High On Fire, Sadhus @ Κύτταρο, 11/11/25

Θυμάμαι να είμαι πάντα ενθουσιώδης άνθρωπος με τις συναυλίες. Όταν η τσέπη μου το επέτρεψε και ανακάλυψα τη συγκεντρωμένη χαρά που μπορούν να προσφέρουν τα μουσικά φεστιβάλ (από εκείνα τα κανονικά ξέρετε, όχι από αυτά που για πολλούς λόγους δεν μπορούμε να διοργανώσουμε εδώ, που πολλά συγκροτήματα παίζουν σε διαφορετικές σκηνές επί ένα σερί ημερών), βρήκα το νόημα της ζωής μου. Αφού εξαφανίστηκα για ένα σαρωτικό διήμερο στο Manchester και το Damnation Festival, χόρτασα καταπληκτικά συγκροτήματα, μεταξύ των οποίων και τους κορυφαίους High On Fire. Οι οποίοι είχαν ως επόμενο σταθμό το σπιτάκι μου. Θα έλεγε κανείς «ε μωρέ που να πας να τους ξαναδείς τώρα, αφού μόλις τους είδες», όμως τα πράγματα απέχουν πολύ από αυτή την παρατήρηση.

Βλέπετε, αν γνωρίζεις και αγαπάς πραγματικά το ποιος είναι ο τιτάνας Matt Pike και τη μουσική κληρονομιά που κουβαλάει, τέτοιες παρατηρήσεις είναι σχεδόν ανόητες. Βάλε δε και το κερασάκι στην τούρτα πως φέτος έχουμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε με τον ασύγκριτο Ben Koller των Converge πίσω από το drumkit, ε τέτοιες συμπράξεις δεν τις βλέπεις κάθε μέρα. Η μάλλον, αν έχεις την ευκαιρία να τις δεις δύο φορές με τέσσερις μέρες απόσταση, την αδράττεις και σηκώνεις το βασανισμένο σου κορμί να απολαύσεις αυτό που τέτοιοι μουσικοί έχουν να σου προσφέρουν - κι ενώ ήδη ξέρεις πως είναι κόλαση το αποτέλεσμα. Από αυτή την κόλαση που τη θες. Αυτό και το γεγονός πως μερικές διοργανώσεις αξίζουν τη στήριξή σου ανεξαρτήτως.

Σχεδόν λογικά, το συγκρότημα που έχει αναλάβει να προλογίσει αυτή την εμφάνιση είναι οι Sadhus. Θα κουράσω αν πλέξω πάλι εγκώμια για αυτό το συγκρότημα, έχω μεγαλώσει ακούγοντας sludge όσο υπάρχουν κι αγαπώ τη μουσική τους βαθύτατα. Εγώ και άλλοι πολλοί Αθηναίοι βεβαίως. Πράγμα που γνωρίζαμε, αλλά ήταν και αυταπόδεικτο αφού φτάνοντας στο χώρο του Κυττάρου, ήταν ήδη γεμάτος. Δεν μπορούν πολλά εγχώρια σχήματα να καυχιούνται πως το κοινό γεμίζει τις συναυλίες συγκροτημάτων του εξωτερικού για να δει και αυτούς από πολύ νωρίς, οι Sadhus όμως ξεκάθαρα είναι ένα από αυτά.

Ωστόσο, δεν είναι από τους τύπους που καυχιούνται. Οι Sadhus καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους δείχνουν πλήρη ταπεινότητα, και πραγματική ευγνωμοσύνη για το γεγονός τόσο του ότι βρίσκονται επί σκηνής μαζί με ένα από τα είδωλα τους, όσο και με το πόσο τους στηρίζει, για άλλη μια φορά ο κόσμος. Αν θυμηθούμε την τελευταία τους headline εμφάνιση άλλωστε για την κυκλοφορία του "Illegal Sludge", δεν κομπιάζουν να γεμίσουν χώρους για την πλάκα τους. Φυσικά το "Illegal Sludge" έχει την τιμητική του, με το "Woodman" και το ομώνυμο να ξεχωρίζουν, αλλά σίγουρα η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου - και ίσως της εμφάνισης - έχει γίνει με τον καιρό το "Fuck Off And Die".

Η φωνή του Σταύρου, δεν λυπάται, μα κυρίως, δεν κουράζεται. Το ξέφρενο γρέζι της διαλύει φρούρια και αφήνει συντρίμμια στο πέρασμά του. Από το παρελθόν, μας θυμούνται τα "Hyper Roller", "Lazarus", και μια νότα Κολομβίας. Ξέρετε τώρα. Όλα αυτά, σε σαμπαθικό κλίμα να τα συνοδεύει, εξυψώνουν την απόδοση του σχήματος. Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι συγκριτικά με άλλα κείμενα, οι Sadhus όμως έπιασαν από την αρχή σωστά τι θα πει γράφω sludge, και εξακολούθησαν να το πιάνουν σωστά σε κάθε του έκφανση ανά πενταετία που ακολούθησε του ξεκινήματός τους. Είναι πια έτοιμοι να βγουν έξω. Είναι πια έτοιμοι να ανοίγουν άλλοι γι’ αυτούς.

Μετά τη σαρωτική εμφάνιση και χειροκρότημα των Sadhus, πλησιάζαμε προς το πραγματικό ψητό. Η τελευταία εμφάνιση των High On Fire στην Αθήνα έγινε σχεδόν δέκα χρόνια πίσω, και τότε ο Matt αντιμετώπιζε πολλά προβληματάκια υγείας που τράβηξαν κάπως πίσω την απόδοσή τους - που λίγο βέβαια μας ένοιαξε, μπροστά σε αυτό τον τιτάνα. Από τότε, μεσολάβησαν τρεις δίσκοι, με τον πιο πρόσφατο "Cometh The Storm" να έχει ήδη αγαπηθεί. Και ο Pike, πλέον, είναι στα καλύτερα που υπήρξε εδώ και χρόνια. Μπορεί να είχα προκαλέσει spoiler στον εαυτό μου όπως ανέφερα στην εισαγωγή, μα αυτό όχι μόνο δεν ήταν αρνητικό, αλλά έστρωσε το αφήγημα στο να ξεπεράσω τις προσδοκίες μου.

Η παρούσα σύσταση των High On Fire είναι ικανή να προκαλέσει συγκινήσεις. Αυτό που είδα πριν τρεις μέρες στο Manchester ναι, σίγουρα ήταν εντυπωσιακό, όμως του έλειπε ο ζεστός αχταρμάς της πατρίδας. Ο Matt αγκαλιάζει την Αθήνα, γνωρίζει άλλωστε πόσο αγαπητός είναι σε αυτή και παρά το απροσέγγιστο παρουσιαστικό του, είναι μάλλον ένας αγαθός γίγαντας. Υπό τις ανατολίτικες μελωδίες του τελευταίου δίσκου, ανεβαίνει στη σκηνή για να κηρύξει το συναυλιακό όλεθρο. Με ένα του νεύμα, το "Burning Down" ξεκινά και παράλληλα, γίνεται διαταγή. Όμορφο Κύτταρο, όμορφα καίγεται.

Κι ενώ ανοίγουν με τα νέα, οι High On Fire είναι έτοιμοι για ένα μακροβούτι στη δισκογραφία τους. Πετάμε μακριά στους πρώτους δύο δίσκους, με τα "Hung, Drawn And Quartered" και "Fireface" να τους εκπροσωπούν. Την τιμητική του βέβαια όπως πάντα έχει το "Death Is This Communion" - θα ήταν ανόητο άλλωστε, αφού το μικρότερο σε έκταση κομμάτι των High On Fire είναι και το μεγαλύτερο σε εκτόπισμα: "Rumors Of War", κι οι φήμες γίνονται αβάσταχτη, ολέθρια πραγματικότητα. Ο Pike μοιάζει ανέγγιχτος σχολίων. Στέκει εκεί, μάστορας της κιθάρας του, κυρίαρχος της φωνής του, η οποία δεν βρίσκεται στο χώρο για να είναι καλαίσθητη.

Η αδάμαστη αγριάδα του σκίζει κάθε ευαισθησία και σε κάνει να καταπιείς τον πόνο σου με ένα σφηνάκι μπέρμπον, σαν άντρας (ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι ότι αντικαθιστούν την ψυχοθεραπεία οι άντρες). Ο Jeff δίπλα του έχει κλείσει πλέον εικοσαετία, και θαρρείς πως πλέον δεν υπάρχουν οι High On Fire χωρίς αυτόν. Και φυσικά ο Koller, συνηθισμένος να κυμβαλοβολεί πίσω από φωνές άγριες και μεγάλους frontmen, εκτοξεύει την απόδοση των τραγουδιών της πορείας των High On Fire σε επίπεδα που κανείς δεν έχει ξαναματαδεί. Τους πάει πολύ, θα έλεγα να τον κρατήσουν αν δεν είχε εφτακόσιες εβδομήντα τρείς χιλιάδες δώδεκα projects (φήμες λένε πως ο αριθμός αυτός είναι ανακριβής, μπορεί και όχι).

Ο ήχος ενώ συχνά δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος των sludge συγκροτημάτων καθώς κομματάκι δύσκολος, αυτή τη φορά στέκει σύμμαχος. Κι ο κόσμος, τρίτος άξονας αυτής της συγκρουσιακής συμμαχίας το ζει στο μέγιστο - απροσπέλαστη ζώνη βίας σημειώνεται στο κέντρο του Κυττάρου, κι όχι άδικα. Η συναυλία κλείνει σχεδόν κυκλικά, με το τεράστιο "Snakes For The Divine" να ορίζει το sludge and roll, και το "Darker Fleece" να ξαναγυρνά στο "Cometh The Storm" ακριβώς όπως η συναυλία άνοιξε. Οι High On Fire μας πήραν και μας σήκωσαν κι εμείς τους αφήσαμε χωρίς κανένα παράπονο. Αυτά τα μεσοβδόμαδα live χρειαζόμαστε, και θα ξεχνάμε κάθε κούραση για να είμαστε εκεί. Άλλωστε, την παίρνουν μακριά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής