Ejekt Festival: Måneskin, Palaye Royale, Alice Merton, The Bonnie Nettles @ ΟΑΚΑ Parking P5, 23/07/24

Αν κάποιος έριχνε στο τραπέζι τον χαρακτηρισμό «η πιο συμβαίνει τώρα εντός συνόρων συναυλία στον σκληρό ήχο του 2024» για την δεύτερη μέρα του Ejekt, θα ήταν πρακτικά αδύνατο να την αντικρούσεις. Όσο κι αν ακόμα κρατάνε τα καψίματα από την εμφάνιση των βερολινέζων πυρομανών μερικούς μήνες πίσω. Όσα βαριά χαρτιά από φεστιβαλικές ημέρες κι αν θέλεις να κατεβάσεις. Όσες φιλοσοφικές αναλύσεις κι αν επιχειρήσεις. Και ναι, προφανώς, η υπερπαραγωγή που έπαιξε κάποιες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα από το Parking 5 στις αρχές του Ιουνίου, στέκεται μόνη της, μακριά από κατηγοριοποιήσεις. Το όνομα των Måneskin καίει όσο ελάχιστα άλλα στο σύγχρονο rock στερέωμα, και η σφραγίδα έμελλε να μπει με τον πιο κλασικό τρόπο· στο σανίδι.

Bonnie Nettles

Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή, οι Bonnie Nettles ξεκίνησαν το σετ τους στις 17:30. Με το χώρο να έχει γεμίσει υπέρ-ικανοποιητικά τηρουμένων των αναλογιών, και με τον ήλιο κρυμμένο πίσω από συννεφιά, οι συνθήκες ήταν σχεδόν ιδανικές. Η έμφυτη ιδιοτροπία στον ήχο της εφτάδας, όπως αυτή υπάρχει αποτυπωμένη στο ομότιτλο ντεμπούτο της, και ο απαραίτητος αναγνωριστικός χρόνος για μια σεβαστή μερίδα του κοινού που εμφανώς ερχόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπο με φεστιβαλικές συνθήκες, ισορρόπησαν την κατάσταση. Ο συνδυασμός σύγχρονου alt, ψυχεδέλειας και εγγλέζικης δεκαετίας '90, ανέβαινε αισθητά όταν το σύνολο έκλινε στο τελευταίο. Το χειροκρότημα στο τέλος του τριαντάλεπτου ήρθε ως απόδειξη επιτυχίας. [Α.Μ.]

Alice Merton

Μετά το πολιτισμικό σοκ ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα να αποτελούμε μερικούς από τους ανθρώπους που ανεβάζουν το μέσο όρο ηλικίας στο κοινό, αλλά και τη χαρά του να βλέπεις μικρά παιδιά να προετοιμάζονται για την καλύτερη μέρα της χρονιάς τους, η Alice Merton πήρε τη θέση της στη σκηνή για να μας ανεβάσει τη διάθεση με το δικό της τρόπο. Με ήδη αρκετά μεγάλο αριθμό ανθρώπων να γεμίζει το χώρο και αυτή την πολυπόθητη συννεφιά που εχθές μας έλειψε να βοηθάει στο να την απολαύσουμε, η Alice ήρθε, είδε και κατέκτησε το Ejekt Festival. Με τρομερό αέρα, η Alice Merton συνεχίζει αυτή την alt pop singer-songwriter παράδοση που ξεκινά από την Alanis Morissette και καταλήγει στην Miley Cyrus, η φωνή της θυμίζει δε λίγο την αμίμητη χροιά της Florence And The Machine (που μας μάγεψε πέρυσι στα πλαίσια του Ejekt Festival).

Με τις ιδιαίτερες ενδυματολογικές επιλογές που συνηθίζει, η Alice Merton εμφανίστηκε στη σκηνή με ένα σύνολο που σίγουρα ξέφυγε από τη 90s ντουλάπα της Christina Aguilera - κι αυτό προσωπικά μόνο για καλό το λέω - και με αστείρευτη ενέργεια - και συγκλονιστικά καλή προφορά - καλωσόρισε την «Αθήνα» και μας έδωσε το ένα hit της μετά το άλλο. Τα βλέμματα βέβαια πολλές φορές απέσπασε ο εκπληκτικός κιθαρίστας της που είχε τη γκρούβα γραμμένη στην ψυχή του.

Σίγουρα όμως, το ενδιαφέρον μονοπώλησε η Alice με τον ιδιαίτερα επικοινωνιακό χαρακτήρα της, αφού καλούσε συχνά το κοινό να συμμετέχει στα κομμάτια της, εξηγούσε την ιστορία τους, ζήτησε από τον κόσμο να φιλήσει το έτερον ήμισυ του αν είναι μαζί του, καθώς και να ανέβει ο κόσμος στις πλάτες των φίλων του - από πέντε άτομα το ζήτησε, με δέκα τουλάχιστον τα κατάφερε. Η πλούσια πολιτισμική κληρονομιά που κουβαλά η Alice Merton λόγω της πολλαπλής καταγωγής της έχει χρωματίσει τη μουσική της, όμως, δεν παύει το πρώτο της κομμάτι, "No Roots" να είναι και το πιο αγαπημένο του κοινού που προς ευχάριστή μου έκπληξη, φάνηκε να είναι αρκετά εξοικειωμένο με τη μουσική της. Με τον αρκετά καλό ήχο που τη συνόδευε, η Alice Merton μας αποχαιρέτησε με το "The Other Side", και σίγουρα έφυγε με πολλούς νέους οπαδούς στη φαρέτρα της. [E.T.]

Palaye Royale

Φαίνεται να χτίζεται μια αναπάντεχη σχέση αγάπης με τους Palaye Royale, εχοντας ακόμη φρέσκιες τις μνήμες της εντυπωσιακής περσινής διπλής τους εμφάνισης. Περίπου ένα χρόνο μετά, σε διαφορετικό σκηνικό και με κόσμο που σε μεγάλο βαθμό ήρθε για να δει τους headliners, έμενε να δουμε αν το παρτυ που ζήσαμε στο Gagarin θα μπορούσε να αποδοθεί με την ίδια ενέργεια στην επιβλητική σκηνή του Ejekt festival.

Με τους AC/DC να ηχουν σαν intro και τη μπάντα να μπαίνει φουριόζα, το ξεκίνημα με "Little Bastards" βρήκε τους Palaye Royale να προσπαθούν με το καλησπέρα να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Με περισσή ενέργεια ειδικά ο μπροστάρης Remington Leith (με τα φρεσκοφουσκωμένα χείλη) αλώνιζε αδιάκοπα τη σκηνή. Η πρώτη προσπάθεια για κάλεσμα σε moshpit θα έλεγε κανείς πως ήταν φιλόδοξη αλλά αποτυχημένη, κάτι που έκανε και τον ίδιο να πει οτι θα το προσπαθήσει ξανά στη συνέχεια.

Μπορει το κοινό να μην ήταν έτοιμο για pit, αλλά αν κρίνουμε από τον ενθουσιασμό των fans που είχαμε γύρω μας και το υψίσυχνο sing-along που ακούγαμε από τις νεότερες ηλικίες, σίγουρα υπήρχε απήχηση σε μέρος του κόσμου. Στο χορευτικό "Fucking With My Head" κουνηθήκαμε (και σκεφτήκαμε ότι ειναι και ταιριαστό opening για τους Maneskin). Στο "Hang On To Yourself" ήρθαν τα χοροπηδητά και τα ρυθμικά χειροκροτήματα να ανεβάσουν την ένταση. Μπορεί φωνητικά να φαινόταν μια κάποια κόπωση, αλλά η σκηνική παρουσία κάλυψε το κενό. Τα πρώτα ακροβατικά ξεκίνησαν με τον Remington να ανεβαίνει στα ηχεία στο πλάι της σκηνής, το δεύτερο κάλεσμα για pit ήρθε, με λίγο καλύτερα αποτελέσματα αυτή τη φορά (αλλά και πάλι χλιαρά).

Η μπάντα ευχαρίστησε πολλές φορές τον κόσμο για τη θερμή υποδοχή, και δεν παρέλειψε να πει οτι ήταν η τελευταία εμφάνιση τους στα πλαίσια αυτής της περιοδείας, ενώ παρά τα προβλήματα που είχαν με τη μεταφορά του εξοπλισμού τους, οι τεχνικοί τους κατάφεραν να στήσουν τα πάντα την τελευταία στιγμή.

Το "style over substance" συνεχίστηκε με τη μπάντα να κάνει τράμπα τον μπασίστα με τον drummer, στο "Dead To Me" το οποίο όπως ανέφεραν άκουσαν να παίζει στο ραδιόφωνο σε ένα ταξι και εντυπωσιάστηκαν, ευχαριστώντας μας και πάλι για το γεγονός ότι έχουν αποκτήσει κοινό που τους ακούει στη χώρα μας.

Μπορεί να έλειψαν τα πυροτεχνικά και οι φουσκωτές μπάλες που είχαμε δει στο Gagarin, αλλά φυσικά δε θα έλειπε η αναμενόμενη εμφάνιση της φουσκωτής βάρκας, με τον Remington να επιπλέει ανάμεσα στο κοινό και να τους δροσίζει με το νεροπίστολό του, κάτι που φάνηκε να αιφνιδιάζει και τους διπλανούς μας που γελούσαν με το θέαμα.

Το οτι δεν είχε γίνει ένα σωστό moshpit έκανε τη μπάντα να το πάρει προσωπικά, και στο κλείσιμο ο drummer κατέβηκε στο κοινό, με τους υπόλοιπους να αλλάζουν και πάλι πόστα και να δίνουν τον τόνο για ένα (επιτέλους) πιο κανονικό pit που ο κόσμος που συμμετείχε φάνηκε να διασκεδάζει.

Συνολικά, οι Palaye έκαναν μια τίμια προσπάθεια, δίνοντας ενέργεια και προσπαθώντας όσο μπορουσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Στα πλαίσια ενός μεγάλου φεστιβάλ, οι όποιες αδυναμίες είχαμε δει στο Gagarin στα μάτια μας ήταν πιο εμφανείς, και η έλλειψη φαντασμαγορικών στοιχείων που συνήθως πλαισιώνουν τις συναυλίες τους απογύμνωσε κάπως και τον συνθετικό πυρήνα των κομματιών τους. Παρόλα αυτά, σίγουρα ικανοποίησαν τους fans τους και στο μεταξύ κέρδισαν και το χειροκρότημα από κόσμο που για πρώτη φορά (και μάλλον όχι τελευταία) τους άκουσε. [Ν.Κ.]

Måneskin

Κάποιος δεν μπορούσε να περιμένει. Ή μάλλον, ποιός μπορούσε να περιμένει; Ενώ τα φώτα είχαν ήδη σβήσει και χιλιάδες κόσμου είχαν μαζευτεί εμπρός, τουλάχιστον έξι λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, ένας-ένας οι μουσικοί βρέθηκαν στη σκηνή, με την σειρά (αν δεν κάνω λάθος) κιθάρα, τύμπανα, μπάσο, και προφανώς τελευταίο τον Damiano David. Το ξεκίημα με το "Don't Wanna Sleep" είναι εκρηκτικό. Από τη λυσσασμένη αντίδραση του κοινού μόλις ξεκινά το solo του Thomas Raggi αντιλαμβάνεσαι τί θα ακολουθήσει.

Η πρώτη τριάδα κομματιών ολοκληρώνεται χωρίς καμία διακοπή ανάμεσά τους. Μάλιστα κύριοι και κυρία, μόλις περάσατε από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας. Ο Thomas δεν επιχειρεί να μιμηθεί τον Tom Morello στο "Gossip" με το πρώτο δυνατό sing along, αλλά δεν παραλείπει να ξεσαλώσει ξανά. Στο "Zitti E Buoni" από τον θρίαμβο της Eurovision ζούμε το αδιανόητο. Βρισκόμαστε σε rock συναυλία στην Ελλάδα και χιλιάδες κόσμου ξεφαντώνουν με ένα τραγούδι στην ιταλική γλώσσα. Η μπασογραμμή της Victoria De Angelis θα ξεσηκώσει για πρώτη φορά το κοινό, το τραγούδι που γνωρίσαμε με τον πλέον αναπάντεχο τρόπο το 2021 αποδεικνύεται απόλυτα συναυλιακό και τα πρώτα συμπράσματα έχουν ήδη βγει.

Οι Maneskin παίζουν σωστό rock, βασισμένο σε κλασικές φόρμες. To rock που μας έμαθαν οι παππούδες μας, οι μπαμπάδες μας, τα μεγαλύτερα αδέλφια μας. Και είναι και πολύ rock. Ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός, ακούς ξεκάθαρα και πολύ δυνατά κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και φωνή. Μεμονωμένα ο ήχος της κιθάρας είναι τρομερός, ενώ οι μπασογραμμές είναι απόλυτα ευδιάκριτες. Αριστερά προς τα μπαρ μάλιστα, ο ήχος είναι ακόμη πιο καθαρός. Σε ατομικό επίπεδο, η απόδοση είναι τρομερή, ενώ και σαν σύνολο, η τετράδα αποδίδει υποδειγματικά, αποδεικνύοντας πρώτα απ' όλα το σεβασμό που έχει για την ίδια τη μουσική. Προς τιμήν τους δεν λαθεύουν επ' ουδενί, έχοντας βρεθεί μέσα σε λίγα χρόνια από τους δρόμους στα στάδια και τις αρένες όλου του κόσμου.

Από την πλευρά του το κοινό πλησιάζει τηρουμένων των αναλογιών την απόδοση του συγκροτήματος. Παρατηρείς πολύ κόσμο να τραγουδά πολλούς στίχους, υπάρχουν δυνατά sing along, υπάρχουν ενθουσιώδεις αντιδράσεις, πολύ δύσκολα παρατηρείς κάποιον που να μένει ασυγκίνητος και να βρίσκεται εκτός ρυθμού. Επανερχόμενοι στη ροή, το "Honey, Are You Coming?" τυγχάνει εξαρχής θερμής αποδοχής και αποδεικνύεται η πιο χορευτική στιγμή της βραδιάς, ενώ στο hit "Supermodel" με αύρα Red Hot Chili Peppers, o Damiano θα βγάλει το πρώτο (και ευτυχώς τελευταίο) ρούχο, με το κοινό να ακολουθεί την προτροπή για αναπηδήσεις.

Ο εξαιρετικός ντράμερ Ethan Torchio κοπανάει απίστευτα στο ξεκίνημα του "Gasoline", ίσως το μοναδικό κομμάτι που δεν με κέρδισε στη βραδιά, παρά το heavy τελείωμά του. O Damiano μας ενημερώνει ότι θα πέσουν για λίγο οι τόνοι, το "The Driver" θα αποδειχθεί πανέμορφο όσο και δυνατό, για να ακολουθήσει το "Beggin'", το οποίο τραγουδήθηκε πριν καν ξεκινήσει. Αναμενόμενα ένα από τα highlight της βραδιάς, καθώς η διασκευή που έχουν κάνει οι Maneskin σε αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι είναι εξαιρετική και η ζωντανή εκτέλεση απόλυτα πιστή. Δύο ακόμη στροφές έφεραν το "I Wanna Be Your Slave", επίσης αναμενόμενο highlight μεγάλου sing along, με την magic moment* της βραδιάς, όπου έπειτα από το πρόσταγμα του Damiano η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού γονάτισε, για να ξεσηκωθεί στιγμιαία και μαζικά. 

Με την παρεμβολή του rhythm section σε speedαριστό και έντονο σολάρισμα, ήρθε το "Mammamia", ένα ακόμη highlight με την επιτυχημένη μανιέρα των Maneskin να επαναλαμβάνεται και τον Damiano να κατεβαίνει στην πρώτη σειρά. Μία ακόμη τριάδα απολαυστικών κομματιών με πρώτο και καλύτερο το "In Nome Del Padre" οδήγησε στο κλείσιμο του main set με το ξακάθαρα punk "Kool Kids" και δεκάδες οπαδών, κυρίως θαυμαστριών, επί σκηνής. Ο απομονωμένος ήχος της κιθάρας αποτέλεσε την σύνδεση με το encore. Έχοντας βάλει πλάτες και χρησιμοποιώντας e-bow, o Thomas έλαμψε στο δικό του solo, όπως και στην μπαλάντα "The Loneliest" που ακολούθησε, για να έρθει δέκα λεπτά μετά τις έντεκα το οριστικό φινάλε με την επανάληψη του "I Wanna Be Your Slave" και την επανάληψη της μαγικής στιγμής* που προαναφέραμε, σε ακόμη καλύτερη εκδοχή.

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πολυαναμενόμενη πρώτη εμφάνιση των Maneskin στην χώρα μας, εκπληρώνοντας με άνεση τις υψηλές προσδοκίες, καθώς θεωρώ ότι πολύ δύσκολα κάποιος έφυγε παραπονεμένος ή μη ικανοποιημένος από το ΟΑΚΑ. Πολλή μουσική χωρίς πολλά λόγια, εξαιρετικά στημένο show με την καλή έννοια και top απόδοση συνετέλεσαν σε μια βραδιά που σίγουρα θα μνημονεύεται. Αν κανείς βρίσκει τους Maneskin προκλητικούς, όσον αφορά τις στυλιστικές τους επιλογές, θα πω ότι δεν κάνουν πολλά περισσότερα από όσα συνέβαιναν στην χρυσή εποχή και τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν μάλιστα σήμερα έχουμε στην διάθεσή μας πολύ περισσόετερες προσλαμβάνουσες.

Η βασική ένσταση που μπορεί να έχει κάποιος είναι ότι το πρωτότυπο υλικό του συγκροτήματος μπορεί να χαρακτηριστεί ελλιπές. Πιθανότα οι Maneskin δεν ζύγισαν καλά την δημιουργία του μοναδικού άλμπουμ τους μετά το μεγάλο breakthrough. Εντούτοις, αποδεικνύοντας ότι έχουν υλικό απολύτως κατάλληλο για μεγάλες συναυλίες, διαθέτοντας έναν χαρισματικό frontman με αναγνωρίσιμη χροιά και επαναφέροντας στο προσκήνιο το fun στοιχείο που σπανίζει στον χώρο του rock τα τελευταία χρόνια, η ανέλπιστη επιτυχία που γνωρίζουν μόνο συγκυριακή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Προσωπικά, ως ροκάς παλαιάς κοπής, συγκινούμαι όταν παρατηρώ μία έφηβη να δακρύζει στο solo του "The Loneliest" και γεμίζω με ελπίδα όταν βλέπω να πρωταγωνιστεί και να αποθεώνεται από νεαρό κόσμο ένας rock κιθαρίστας που ξέρει να σολάρει όπως τον παλιό καλό καιρό. Κοίτα να δεις ποιους είχαμε δίπλα μας, στη γειτονιά μας, και μέχρι πρότινος δεν είχαμε ιδέα! Μπράβο γειτόνοι! [Θ.Ξ.]