Ty Segall & The Freedom Band, Chickn, Bonnie Nettles @ Gagarin 205, 16/06/18

Με τις τελευταίες εμφανίσεις του στη χώρα να μας πηγαίνουν πίσω στο 2014 και στο 2012 και με τρεις άκρως επιτυχημένους δίσκους ("Emotional Mugger", "Ty Segall" και "Freedom's Goblin") να έχουν κυκλοφορήσει έκτοτε, η επανεμφάνιση του ηγέτη της νέας γενιάς του garage rock ήταν επιβεβλημένη. Τελευταία στάση της περιοδείας του Ty Segall, λοιπόν, πριν διασχίσει για ακόμη μια φορά τον Ατλαντικό. Μόνη διαφορά πως φέτος, αντί για θεατρικό show, έχει στήσει μια Freedom Band που σπάει κόκαλα. Η backing band που έχει στα δύο τελευταία άλμπουμ του μόνο backing δεν μπορεί να θεωρηθεί, εξανίσταμαι και μόνο στο άκουσμα της λέξης. Εν τέλει, το γεμάτο Gagarin, χτυπήθηκε, έκανε τα τύποις moshpits του, χόρεψε και χάζεψε με μια εμφάνιση υψηλότατου επιπέδου.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Bonnie Nettles, οι οποίοι εμφανίζονται τελευταία σε όλο και περισσότερα σημεία που κοιτάς, προς τιμήν τους. Προσωπικά, τους είδα τελευταία φορά στην αρχή της χρονιάς, όταν και είχαν παίξει ως support των Myrrors. Δεν μπορώ να πω πως είδα κάτι καινούργιο. Η ψυχεδέλειά τους, στην έκφανση που τα τελευταία χρόνια παίζεται όλο και περισσότερο από ελληνικά γκρουπς είναι ωραία δοσμένη. Σαν διάθεση και δέσιμο επί σκηνής, αλλά και live απόδοση, είναι πολύ διαβασμένοι, όμως συνθετικά χωλαίνουν προς το παρόν. Αν συνεχίσουν να το παλεύουν, κυνηγώντας να ακούγεται το όνομά τους αλλά και δουλεύοντας σκληρά στο στούντιο για κάτι μεγάλο ηχητικά, μπορούν να φτάσουν πιο μακριά από τις δεκάδες μπάντες που χάνονται κάπου στην πορεία.

Η συνέχεια ανήκε στους Chickn. Η εμφάνισή τους είχε μια ιδιαιτερότητα. Μόλις πριν μια βδομάδα έπαιζαν στον ίδιο ακριβώς χώρο, στο μεγάλο τους live με "support" μάλιστα τον Κώστα Τουρνά. Μετά τα έξι μέλη των Bonnie Nettles, το σανίδι γέμισε ακόμα περισσότερο με τα επτά των Chickn. Έπειτα από το επιτυχημένο ντεμπούτο τους το 2016, φέτος έκαναν αλλαγή κατεύθυνσης με το "Wowsers". Και αν πια ο ήχος τους δεν είναι τόσο ιδιαίτερος, είναι πιο διαβασμένος, πιο ώριμος και χτισμένος ώστε να εκτοξεύει τις live εμφανίσεις τους.

Η μπάντα του Άγγελου Κράλλη, ο οποίος αναλαμβάνει όλη τη σύνθεση και έχει το ρόλο του frontman, ήταν ανέκαθεν πληθωρική στη σκηνική της παρουσία. Όμως, για πρώτη φορά όλο αυτό το «γκράντε» κατάφερε να μην είναι διόλου περιττό. Έχοντας δει στο παρελθόν τους Chickn, μπορώ να δηλώνω εντυπωσιασμένος από την εμφάνισή τους το βράδυ του Σαββάτου, αφού βγήκαν με αέρα headliner και έπαιξαν ως τέτοιοι ένα μεγαλεπήβολο show με ταυτότητα, βάθος και ένταση. Μπράβο τους.

Ty Segall & The Freedom Band, λοιπόν. Δεν θα κρύψω πως ενώ εκτιμώ πάρα πολύ τη μουσική πορεία του Ty Segall, εντούτοις δισκογραφικά τον θεωρώ κάπως υπερτιμημένο. Δεν είναι επ’ ουδενί μέτριος, ούτε καν απλά καλός, απλά δεν έχει βγάλει τους μεγάλους δίσκους ώστε να τον καθιστούν τον θεό και το βαρύγδουπο χτύπημα στη μουσική ιστορία, όπως θεωρείται από πολλούς. Αυτό το φαινόμενο, βέβαια, συμβαίνει συχνά όταν έχεις μια σειρά από δίσκους εκθειασμένους από το pitchfork, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Έχω απολαύσει όλα του του άλμπουμ, λίγο περισσότερο το "Manipulator" που είναι κιόλας κατάτι διαφορετικό ηχητικά, αλλά δεν είχα συγκλονιστεί.

Αυτό που με συγκλόνισε, ωστόσο, ήταν η συναυλία του Σαββάτου. Δεν ανακαλύπτουμε τη φωτιά, άλλωστε, όταν διαπιστώνουμε πως οι garage μουσικές είναι φτιαγμένες για να παίζονται ιδρωμένες στη σκηνή, με τη φωνή να έχει ήδη σκιστεί με φυσικό τρόπο. Ο Ty Segall είναι φοβερός rock’n’roll μουσικός και περιτριγυρίστηκε από μια μπάντα βιρτουόζων αλητών που έσπασε σβέρκους. Η Freedom Band που τόσο εξήρα αποτελείται από τον συνοδοιπόρο του, Mikal Cronin, στο μπάσο και τους Charles Moothart (ντραμς), Emmett Kelly (κιθάρα) και Ben Boye (πλήκτρα).

Η αρχή έγινε με το "Wave Goodbye" και αμέσως μετά το "Fanny Dog", η πρώτη πιασάρικη στιγμή του live. Οι μουσικές είναι γεμάτες γκάζια, φασαρία και βάρος που δεν περιμέναμε. Αρχικά ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος, έπειτα όμως έφτιαξε και -ειδικά αν ήσουν μπροστά- τα άκουγες όλα πεντακάθαρα (ή σε βαρούσαν τόσο που δεν σε ένοιαζε). Άλλοτε πιο garage με ξεσπάσματα που προκαλούσαν headbanging όπως στο "Ceasar", άλλοτε πιο college rock με τον ήλιο της Καλιφόρνια στο φόντο όπως στο "My Lady’s On Fire", μα πάντα απαιτώντας την αμέριστη προσοχή σου γι’ αυτό που συνέβαινε.

Τα πλήκτρα του ασταμάτητου Boye στο υπόβαθρο έδιναν μια πειραματική/jazz αίσθηση στις συνθέσεις και ήταν μια απόλαυση να τα παρακολουθείς από μόνα τους. Τα σαξόφωνα που μπήκαν σε φάσεις ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενα. Οι δύο κολλητικές στιγμές του φετινού "Freedom Goblin" παίχτηκαν σερί και ανέβασαν το κέφι του κοινού κατακόρυφα. Μιλάμε για το "Every 1’s A Winner" (διασκευή Hot Chocolate) και το "Despoiler Of Cadaver".

Συνολικά, μια εμφάνιση ανώτατου επιπέδου από τον μαέστρο Ty Segall, απογειώνοντας επί σκηνής όλες του, ανεξαιρέτως, τις συνθέσεις. Για τη Freedom Band τα είπαμε τόσες φορές, τα σαγόνια στο πάτωμα για τις παιχτικές τους ικανότητες και το rock 'n' roll attitude. Φοβερό live.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου