρίου) και έτσι σχεδιάζουμε να το παρουσιάζουμε ζωντανά στο μέλλον, ώστε οι ακροατές να βιώσουν ολόκληρη την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς διακοπές!

Τα κρύα πεύκα, οι ομίχλες και η Βαλτική Θάλασσα έχουν κάποια μαγική επίδραση πάνω μου

Έχεις αλλάξει πολλές τη βάση σου στο παρελθόν, μεταξύ Ρωσίας, Ουκρανίας και Φινλανδίας. Πού ζεις τώρα; Και επηρεάζει κάπως αυτό τη μουσική σου;

Ζω στη Φινλανδία και όχι, δεν επηρεάζει τη μουσική μου με κανέναν τρόπο· χάρη στον 21ο αιώνα και όλη την τεχνολογία, δεν χρειάζομαι πολλά για να κάτσω και να συνθέσω. Αλλά εντάξει… Ίσως αυτά τα κρύα πεύκα, οι ομίχλες και η Βαλτική Θάλασσα να έχουν κάποια μαγική επίδραση πάνω μου, χαχα!

Ακούς νέα μουσική; Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μπάντες και οι βασικές σου επιρροές;

Ναι, ακούω πολλή μουσική αλλά σχεδόν καθόλου από τη rock/metal σκηνή, κυρίως ambient (Hammock, Mount Shrine), liquid dnb των 90s–00s, jungle των 90s, shoegaze garage (Stumbleine), retro (π.χ. Billie Holiday) και διάφορη ηλεκτρονική μουσική. Και όχι, δεν παίρνω έμπνευση από τη μουσική άλλων· πιστεύω πως παρεμβαίνει στη διαδικασία της σύνθεσης και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γράψω κάτι που έχω ακούσει αλλού.

Υπάρχει κάποια μπάντα με την οποία θα ήθελες πραγματικά να παίξεις, σε περιοδεία ή κάτι τέτοιο;

Πολύ δύσκολη ερώτηση. Αν μιλάμε για τρελά, «δεν-πρόκειται-να-συμβούν-ποτέ» πράγματα, θα ήμουν ευτυχής να παίξω με τον David Gilmour ή ίσως με ένα πιο λυρικό σετ των Coldplay. Αν μιλήσουμε για κάτι εφικτό, νομίζω ότι θα ταιριάζαμε αρκετά με Ville Valo, Devin Townsend, Hammock, Steven Wilson, Shape of Despair, ακόμη και Moonsorrow (αλλά φαντάζομαι ο κιθαρίστας μας ο Mitja δεν θα ήταν χαρούμενος να παίξει δύο σετ στη σειρά, χαχα).

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου αλλά και για την όμορφη μουσική σου.

Ευχαριστώ για τη συνέντευξη Βλάση, ό,τι καλύτερο εύχομαι!