Billy Cobham @ Gazarte, 20/11/25

Βράδια σαν αυτό δεν εξηγούνται εύκολα. Τα ζεις, τα ρουφάς, τα κοιτάς απορημένος. Στο τέλος, βασικά από την αρχή, σκέφτεσαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος στα 80 του να παίζει με τέτοια καθαρότητα, τέτοια ένταση, τέτοιο δέσιμο με τη μπάντα του. Ο Billy Cobham δεν έδωσε απλώς μια καλή εμφάνιση, έδωσε ένα μάθημα για το τι σημαίνει να κουβαλάς τη μουσική μέσα σου σαν φυσική προέκταση του σώματος. Είναι νομίζω προφανές!

Ο χώρος γεμισε. Καθε τραπέζι. Ο εξώστης. Ορθιοι επίσης. Ζέστη αρκετή. Η μπάντα σε τρομερή συνοχή. Έβλεπες ότι είναι ζωντανή, εύπλαστη, ακριβής. Κι ο Cobham στο κέντρο, με μια κορδέλα στο κεφάλι, σαν να είχε ακουμπήσει έναν αόρατο άξονα που κρατούσε το σύνολο σε τέλεια ισορροπία. Δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή όπου ο χρόνος τον πρόδιδε. Αντίθετα, ο ίδιος φαινόταν και πραγματικά τον διέταζε.

Το "Times Οf My Life" έπεσε νωρίς, με μια γλυκόπικρη διαύγεια. Άνοιξε ένα παράθυρο στο «τώρα» του, βλέποντας μέσα από αυτό στιγμές μιας ολόκληρης πορείας. Κάθε χτύπημα είχε σκοπό, κάθε μικρή παύση είχε βάθος. Ακόμη και η μπάντα έμοιαζε να αναπνέει επάνω στη δομή του. Και όλα έγιναν άμεσα ε. Χωρίς να το καταλάβει καλά καλά κανείς.

Νομίζω πιο μετά, στο "Total Eclipse", η αίθουσα ξαφνικά ένιωσε βάρος στον αέρα. Χάρηκε. Το κομμάτι, από τη φύση του πυκνό και χαοτικό, παρουσιάστηκε εδώ σαν γλυπτό. Πέρα από σχήμα είχε και μια σοφία που μόνο κάποιος που έχει το fusion στο DNA του θα μπορούσε να του δώσει. Ο Cobham το κράτησε με μια απίστευτη μετάβαση ανάμεσα στον έλεγχο και την έκρηξη.

Το "Fragolino" ήταν η ανάσα, ίσως η ελαφρότητα που κάνει τον ρυθμό να χορεύει χωρίς να χάνει το κέντρο του. Το κομμάτι κύλησε σαν να γεννιόταν μπροστά μας, γεμάτο λεπτομέρειες που σε πιο νέους μουσικούς θα έμοιαζαν επιτήδευση, ενώ εδώ άκουγες απλώς ευφυΐα χωρίς κόπο. Ελπίζω να μην παρεξήγησε κανείς!

Το "Spectrum" ήταν η στιγμή που όλοι ένιωσαν ότι πατάμε στην καρδιά της κληρονομιάς του. Εκεί, ο Cobham λειτούργησε σαν χρονόμετρο που χτυπούσε στο κόκκινο χωρίς ποτέ να ξεφεύγει. Οι αλλαγές, οι μικρές παύσεις, τα φευγαλέα γεμίσματα ήταν αυτή η ακρίβεια που δεν αντιγράφεται, απλώς κατακτιέται.

Και κάπου εκεί, μετα το κόκκινο φεγγάρι ήρθε το μεγάλο drum solo του. Μακρύ, υποβλητικό, σχεδόν υπνωτικό. Δεν ήταν επίδειξη, ας πούμε ότι έμοιαζε ιερό. Ένα σώμα που μιλούσε με το όργανο σαν να το είχε γεννήσει. Η ηλικία εξαφανίστηκε τελείως και πλέον μπροστά μας στεκόταν ένας άνθρωπος που έδειχνε τι σημαίνει να ζει κάποιος εντελώς ρε μέσα στον ρυθμό.

Το "Stratus" ακολούθησε σαν απελευθέρωση. Ο χώρος σχεδόν σηκώθηκε από το πάτωμα όταν το μπάσο άνοιξε το μοτίβο, και ο Cobham, με ακρίβεια χειρουργική αλλά και ενέργεια που θύμιζε νεότητα, έδεσε κάθε στοιχείο της μπάντας σε ένα ενιαίο σώμα. Ήταν η κορυφή της βραδιάς – όχι επειδή είναι το μεγάλο του hit, αλλά επειδή έπαιξε σαν να είχε γεννηθεί εκείνη τη στιγμή.

Στο τέλος, αφού χαιρέτησε και είπε ότι πλησιάζουν στο τέλος, έκανε εκείνο το μικρό, υπόγειο χαμόγελο. Ξαναγύρισε το βλέμμα στα τύμπανα και έδωσε ένα φωτεινό "Tinseltown", μια τελευταία πινελιά, σαν δώρο σε όσους παρέμεναν αποσβολωμένοι. Αλλά έκρυβε άλλο ένα μετα. Το τέλος τελικά ηρθε με το "Red Baron" τελικά και έμειναν όλοι απόλυτα ευχαριστημένοι. Και πως να μην!

Ο Billy Cobham ήρθε για να αποδείξει ότι το πάθος, όταν είναι πραγματικό, δεν γνωρίζει ηλικίες. Και το Gazarte, για μιάμιση ώρα, άκουσε τι σημαίνει χρόνος και μουσική και τύμπανα στη γλώσσα ενός θρύλου.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής