The Big Nose Attack, Mr. Highway Band, 7-Odds @ Gagarin 205, 22/01/16

Αξιωματικά υπάρχουν τρεις κατηγορίες release shows. Η πρώτη είναι να πραγματοποιείται λίγο ή κάμποσο καιρό μετά την επίσημη κυκλοφορία του νέου δίσκου, η δεύτερη σχεδόν ταυτόχρονα, και η τρίτη χωρίς καν να είναι γνωστό πότε ακριβώς θα βγει ο δίσκος - το τελευταίο αφορά το live των Ρόδες United το Σάββατο στο Gagarin.

Ακριβώς την προηγούμενη και στον ίδιο χώρο, πραγματοποιήθηκε το release show για το περσινό πλέον "69" των Big Nose Attack, πιθανότατα τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο της έως τώρα συνεχώς ανοδικής πορείας του ντουέτου. Πριν το σερβίρισμα του κυρίως πιάτου, την προθέρμανση του κοινού ανέλαβαν 7-Odds και Mr. Highway Band, διαμορφώνοντας ένα συνολικά ελκυστικό πακέτο.

Δυστυχώς πολύ λίγος κόσμος βρέθηκε στην έναρξη της βραδιάς και του σετ των πρώτων, με το αρκετό κρύο να παίζει τον ρόλο του (το χειρότερο κρύο της 20ετίας ΟΧΙ όπως είχαν φροντίσει αρκετοί γνώστες να τρομοκρατήσουν τους πολίτες).

Θ.Ξ.

Λίγο μετά τις 21:30, οι 7-Odds ζέσταναν με το ενεργητικό surf-y πρόγραμμά τους τους πιστούς που προσήλθαν στην ώρα τους. Έχοντας ως βάση το garage που ενίοτε παίρνει μια punk rock μορφή κι ένα theremin παιγμένο αισθητά δυναμικότερα από το σύνηθες -στα όρια του σκρατς-, οι «παλιομοδίτικες» μουσικές έδεναν πολύ καλά με τα προβαλλόμενα αποσπάσματα ταινιών τρόμου μπερδεμένα με pin-up κορίτσια που χόρευαν σε φρενήρεις ρυθμούς και το σύνολο ήταν δυναμικό και μεστό. Ομοιογενές σαφώς δεν το λες, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Στο τέλος ήρθε και η διασκευή στους Goat με ένα εκπληκτικής οικονομίας σόλο από τον Πάνο στην κιθάρα και έγινε το ιδανικό κλείσιμο που βελτίωσε την τελική εντύπωση της συνολικής απόδοσης. Μοναδικό μειονέκτημα -δεδομένου ότι πρόκειται για μπάντα που βρίσκεται σχετικά στις αρχές της- η ισχνή επικοινωνία με τον κόσμο.

Αμέσως μετά, στην σκηνή βρέθηκαν οι Mr. Highway Band, παρουσιάζοντας καταρχάς δύο νέα, πιο σύνθετα, τραγούδια, και κατόπιν το καθιερωμένο υλικό από τους δύο δίσκους τους. Το χορταστικό στο σύνολό του σετ, παρότι πιο βαρύ και πιο μελωδικό, ταίριαξε τόσο με τον ήχο των 7-Odds που προηγήθηκαν, όσο και με τους οικοδεσπότες -και φίλους- που ακολούθησαν.

Η απόδοση της πεντάδας ήταν ως συνήθως αρκούντως ικανοποιητική, με προεξάρχοντα τον Γρηγόρη Ψαλτάκο, τα μπαρουτοκαπνισμένα φωνητικά του οποίου άλλαξαν άρδην το '60s κλίμα και έφεραν πιο κοντά εικόνες από μια άλλη Αμερική.

Ηighlight της εμφάνισης των Highway το ξεσηκωτικό -σχεδόν χορευτικό- "I' m Gonna Give You Love" και το σαρωτικό "No One Can Bring Me Down".

Setlist: In The Fire Of Time / At The End Of The Day / No One Can Bring Me Down / I' m Gonna Give You Love / Story Of My Life / Overdose / Cities Walk On Fire / The River And The Town / Revolution.

Κ.Μ.

Έχοντας πλέον αρκετό κόσμο στο κάτω μέρος του Gagarin, τα δύο αδέλφια των Big Nose Attack πήραν τις θέσεις τους στην ειδικά διαμορφωμένη σκηνή λίγο μετά τις 23:30. Το πορτοκαλί drum set, τοποθετημένο λοξά στα αριστερά, ταίριαξε απόλυτα με την vintage εξάχορδη και το παζλ συμπληρώθηκε με την προφανή επιλογή των Orange ενισχυτών.

Εκεί οφειλόταν πιθανότατα και ο heavy όσο δεν πήγαινε ήχος, που ναι μεν αρμόζει σε garage / blues ντουέτο, αλλά κοστίζει σε όρους πιστότητας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι εκτελέσεις και οι ενορχηστρώσεις είναι το λιγότερο εντυπωσιακές, μεταδίδοντας ταυτόχρονα την αμεσότητα μικρού σχήματος και τον μουσικό πλουραλισμό μεγάλης μπάντας.

Ο Little Tonnie διατηρεί αναλλοίωτο το groove καταφέρνοντας πολλαπλά χτυπήματα, για να γεμίσει τον ήχο ο Boogieman με συνδυασμένα riff, lead και φωνητικά. Όσον αφορά το setlist, δεν έχουμε μια αυστηρή παρουσίαση του "69", αλλά καινούρια τραγούδια σε συνδυασμό με παλαιότερα, επιλογή που προφανώς είναι ασφαλέστερη.

Αυτό που καθίσταται σαφές σε κάθε περίπτωση, είναι το γεγονός ότι τα τραγούδια του νέου δίσκου ακούγονται λίγο πολύ όπως και στον δίσκο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που στο live ακούγονται πολύ πιο δυνατά - προφανώς το credit ανήκει στην ηχογράφηση και την παραγωγή του "69".

Το κοινό θα συντονιστεί στο "Monday Morning Spaghetti" και έκτοτε θα είναι πιο εκδηλωτικό σε σχέση με τα πρώτα κομμάτια, ενώ η μπάντα θα πιάσει κορυφή στην των "Left Alone",  "Foxy Lady" (του Hendrix βεβαίως-βεβαίως και "Special Sauce Called Love".

Ο επίλογος του main set θα μπει με το καθιερωμένο jam του "Wild Cherry" και στην επαναφορά για το πρώτο encore, το ντουέτο θα γίνει τρίο με την προσθήκη του Πάνου Τσεκούρα (παραγωγού του "69").

Το καλύτερο και πιο ξεχωριστό κομμάτι του δίσκου, "Don't Look Back", θα ακουστεί όπως ακριβώς πρέπει, με τους μαγικούς ήχους του theremin να προσθέτουν αρκετούς πόντους στα blues του Boogieman.

Τα αδέλφια θα αποχωρήσουν ξανά μετά από το "Down With Me", όχι όμως και οριστικά, μιας και δεν γινόταν να μην παρουσιάσουν επί σκηνής μια από τις ωραίες παραξενιές που μας έχουν συνηθίσει.

Το γιουκαλίλι θα πάρει φωτιά στο λοιπόν "Drunk Whore Blues" και εμείς θα μείνουμε με την εικόνα του ενός κιθαρίστα που θαρρείς πως έλιωσε το όργανό του και κυριότερα την ανάμνηση ενός συνολικά εξαιρετικού live από μια μπάντα που μεγαλώνει σε μέγεθος και καλλιτεχνική αξία.

Οι Big Nose Attack την Παρασκευή στόχευσαν αρκετά ψηλά, ρισκάροντας ίσως ένα μισο-γεμάτο Gagarin. Το διακύβευμα όμως δεν είναι η δικαίωση της εκάστοτε επιλογής της μπάντας, αλλά της επιλογής του κοινού να βρεθεί στην συναυλία, όπως άλλωστε πρέπει να γίνεται σε κάθε ζωντανή εμφάνιση.

Καλοτάξιδο το “69”!

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com - Αφροδίτη Ζαγγανά